ΑΙΧΜΆΛΩΤΟΙ

 

Αιχμαλώτισα τη φευγαλέα εντύπωση

του φωτός

φτωχοσυντηρητής περιστέρων

τι κι αν περνούν οι ώρες πάνω απ τα σύννεφα;

Αιχμαλώτισα το όνειρο, την ωραία εικόνα ενός κόσμου

στηριγμένου στην άγνοια

επειδή έτσι μας άρεσε

Εσύ με αγαπούσες και χτες και σήμερα;

Όμως αυτή η φευγαλέα ακτίνα

λαμαρίνες τρένων, τσακισμένες φωνές, δικές σου και δικές μου

ψυχοσυντηρητής περιστεριών, ω! ποτέ δεν μπόρεσα

να ξεχάσω τον Άμλετ.

Διάβαιναν τα μάτια σου μέσα στα μάτια μου

μας διάλεξε η τύχη, καλύτερα έτσι, ναι! καλύτερα!

ποτέ δεν αναρωτήθηκα γιατί με αγαπούσες και χτες και σήμερα.

Αιχμαλώτισα τον ήχο της φωνής σου

ώρες πάνω απ τα σύννεφα, ω! ποτέ δεν μπορώ να ξεχάσω

[Μέρος από το ποίημα μου με τίτλο ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ.]

 

ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΑ

 Όταν χάνεις το βουνό που οι πέτρες του κυλάνε ακόμα

η λύπη σου δεν είναι για τα κατοπινά

-μονάχα οι πέρδικες γλυκολαλούν και λένε

κάτω εκεί

το χωριό της γυναίκας σου το έκαψαν!

Ποιο ήταν το χωριό της γυναίκας μου;

Όταν χάνεις μια λύπη όπως τις πέτρες του βουνού

σκοντάφτει πάνω σου ο γλυκός θάνατος

πως τάχα κάτι δεν έκαμες καλά

σ αυτή τη θάλασσα που παραιτήθηκες

επειδή τα πράγματα δεν έχουν άλλη λύση από αυτή
που διαλέξαμε

και είναι αχώνευτο αυτό το φαγητό

έτσι που ποτέ δεν ξέρεις αν ήταν καλύτερα που φύγαμε
ένας από εδώ κι άλλος από εκεί

μελετώντας πάντα το νόημα της ζωής και του βουνού τις πέτρες.

Αυτό το άχρηστο όνειρο με παίδεψε.

Πέντε μικρόπαιδα με κακιά όψη, μισερή

μωρά της κούνιας αλλά σα μεγάλοι άντρες, σα γυναίκες

κι ένας άντρας με σκαμμένο πρόσωπο

-όπως αυτοί στα πορτρέτα του Φράνσις

προσπάθησαν να χαράξουν στο δικό μου πρόσωπο

πως είχα χάσει τη γυναίκα που αγαπούσα.

 

ΤΟΠΙΟ ΕΝΌΣ ΠΡΟΣΏΠΟΥ

 

τοπίο ενός προσώπου

σκάβοντας πίσω από τα ματιά, μέσα από το βλέφαρο της ζωής

ζύγισα το χρυσάφι με τη σάρκα

πως κάποτε είναι όλα καλύτερα

το χαμόγελο της γυναίκας, όπως στόμα αφίλητο και ο ζωγράφος

τεχνίτης

μέτρησα τις γωνίες της ανατομίας ενός έρωτα

πίσω από το θεληματικό πηγούνι

τα μάγουλα αστείρευτης νεότητας

με τα νύχια να γδέρνουν το φως, τα μαλλιά σπαθίζοντας τον κίτρινο αγέρα

χάρις την απορία του χαμόγελου ή της τρύπιας παλάμης μου

ξαναζύγισα το χρυσάφι με τη σάρκα και βρήκα λειψό το ζύγι από αίμα

όπως το βλέμμα στένευε ν αντικρίσει το πρώτο φως του ήλιου.

περι εργων τεχνης

 

 

Η αλήθεια είναι πως κι εγώ έχω συχνά μπερδευτεί για να ξεδιαλέξω μεταξύ ωραίου και άσχημου έργου, όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο. Κάποτε έβγαζα πιο εύκολες, βιαστικές κρίσεις και έπεφτα έξω. Έλεγα φερ ειπείν πως δε μου άρεσε ο Μοντιλιάνι ενώ τώρα έχω αναθεωρήσει. Για τον Μιρό δεν πολυνοιαζόμουνα και τον Φασιανό τον έκρινα όπως ο απλός άνθρωπος. Ο Φασιανός είναι καλός ζωγράφος, τώρα αν κατακρίνεται για τις διασυνδέσεις του αυτό είναι άλλο. Συνοψίζοντας, λέω πως, εν πάση περιπτώσει και το τελευταίο έργο που θα σχεδιάσει ένας άνθρωπος σε ένα παραπεταμένο χαρτί, είναι ωραίο.

 

τεθλιμαι

 

Μένω στο σκοτάδι.

Εν δικαίω δεν περιμένω τίποτε.

-το σκοτάδι είναι τρύπιο

Τέθριππο.

Η λύπη δεν τρώγεται

εν ριπή οφθαλμού διαγράφω το δίκαιον

ουκ έστιν ώδε

[Παρακείμενος εν τη γενέσει]

Τέθλιμαι των ορίων, μένω στη σιωπή

Το σκοτάδι πυροβολεί τον χρόνο-πενήντα νεκροί

Ως τα εν αφθονία είδη έχασε και ο θάνατος την αξία του.

ΣΑΤΙΡΙΚΆ

 

Όλοι είμαστε ωραίοι κάποτε

κι εγώ και συ και ο Τραβόλτα

σήκωσε τώρα το κουπί

πήρες την κάτω βόλτα.

 

[ για όλους τους
όμορφους του κόσμου.
Οι ωραίες δεν εξαιρούνται!]

 

 

ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΆ

Όλη τη νύχτα τον είχα σηκωμένο
τον γάιδαρο που κυβερνάει τον κόσμο
Κάθε λίγο του έλεγα κάθισε κάτω!

Αλλά αυτός έχει δικό του γκουβέρνο
δεν άκουε κανέναν άλλον θεού νόμο
δεν καθόταν αν δεν πότιζε τον αναμμένο βάτο.

Είναι μεγάλο βάσανο να τον έχεις σηκωμένο
τον γάιδαρο που κυβερνάει τον κόσμο.

 

 

ΣΥΝΟΥΣΊΑ

 Υπάρχει ένα μοιρολατρικό: δεν μπορούμε να κάνουμε μεγαλύτερα πράγματα απ όσα μας έταξε η μοίρα. Μοίρα ίσον χρωματοσωμάτια, ίσον χημική ουσία την ώρα που γεννηθήκαμε και δεν φταίγαμε ή μετείχαμε εμείς σ αυτή τη συνουσία. Η ζωή είναι σπουδαίο πράγμα, η μοίρα είναι υλιστική, καθένας μπορεί να την αναποδογυρίσει γι αυτό πολλοί άνθρωποι είναι ανώτεροι της φύσης.

ΠΟΥ Σ ΆΦΗΣΑ ΝΑ Μ ΑΓΑΠΉΣΕΙς

 

Έκανα μια βόλτα μικρή

στον κόσμο των παραισθήσεων,

παρέκαμψα επιμόνως να σε συναντήσω

-γιατί, εν πάση περιπτώσει

μια παραίσθηση είσαι κι εσύ.

Φαντάζεσαι να συναντιόμαστε και εκεί;

Δεν έπρεπε να σ αφήσω να το κάνεις αυτό

Α, είμαι απαράδεκτος
που σ άφησα να μ αγαπήσεις.

ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΆΞΕΙς ΈΝΑ ΑΡΙΣΤΟΎΡΓΗΜΑ

 

Για να φτιάξεις ένα αριστούργημα πρέπει να έχεις γεννηθεί Πικάσο ή να σε φτιάξουν Πικάσο; Ο Νταβίντσι, ας πούμε γνώριζε τι θα γινόταν με τη Μόνα Λίζα τους επόμενους αιώνες; το αριστούργημα λοιπόν στην τέχνη είναι δημιούργημα των επόμενων. Και τ αριστουργήματα ανά τον κόσμο είναι περίπου πεντακόσια. Εμείς δεν προλάβαμε ή δεν προλαβαίνουμε να φτιάξουμε το πεντακοσιοστό πρώτο. Είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε μετά το τέλος της εποχής τους.

Ολυμπία Βλαχοπούλου

Υποθετω πως εκεινοι οι δημιουργοι εργαζονταν επι χρονια πανω σε ενα εργο και μαλιστα ομαδικα χρησιμοποιωντας βοηθους ,ενω σημερα οι καλλιτεχνες ειναι πιο παραγωγικοι ποσοτικα γιαυτο ισως το αποτελεσμα να μην ειναι συγκρισιμο με εκεινα τα μεγεθη.

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

Ολυμπία δε στέκει. Και σήμερα εργαζόμαστε πολύ περισσότερο συλλογικά Ή τουλάχιστον εργάζονται. Πιο παραγωγικοί; ουαί! Ο Πικάσο ζωγράφισε πάνω από είκοσι χιλιάδες πίνακες!

Ολυμπία Βλαχοπούλου

Αληθεια ? να γιατι ποτε δεν μου αρεσε ο Πικασο, με βοηθησες να το εντοπισω !

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

Μπα, είναι ο μεγαλύτερος ζωγράφος που γεννήθηκε πάνω στη γη. Μέχρι τον επόμενο που δεν προβλέπεται να γεννηθεί.

Ολυμπία Βλαχοπούλου

Ισως αν καποιος παψει να τον θεωρει τοσο μεγαλο τον ξεπερασει ....

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

Οι επόμενες γεννεές μάλλον δε θα έχουν τέτοια ινδάλματα.

Ολυμπία Βλαχοπούλου

Aν δεν μπορουν να εμπνευσουν καποιον για να τους ξεπερασει δεν ησαν ποτε ινδαλματα .

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

Αντικειμενικά είναι ινδάλματα, απλά οι άνθρωποι μεταλλάσσονται γοργότερα σε ρομπότ. Λες να είμαστε ρομπότ;

Ολυμπία Βλαχοπούλου

Aν υποθεσουμε πως τα ρομποτ δεν εχουν αισθητηριακή αντιληψη του ωραιου ,ή ειναι προγραμμματισμενα να αναγνωριζουν υποκειμενικα κατι συγκεκρμενο αναλογα μ αυτο που εχουν προγραμματιστει ,εν μερει ναι ειμαστε.

Ολυμπία Βλαχοπούλου

Ασε που μπορει μερικοι εκολαπτομενοι Πικασο να αυτοκτονησαν οταν ειδαν εργα σαν το καρπουζι του Τοτσικα (καλα τον λεω ?) να εκθειαζονται απο μερικους !

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

Κοίταξε, αυτό είναι ένα χαπενιγκ, ένα συμβάν δεν μπορεί να αποτελέσει ούτε ιδέα... αριστουργήματος. Πολλοί ζωγράφοι έχουν δημιουργήσει τέτοια από τον Νταλί μέχρι τον Τότσικα. Δηλαδή, για να φανταστείς τι εννοώ ακόμα κι ένας Νταλάρας είναι αξεπέραστος στον τομέα του. Πες μου έναν σημερινό Νταλάρα! δε λέω πες μου έναν Μπετόβεν έναν Σέξπηρ, για να δεις τη φθίνουσα πορεία προς τη ρομποτοποίηση μας. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.

Ολυμπία Βλαχοπούλου

Mην στεκεσαι στο εργο χάπενινγκ που ανέφερα ( ειχα μια προσφατη συζητηση και το θυμήθηκα), το ανέφερα για να δειξω με τι ασχολουνται σημερα οι ανθρωποι και ξοδευουν την προσοχη τους και δεν εχουν χρονο για τα αλλα τα μεγαλα που δεν εχουν χωρο και χρονο.

ΧΩΡΙΟ

 

Το Πάσχα στο χωριό ήταν από τις ωραιότερες μέρες του χρόνου. Από τη στιγμή που παρατούσαμε τις τσάντες με τα βιβλία, δεκαπεντάρηδες στο φόρτε μας, στο νου μας είχαμε τη μπάλα και πότε θα πάμε στο γήπεδο! ή στην αλάνα εκεί στο πλάτωμα μπροστά από το παλιό μαγαζί των Χαλαστανέων. Μόλις άκουγα το νταπ! ντουπ της μπάλας παράταγα τα πάντα, ότι δουλειά κι αν είχα. Μόνο η μπάλα και τα κορίτσια ήταν ικανά να με ξεσηκώσουν ακόμα κι αν διάβαζα κάποιο αγαπημένο μου μυθιστόρημα. Και τότε άκουγα τις φωνές της μάνας μου, πότε θα πας να ποτίσεις το άλογο; να κλείσεις τις κότες και τα μανάρια στο κτήμα; θα πάω! απαντούσα κι εγώ φουρκισμένος.

Η αλήθεια είναι πως βοηθούσα όσο μπορούσα και ήταν πολλές οι δουλειές στο χωριό, όλες τις εποχές του χρόνου και η μάνα μου ήταν μόνη, ο πατέρας μου είχε πάει μετανάστης στη Γερμανία, και απορώ πως τα κατάφερνε όλα σχεδόν μόνη της! να φουρνίζει ψωμί, να μαγειρεύει, να μπαλώνει και να σιδερώνει όλα τα ρούχα, -εκείνο τον καιρό ήμασταν εκεί τέσσερα αδέρφια, εγώ, ο Αχιλλέας η Δέσποινα και η μικρότερη αδερφή μου η Φιλοθέη- να σπέρνει σιτάρι και καλαμπόκι στον κάμπο, να θερίζει, να βάζει μποστάνι την Άνοιξη, ω αυτό το φοβερό μποστάνι και τι δεν είχε μέσα. Αγγουράκια, μελιτζάνες, κολοκύθια, μπάμιες ντομάτες και μερικές Δαμασκηνές γύρω-γύρω, τέτοια δαμάσκηνα δεν έχω ξαναφάει από τότε, όπως και δυο τρεις μικρές αλλά θαυματουργές ροδακινιές, ούτε τέτοια ροδάκινα έχω ξαναγευτεί. Όμως, μόλις άκουγα τη μπάλα εξαφανιζόμουν! Το ωραίο ήταν όταν κανονίζαμε να πάμε στη Σταραμιά, ένα ίσιωμα, σχεδόν σαν μισό κανονικό γήπεδο ποδοσφαίρου με φυσικό γρασίδι, δε θυμάμαι να λάσπωνε ποτέ. Εκεί γινόταν τα σπουδαία παιχνίδια. Ολυμπιακοί, Παναθηναικοί, χωριζόμασταν σε ομάδες, άλλοτε ανάμικτα, άλλοτε σύμφωνα με ποια ομάδα υποστηρίζαμε. Ωραίοι παίχτες ήταν ο Γρηγόρης Τσούτσης, ο Κώστας και ο Σταύρος Κύλας, εγώ και από τους παλαιότερους ο Ηλίας Σοκόλης, αυτός ήταν αθληταράς, καθώς και ο Παύλος Σοκόλης αν δεν ήταν υπερόπτης και δεν ήθελε να μας παριστάνει τον Κούδα. Και τα υπόλοιπα παιδιά όμως έπαιζαν με πάθος με αυτοθυσία, απλά για τη νίκη, για το παιχνίδι, χωρίς κανένα έπαθλο.

Όταν τελειώναμε άλλοι ματωμένοι, άλλοι μουντζουρωμένοι απ το κοκκινόχωμα, παίρναμε βαθιές ανάσες, οι νικητές ήταν πιο χαρούμενοι, μα και οι ηττημένοι το ξεχνούσαν και υπόσχονταν πως θα νικούσαν την επόμενη, κατεβαίναμε όλοι μαζί να πιούμε νερό σε μια πηγή που την έλεγαν τα Πούσια-ίσως επειδή είχε περισσότερη ομίχλη, καταχνιά από άλλα μέρη κι εγώ που δεν είχα ψάξει τη λέξη τότε, ούτε είχα διαβάσει το Πούσι του Νίκου Καββαδία, απλά νόμιζα πως ήταν το όνομα μιας τοποθεσίας. Πίναμε νερό από μια απίστευτη πηγή και ήταν τόσο γλυκό, τόσο δροσερό, πίναμε με τις φούχτες, ρίχναμε και στο πρόσωπο, στο λαιμό, στο ιδρωμένο στέρνο και κουρασμένοι στρατιώτες επιστρέφαμε από τον πόλεμο, καθώς σουρούπωνε, μερικές φορές παίζαμε μέχρι να σουρουπώσει για τα καλά, τόσο που δεν ξεχωρίζαμε τη μπάλα και τότε ακούγαμε τις περισσότερες κατσάδες από τις μητέρες.

Όσο για τα κορίτσια δεν ήταν και από τα ευκολότερα πράγματα να τα συναντήσεις και να ξεμοναχιαστείς μαζί τους έστω για λίγες στιγμές. Τα πάντα έπρεπε να γίνονται στα κρυφά, στα μουλωχτά κι αλίμονο σου αν σε έπαιρναν χαμπάρι. Συνήθως οι περισσότερες ματιές ανταλλάσσονταν μέσα στην εκκλησία, τα κορίτσια αριστερά τ αγόρια και οι άντρες δεξιά, στριμωγμένοι γύρω από το ψαλτήρι. Θυμάμαι όμως πως αυτές οι ματιές ήταν τόσο ερωτικές! και φυσικά τότε ερωτευόμουν πολύ εύκολα, μικρές-μεγάλες γυναίκες κι έπλαθα με τη φαντασία μου έρωτες. Άνοιξη, έφηβος, λυγερό σώμα και κορμί τι περίμενες; ήμουν ασυγκράτητος. Τα ραντεβού γινόταν μεταμεσονύχτια. Σκοτάδι και αγάπες. Φιλιά και λουλούδια κι ατέλειωτες υποσχέσεις πως θα παντρευτούμε, πως θα ζήσουμε μαζί όλη τη ζωή-εγώ ήμουν και λίγο φειδωλός στις υποσχέσεις, είχα καταλάβει από τότε πως όλα αυτά, τουλάχιστον για μένα, θα παρέμεναν όνειρα απατηλά αλλά προς το παρόν έπρεπε να τα χαρώ, να τα ζήσω και αυτό έκανα. Και μόνο με τον Αριστείδη Τζοβάρα που ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερος μου, ξανοιγόμουν κάπως περισσότερο και με συμβούλευε περί τα ερωτικά. Μιλούσαμε σχεδόν για όλα και μια φορά έτυχε να πάμε με την ίδια κοπέλα, μα δεν έγινε τίποτε, ούτε κακίες ούτε γιατί και πως, τίποτε δεν σταμάτησε αυτή τη ελκυστική φιλία.

Αυτοί οι εφηβικοί έρωτες μένουν χαραγμένοι γερά στη μνήμη και κάποιες φορές ψάχνω την αλληλογραφία μου εκείνο τον καιρό, ανοίγοντας τους ξεφτισμένους από την πολυκαιρία φακέλλους, τις μισοσβημένες αράδες του σ αγαπώ, κρατώ επίτηδες μερικά τέτοια γράμματα, έτσι για να παίρνω τη μυρωδιά του καιρού εκείνου. Που μύριζε Πάσχα, Άνοιξη με ζουμπούλια και κρίνα, δίπλα στις ανθισμένες τριανταφυλλιές του κόσμου.

ΚΑΝΕΊΣ ΔΕ ΜΕ ΑΓΆΠΗΣΕ

 

Κανένας άλλος μηδέ από την τέχνη δε με αγάπησε όσο εσύ

αλλά αυτή ποτέ δε με ξέχασε

είναι λυπηρό να σε ξεχνούν οι άνθρωποι, πέφτεις στο δάπεδο
πίνεις αλκοόλ να ξεχάσεις κι εσύ, μα δεν μπορείς

το σάπιο σανίδι φαίνεται

ο κόσμος υφαίνεται

η μαύρη τρύπα του χάμω μου θυμίζει πως κανείς άλλος

δε μ ε αγάπησε

δεν έκλαψε για χαμένο κορμί

Κανείς άλλος μέσα στον θυμό σου για την προδοσία

ω η τέχνη! γιατί μπλέχτηκα στα δίχτυα της;

δεν φταίω εγώ, λέει ο κάθε φονιάς

η γυναίκα έφυγε

κανείς δεν με αγάπησε

εκτός από την τέχνη

 

ΚΟΡΥΦΑΊΟΣ ΈΛΛΗΝΑΣ

 

 

Μπορεί κάποτε να με αγάπησες κι εγώ όχι. Είναι κρυμμένοι στο μυαλό κάποιοι τρόποι

να αγνοήσουμε όσους μας πίκραναν. Όμως αυτό το εγώ σ αγάπησα και συ όχι μερικούς τους κάνει να λιώνουν. Άλλες πάλι, να μισούν κι άλλοι να είναι αδιάφοροι. Πόσες φορές έχετε πει [αναγκαστεί να πείτε] κατάμουτρα "δε σε θέλω κύριε, δε σ αγαπώ κυρία;" Νομίζω πως οι νοήμονες ευσχήμως αποφεύγουν τέτοιες κακοτοπιές.

 Εμένα αυτά τα ο κορυφαίος έλληνας, σκηνοθέτης, ποιητής, ζωγράφος, χορεύτρια, συγγραφέας πολύ με συγκινούν. Δεν ξέρω τι να κάνω μόλις μου λένε πως ο Ταχτσής ήταν κορυφαίος συγγραφεύς επειδή έγραψε αυτή τη μπούρδα το Τρίτο στεφάν, ή αυτή την Ιορδανίδου με τη Λωξάντρα που θέλουν να τη συγκρίνουν με τον Καζαντζάκη. Για σήμερα κορυφαίος είναι κάποιος Λεφτέρης.

ΤΙΤΛΟΣ[ Τι τους θέλουμε τους τίτλους; να ήταν τουλάχιστον ευγενείας!]

 

 

Στα Εξάρχεια δε σύχναζα πολύ ή για να το πω πιο συγκεκριμένα στην πλατεία Εξαρχείων δεν άραζα σχεδόν ποτέ. Είχα μια αποστροφή σε ότι είχε σχέση με τα ναρκωτικά, τους πρεζάκηδες, τους μπάφους. Κι έπειτα μια φορά που είχα καθίσει με τον Παπαγεωργίου παλιό ποδοσφαιριστή του Αστέρα-ήταν και ο Αλέφαντος εκεί-στο καφενείο του Σάκη να με κεράσει έναν καφέ, δεν έβλεπα την ώρα πότε να φύγω, αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν τι να μου πουν. Τουναντίον μου άρεσαν όλες οι παλιές ταβέρνες, από τον Μπάρμπα-Γιάννη, την Λεύκα, τον Φώτη την Αυλή και πόσες άλλες που δε μου έρχονται στο νου αφού οι περισσότερες έχουν κλείσει εδώ και χρόνια. Επίσης πήγαινα και στα περισσότερα μπαρ, κλαμπ, ξενυχτάδικα και λίγο στα ρεμπέτικα μια και ούτε σ αυτού του είδους την διασκέδαση αρέσκομαι.

Εκεί που κόλλησα ένα μεγάλο διάστημα ήταν το ΝΤΑΝΤΆ που είχε ανοίξει ένας συμπαθητικός ηθοποιός ο Κώστας Τσαπέκος και βρισκόταν Μεταξά και Θεμιστοκλέους γωνία.

Εκείνο το διάστημα, περίπου δυο χρόνια έκανα παρέα και με τον Νίκο Καλογερόπουλο, στην αρχή της γνωριμίας μας σχεδόν είχαμε γίνει κολλητοί αλλά δεν μπορώ να πω πως γίναμε φίλοι. Ήταν κι αυτός κατά κάποιον τρόπο Ντανταιστής, καλλιτεχνική επανάσταση ενάντια στην τέχνη, μιλούσαμε για τον Χούγκο Μπαλ, τον Τριστάν Τζαρά το καμπαρέ Βολταίρ, κάναμε θορυβώδεις τρέλες, πίναμε,ο Νίκος συχνά παραπατούσε αλλά πάντα μ ένα μόνιμο χαμόγελο, όπως και μια χωριάτικη ειρωνεία στο βλέμμα, στον τρόπο, μάλλον χοντροκομμένη. Είχε παίξει βέβαια στο ΜΆΘΕ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, και ήταν γνωστός ανά το πανελλήνιο.

Πηγαίναμε επί μονίμου βάσης σχεδόν τρεις φορές τη βδομάδα στο Νταντά. Όπου φυσικά ο μεγάλος πόλος έλξης ήταν τα κορίτσια που μαζεύονταν εκεί. Χαμός! Ηθοποιούλες, υποψήφιες της Καλών Τεχνών, δημοσιογραφίσκοι, ακόμα και μαθήτριες σύχναζαν εκεί όπου φυσικά έρχονταν και κάποιοι από τους διάσημους της εποχής, όπως ο Καφετζόπουλος ο Αντώνης και πολλοί άλλοι που δεν θυμάμαι τώρα. Ο Νίκος με ζήλευε λίγο που είχα μεγαλύτερη επιτυχία στις γυναίκες και είναι αλήθεια πως είχα γνωρίσει αρκετές. Με ζήλευε και μάλιστα μου είχε πει πως γινόταν αυτό αφού εγώ ήμουν ένας άγνωστος, ενώ αυτόν τον ήξεραν ακόμα κι οι πέτρες. Δεν είχα τι να του απαντήσω αλλά από τότε κατάλαβα πως οι διάσημοι δε συμπαθούν να έχουν δίπλα τους ωραίους κι αυτό μου φάνηκε εντελώς κομπλεξικό. Εγώ ποτέ δεν είχα τέτοιου είδους κόμπλεξ.

Ένα άλλο βράδυ που δεν πήγαμε στο Νταντά αλλά στην Ταβέρνα του Μπάρμπα Γιάννη, ήπιαμε αρκετό κρασί, ο Νίκος έπαιξε μπαγλαμά, τραγουδήσαμε μέχρι αργά και το πρωί, κατά τις δέκα, ήταν Κυριακή, με πήρε τηλέφωνο να πάμε για καφέ κάπου. Ανεβήκαμε στα παπάκια, μπροστά ο Νίκος, πίσω εγώ, ακολούθα! μου είπε. Που θα πάμε; ρώτησα αλλά είχαμε φτάσει ήδη στην Καισαριανή, πάνω προς το δάσος, προς τη μονή. Κάποια στιγμή σταμάτησε έστησε το παπάκι, έβγαλε το κράνος, έστησα κι εγώ το δικό μου και τον κοίταζα απορημένος που κάτι έψαχνε κατίδρομα. Φώναξε κάτι σαν "κυρά!" και ως δια μαγείας εμφανίστηκε μια γριά μ ένα μπρίκι και ένα τζιβέ! Απίθανο! σκέφτηκα κι αράξαμε να πιούμε εκείνον τον καφέ, στρίβοντας πολλά τσιγάρα, μαζί με δυο-τρεις άλλους, μυημένους, που κατέφτασαν. Πληρώσαμε στη γιαγιά τους καφέδες, όλοι έδιναν κάτι παραπάνω για να βγάζει μεροκάματο. Αυτή νομίζω ήταν η τελευταία φορά που κάναμε παρέα από τότε δεν έτυχε να συναντηθούμε, όμως μετά από χρόνια που πήγα μόνος μου να πιω έναν καφέ στη γιαγιά, βρήκα στο μέρος της μια ολόκληρη καφετέρια! γεμάτη κόσμο! Φυσικά η γιαγιά δεν ήταν πια εκεί κι έτσι λυπημένος, πήρα το δρόμο του γυρισμού στην πόλη.

ΤΟ ΝΕΡΌ ΠΟΥ ΠΑΓΏΝΕΙ

 

 

Γαλάζιος ουρανός, άσπρα σύννεφα, πράσινοι λόφοι

νερό που παγώνει στους βράχους και τους σπάει.

Πριν σχεδιάσω ονειρεύομαι την εικόνα, τον πίνακα, το νερό

-μερικά όνειρα είναι σαν τους πίνακες: ούτε αρχίζουν κι ούτε τελειώνουν ποτέ. Σαν τους βράχους.

Για να φτιάξεις ένα έργο χρειάζεσαι δύναμη, δεν αρκούν τα χρώματα και τα πινέλα, χρειάζεται η σκέψη, η νόηση πως κάτι γεννιέται, κάτι καινούργιο κι όχι ασήμαντο κι ακόμα πως ζωγραφίζεις για κάποιους, για ένα όραμα, πως ο κόσμος θα είναι καλύτερος μια μέρα και οι άνθρωποι δε θα φοβούνται, πια, ο ένας τον άλλον.

Το νερό που παγώνει στους βράχους και τους σπάει, ένα όνειρο που γεννήθηκε χτες και οδοιπορεί στο μονοπάτι της ομίχλης, το όνομα των λόφων κι ανάμεσα κάτι περίεργο, οι άνθρωποι που δεν αγαπιούνται, που κρύβονται από σένα, από μένα.

Προτού απλώσω τα χρώματα νιώθω κάποιους που βλέπουν τους βράχους να κυλούν στους λόφους, μέσα τους το νερό έχει σπάσει την εγκαρτέρηση

-κάποτε δεν μπορείς να περιμένεις τίποτε απ τους ανθρώπους.

Νερό που παγώνει στους βράχους και σπάει μέσα τους

γαλάζιος ουρανός, λευκά σύννεφα, όρθιοι λόφοι.

Δε χωράει απογοήτευση στον ζωγράφο, τα σύνεργα του η όραση και η ακοή, το χέρι αλάθητο, πρέπει να είναι πιο δυνατός απ τις Ερινύες, πιο τρυφερός απ την καρδιά του λουλουδιού, πιο όμορφος απ όλους, γιατί ο ζωγράφος δεν μπορεί να είναι άσχημος. Μέσα του ο κόσμος, η θάλασσα, ο ωκεανός.

Προτού απλώσω το πράσινο, κάποιοι δε βλέπουν τους βράχους που κυλούν απ τους λόφους, ούτε το νερό που παγώνει.

ΓΥΝΑΊΚΑ

 

 

Η εξουσία της γυναίκας.

Ημέρες της γυναίκας. Πολλές. Όλες δικές της, τα πάντα για την γυναίκα, την εργαζόμενη, την ερωτευμένη, την όμορφη γυναίκα. Τη μητέρα με τη στοργική αγκαλιά, τη μάνα που αγαπάει, τη σύζυγο που υπομένει, την ερωτική Λαϊδα των ανάλαφρων ονείρων [ημέρα της πόρνης υπάρχει;], τη γυναίκα αγρότισσα, με τους ρόζους στα τραχιά χέρια, τη γυναίκα του λαού, τη γυναίκα που είναι το μισό του άντρα αλλά το ξεχνάμε.

Το στήριγμα του κόσμου είναι η γυναίκα. Και βέβαια ο αγώνας για την απελευθέρωση των γυναικών, πολλές φορές έχει φτάσει σε ακραίες καταστάσεις, τέτοιες που να χάνει το νόημα του, αφού εξίσωση με τον άντρα δεν έχει νόημα ει μη μόνο η οικονομική, προνομιακή, και δικαιωματική, πράξεις οι οποίες έχουν επιτευχθεί με βάση τα σημερινά δεδομένα και τις σημερινές συμμετοχές της γυναίκας σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας. Οι γυναίκες είναι πια διευθύντριες, γιατρίνες, βουλευτές, πρωθυπουργοί, αρχηγοί κρατών. Δεν πρέπει να έχουν παράπονα: η πλήρη ισότητα τους με τους άντρες έχει επέλθει αλλά δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα στο παγκόσμιο σκηνικό. Τα ίδια πράγματα συμβαίνουν και με τις γυναίκες στην εξουσία. Υπάρχει μια εύκολη ακολουθία των πεπραγμένων από τους άντρες εκατομμύρια χρόνια πριν. Δεν άλλαξαν το παραμικρό στις δομές της εξουσίας[ εδώ εμφαίνεται μια αποτυχία στον όρο γυναίκα], στον τρόπο διακυβέρνησης των κρατών, δεν βρήκαν καινούριες λύσεις να σταματήσουν την παγκόσμια κατρακύλα και τον εκτραχηλισμό του ανθρώπινου είδους. Αυτό το πρόσωπο της γυναίκας, στην ουσία πρόκειται για ανδρογύναικο, δεν μπορείς να ισχυρισθείς πως η Μέρκελ είναι γυναίκα, ή η Θάτσερ- αυτό είναι ένα κατασκεύασμα του εξελισσόμενου xomo sapiens, ένα κατασκεύασμα του ρομποτικού συστήματος που ακολουθεί αναγκαστικά ο άνθρωπος του πλανήτη γη.

Αν παρατηρήσουμε τις γυναίκες αθλήτριες θα δούμε πως η εξομοίωση τους με το αντίστοιχο ανδρικό πρότυπο είναι τρομακτική. Χωρίς στήθος, γεμάτες τραχείς μυς, πλησιάζουν τον αντρικό σωματότυπο, μόνο γένια δεν τους επιτρέπουν ν αφήσουν. Σε αντίθεση με τα αντρικά πρότυπα, που μάλλον εκλεπτύνονται.

Η γυναίκα δεν πρέπει να χάσει τη φύση της. Την έννοια του θηλυκού. Όμως αυτό δεν μπορούμε να το σταματήσουμε. Η ροή του κόσμου- με την συμπαντική έννοια- είναι έξω από τις ελεγχόμενες ανθρώπινες δυνάμεις.

Ο ΘΕΌΣ ΚΑΒΑΛΟΎΣΕ ΠΌΡΣΕ

 

 

Η ΟΜΟΡΦΙΆ ΤΟΥ ΠΈΟΥΣ

Και η φυσική επιλογή του Τέσλα
[Να ζηλεύεις κάτι καλύτερο.]
Να ζωγραφίσουμε ένα πέος δηλαδή ή πολλά. Πέη. Δεν είναι και τόσο εύηχη λέξη, μηδέ όμορφο ή άσχημο, το πέος. Κάτι όρθιο σαν κατάρτι αγέρωχο στις πρύμνες όλων των πλοίων, στέκεται.
Δύσκολο για πολύ [να στηθεί]  αλλά πολλές φορές για λίγο! Έχει μια τεχνητή νοημοσύνη αρχέγονη και μια ανελέητη είδηση -συν. Δυνάστης αντρών τε και γυναικών, εύμορφος κύριος όταν βαδίζει. Αδύναμος, κακόμοιρος σαν ξεψυχισμένο δέρμα, σαν μουλιασμένο νερό όταν έχει τελειώσει άμεσα τη δουλειά του. Κάτι σαν τη χειρότερη αίσθηση της αποτυχίας,, της ανοησίας του κόσμου, αυτό είναι ένα δευτερόλεπτο από τα χειρότερα στην έννοια αποτυχία ή του γιατί να υπάρχει η ηδονή. Που έρχεται σε άμεση θέση υπέρ της αναπαραγωγής των ειδών- χωρίς την ηδονή το πέος θα ήταν αχρείαστο σ αυτή την εργασία. Ποιος άντρας σκέφτεται με το πέος;
Νευρώδης, ισχυρή έννοια της ιδιοκτησίας ο φαλλός του άντρα. Τίποτα πιο απόλυτα δικό μου και τίποτα πιο δεικτικό της επιβολής. Φαλλοκρατία. Καθόλου άδικα δεν επικράτησε και καθόλου κρυφά δε θα συνεχίζει να επιβάλλει τη φυσική νοημοσύνη.
Από το πρωί έως το βράδυ ο άντρας σκέφτεται με το πέος. Κι όταν κοιμάται.
Λογικά ένα όρθιο πέος κι, ένας άντρας στην αρχή της ζωής του, δεν ξέρει τι να το κάνει. Τι να κάνει μ αυτό, ειδικά όταν είναι μόνος μαζί του αλλά και αργότερα όταν θ έχει απέναντι του την άλλη σάρκα. Την ανοιχτή πληγή του αιδοίου. ....