ΑΣΠΡΟΠΑΊΔΙ

 

 

οι στάχτες των ονείρων μας

Πάλι γέμισε σκουπίδια η παλιά αυλή

πίσω απ την εσώπορτα, ανάμεσα στις ραφές μεταξύ τοίχου και σοβά,

εκεί που στριμώχνονται οι φασαρίες και οι στάχτες των ονείρων μας

Η μία λύπη διαδέχεται την άλλη

δεν είναι και τόσο κακό να λυπάσαι, επειδή έχασες το μεγάλο τρένο

όταν ακόμα ήσουν νέος, έλπιζες να το βρεις στον επόμενο σταθμό.

Πάλι η βροχή είχε σταματήσει

όταν πήρες την απόφαση να μείνεις μόνος με τη σκόνη των ονείρων σου

επειδή ο θόρυβος που κάνουν οι αγάπες σε ενοχλούσε-στο βάθος κήπος

γεμάτος σταφύλι και κρασί.

Ποτέ δεν κατόρθωσες να φύγεις να πας μακριά, ίσως να βρεις άλλη στάχτη

δε νομίζω πως ήσουν δειλός, ίσα-ίσα, μάλιστα, περιφρονούσες τον φόβο!

Μα η στάχτη των ονείρων μας

κοκκίνιζε τα μάγουλα των κοριτσιών

τα χείλη τόσων θαλασσών και τα νερά

έσκαγαν μ ορμή στην προκυμαία σας

Πάνω στον άσπρο αφρό των λιμανιών

οι γλάροι, άσπρα πουλιά, λευκά πουλιά

φιλούσαν τρυφερά το ασπροπαίδι μας

γλυκό φιλί, πικρό φιλί των γυναικών

που αγαπήσαμε με πάθος.

Πάλι έβρεχε στο μαρμάρινο παρτέρι

ανάμεσα από τα μικρά χώματα, πάνω στις μανταρινιές, εκεί που θυμάσαι

να κλάψεις επειδή κάποια ξέχασε να σημειώσει τον παραλήπτη στο γράμμα

που δεν έλαβες ποτέ.

Δεν είναι και τόσο άσχημο να μη σ αγαπούν όλοι, αλλά χωρίς να σ αγαπά μία

δεν μπορείς να ταξιδέψεις πουθενά, άμοιρε! θνητέ που νόμισες πως τα είχες όλα.

Η μία χαρά διαδέχεται την άλλη

δεν ξέρω αν έπρεπε ν αλλάξω τη ζωή μου με μια καλύτερη που έχουν οι άλλοι

μα χαίρομαι στ αλήθεια εγώ, επειδή κατάφερα να ξεφύγω απ του κυνηγού το όπλο.

Κι αν χωρίς να κλίνουμε το κεφάλι δεξιά

αποφασίσαμε να χορεύουμε τον χορό που μας χτυπούν τα τύμπανα, είναι πολύ άσχημο

να υποκύπτεις στους νόμους της βαρύτητας, χωρίς ίχνος αντίστασης πως κάτι άλλο συμβαίνει.

[Νεώτερη ποίηση Κ, ΠΛΙΆΤΣΙΚΑ]