ΕΠΆΓΓΕΛΜΑ ΖΩΓΡΆΦΟΣ

 

Δεν υπάρχει χειρότερο από ένα παράθυρο κλειστό. Πόσο μάλλον και τα παντζούρια του.

Δε θα άντεχα σε έναν κόσμο χωρίς παράθυρα ανοιχτά. Αν πει κανείς πως τα ξέρει όλα θα πουν πως είναι βλάκας. Αν πάλι πει πως δεν ξέρει τίποτε πάλι βλάκας θα είναι, συμπέρασμα πως πρέπει να ξέρεις λίγα κι αυτά να μη τα λες. Υπερασπίζομαι το δικαίωμα να είμαι μόνος μου, μα κι αν σας μιλάω μου φαίνομαι πιο μόνος, Λογικά δεν πρέπει να σκέφτομαι, ούτε να μιλώ

 

Θα χρησιμοποιήσω τις λέξεις που χρειάζομαι, για να πω αυτό ακριβώς που θέλω, δηλαδή κάτι για την ζωγραφική τέχνη. [πολλές φορές μου φαίνεται αχρείαστη] Όμως, πολλά πράγματα είναι αχρείαστα στη ζωή αλλά υπάρχουν, έτσι και η ζωγραφική που σαν επάγγελμα, όλοι λένε πως δεν είναι είναι, άραγε γιατί δε είναι επάγγελμα η ζωγραφική; όταν ήμουν πολύ νέος μου άρεσε μέσα μου που μπορούσα εύκολα ν απεικονίσω ότι ήθελα κι ότι μου έλεγαν ή μου παράγγελναν οι γύρω δάσκαλοι, καθηγητές, κόσμος. Μεγαλώνοντας καταλάβαινα πως η ζωγραφική είναι πολύ δύσκολο πράμα και δεν είναι τα πινέλα, τα μολύβια, τα μοντέλα, η τέχνη της σκίασης, οι μετρήσεις και τα χρώματα, αλλά είναι κάτι άλλο: το μέσα της ψυχής, το πνεύμα του δημιουργού, η σκέψη του, το είναι του και άρα, αφού παραδεχτούμε αυτό, τότε πρέπει να παραδεχτούμε πως πράγματι είναι πολύ δύσκολο να γίνεις ζωγράφος. Επειδή πρέπει να ματώσεις, επειδή δεν μπορείς να κρυφτείς, επειδή είσαι συνέχεια εκτεθειμένος στα αδηφάγα βλέμματα του κοινού και επειδή τέλος πάντων κάποια στιγμή είναι απόλυτα κουραστικό να προσπαθείς να γίνεις, Ρενουάρ, Πικάσο ή Νταλί. Αλήθεια είναι πως κάποια στιγμή όλοι αυτοί σου φαίνονται μύθος, δηλαδή μπερδεύεσαι μεταξύ της πραγματικότητας του Βαν Γκογκ, αυτός κι αν έγινε μύθος! και της δική σου μίζερης πραγματικότητας. Αλλά όσο πιο δραματική είναι η ζωή ενός δημιουργού τόσο ο κόσμος εκλιπαρεί για περισσότερη δυστυχία, βλέπε Μοντιλιάνι, Έγκον Σίλε. Δεν ξέρω αν σας φώτισα λίγο, αν δηλαδή κατάφερα να σας μεταφέρω τι κρύβεται πίσω από την ζωγραφική τέχνη σε προσωπικό επίπεδο που νομίζω πως είναι από τα πιο ματαιόδοξα ανθρώπινα σχέδια και επιδεικτικά και δραματικά, εγώ δε γνώρισα ποτέ έναν ευτυχισμένο ζωγράφο, από τον άσημο και αλκοολικό Στέλιο Αναστασιάδη, μέχρι τον διάσημο Τσαρούχη, ή τον ατάραχο φίλο μου Βασίλη Αράπη και άρα η ζωγραφική σαν τέχνη προάγει την απελπισία του δημιουργού, την απελπισία αυτού του κόσμου και θα μου πεις μόνο αυτό είναι η ζωγραφική; όχι δεν μόνο αυτό, είναι η χαρά της αρχής, είναι η ζωντάνια του πνεύματος, είναι η εξέλιξη του νου, στην αρχή μιας δημιουργικής καριέρας, ενός ανθρώπου, ενός νου και είναι πολύ σπουδαία σαν μάθημα από το Δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο. Είπα πως θα ακριβολογήσω αλλά δεν ξέρω πόσο το καταφέρνω, να πω δύσκολα πράγματα γι αυτά που τουλάχιστον εγώ έκανα, δηλαδή να ζωγραφίζω περίπου εξήντα χρόνια τώρα, χωρίς να περιαυτολογήσω, αν είναι καλή ή κακή η ζωγραφική μου τέχνη