ΓΕΛΑΣΤΟΊ ΠΆΝΤΑ

 

 

Κανείς δεν επιλέγει πότε θα γεννηθεί, που θα γεννηθεί, από ποιον και πότε.

Δεν υπάρχει πιο σπαστικό από το να τρίζει μια πόρτα. Γι΄αυτό ο τελευταίος να την κλείσει οπωσδήποτε. Ή να την ανοίξει τελείως.

Ας πούμε κάτι ελαφρύ, μην το βαρύνουμε άλλο το πράγμα. Κι έχει παραπάρει κιλά, Καλοκαίρι καιρός και τα τοιαύτα. Λοιπόν... Τι ώρα είναι; Ώρα που γαμούν οι γύφτοι, απαντάει ο άλλος. Δηλαδή, τι ώρα το κάνουν οι γύφτοι;

Βραδιά δύσκολη. Όλοι σκέφτονται τι θα κάμουν αύριο. Μονάχα εγώ, δεν έχω αύριο;

Υπάρχουν κάποιοι φίλοι που είναι "έξω καρδιά". Γελαστοί πάντα, λες και δεν τρέχει τίποτα, λες και τους έχει φέξει, λες και τους τρέχει το μέλι από τον κώλο. Δεν είναι ακριβώς οι πέρα βρέχει. Έχουν τον τρόπο τους: Είμαι ένας βολεμένος άνθρωπος, έτσι μου είχε πει κάποτε μια γκόμενα περιωπής.

Tα γεγονότα μας προσπερνούν. Δεν μπορούμε να κουβεντιάσουμε. Είμαστε δυο αρνητικοί πόλοι. Δεν μπορούμε να κουβεντιάσουμε. Ανήκουμε σε διαφορετικούς κόσμους, πως ν΄αγαπηθούμε; Κι έπειτα γιατί να σ΄αγαπήσω;Να σου φορτώσω τις δικές μου έννοιες και συ τα δικά σου εαυτά...Σκεπτικός στο έπακρον για την ανθρώπινη μας υπόσταση. Αναμένω τα δικά σας κάρβουνα. Έστω, δυο σπίθες.

Απατεώνες και λοιπές αρχόντισσες, με τόσα πολλά και σπουδαία αποφθέγματα που πέφτουν κάθε μέρα εδώ μέσα, δέον να καταργηθούν απ το βιβλίο Γκίνες και όχι μόνο, τα λόγια Μεγάλων, αντρών τε και γυναικών. Αν δεν συμφωνείτε θα πέσω στο ποτάμι.

Κώστα, γράφεις την αλήθεια, "σοκάροντας" ίσως όσους δεν τολμούν να τη δουν...κι όχι απαραίτητα ,με τις λέξεις που χρησιμοποιείς....όσο με την απόδειξή της σε ποιητικό-συγγραφικό συνειρμό...τη στιγμή που "πρέπει" και μάλιστα...οι αλλεπάλληλες "ολοκληρώσεις" έρχονται με γράμματα μεγαλύτερα σε μέγεθος όπως αντιστοιχεί στο βαθύτερο νόημα που έχουν και στο μήνυμα που μεταδίδουν. Η αλήθεια ντυμένη μέσα στο ψέμα...και το αντίθετο! Η απέχθεια αλλά και η έλξη για την ερωτική ανθρώπινη φύση....και γενικότερα ζωγραφίζεις μεταφορικά μέσα από το λόγο σου...και κυριολεκτικά μέσα από τους πίνακές σου....το μισητά αγαπημένο και αναπόφευκτο......όπου χαρακτηρίζει το είναι μας...και το σύμπαν (κόσμο) που μας περιβάλλει!! Θεωρώ πως είναι βαθύτατα σατιρικό με την έννοια των αρχαίων σατιρών Ελλήνων προγόνων μας, άκρως αληθινό....επιδοκιμαστικό...και καυστικότατο.....άξιον θαυμασμού ως έργο και ως ουσία!!! Σε συγχαίρω!!! Ελεάνα Τσεσμελή

Ούτε μια καλησπέρα δεν σας αξίζει...είσαστε όλοι κωλοπετσωμένοι αυτογίγαντες.. Μαντρώσατε τα λουλούδια στη γλάστρα και περιμένετε το τέλος των λουλουδιών.Να δούμε τι θα κάνετε την τελευταία γαρδένια.

Πριν από λίγο πέρασα απ την Ομόνοια με έναν φίλο. Είχα καιρό να περάσω. Έπαθα πλάκα. Λες κι έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια από τότε που πίναμε καφέ στο ΝΕΟΝ. Κι ο αιώνιος φίλος μου από δίπλα να λέει γελώντας, πως σε λίγο εδώ θα σταυρώνουν τους μαύρους...

Αν είσαι κλεισμένος στα σκοτάδια

έξω, νομίζεις πως είναι πάντα νύχτα.

Εντάξει. Τι θα συνέβαινε αν οι άνθρωποι δεν σκότωναν ανθρώπους;

Οι ερωτήσεις μου είναι σαδιστικές για το ανθρώπινο είδος.

Δε νομίζω πως οι άνθρωποι έχουν επίγνωση και αλληλοσκοτώνονται με βάση τον υπερπληθυσμό. Εξ άλλου ποτέ δε φτάσαμε να μη μας χωράει η γη.

μα οι άνθρωποι δεν τρώνε τους ανθρώπους! ΤΟΥς ΣΚΟΤΏΝΟΥΝ ρε Ντίνο.

Ας πούμε πως αρχέγονη αιτία είναι η πείνα, όμως ο δυτικός πολιτισμός κατάφερε να μην πεινά ακριβώς, κι όμως παρ όλα αυτά αλληλοσκοτώνεται.. άρα τι συμβαίνει εδώ;

Ε, μην ξαναπάμε στο ίδιο και αντίθετα. Η ουσία είναι πως οι άνθρωποι σκοτώνονται μεταξύ τους, αξίωμα ιστορικό. Οι Αμερικάνοι προτού γίνουν αυτό που έγιναν έλεγαν πως οι Ευρωπαίοι κάνουν πόλεμο κάθε λίγο και λιγάκι. όμως κανείς από εμάς τους απλούς ανθρώπους δεν έχει σκοτώσει έναν άλλον! Πως είναι δηλαδή το αποτέλεσμα του σκοτωμού, των τύψεων κλπ. Αν τότε πιστεύουμε πως είναι στο ντιενεει μας, τότε θα δεχτούμε κάποιο κισμέτ, κάποια μοίρα, πράγμα που δεν το δέχομαι υπαρξιακά για τον νοήμονα χόμο.

Χαλάσματα, περιορισμένης ευθύνης δεν είχα ψωμί

νέος

έτρεχα στις ερωμένες, δεν έλεγε τίποτε το δέντρο

αλλά, ναι, μεγάλες κουβέντες στο κατάστρωμα

πως θα φτιάχναμε καινούργιο πλοίο και το θέμα είναι πως δε σε λυπάται κανείς

και γιατί άραγε; τα χρώματα φλόμωσαν στην κορφή του δέντρου

οι φθόγγοι δεν τρέχουν στις ράγες του τρένου, όλα τα δεν μαζεύτηκαν στη μπαρουταποθήκη και πυροβολούν την αξιοπρέπεια

λίγοι παραμένουν στην προκυμαία, τα χουμε πει όλα άραγε; και δεν αφήσαμε μια στάλα νερό;

από τις σημειώσεις μου, στις άκρες των περιθωρίων.