δυσκολία

 

Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΓΝΩΣΗ

[Διαβάζοντας ένα κείμενο του άθλιου
Τσβάιχ για τον άθλιο Νίτσε.]

 

Ω, η απίστευτη μοίρα των ανθρώπων που
αγάπησαν όσο λίγοι την αλήθεια.

Δεν υπάρχει κανείς για να τον ακούσει,

κανένας να του αποκριθεί

Να του απευθύνει το λόγο

και το πιο τρομερό, ναι Στέφαν Τσβάιχ

κανείς δεν τον ακούει. Δεν είναι φριχτό;

Απομόνωση, μοναξιά ανελέητη

χωρίς φως, χωρίς θεό

πέρα και πριν από το χρόνο.

Ο Νίτσε

Μόνος στη σκηνή του πεπρωμένου

μόνος στο απόλυτο κενό -θανάσιμη τέχνη.

Μόνος με τον εαυτό του

Ένας κόσμος τεράστια άδειος

Άναρθρες κραυγές του πνεύματος

πέρα απ το χρόνο και τον κόσμο

Ακατανίκητη έλξη του θανάτου

νικημένος από τη σιωπή του κόσμου

Tίποτα από όσα αναστατώνουν το πνεύμα

σαν κάποιος που ζει από καιρό μόνος,

ν αλλάξει την ιδέα της γνώσης.

Ποτέ στο δρόμο του ένας χαιρετισμός

-κανείς μας δεν είναι έτσι.

Δηλητήρια και φάρμακα, νεύρα τεντωμένα

το Χλωράλ κυκλοφορεί με τις φούχτες

Σορέντο, Τορίνο, Μάρινμπαντ

τρώγεται από τον εαυτό του. Κόσμοι νεκροί.

Ουδείς.

Εγκατάλειψη, φτώχια, παγερό γκρίζο.

Άρρωστος μια ζωή, αϋπνίες, φριχτές κραυγές

[Την αιώνια ζωτικότητα όχι την αιώνια ζωή

καταραμένος να σκέφτεται αδιάκοπα.

Κάθε μεγάλος σπρώχνεται, πιέζεται, μαρτυράει

Μέχρι που διπλώνεται μέσα στη μοναξιά του.]

[ποίηση Κώστα Πλιάτσικα.]