ΤΟ ΚΟΙΝΌ ΟΥΡΛΙΆΖΕΙ

 

Είναι τόσο απλό: τα όπλα σκοτώνουν. Πρώτα οπλίζουμε το χέρι κι ύστερα αναζητούμε ευθύνες. Αργότερα θρηνούμε σαν καλοί χριστιανοί.

Είμαστε όλοι ένα ωραίο εξώφυλλο. Ποτέ δε μας ενδιαφέρει το περιεχόμενο. Μια λεζάντα που κρεμάστηκε στο περίπτερο.

Παρακολούθησα κάποτε σε μια αρένα, στην Ισπανία μια ταυρομαχία. Αυτό το βάρβαρο θέαμα που μοιάζει με τα Ρωμαϊκά φρικώδη θεάματα στις παλαίστρες και στους στίβους του Κολοσσιαίο. Και τότε το κοινό ούρλιαζε με κατακόκκινα μάτια υπέρ της θανάτωσης του νικημένου. Και τότε όταν έβλεπα τον ταυρομάχο να βασανίζει τον άτυχο ταύρο, ο κόσμος γύρω μου φώναζε ολέ, χειροκροτούσε το Τορέρο. Βέβαια το κόκκινο πανί δεν ερέθιζε μόνο τον δυστυχή ταύρο αλλά και τα δυστυχισμένα όντα στις κερκίδες. Παρατήρησα τα πρόσωπα τους, τις συσπάσεις ηδονής, ευχαρίστησης και με έπιασε θλίψη. Θα έφευγα.

Πριν γεννηθείς δεν ήσουνα κάτι

κι όταν πεθάνεις δεν θα είσαι τίποτα.

Η ελπίδα δικαιοσύνης είναι η γνώση. Δεν υπάρχει καμιά ισοπέδωση, ούτε πεσιμιστικό είναι. Αν περιμένεις να σε σώσουν οι θεοί, έχασες το μεγαλύτερο μέρος της εμπιστοσύνης στον εαυτό σου. Τα όνειρα του ανθρώπου δεν είναι αυτά που νομίζεις εσύ, αυτόν τον κόσμο τον γνωρίζουμε.

Έχουμε συνηθίσει ν αποκαλούμε «τρελούς» τους καλλιτέχνες. Παλαιότερα αυτό με νευρίαζε και έμπαινα στη διαδικασία της απολογίας και της υπεράσπισης γιατί οι καλλιτέχνες δεν είναι τρελοί. Όχι πως σήμερα δε με πειράζει, απλά δεν απολογούμαι. Βέβαια, οι σοβαροί άνθρωποι δεν το κάνουν αυτό ποτέ αλλά το πλείστον του κόσμου σου κολλάει πολύ εύκολα το τρελός καλλιτέχνης. Και τι εννοούν άραγε μέσα στο μυαλό τους; πως καταλαβαίνουν αυτή την τρέλα; Μήπως επειδή ο καλλιτέχνης αποτελεί κάτι ξεχωριστό, κάτι ακαταλαβίστικο γι αυτούς αλλά τόσο κατανοητό για κείνον;

Δυστυχώς ο κόσμος μας άλλαξε. Δεν είναι σαν την παλιά, καλή Ελληνική ταινία, όπου στο τέλος της είχαμε πάντα έναν ευτυχισμένο γάμο, του Βέγγου με την Άννα Φόνσου. Αυτή η διαφορά του τότε με το τώρα είναι φανερή. Στην Ελληνική πραγματικότητα, δεν υπάρχει happy end. Είναι άραγε καλύτερα τώρα; Η σύγκριση είναι δικιά σας ή καλύτερα, αυτών που έζησαν τις δυο τελευταίες γενιές.