Η ΌΨΗ ΤΟΥ ΧΡΉΜΑΤΟΣ

Τη μέρα εκείνη είχα αποφασίσει να κάνω το μεγάλο εγχείρημα.
 Δεν μπορούσα να ζω άλλο έτσι. Γι αυτό πήρα τους δρόμους 
έναν- έναν. Τους ήξερα όλους, τόσα χρόνια που 
βωλόδερνα με μια σκούπα στο χέρι, γιατί σκουπιδιάρης 
είμαι το επάγγελμα κι έτσι μπορούσα να παρακολουθώ
 τα πάντα. Τις περισσότερες ώρες χάζευα απέναντι από 
το χτίριο της τράπεζας και λογάριαζα πόσα χρήματα
 να είχε μέσα. Ακόμα  κι ένας τυπάκος που τον έβλεπα 
να κοιτάζει απ την απέναντι ταράτσα εδώ και ένα 
μήνα περίπου είχα καταλάβει πως κάποιον γέρο 
ερευνούσε που έμπαζε κι εβγαζε χρήμα σε μια νάυλον
 τσάντα. Που τα  πήγαινε ο κωλόγερος; 
Ο ραμολής ντυμένος πάντα στην τρίχα, το χειμώνα 
με καπαρντίνα, το καλοκαίρι με λινα φουλάρια; 
Πίστευα πως έκανε μεταφορές χρημάτων το είχα 
καταλάβει και σκεφτόμουν μια μέρα να του βουτήξω 
την τσάντα και να εξαφανιστώ. 
Τα είχα προσχεδιάσει όλα αλλά ο τύπος στην 
ταράτσα δε μου άρεσε. Για μπάτσος δε μου 
φαινόταν μάλλον κι αυτός την ίδια δουλειά με 
μένα θα ήθελε να σκαρώσει και κάποια στιγμή 
σκέφτηκα να τον πάρω συνέταιρο στη «δουλειά» 
αλλά μετάνιωσα. Το είχα πάρει απόφαση να μη 
βάλω κανέναν σ αυτή τη δουλειά γιατί φοβόμουν 
το σπάσιμο.
Οπότε εκείνη τη μέρα που σκεφτόμουν  να την κάνω 
με πρόλαβε ο ταρατσόβιος. Πέρασε σαν σίφουνας 
με ένα παπάκι κι άρπαξε την τσάντα του παραλυμένου 
γέρου που έπεσε στο κράσπεδο, τσακίστηκε, μάλλον 
θα πέθανε αλλά τι με ένοιαζε εμένα, εγώ ανέβηκα 
στη δικιά μου μηχανή να κυνηγήσω τον ταρατσόβιο, 
να του αρπάξω αυτά που μου ανήκαν γιατί είχα 
αποφασίσει πολύ καιρό πριν από αυτόν να την
 κάνω αυτή τη δουλειά.
Τον πρόφτασα λίγο πιο έξω από την μεγάλη λεωφόρο, 
φόρεσα την κουκούλα και περνώντας δίπλα του βούτηξα
 τα λεφτά, τον έσπρωξα με το πόδι στο πεζοδρόμιο και 
μαρσάρισα να φύγω. Απ τα εκατό μέτρα γύρισα πίσω 
το κεφάλι μου και τον είδα να σφαδάζει στην άσφαλτο 
γεμάτος αίματα. Τι με ένοιαζε; Ένας ακόμα άχρηστος, 
νεκρός. Εμένα δε μ ένοιαζε, η νάιλον τσάντα  ήταν στα 
χέρια μου γεμάτη λεφτά. Λεφτάααααα!