Το 24ωρο ενός ζωγράφου-συγγραφέα Μέρος Βου.

Ξεμείναμε στο απογευματινό ξύπνημα. Πάλι καφές και να περιμένω να φουσκώσει, πάνω από το μπρίκι, σουφρώνοντας τα χείλη όταν αργεί αλλά και όταν φουσκώνει γρήγορα και να θυμάμαι την αγάπη μου, οι μεγάλες αγάπες δεν υπάρχουνε κι όμως! όλα είναι δρόμος, όλα είναι νόμος, σκέφτομαι ότι θέλω, συνήθως ο εγκέφαλος πηγαίνει όπου θέλει χωρίς να μπορούμε να τον συγκρατήσουμε, έτσι θυμάμαι αυτή που αγαπώ τώρα και που λέει κι αυτή πως με αγαπά αλλά φευ! πρέπει να κάνω και κάποιες δουλειές, οπότε αρχίζω πάλι με τα πινέλα, τουλάχιστον δυο ώρες να διορθώσω, να βελτιώσω λεπτομέρειες σ αυτό το πορτρέτο που πρέπει να παραδώσω αύριο, μεθαύριο, αντιμεθαύριο- ποιο είναι το αντιμεθαύριο; ωστόσο, περίπου εκεί, συνήθως καταφτάνει κάποιος φίλος ή ένας πελάτης και σπάει η μονοτονία, η απόλυτη μονοτονία ενός ανθρώπου πολύ μόνου, ενός ανθρώπου βουτηγμένου στις λέξεις, και στις εμμονές των χρωμάτων, αν είναι καλύτερο λίγο κίτρινο παραπάνω στην κατασκευή της σάρκας ή αν περισσεύει ελάχιστο πράσινο πάνω σ αυτό ή το άλλο πρόσωπο. Τελεία. Να βάζουμε και καμιά τελεία και ανάλογα τον φίλο που με επισκέπτεται συνεχίζω σταματώντας πια να εργάζομαι αλλά να θέλω να παίξω, να διασκεδάσω κι αλλάζω ρούχα, όχι δε θα πάω απόψε σε κάποια εκδήλωση, θα πάω με τον φίλο να τσιμπήσουμε κάτι και να πιούμε κάτι, να μιλήσουμε γι αυτά που μας έκαναν φίλους κι αυτό μ αρέσει, περνάνε οι ώρες σαν χάδι, πίνουμε και κουβεντιάζουμε σαν ευτυχισμένοι πίθηκοι, χωρίς έγνοιες, χωρίς αρρώστιες κι αυτό είναι μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του πίθηκου, δηλαδή εμάς και φυσικά στην πορεία, συνήθως συναντάμε θηλυκά, αυτά τα υπέροχα μουνάκια, στη μπάρα, εδώ και αλλού και κάνουμε παρέα, μιλάμε, ενίοτε φιλιόμαστε, στο σκοτάδι ή το φως κι όταν συμβαίνει έτσι, βρίσκομαι με μια σύντροφο σε κρεβάτι σπιτικό ή ξενοδοχείου και η μνήμη καταγράφει σάρκες, επιφωνήματα, ω!..α!! κι αυτό μπορεί να είναι το τελευταίο που έχω σκεφτεί, ενώ έχει κλείσει προ πολλού το εικοσιτετράωρο μου.