MORTE NATURA

 

Συνθέσεις κυρίως με άψυχα αντικείμενα -τρόφιμα, λουλούδια, σκεύη, βιβλία, φρούτα, ψάρια λαχανικά. Μετά το 1600 υπήρξε από τους ζωγράφους ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ξεχωριστή θέση στην τέχνη. Τον δέκατο ένατο αιώνα ο Σεζάν και ο Πικάσο έδωσαν νέα διάσταση στο είδος.

Για να πω την αλήθεια δε με συνάρπαζε ποτέ ιδιαίτερα, ίσως και ο τίτλος, 'ΝΕΚΡΆ ΦΎΣΗ" να με απωθούσε και μόνο κατόπιν παραγγελίας είχα ασχοληθεί. Αυτές τις μέρες έψαξα περισσότερο και μελέτησα το είδος, . Έτσι δημιούργησα την πρώτη νεκρά φύση-και νομίζω πως θ ακολουθήσουν μερικές ακόμη

 

ΑΓΙΟΣ ΚΑΨΟΥΡΙΟΣ

 

Των αγίων ερώτων λοιπόν

τρρρρρουμ

Βαλεντίνου και άλλων χρηστών

τρρρρρουμ

Κι αν λευκή τη σημαία σηκώσαμε

κάποιος μας αγαπά

δεν τελειώσαμε.

Είχαν φύγει τα τρένα για πάντοτε

έτρεχαν τα παιδιά ν ανταμώσουνε

στης ζωής μας τ ανώφελα γκράβαρα

φόρεσαν το σκλαβό περιδέραιο

Η μεγάλη αγάπη, μας σκότωσε

στέγνωσε και δεν είναι η καλύτερη

ντύθηκε το καλύτερο πέπλο της

κι άνευ όρων παρεδόδη στο έλεο-ς

Των αγίων ερώτων λοιπόν

τρρρρρουμ

Βαλεντίνου και άλλων θεών

τρρρρρουμ

εμείς οι ίδιοι τον ήλιο προδώσαμε

Κανείς δε μας αγαπά

Τελειώσαμε.

Είχαν κάποιοι αγοράσει τη μνήμη μας

το φιλί και τα μάτια, το στόμα

πάντα οι άλλοι, πάντα οι ξένοι μας έφταιγαν

που εμείς δε γυρίσαμε ακόμα

Η μικρή μας αγάπη ξεθώριασε

σαν παλιό παραθύρι μισάνοιχτο

και στον ύπνο, όλοι πέτρες μας πέταγαν

σε καράβι σπασμένο πό ένστιχτο

Θέλω να το πω μα δε μ αφήνετε

μ ένα γέλιο μεγάλο, τεράστιο

ότι αγάπησα ήταν γυμνό φόρεμα

κοριτσιών σε μακρύ ακρωτήρι, προάστιο

που κανείς, μα κανένας δεν πάτησε

μόνο ένα γέλιο πνιχτό κι ορεσίβιο

μοναχός μου στον κόσμο ναυάγησα

γιατί είχα ξεχάσει το δικό σου σωσίβιο.

 

ΓΥΜΝΑ'Η ΑΛΗΘΕΙΑ

 

 

Για τον Γουστάβ Κλίμτ που ζωγράφιζε καθημερινά στο

 εργαστήρι του στη Βιέννη, μόνο γυναίκες, η τέχνη και η ζωή 

στάθηκαν δίπλα του. Νέες, ηλικιωμένες, όμορφες, άσχημες,
μόνες,ή με συνοδεία, μεγαλοαστές ή πόρνες, όλες πόζαραν για τον μεγάλο καλλιτέχνη.

Ο Κλίμτ ζωγράφιζε τα πάντα για την γυναίκα. Σπανιότατα
άντρες με ενεργό ρόλο. Οι δε λεσβίες του, κυκλοφορούν παντού.
Απο την κριτική του αχιτέκτονα Άντολφ Λόος κρατάω μόνο
μερικές φράσεις: "Κάθε τέχνη είναι ερωτική.Το πρώτο στολίδι
είχε ερωτική προέλευση. Το πρώτο έργο τέχνης που ο πρώτος
καλλιτέχνης απεικόνισε πάνω σε ένα βράχο ήταν η ερωτική
πράξη:Μια οριζόντια γραμμή, η ξαπλωμένη γυναίκα.
Μια κάθετη γραμμή, ο άντρας που διεισδύει."

Ίσως φανεί απίστευτο αλλά για τους σημερινούς καλλιτέχνες,
η κοινωνία να είναι περισσότερο καταπιεστική και
πουριτανική
απ ότι την εποχή του Κλίμτ. Σκεφτείτε μόνο, ότι αυτά τα
έγραφε ο Λόος το 1908, εκατό και πλέον χρόνια πριν.
Και σήμερα, είδα πολλούς ανθρώπους να μπαίνουν στο εργαστήρι

 και να κρύβουν τα μάτια τους αντικρύζοντας λίγο γυμνό.
[αυτοί οι ίδιοι βλέπουν τσόντα κάθε μέρα].

Δεν μπορώ, ούτε θέλω να δικαιολογούμαι, απλά μερικοί γίνονται ανυπόφοροι και δεν ξέρω τι να τους απαντήσω απο την στιγμή
που δεν πείθονται με τίποτε πως το γυμνό, ήταν πάντα
απαραίτητο στην τέχνη. Πολλοί δε απ αυτούς, εκφράζουν την
άποψη, πως και στα κείμενα πρέπει να γίνεται λογοκρισία!

 

απ το μανίκι

 

 

ΝΙΚΗ

Παίρνω το δρόμο

Τη δημοσιά

Αλλάζω νόμο

στην εκκλησιά

Βαρύ το βήμα

Νόθα η βρισιά

Κάποιος με πιάνει

Απ΄το μανίκι

Φωνάζει φτάνει

Ο δρόμος αυτός

Καλαμπαλίκι

σαν το χαλίκι

Τι θες που πας

Ζητάω τη νίκη

Διάλεξες ώρα

Δε βλέπεις τα κράνη

Ούτε τη μπόρα

Που χει πικράνει

Όλη τη χώρα;

Παίρνω το δρόμο

Τη δημοσιά

Και σου φωνάζω

Δεν έχω άλλο

μέσα στο νου

απ’ το πιο μεγάλο

κομμάτι ουρανού

Σβηστά τα φώτα

τοίχοι θαμποί

κάνει να μπεις

μες το σκοτάδι;

Χάμω κυλάω

Σαν το χαλίκι

Με συντριβή

Και δεν μιλάω

Παραμιλάω

Για τη λαβή

Είναι ένας πόνος

Η σιγουριά

Πως είσαι μόνος

Δίχως κλειδιά

Μες το βοριά

Αύρα θανάτου

Ξυστά στα μαλλιά

Σαν το ξυράφι

Σε χέρι δραγάτου

Να μην περνά

Κάπου να φτάσω

Σαν το ποτάμι

Όπου κυλά

Σαν το καλάμι

Με λύπη μαβιά

Κάποιος με φτάνει

Και μου σφυρά

Με το δρεπάνι

Τα λόγια του χάνει

Για αρνησιά

Γιατί με τα μάτια

Στου δρόμου τα άτια

Χτίζω παλάτια

Γκρεμίζω παλάτια

Και προσπερνώ

 

ΝΑ ΣΚΕΦΤΏ ΣΑΝ ΈΛΛΗΝΑΣ

 

Πρώτα βλέπουμε τα γεγονότα και μετά τη θεωρία;
Ή και αντίθετα; Αν σκεφτώ πρώτα τη θεωρία θα γίνω
μεταφυσικός, αν σκεφτώ πως πατάμε σε σάπιο σανίδι
θα είμαι πρακτικός. Το θέμα είναι πως πρέπει να σκεφτώ.
Να σκεφτώ σαν Έλληνας ή σαν άνθρωπος; Σαν άνθρωπος
θα πω δεν πα να κουρευτούν οι Νεοέλληνες; αφού αυτές
ήταν οι πράξεις τους να πάνε στο καλό. Όπως έστρωσαν
έτσι κοιμούνται. Έτσι σκέφτονται οι ψυχροί Ευρωπαίοι.
Όμως εγώ πρέπει να σκεφτώ σαν Έλληνας, να κοιτάξω το
σπίτι μου και πρώτον αυτό το χρέος που δε μ αφήνει
ν ανασάνω. Είναι γνωστό τοις πάσι πως ο χρεωμένος
άνθρωπος έχει σκυφτό το κεφάλι και πως το χρέος είναι
αρρώστια. Ο χρεωμένος νιώθει ταπεινωμένος μπροστά
στον δανειστή και τώρα εγώ πάω να βάλω κι άλλο χρέος
με τους πλέον  αδυσώπητους και οδυνηρούς όρους. Αυτό
πάω να κάνω για να σωθώ από την ολική καταστροφή.
Οι υπεύθυνοι σ αυτό συμφωνούν: Αν δεν πάρουμε το δάνειο
αν δεν υπογράψουμε το νέο μνημόνιο θα ζήσουμε τραγικές
καταστάσεις. Θα φάμε ο ένας τον άλλον, θα ζήσουμε
χειρότερα! από ότι έζησαν στην κατοχή οι πατεράδες μας.
Μάλιστα. Αυτό πρέπει να σκεφτώ. Όπως και τι θα γίνει
μόλις ξανατελειώσουν αυτά τα λεφτά της νέας δανειακής
συμφωνίας, γιατί είναι σίγουρο πως θα τελειώσουν και
αν δεν κάνουμε κάτι θα ξαναβρεθούμε στην ίδια δεινή,
ίσως και χειρότερη θέση. Άρα, πρώτα τα γεγονότα και
μετά η θεωρία. Και προπάντων αφού σκεφτώ πρέπει να
πάρω μέτρα, όχι καταστολής εναντίον του εξαγριωμένου
λαού, ούτε μειώσεις μισθών και συντάξεων αλλά μέτρα
που θ αυξήσουν την παραγωγή και την εργασία. Μέτρα που
δε θα επιτρέψουν στο μέλλον να ξαναφτάσουμε σ αυτό
το σημείο.

 

οι αμίλητοι

 

ΒΑΡΙΕΜΑΙ

...σφόδρα τους ανθρώπους που μιλάνε πολύ και λένε τα ίδια πράγματα, χωρίς να μπορείς να τους σταματήσεις. Βαριέμαι να περιμένω στη στάση του λεωφορείου, να είμαι ένας αριθμός στην τράπεζα είτε πρόκειται να πάρω, πόσο μάλλον να δώσω λεφτά. Βαριέμαι αλύπητα τις ανοργασμικές γκόμενες που δεν
καυλώνουν ποτέ και ανελέητα τους ανήξερους ειδήμονες [αν κάποιος γνωρίζει το αντικείμενο του με συναρπάζει να τον ακούσω]. Βαριέμαι τους εντελώς αμίλητους κι αυτούς που σου κλείνουν το δρόμο με απίστευτη νωθρότητα και τέλος,
βαριέμαι να μένω ακούνητος χωρίς να κάνω τίποτα,
κοιτάζοντας το κενό ή το ταβάνι.

Δεν είμαι άνθρωπος με πάθη, τα μετρώ όλα στη ζωή μου.
Ίσως ένα πάθος να έχω με την απόδοση δικαιοσύνης.
Δεν έχω κάνει τρελά πράγματα που να με κάνουν να
μετανιώνω. Αλλά πιο πολύ για το πάθος θέλω να μιλήσω
και που οδηγεί τον άνθρωπο. Οι παθιασμένοι άνθρωποι
πρέπει να είναι φοβισμένοι, εξαρτημένοι από κάτι που
νομίζουν πως θα τους κρατήσει στη ζωή.

Ωραία να τα βλέπεις από ψηλά. Και περισσότερο τους ανθρώπους. Κανένας δεν υπολογίζει πως τον παρατηρείς εκ των άνω προς
τα κάτω. Αυτό είναι ένα μεγάλο όνειρο των ανθρώπων:
Ν ανέβουν ψηλά.

ί

 

ΤΟΥ ΔΡΌΜΟΥ 2

 

Κάπου το είδα. Σε κάποιο δρόμο, και μου άλλαξε τη μνήμη,
μου θύμισε έρωτα, μου διωξε μια λύπη και στάθηκα δυο
στιγμές να το θαυμάσω. Άναψα τσιγάρο και χάζεψα τις
εικόνες των ζωγράφων του δρόμου. Μερικοί είναι ανελέητοι,
σε σκοτώνουν με το σπρέι, άλλοι πιο χαμηλών τόνων,
δεν οξύνουν τις διαφορές, αλλά οι περισσότεροι επαναστάτες!
Μερικοί ζωγράφοι "του δρόμου" είναι φανταστικοί.
Βγάζουν μια φοβερή ελευθερία, μια άλλη ποίηση, ίσως γιατί
κάνουν ότι ακριβώς θέλουν χωρίς να τους αναγκάζει κανείς.
Μόνο μέσα τους κάτι τους τρώει. Η Έλλειψη φροντίδας,
η μοναξιά, ο τρόπος να τα πούνε κάπου, ας είναι και στον
τοίχο, η σκέψη πως θα τους δούνε, θα τους ψάξουν,
κάποιοι θα φωτογραφίζουν το έργο τους, άλλοι μιλάνε
γι αυτό, γίνεται κάτι,
ένα συμβάν σε μια ακούνητη μερικές φορές σχιζοφρένεια,
αυτοί ταράζουν τα νερά, γίνεται παφλασμός, ανασκούντημα
της ύπαρξης.

Η ζωγραφική στο δρόμο είναι άλλη παράνοια.

 

ΜΟΙΆΖΟΥΜΕ Ο ΈΝΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΆΛΛΟΝ

 

Ο Γκόγια έφτιαξε μια προσωπογραφία του παρέα με τον γιατρό που τον έσωσε! Η Φρίντα Κάλο μερικές ζεστές εικόνες του εαυτού της. Απ όλους ο Βαν Γκογκ φαίνεται πως ξεπέρασε το όριο ζωγραφίζοντας περίπου ογδόντα φορες τον εαυτό του δικαιολογώντας τις από την έλλειψη μοντέλου.

Έχω ζωγραφίσει τον εαυτό μου ίσως καμιά δεκαριά φορές.
Σκίτσο, παστέλ, ακρυλικά, ελαιογραφία. Σίγουρα, σκέφτομαι
πως υπάρχει αυτό που κατακρίνουν οι κριτικοί τέχνης. Κάποιος ναρκισσισμός αλλά ποιος δεν τον έχει για τον εαυτό του;
Η φύση μας φτιάχνει να μοιάζουμε ο ένας με τον άλλον.
Πόσο μοιάζουμε όμως; Πολύ. Εγώ θα διάλεγα το πολύ.
Και εξωτερικά και εσωτερικά. Είμαστε φτιαγμένοι από τα ίδια
υλικά. Χώμα και ωάρια. Σπέρμα και ιδέες.
Οι άνθρωποι δεν γίνεται να ξεχωρίζουν παρά μόνο στον υγιή
ανταγωνισμό, στην άμιλλα για την καλυτέρευση αυτού
του κόσμου.
Για να επανέλθω στο θέμα της αυτοπροσωπογραφίας, ήθελα
να πω, πως, φτιάχνοντας αυτή την εικόνα μου, ήθελα να
μουντζουρώσω κάποιες ναρκισσιστικές τάσεις που υπάρχουν
ακόμα στις άκρες του μυαλού. Δε χρειάζεται να σβήσουμε το
εγώ όπως διατυμπανίζουν κάποιοι που θέλουν να ισοπεδώσουν
τα πάντα. Κανείς δεν μπορεί να σβήσει το εγώ, η ζωή μας είναι
στηριγμένη επάνω του. Γιατί άμα θα σβήσουμε το εγώ, πρέπει να σβήσουμε και το εσύ. Έτσι που δε θ απομείνει τίποτα από το εμείς.
Μια μέτρια αυτογνωσία θα μας έπειθε για τη μετριότητα μας
αλλά και την υπερηφάνεια μας πως κάναμε
κάτι για την ανθρωπότητα.

 

ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΑΡΧΉ ΤΗΣ ΎΛΗΣ

 

 

Τελικά οι υποσχέσεις είναι ένα τζάμπα πράγμα. Ιδιαίτερα προς τους τρίτους. Των δε ερωτευμένων ανυπόληπτες. Η υπόσχεση είναι σκληρό πράγμα όταν έρθει ο χρόνος της τήρησης. Προς τον εαυτό μας νομίζω έχουν κάποια αξία, γιατί εκεί πονεί ως [το κόκκαλο] προς την αξία μας. Προς δε τους άλλους μια απόδειξη πως είμαστε ικανοί. Όπως και να έχει θεωρώ την υπόσχεση δυνατό σημείο της ανθρώπινης κατάστασης. Γι αυτό δεν υπόσχομαι ποτέ.

Ενα μολύβι. Τι είναι ένα ασήμαντο μολύβι;Πόσα πράγματα μπορείς να φτιάξεις μ αυτό; Πολλά. Μέχρι ολάκερο τον κόσμο. Μπορείς να σχεδιάσεις μια πολυκατοικία κι ύστερα οι επόμενοι να την χτίσουν. Αλλά πρώτα απ όλα χρειάζεσαι το μολύβι. Ακόμα και με σπασμένη μύτη ζωγραφίζει κι ας σκίζει το χαρτί. Κοιτάξτε τώρα πως ζωγράφισα εγώ τον εαυτό μου, όταν θα είμαι ενενήντα εξι ετών.

Κουβαλάμε τις καταβολές ενός μάταιου κόσμου. Η διαπίστωση δεν είναι δικιά μου.

Οι τοίχοι γέμισαν αλμύρα

τα κλάμματα σου είναι παντού

Κάτι σου είπα για τη μοίρα

Και συ μου πες η ζωή είναι αλλού

.Δεν είναι θέμα παρθενογέννεσης..Απλά τα πράγματα υπάρχουν από πάντα. Ουτε γεννήθηκαν ουτε πεθαίνουν. Δεν υπάρχει δηλαδή αρχή της ύλης. Ακόμα κι αυτό το περιβόητο μπιγκ-μπάγκ το έχουν αποσύρει οι σοβαροί επιστήμονες. Για ποιο λόγο ν άρχισε κάτι που είναι παντοτινό; Όχι τα κουρκουμπίνια.[ οι κοινωνίες διοικούνται ενίοτε από ανόητους ανθρώπους, δεισιδαίμονες κτλπ]

 

ΧΙΌΝΙ ΣΤΑ ΜΆΤΙΑ

 

Έχω χρέος να πω στην κοινωνία... λέει ο καθηγητής, πολιτικών επιστημών; κος Κοντογιώργης. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη βαρύγδουπη δήλωση πολλών ανθρώπων. Τι χρέος και παπαριές μας λένε; Γεννιέται και έρχεται κανείς σ αυτό τον κόσμο με τέτοιο ή κάποιο χρέος; Με κάτι τέτοια στραβώνω πολύ.

Όσοι διατάζουν δεν αγαπούν, θυμήθηκα μια παλιά μου φράση. Και σήμερα σκεφτόμουν πόσοι δεν μπορούν ν αγαπούν. Όσοι λοιπόν είναι ερωτευμένοι ας σηκώσουν τα χέρια στον ουρανό. Και όσες είναι ερωτευμένες ας κρύψουν το πρόσωπο στη γης.

απαισιόδοξη σκόνη. Σαν ένα σμήνος πουλιών,που πήγαινε απο το Νότο στο βορρά΄τότε που τα σύκα ήτανε σύκα και η σκάφη σκάφη

Αν έχεις αντίρρηση να μου το πεις.

ΔΕΝ πάω εγώ σε κήπους που δε με θέλουν..Με κηπουρούς που δεν ξέρουν να κλαδεύουν...

πάρτε τωρα κάτι για να μη φύγετε ποτέ.Μείνετε να παρακολουθείτε τη βροχή. Ο χρόνος σας τελείωσε.

Πάω μια βόλτα στο φεγγάρι. Σας αφήνω μόνους σας, όλους.Γράψτε μου κάτι, μια βλακεία. Όταν γυρίσω δε θέλω να μη βρω κάτι απο σας.

Δείξε μου τον...τοίχο σου να σου πω ποιός είσαι. Αν είναι από τούβλα ή απο πέτρα ή απο τσιμεντόλιθο. Έχει σημασία ο τοίχος σου.

Αν η γυναίκα ήταν τραγούδι θα την είχατε πηδήξει όλοι σήμερα. Αν ήταν βουνό, θα το χατε δρασκελίσει. Επειδή όμως είναι δέντρο, πείτε μας πως λέγεται το μικρό δακτυλάκι της.

Ρε αλευροπίτουρες, σκέφτομαι μερικές φορές να μη γινώμαστε σκληροί, να μην πικραινώμαστε ακόμα κι όταν η ζωή μας βασανίζει. Λέτε να έχω δίκιο;

ας το γράψω. Κακή γυναίκα είναι αυτή που ενώ έχεις πλύνει τα πιάτα, σου λέει πως ένα πιάτο ξέμεινε λίγο άπλυτο. Την γαμάς λίγο ή δεν την γαμάς!

Επειδή τωρα μου ήρθε κάπως... ας το πούμε: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΩΣ ΓΕΛΑΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ; Δηλαδή..χαχαχα...χεχεχχε..χοχοχο..ή χιχιχι..;

Ώρες ώρες νευριάζω... με την αλήθεια των κειμένων σου!!!

Θέλω να ονειρεύομαι αλλιώς τους άντρες (ακόμα!) κι εσύ μου ρίχνεις πυκνό χιόνι στα μάτια, την καρδιά και την πλάτη! Γιατί, γμτ μου, φοβάμαι πως τα πράγματα είναι έτσι, ήτοι απέχουν ωκεανούς απ' τ' όνειρό μου!!! Δεν ξέρω, γραφε γράφε, τουλάχιστον θα με κάνεις να απενοχοποιηθώ τελείως! Λίγο το 'χεις αυτό; Λίνα Δημοπούλου.

Αλλά σκέφτομαι, πως κάνει καμάκι ο Έλληνας. Ξέρει άραγε να κάνει; Μια ξανθιά γκόμενα μου είπε το εξης: με πλησιάζει στον ώμο και μου λέει, είμαι ΦΟΡΤΩΜΕΝΟΣ.

Γιατι νιώθουμε περήφανοι όταν συμφωνούν πολλοί μαζί μας και όχι όταν συμφωνούμε εμείς με τους πολλούς;

.όταν μένεις μόνος, με τον εαυτό σου τι είναι πιο δύσκολο; Να μην είσαι στο φεις,να μην ακούς ραδιόφωνο,να μην καπνίζεις ή να μην πίνεις...

Πάλι ενας φίλος που δε λεει να με αφήσει ήσυχο ποτέ, μου την έρριξε αλλάχτυπα: δεν μπορω τις παντρεμένες και τις αγάμητες μου είπε!

Μου ηρθε κατακέφαλα: Μερικοί άνθρωποι δεν μοιάζουν με τις φωτογραφίες τους.

Λοιπόν, ας πούμε κατι πιο σκληρό απο τους Κωλοκοτρωναίκους σουγιάδες.Γκαίη θα μπορούσε να ήταν ο Αθανάσιος Διάκος..[οι Τούρκοι τον πήδηξαν πριν τον σουβλίσουν;] Επίσης θα μπορούσε να γίνει και ο Οδυσσέας Αντρούτσος- αν ζούσε -αφού ο Γκούρας το πρωτοπαλήκαρο του, του έστριψε τ αρχίδια και μετα τον πέταξε απο τα τείχη της Ακροπόλεως. Επίσης γκαίη μπορεί να είναι και ο Τατσόπουλος..καθένας Ελληνας έχει δικαίωμα να είναι γκαιη. Μόνο ο Λαζόπουλος και πιθανώς ο Ψινάκης δεν έχουν τέτοιο δικαίωμα..ότι λάμπει δεν είναι πούστης!

Σκέφτομαι πόσους "κοινούς" φίλους έχουμε εμείς οι δυό. Εγω κι εσύ. Κι ύστερα, καπάκι, πόσο " ύδιστον άκουσμα έπαινος"[Ξενοφών]-νομίζω, δεν είμαι και σίγουρος..μη βαράτε! Έχουμε κοινούς φίλους.

κι εχω μια απορία:Πως κουβαλάνε το βάρος τους οι χοντροί;

[συγνώμη χοντρούληδες!]

Πολλές φορές[λίγο προτού κοιμηθώ] αναρωτιέμαι τι πραγματικα σκέφτεται ο άνθρωπος που κοιμάται δίπλα μου..κι ύστερα, πόσο καλά γνωρίζω τον καλύτερο μου φίλο. Κι όταν γυρίζω πλευρό, σχεδόν μισοκοιμησμένος,μου περνάει μια σφήνα σαν κι αυτή; Πόσο μπορώ να εμπιστεύομαι την σύζυγο; Και τότε με παίρνει ο υπνος το πρωί.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΎΔΙ..δε μας πρόδωσε ποτέ.Είναι η ωραία παρηγοριά, σε δύσκολες ώρες,και η χαρά της ζωής. 'Ομως όσες προσπάθειες κι αν έκανα για να βρώ το[τέλειο] άλλο μου μισό, πήγαν χαμένες. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατι κατα καιρούς επιλέξαμε τον τάδε σύντροφο και όχι τον δείνα.Εσεις που γνωρίζετε από έρωτες κι απο αγάπες, απο τραγούδια κι απο χαρές, το βρήκατε;

 

ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΆΒΟΥΡΑ

 

Περνάει περπατώντας στο πλευρό, σαν τον κάβουρα. Με κοιτάζει. Τον κοιτάζω.

-Θέλεις μια...

-Γυναίκα; τον προλαβαίνω.

-Όχι, μια..

-Επιταγή; τον ξαναματαπρολαβαίνω με αγωνία.

-Μια...

-Τηλεόραση;..ξέρεις μου χάλασε η οθόνη...

-Μια...οχι..

-Μια γάτα. Σίγουρα γάτα θα πουλάς...δε θέλω, έχω τη δικιά μου..

-Μια...όχι... είναι καλή, εγώ την έχω τόσα χρόνια...Έχεις ανάγκες ε; και γυρνάει στα ίσια.

-Είναι καλή; α, για γυναίκα θα μιλάς. Δε θέλω, έχω τη δικιά μου. Δε ντρέπεσαι να πουλάς γυναίκα;

-Όχι..δεν...ξέρεις...Αυτή που σου λέω εγώ είναι η καλύτερη. Θα την πάρεις;

-Άμα λες πως είναι καλή να την πάρω. Να την πάρω. Ε, άμα έχεις και μια επιταγή...επιμένω.[ ο πεινασμένος, καρβέλια κτλ]

-Ξέρεις, μου λέει, εγώ μια βαλίτσα πουλάω και μου τη δείχνει όπως τη σέρνει στην ανηφόρα της Μπενάκη.

-Τι λες ρε! είσαι καλά; τι να την κάνω εγώ τη βαλίτσα; τον αγριοκοιτάζω για τα καλά.

-Είναι καλή η βαλίτσα κύριε, τι φωνάζετε; είπα μήπως θέλετε να πάτε ταξίδι; γιατί νευριάζετε; μπα σε καλό σου! και εξαφανίζεται δια παντός, αφήνοντας με me ανοιχτό το στόμα.

 

ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

 

 

ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ 2
[Παλιό τραγούδι μου, που μπορεί να μοιάζει καινούργιο.
Το σιδέρωσα και σας το στειλα σαν φρέσκο ψάρι]

Μέρες δίχως δάκρυα
βραδιές χωρίς χαρά
... Όνειρο η αγάπη μας
λόγια χωρίς χαρά.

Εσύ θα φύγεις αύριο
είπες δε μ αγαπάς
Τι θέλεις από μένα
δεν είμαι εγώ γι αυτά

Έκλαψα όταν έφυγες, πήγα στο πουθενά
μόνος μου στο σκοτάδι δεν είχα τι να πω
Πάλι ξανά γελάστηκα, έψαξα τα παλιά
κι ορκίστηκα στη θάλασσα να μην ξαναγαπώ.

Νύχτες που σε περίμενα
θυμήθηκα ξανά
Όλα γινήκαν ψεύτικα
φιλιά του δειλινού

Μα κάτι έμεινε στο νου
ένα φιλί, ένα γεια σου
Και κείνο το χαμόγελο
μοναδικά δικό σου.

Έκλαψα όταν έφυγες, πήγα στο πουθενά.

ΟΥΤΕ ΕΠΕΙΔΗ ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΙΣ ΕΝΟΧΕΣ

Απεριόριστα θα πενθούσα για τους αλήτες
Γι αυτούς που νομίζουν πως η ζωή δεν είναι τίποτε
Θα σκεφτόμουν μια πρέζα, ένα κουρέλι
για να δείξω πως είμαι μαζί τους.

Καμιά φορά σκέφτομαι να πάρω τους δρόμους
Κανένας δε με ξέρει
Θα σκεφτόμουν τις ωραίες γυναίκες που γνώρισαν
για να δείξω πως ήμουν μαζί τους.

Θα σκεφτόμουν μια πρέζα, ένα κουρέλι
άνθρωποι που αγάπησαν κάτι
Μια νυχτερίδα  κυλούσε στην άμμο
χωρίς λόγο. Που πέτρωσαν στην χάμω.

 Δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω στην άμμο
ούτε επειδή αγάπησα τις ενοχές
Η στέρηση μου με φερε δω περα
να πω πως ήσασταν καλύτεροι από μένα.

ΒΑΡΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ

Το΄να χέρι νίβει τ΄άλλο
και τα δυο το πρόσωπο.
Αφου τόσο σ΄αγαπάω
μη με λες διπρόσωπο.

 Το΄να χέρι κρατάει το άλλο
και τα δυο την ανθρωπιά
Αν σε χάσω θα πεθάνω
και το βρίσκω απάνθρωπο.

ρεφρέν

Μείνε κοντά μου μάτια μουουουου![ φωνάξτε σαν τον Καζαντζίδη.]
να φτιάξουμε οικογένειααααα
Αφου εμείς είμαστε δυοοοο
εγώ μαζί με σένααααααααααα! [κατα τον σερ Μπιθικοτσί]

Έλα κοντά μου κούκλα μουουου
να φάμε και να πιούμε
είν΄η ζωή μας λιγοστήηηηηη
μα εμεις θα την εβρούμε[ ωραίο το ε-βρούμε;]

Το΄να χέρι νίβει τ΄άλλο
και τα δυο το πρόσωπο
Εγώ τόσο σε λατρεύω
και με αντιπρόσωπο.

 Τελειώστε με μια σπάνια φιγούρα γύρω από το ποτήρι της ρετσίνας

Γειάσας ρεμπέτες και ρεμπέτισσες!

 

 

ΝΟΉΜΩΝ

 

 

Ο κόσμος δεν είναι τόσο κακός ή τόσο καλός, όσο φανταζόμαστε. Έκοψε λίγο το πολύ κρύο κι αν είχαμε περισσότερη αγάπη και περίσκεψη, αυτός ο ήλιος θα ήταν υπέροχος. Ας γράψουμε κάτι καλό σήμερα.

Θα σ αγαπώ και να θυμάσαι

είναι η ζωή μας η θαυμάσια

Θα σ αγαπώ όπου και να σαι

στην άκρη του κόσμου κι αν χαθώ.

Έχω την εντύπωση, πως η ζωή του νοήμονος ανθρώπου είναι τραγική. Αυτό βέβαια είναι πανάρχαιο υλικό. Όλα του κόσμου τα καλά αν σου δώσω, μια στιγμή να κουνήσεις το κεφάλι σου θα καταλάβεις γιατί το λέω αυτό.

Χρειαζόμαστε περισσότερο θάρρος και δεν το έχουμε, η επανάληψη των λέξεων, επειδή η Ιστορία κάπου δε μας δικαιώνει για το είδος που καλλιεργήσαμε, τι σπείραμε τόσους αιώνες, αλλά χτίσαμε σπίτια, φτιάξαμε νοσοκομεία, πανεπιστήμια, ηλεκτρονικούς υπολογιστές και νομίζω πως θα τα καταφέρουμε, όχι ν αλλάξουμε τον κόσμος μας, αυτός είναι και πρέπει να τον καταλάβουμε.

Δε δέχομαι την βία σαν ανθρώπινη λύση, ας σκεφτούμε λίγο τους γέρους μας γονείς, το χρήμα χειροτέρεψε την ανθρώπινη κατάσταση, βλέπουμε πόσοι πεθαίνουν εξ αιτίας του, κι επειδή τώρα βρισκώμαστε σ αυτή τη δεινή θέση, η επιείκια θα μας ταίριαζε καλύτερα.

Είναι ο ήλιος που βγήκε πάλι από την Ανατολή και νομίζω πως αυτό που έπρεπε να καταλάβουμε, ακόμα κι όταν χτίζαμε Παρθενώνες ή Πυραμίδες κι όταν ο Σωκράτης έλεγε πως χρειάζεται να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, ενώ πολεμούσε στον Μαραθώνα και σκότωσε κάποιους ανθρώπους, διαρθρώσαμε τον μύθο της επόμενης ζωής.

Η αντίληψη μας έγινε ή ήταν επόμενη και θα μπορούσα, εδώ να παραπλανήσω το χρώμα, την ιδιότητα, το ύφος ενός κειμένου, που είναι ωραίο από μόνο του, έχοντας την ανάγκη να δικαιολογήσω τον τρόπο που ζούμε.

Είναι μια ωραία μέρα σήμερα.

 

Η ΓΥΝΑΊΚΑ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ 2

 

Όταν άνοιξε μια πόρτα και μπήκα σε κείνο το διαμέρισμα, η πρώτη εικόνα που αντίκρισα, ήταν το γυμνό κορμί μια γυναίκας ξαπλωμένης στον καναπέ. Καθόταν σε μια στάση συλλογιστικής οδαλίσκης και γερμένη στο πλάι, έβλεπε προς εμένα.. Μου χαμογελούσε συνέχεια και ως να φτάσω κοντά της, μου φάνηκε να πέρασε πολύς χρόνος. Τα μάτια της ήταν απαστράπτοντα πρασινογάλαζα αλλά γιατί είχα την εντύπωση πως δεν με έβλεπε; Σαν να ήμουν και να μην ήμουν εκεί. Άπλωσα το χέρι μου στην επιδερμίδα της, άσπρη, λεία, με αρμονικές καμπύλες, μια γυναίκα από αρχαίο Ελληνικό, σπασμένο μάρμαρο, αλλά και μια τσιτωμένη κλειτορίδα, πιθανώς Βραζιλιάνικη. Αυτή λοιπόν ήταν η γυναίκα που είχα επιθυμήσει χρόνια τώρα, από παιδί. Γιατί αυτή η επιθυμία, αυτό το όραμα να με παιδεύει; Μήπως δεν ήταν ένα πραγματικό πρόσωπο; Αν την είχα φτιάξει με την φαντασία μου, τώρα πως ήταν εκεί μπροστά μου ολοζώντανη στον καναπέ; και γιατί είχα πάντα την εντύπωση πως είναι η γυναίκα κάποιου άλλου; Κάποιου ναυτικού, που ίσως να κατέφτανε από στιγμή σε στιγμή αλλά λες και δεν με ένοιαζε-εγώ που δεν ήθελα να πάρω ποτέ την γυναίκα κάποιου άλλου- καθόμουν κοντά της και της χάιδεψα τον ώμο. Μείναμε αρκετά έτσι, αυτή ήταν η γνωριμία μας. Μέσα μου, πολλές φορές, μπερδεύομαι, αν έκανα έρωτα μαζί της, κι αν αυτή ήταν η ιδανική γυναίκα που υπήρχε σε όλον τον κόσμο για μένα και που υπήρχε στον καναπέ, με την αριστερή της παλάμη να στηρίζει το μάγουλο της, τον αγκώνα ν ακουμπάει στον καναπέ και με την δεξιά χούφτα της, να κρύβει το χνούδι του αιδοίου, που ήταν μικρό, σιγανό, σαν μικρής κοπέλας.

Χρόνια μετά, προσπαθώ να σκεφτώ, αν υπήρξε πραγματικά εκείνο το διαμέρισμα με την γυναίκα στον καναπέ.

ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΣ ΡΕ!

 

 

Ρε συ, τι μου λές! οι άλλοι πιστεύουν ακόμα στα ιερά νερά του Γάγγη! Ένα δις άνθρωποι, με δουλεύειες τώρα; για ποια κοινωνική και πνευματική ισότητα των ανθρώπων να μιλήσουμε; Τρελαίνεσαι ή δεν τρελαίνεσαι; Θεωρώ αυτό το βούτηγμα στα θολά νερά [ για να βρούν το κάρμα, τη νιρβάνα, όπως διάολο θές πέστο] από τις χειρότερες απομείνουσες προσβλητικές καταστάσεις για τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Είναι το πορτρέτο μιας κυρίας που δε θυμάμαι τ΄ονομα της. Πάντα μου άρεσαν οι γυναίκες που έκαναν "κότσους" τα μαλλιά τους, ακόμα κι αν ήταν"άσχημες"*.Πάντα υπάρχουν πράγματα που θα ήθελα να τα ξανακάνω, να τα ξαναθυμηθώ. Στη ζωγραφική έλεγαν παλιά, δεν μπορείς να ξαναζωγραφίσεις τον ίδιο πίνακα, δεν ξέρω γιατί το έλεγαν αλλά νομίζω πως οι ζωγράφοι μπορούν να κάνουν τα πάντα.

*[δεν υπάρχουν άσχημες γυναίκες]

Δε σκέφτομαι τίποτε. Γιατί να σκεφτώ; Τόσα χρόνια δεν έκανα τίποτε άλλο: σκεφτόμουν για σας πιο πολύ και λίγο για μένα, αν θέλετε να πω την αλήθεια κι αυτό φαινόταν πως ήταν λάθος. Κοιτάτε τώρα πως κατάντησα! Έρμαιο μιας τύχης που εξαρτάται από σας- αν αυτό δεν ήταν λάθος, τότε ποιό είναι; Καλύτερα θα ήταν να ορίζω εγώ τις τύχες σας γιατί είμαι πιο δίκαιος. Στο δρόμο όμως με τύφλωσαν οι άρχοντες και οι αρχόντισσες και οιδίπους εκλιπαρώ την επιείκεια σας.

Η άρνηση είναι μια λέξη δύσκολη. Ποτέ δεν ξέρεις[ νομίζεις ότι ξέρεις!] αν έκανες καλά που αρνήθηκες τον έρωτα σε μια γυναίκα, σε έναν άντρα. Όταν κάποιος αποχωρεί μοιάζει κερδισμένος επειδη ελέγχει την απόφαση, σα νικητής. Όποιος εισπράτει την άρνηση νιώθει προδομένος. Είναι μια ήττα η ερωτική άρνηση;

Είναι πολύ εύκολο να κατρακυλίσεις στη λάσπη. Οι ασφάκες δε γίνονται ποτέ δέντρο και οι μηχανές σφάζουν την άσφαλτο.Θέλω να πω φίλε πως η συνείδηση, μας την έχει στημένη, κάτι ξέρω κι εγω μη νομίζεις. Όταν τελειώνει η μαλακία, λέμε γιατί το έκανα αλλά ήταν ωραίο. Δε θα σε πιέσω επειδή δεν ξέρεις.

Το θέμα είναι να μη σε πάρει από κάτω. Είτε γιατί η ζωή σου δεν έχει αξία, είτε γιατί όλο αυτό που ζούμε είναι μια ανοησία. Όταν καταρρέουν τα πάντα γύρω σου πως να σταθείς ακίνητος; Μπορεί όμως και να μεγαλοποιούμε τα πράγματα, να τα εξιδανικεύουμε και όταν βλέπουμε πόσο αλλιώτικα, πόσο χαμερπή είναι, τότε η συντριβή είναι μεγαλύτερη. Τις μεγαλύτερες συμφορές τις έπαθα από αυτούς που αγάπησα.

Τελικά δεν ξέρω, μ αυτή την αδιάκοπη πολιτικολογία αν προλαβαίνουν οι Έλληνες να κάνουν έρωτα ή κατα πόσον επηρεάζει τις ορμές. Πάντως πολλές φίλες έχουν εκφράσει την δυσαρέσκεια τους! Μια το ποδόσφαιρο[ έχασε η ομάδα δεν κάνουμε σεξ!] μια η πολιτική και η οικονομική δυσπραγία και οι άντρες γυρνάνε πλευρό. Πόσο όμως στην πραγματικότητα αυτές οι καταστάσεις επενεργούν στα θέλω μας; Δεν ξέρω τι λέει ο Φρόιντ επ αυτού.

Είναι ελαφρώς περίεργα τα πράγματα. Το πιο μεγάλο φεγγάρι μας κοιτάζει απορημένο που παλεύουμε να εκλέξουμε πάλι τους αρχηγούς. Πάντοτε το ανθρώπινο είδος χρειάζεται κάποιους μπροστάρηδες, όπως όλα τα κοπάδια. Αιγών τε και προβάτων μεγιστος οδηγός ο λύκος, τα οδηγεί εκστασιασμένα στη στρούγκα για ν αρχίσει η σφαγή των αθώων. Λένε πως τα πρόβατα μαγεύονται από τα μάτια του λύκου και μένουν ακίνητα. Δεν μπορούν ποτέ να προβάλλουν αντίσταση Τα κατσίκια που και που ρίχνουν καμιά κλωτσιά για την τιμή των εσχάτων, όπως και υμείς.

Απογοήτευση, απώλεια ελπίδας, λένε τα λεξικά. Διάψευση προσδοκιών, λέω εγώ. Μέχρις εσχάτων η απελπισία αλλά όχι! Ο χείριστος σύμβουλος είναι αυτός μικρέ μου εαυτέ, κανείς άλλος. Όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι απογοητεύονται εύκολα και τα παρατούν σύξυλα κι ας υποτίθεται πως είναι γενναίοι. Στο βάθος πάντα υποσκάπτει το μηδέν. Χωρίς λόγο;

Τελικά οι υποσχέσεις είναι ένα τζάμπα πράγμα. Ιδιαίτερα προς τους τρίτους. Των δε ερωτευμένων ανυπόληπτες. Η υπόσχεση είναι σκληρό πράγμα όταν έρθει ο χρόνος της τήρησης. Προς τον εαυτό μας νομίζω έχουν κάποια αξία, γιατί εκεί πονεί ως [το κόκκαλο] προς την αξία μας. Προς δε τους άλλους μια απόδειξη πως είμαστε ικανοί. Όπως και να έχει θεωρώ την υπόσχεση δυνατό σημείο της ανθρώπινης κατάστασης. Γι αυτό δεν υπόσχομαι ποτέ.

Ενα μολύβι. Τι είναι ένα ασήμαντο μολύβι;Πόσα πράγματα μπορείς να φτιάξεις μ αυτό; Πολλά. Μέχρι ολάκερο τον κόσμο. Μπορείς να σχεδιάσεις μια πολυκατοικία κι ύστερα οι επόμενοι να την χτίσουν. Αλλά πρώτα απ όλα χρειάζεσαι το μολύβι. Ακόμα και με σπασμένη μύτη ζωγραφίζει κι ας σκίζει το χαρτί. Κοιτάξτε τώρα πως ζωγράφισα εγώ τον εαυτό μου, όταν θα είμαι ενενήντα εξι ετών.

Κουβαλάμε τις καταβολές ενός μάταιου κόσμου. Η διαπίστωση δεν είναι δικιά μου.

Οι τοίχοι γέμισαν αλμύρα

τα κλάμματα σου είναι παντού

Κάτι σου είπα για τη μοίρα

Και συ μου πες η ζωή είναι αλλού