ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΆΒΟΥΡΑ

 

Περνάει περπατώντας στο πλευρό, σαν τον κάβουρα. Με κοιτάζει. Τον κοιτάζω.

-Θέλεις μια...

-Γυναίκα; τον προλαβαίνω.

-Όχι, μια..

-Επιταγή; τον ξαναματαπρολαβαίνω με αγωνία.

-Μια...

-Τηλεόραση;..ξέρεις μου χάλασε η οθόνη...

-Μια...οχι..

-Μια γάτα. Σίγουρα γάτα θα πουλάς...δε θέλω, έχω τη δικιά μου..

-Μια...όχι... είναι καλή, εγώ την έχω τόσα χρόνια...Έχεις ανάγκες ε; και γυρνάει στα ίσια.

-Είναι καλή; α, για γυναίκα θα μιλάς. Δε θέλω, έχω τη δικιά μου. Δε ντρέπεσαι να πουλάς γυναίκα;

-Όχι..δεν...ξέρεις...Αυτή που σου λέω εγώ είναι η καλύτερη. Θα την πάρεις;

-Άμα λες πως είναι καλή να την πάρω. Να την πάρω. Ε, άμα έχεις και μια επιταγή...επιμένω.[ ο πεινασμένος, καρβέλια κτλ]

-Ξέρεις, μου λέει, εγώ μια βαλίτσα πουλάω και μου τη δείχνει όπως τη σέρνει στην ανηφόρα της Μπενάκη.

-Τι λες ρε! είσαι καλά; τι να την κάνω εγώ τη βαλίτσα; τον αγριοκοιτάζω για τα καλά.

-Είναι καλή η βαλίτσα κύριε, τι φωνάζετε; είπα μήπως θέλετε να πάτε ταξίδι; γιατί νευριάζετε; μπα σε καλό σου! και εξαφανίζεται δια παντός, αφήνοντας με me ανοιχτό το στόμα.