Πριν
εικοσιδύο χρόνια. Ηγουμενίτσα στην ταβέρνα του Σωτήρη, στο παλιό
λιμάνι, μου είπε: ζωγράφε θέλω ένα δέντρο να μου φτιάξεις. Ένα δέντρο
που να κλαίει! με κέντρισε και να το αποτέλεσμα. Τη φωτογραφία την
έστειλε ο Θάνος και μου θύμισε τι έφτιαχνα τότε. Την είχα ξεχάσει αυτή
την τοιχογραφία και νόμιζα πως θα την είχαν σβήσει αλλά να, που μερικοί
σέβονται τις ιδέες και τα έργα. Με προσπερνάει ο χρόνος, με ξεγελά και
νομίζω πως ήταν χτες που ζωγράφιζα, λες και δεν πέρασε μια μέρα. Κι άλλοτε δεν περνάει μισή ώρα, ενώ περνούν χιλιετηρίδες. Αυτός είναι ο ανίκητος χρόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου