οι αμίλητοι

 

ΒΑΡΙΕΜΑΙ

...σφόδρα τους ανθρώπους που μιλάνε πολύ και λένε τα ίδια πράγματα, χωρίς να μπορείς να τους σταματήσεις. Βαριέμαι να περιμένω στη στάση του λεωφορείου, να είμαι ένας αριθμός στην τράπεζα είτε πρόκειται να πάρω, πόσο μάλλον να δώσω λεφτά. Βαριέμαι αλύπητα τις ανοργασμικές γκόμενες που δεν
καυλώνουν ποτέ και ανελέητα τους ανήξερους ειδήμονες [αν κάποιος γνωρίζει το αντικείμενο του με συναρπάζει να τον ακούσω]. Βαριέμαι τους εντελώς αμίλητους κι αυτούς που σου κλείνουν το δρόμο με απίστευτη νωθρότητα και τέλος,
βαριέμαι να μένω ακούνητος χωρίς να κάνω τίποτα,
κοιτάζοντας το κενό ή το ταβάνι.

Δεν είμαι άνθρωπος με πάθη, τα μετρώ όλα στη ζωή μου.
Ίσως ένα πάθος να έχω με την απόδοση δικαιοσύνης.
Δεν έχω κάνει τρελά πράγματα που να με κάνουν να
μετανιώνω. Αλλά πιο πολύ για το πάθος θέλω να μιλήσω
και που οδηγεί τον άνθρωπο. Οι παθιασμένοι άνθρωποι
πρέπει να είναι φοβισμένοι, εξαρτημένοι από κάτι που
νομίζουν πως θα τους κρατήσει στη ζωή.

Ωραία να τα βλέπεις από ψηλά. Και περισσότερο τους ανθρώπους. Κανένας δεν υπολογίζει πως τον παρατηρείς εκ των άνω προς
τα κάτω. Αυτό είναι ένα μεγάλο όνειρο των ανθρώπων:
Ν ανέβουν ψηλά.

ί