ΤΟΥ ΔΡΌΜΟΥ 2

 

Κάπου το είδα. Σε κάποιο δρόμο, και μου άλλαξε τη μνήμη,
μου θύμισε έρωτα, μου διωξε μια λύπη και στάθηκα δυο
στιγμές να το θαυμάσω. Άναψα τσιγάρο και χάζεψα τις
εικόνες των ζωγράφων του δρόμου. Μερικοί είναι ανελέητοι,
σε σκοτώνουν με το σπρέι, άλλοι πιο χαμηλών τόνων,
δεν οξύνουν τις διαφορές, αλλά οι περισσότεροι επαναστάτες!
Μερικοί ζωγράφοι "του δρόμου" είναι φανταστικοί.
Βγάζουν μια φοβερή ελευθερία, μια άλλη ποίηση, ίσως γιατί
κάνουν ότι ακριβώς θέλουν χωρίς να τους αναγκάζει κανείς.
Μόνο μέσα τους κάτι τους τρώει. Η Έλλειψη φροντίδας,
η μοναξιά, ο τρόπος να τα πούνε κάπου, ας είναι και στον
τοίχο, η σκέψη πως θα τους δούνε, θα τους ψάξουν,
κάποιοι θα φωτογραφίζουν το έργο τους, άλλοι μιλάνε
γι αυτό, γίνεται κάτι,
ένα συμβάν σε μια ακούνητη μερικές φορές σχιζοφρένεια,
αυτοί ταράζουν τα νερά, γίνεται παφλασμός, ανασκούντημα
της ύπαρξης.

Η ζωγραφική στο δρόμο είναι άλλη παράνοια.