διεστραυλωμένο

 

ΜΠΕΙΚΟΝ
Για ένα διάστημα εργάστηκε ως οικιακός βοηθός και μάγειρας. Επίσης, ανακάλυψε ότι είχε το ταλέντο να γοητεύει άντρες μεγαλύτερούς του και λίαν εύπορους, οι οποίοι, διαισθανόμενοι ίσως το καλλιτεχνικό χάρισμα του Φράνσις, έσπευδαν να τον συνδράμουν, να τον φιλοξενήσουν, να του προσφέρουν σχεδόν τα πάντα με μιαν ανέμελη γενναιοδωρία, την οποία, πάντα ευγνώμων, μπόρεσε να επιδείξει και ο ίδιος ο Μπέικον όποτε του δινόταν η ευκαιρία. Και του δινόταν συχνά! Πρέπει να έζησε δραματικά. Ένας άνθρωπος που δεν μπόρεσε να ζωγραφίσει το χαμόγελο. Το χάος της ζωής του δεν είναι τίποτα μπροστά στην "αποτρόπαια φιγούρα". Ο Φράνσις Μπέικον, ένας Δουβλινέζος, ομοφυλόφιλος του κερατά, αμόρφωτος, άξεστος, καταπιεσμένος αλκοολικός, κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο διάσημους ζωγράφους του εικοστού αιώνα. Ανάμεσα στον Πικασο, τον Ντισάν και τους άλλους. Πριν, είχε γίνει επίτιμο μέλος και θυγατέρα! κάποιας κυρίας Μπέλτσερ, η οποία του έδινε επιχορήγηση και τον άφηνε να πίνει στο πριβέ κλαμπ της, δωρεάν. Τι σήμαιναν όλα αυτά για τον Βεικον; Έναν άθλιο ρατσιστή της φοβερότητας των πραγμάτων; Οι εραστές διαδέχονται ο ένας τον άλλον, μικροεγκληματίες, απατεώνες, στο Βερολίνο, στο Παρίσι. Η ζωή του πρέπει να ήταν ένα μαρτύριο, που το άντεχε υπακούοντας μόνο στο νόμο της φύσης που τον είχε προικίσει με αυτό το απεριόριστο ταλέντο: την λαιμαργία. Οι φαγωμένες φιγούρες του, οι φρικαλέες όψεις των πραγμάτων, ήταν μια προσπάθεια να ξεφύγει από την αίσθηση της ματαιότητας, από τις ακραίες κραιπάλες, με μια ψεύτικη " εύθυμη απόγνωση" με μια άσωτη εντελώς ζωή. Η σύγκρουση της ζωής και της τέχνης, βρήκε  στο πρόσωπο του Βέικον, έναν καταπληκτικό, μεταγενέστερο αντιπρόσωπο. Το μεγαλείο της πικρίας, της ασχήμιας, μέσα από ένα προικισμένο μυαλό