καλή τύχη Μάγκα

 

Χρυσαφικά του ήλιου, καινούργια ανάσα, μεγάλη απόφαση για κάποιον που αγαπούσε τη ζωή, σαν εμένα που δεν έδινα ποτέ λογαριασμό σε κανέναν, να κυνηγήσω ένα άλλο όνειρο.
Ο Στεφάν περνούσε τον καιρό του με κάτι κυρίες. Πλούσιος, αριστοκράτης, γλεντζές, ασχημάντρας. Ήταν παντρεμένος αλλά δε μιλούσε ποτέ γι αυτό. Τα εν οίκω μη εν δήμω, έλεγε και εκλεινε το θέμα.
-Είναι μια πολύ περήφανη, μου είπε ξαφνικά μια μέρα. Ακατάδεκτη. Χρύσα τη λένε. Να της δώσω το τηλέφωνο σου; με ρώτησε και με κοίταζε ερευνητικά.
-Γιατί το δικό μου; γέλασα. Και είσαι σίγουρος πως θα μου τηλεφωνήσει;
-Ναι, άμα της περιγράψω πόσο όμορφος είσαι θα σε πάρει σίγουρα, είναι η γυναικεία περιέργεια.
Το ύφος του δεν έκρυβε καμιά ειρωνεία.
-Μόνο εσύ μπορείς να της σπάσεις τα μούτρα! επειδή είναι όμορφη εμάς δε μας καταδέχεται! Εξ άλλου δεν κάνουν όλες οι γυναίκες για όλους τους άντρες.
Χαμογέλασα με κάποια αυταρέσκεια αν και δεν είχα ποτέ αμφιβολίες για το ποιος ήμουν-ένα σκυλί που δεν άκουγε κανέναν. Ο Στεφάν κατά βάθος δε φαινόταν να με ζηλεύει. Απλά ήταν ελαφρώς περιπαιχτικός γύρω από τους όμορφους.
-Δεν έχει καμιά σημασία η ομορφιά, έλεγα εγώ ψεύτικα.
-Έχει πολύ μεγάλη σημασία μάγκα! είναι σπουδαίο να είσαι όμορφος, ωραίος! κι εσύ είσαι! κρίμα που δεν είμαι κι εγώ! Να δώσω το τηλέφωνο σου της ακατάδεχτης;
-Εντάξει, είπα. Δος το και δεν ήξερα τι μπορούσε να συμβεί με αυτή μου την κίνηση.

Το βράδυ ήρθε αργό. Ντύθηκα κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, καλός είσαι μη κοιτάζεσαι! με είχε συμβουλεύσει η τελευταία γυναίκα που έζησα μαζί της τρία χρόνια. Με ζήλευε, όχι πολύ αλλά καμιά φορά η λίγη ζήλια τονώνει το αίσθημα ανωτερότητας που υπάρχει σε όλους τους ωραίους άντρες σαν εμένα. Έφυγε όμως, με παράτησε και ήταν η μοναδική που το είχε κάνει αυτό. Είσαι πολύ όμορφος! δεν αντέχεσαι, γι αυτό φεύγω. Καλή τύχη μάγκα! Έτσι μ αποχαιρέτησε ένα πρωινό στην άσφαλτο.
Ξανακοιτάχτηκα στον καθρέφτη δεν έλεγε όλη την αλήθεια, πέρασα τα δάχτυλα μου ανάμεσα στα πυκνά, ρούσα μαλλιά και βγήκα. Που θα πήγαινα; κανένας δε με περίμενε απόψε και μάλλον θα κατέληγα στη γνωστή παρέα στο μπαρ του Αρμόδιου. Χρόνια πήγαινα εκεί, ωραία ήταν. Πειράγματα με τους φίλους αντροπαρέα αλλά και πολλές γυναίκες. Όμορφες, πουτάνες. Μεθυσμένες, μερικές μαστουρωμένες, τις είχα βαρεθεί.
Μηχανικά κατευθύνθηκα προς τα εκεί, που να πήγαινα; πολλά χρήματα δεν κυκλοφορούσα τελευταία, άρα ήταν μια βολική λύση ο Αρμόδιος, που μόλις με είδε να κάθομαι στη μπάρα, έσπρωξε προς το μέρος μου μια Κικάο, την αγαπημένη μου μπύρα. Ανταλλάξαμε μια φιλική ματιά, με συμπαθούσε ο Αρμόδιος που το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης αλλά ένεκα της ονομασίας του μαγαζιού σχεδόν κανείς δεν τον ήξερε με το πραγματικό του. Από την  άκρη της μπάρας με χαιρέτησε η Ντόνα, γυναίκα μιας βραδιάς. Της χαμογέλασα. Είχαμε κοιμηθεί μια βραδιά μαζί.
Δεν είχα προλάβει να κατεβάσω μια γουλιά από τη μπύρα όταν χτύπησε το κινητό. Το άνοιξα, άγνωστος αριθμός.
-Ποιος είναι; ρώτησα.
-Είμαι η Χρύσα, άκουσα μια ωραία φωνή.
Αστραπιαία θυμήθηκα τον φίλο μου Στεφάν.
-Έλα στο μπαρ του Αρμόδιου, είπα κι έκλεισα.
-Τι σόι άνθρωπος είσαι; σούφρωσε τα χείλια του ο Αρμόδιος από μέσα. Είναι αναγκαίο να ξέρει η κοπέλα το μπαρ μου;
Γάτος ήταν,  πως κατάλαβε πως ήταν κοπέλα;
Δεν του απάντησα, τι να του λεγα, τα πιανε όλα στον αέρα. Κατέβασα μια γουλιά Κικάο, η Ντόνα ήρθε κοντά μου.
-Τι κάνεις όμορφε;
Την κοίταξα λοξά. Έφυγε.
Όταν έφτασε η Χρύσα έμεινα εμβρόντητος αλλά προσπάθησα να μη το δείξω. Πανέμορφη, δεν υπάρχουν λόγια για να την περιγράψω.
-Είμαι η Χρύσα, είπε και με κοίταζε στα μάτια.
-Πως με αναγνώρισες; ρώτησα.
-Μου είπε ο Στεφάν πως είσαι ο πιο ωραίος της παρέας, γι αυτό ήρθα, αλλιώς δε θα με έβλεπες ποτέ.

Σμίκρυνε ο κόσμος μου, έγινε μια σταλιά, αυτή η γυναίκα θα είναι η καταστροφή σου, μουρμούρισε πίσω μου ο Αρμόδιος την ώρα που φεύγαμε αλλά εγώ τον κοίταξε επιτιμητικά, δεν έδωσα και πολύ σημασία στα λόγια του, εξ άλλου δεν ήμουν πολύ εύκαιρος στα προφητικά λόγια. Απλά τον ρώτησα αν την ήξερε.
-Όχι, δεν την ξέρω. Κανείς δεν την ξέρει αλλά εσύ καλά θα κάνεις να την αποφεύγεις, μοιάζει επικίνδυνη, άκου και μένα κάτι ξέρω κι εγώ από γυναίκες. Και μάλλον παντρεμένη.
Παντρεμένη; πως του ήρθε και ρώτησα τη Χρύσα γι αυτό.
-Όχι, βέβαια! είπε γελαστά και μ έπεισε.
Όλοι οι άντρες παινεύονται πως ξέρουν πολλά για τις γυναίκες κι εγώ κάτι παραπάνω, έλεγα κι ύστερα από μια μέρα συναντήθηκα με τη Χρύσα, δεν άντεχα μακριά της, ούτε κι αυτή και ήρθε στο δωμάτιο φορώντας ένα πέπλο λευκό, νεράιδα σωστή, κινήθηκε με χάρη, απέθεσε όλες τις αλήθειες της στο δικό μου γυμνό κορμί κι εγώ την αγάπησα, πως γίνεται αυτό; από την πρώτη στιγμή κι εκείνη δεν ήξερε ν απαντήσει.
-Θα σ αγαπώ πάντα! φώναξε.
-Κι εγώ! φώναζα στο άδειο δωμάτιο όταν έλειπε κι αντηχούσαν οι τοίχοι.
Πέρασαν δυο βδομάδες, όλη η χαρά του κόσμου πάνω μας.
Με τον Στεφάν δεν είχαμε συναντηθεί, σα να μη βιαζόμουν να βρεθούμε, να τα πούμε, δεν τον ήξερα και τόσο καλά, τελευταία κάναμε παρέα. Τον πήρα τηλέφωνο ήρθε κεφάτος στου Αρμόδιου. Χωρίς να του πω τίποτε, το κατάλαβε.
-Έλα ρε! μη μου πεις πως την έρριξες; πω,πω! είσαι πρώτος μάγκας, το βλέπω στο πρόσωπο σου, μου είπε γελώντας. Περνάς καλά ε, τυχερέ! κερνάς απόψε, όλα δικά σου..όμως βοήθησα κι εγώ, για πες μου; πες μου λεπτομέρειες ρε μπαγάσα πως την κατάφερες.. δε θα τη φέρεις στην παρέα..να της κάνω καζούρα..
-Έτυχε, είπα. Όχι ακόμα, τα πράγματα είναι σοβαρά..
-Δηλαδή; μ έκοψε με αλλιώτικο ύφος.
-Τίποτε, ξέχνα το είναι νωρίς ακόμα, θα δούμε στο μέλλον. Μπορεί να την παντρευτώ..
Ο Στεφάν έσκασε στα γέλια.
-Γιατί γελάς; τον ρώτησα. Που βλέπεις το αστείο;
Κάτι είχε αρχίσει να μη μ αρέσει στο ύφος του, χωρίς να φαίνεται ικανή αιτία να χαλάσει τη φιλία μας αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Ποτέ δεν ξέρεις όπως επαναλάμβανε συχνά η Χρύσα.
-Τι εννοείς μ αυτό; τη ρωτούσα.
Τρεμόπαιζε τα βλέφαρα. Σκοτείνιαζε.
Καθόμασταν τότε στη βεράντα του σπιτιού μου, πίναμε ένα ποτό μετά από τον έρωτα, καπνίζαμε τσιγάρο,ήμασταν δυο ευτυχισμένοι άνθρωποι. Και είχε περάσει ένας μήνας μόνο. Ένας μήνας που φαινόταν χρόνος.
-Είδες πως χάνεται ο χρόνος όταν αγαπάς; ω! σε λατρεύω! φώναξε δίπλα μου.
-Ναι! απάντησα. Έτσι είναι, όταν αγαπάς δεν υπάρχει χρόνος.
Και την άλλη μέρα πήγα και αγόρασα ένα δαχτυλίδι. Το ίδιο βράδυ της έκανα πρόταση γάμου στο μπαρ του Αρμόδιου. Η Χρύσα ξέσπασε στα γέλια. Γελούσε απίστευτα, και πιάνοντας το μέτωπο  οπισθοχώρισε προς την έξοδο, έφυγε. Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτή την εικόνα και το γέλιο της.
-Είδες; το είδες αυτό; έγινε αλήθεια; με ρωτούσε ο Αρμόδιος και όλοι οι πελάτες είχαν νεκρώσει σε μια στιγμή ακίνητη. Τίποτε δεν κινιόταν κι εγώ με το δαχτυλίδι στο χέρι, μετέωρος, αδύνατο να εξηγήσω, βγήκα έξω, πήρα τους δρόμους στο σκοτάδι της νύχτας αλλά και της ανθρώπινης παράνοιας. Από τότε δεν την ξαναείδα..

Όταν συναντήθηκα με τον Στεφάν στο δρόμο, μου χαμογέλασε περιπαιχτικά. Περπατήσαμε λίγο στο πάρκο.
-Κανονικά έπρεπε να σου κάνω μήνυση για μοιχεία! είπε στρυφνά. Για να καταλάβεις πως δεν είναι όλες οι γυναίκες για σένα επειδή είσαι όμορφος. Να πληρώσω και δυο μπράβους να σου στραπατσάρουν εσαεί την ωραία σου φάτσα αλλά σε συμπαθώ ρε μάγκα, μη νομίζεις, ας πήγες με τη γυναίκα μου...αλλά, ξέρεις τι τους έκαναν τους μοιχούς στην Αρχαία Ελλάδα; Επί Δράκοντος του εκτελούσαν σαν δέντρα., αργότερα τους έχωναν από ένα καρότο ξέρεις που, ύστερα τους κούρευαν, τη μοιχαλίδα μπορούσε να την προσβάλλει ο καθένας, της έσκιζαν τα ρούχα, την έβριζαν, την ξευτέλιζαν! Στην εποχή μας καταργήθηκαν όλα αυτά αλλά παραμένει όμως μια σοβαρή αιτία διαζυγίου κι εγώ έπρεπε να χωρίσω με τη Χρύσα που μου είχε κάνει το βίο αβίωτο. Σ ευχαριστώ μάγκα για τη βόηθεια σου.
-Και γιατί διάλεξες εμένα; ρώτησα. Πως ήξερες πως θα ενδώσω και πόσο μάλλον ότι η Χρύσα θα με ερωτευόταν;
-Ε, το ήξερα πως θα γίνει έτσι, το ήξερα. Είστε και οι δυο μεγάλα ψώνια, κατάλαβες; Καλή τύχη μάγκα, είσαι από αυτούς που ερωτεύονται οι γυναίκες, γι αυτό.

ΤΕΛΟΣ

ΓΕΛΑΣΤΟΊ ΠΆΝΤΑ

 

 

Κανείς δεν επιλέγει πότε θα γεννηθεί, που θα γεννηθεί, από ποιον και πότε.

Δεν υπάρχει πιο σπαστικό από το να τρίζει μια πόρτα. Γι΄αυτό ο τελευταίος να την κλείσει οπωσδήποτε. Ή να την ανοίξει τελείως.

Ας πούμε κάτι ελαφρύ, μην το βαρύνουμε άλλο το πράγμα. Κι έχει παραπάρει κιλά, Καλοκαίρι καιρός και τα τοιαύτα. Λοιπόν... Τι ώρα είναι; Ώρα που γαμούν οι γύφτοι, απαντάει ο άλλος. Δηλαδή, τι ώρα το κάνουν οι γύφτοι;

Βραδιά δύσκολη. Όλοι σκέφτονται τι θα κάμουν αύριο. Μονάχα εγώ, δεν έχω αύριο;

Υπάρχουν κάποιοι φίλοι που είναι "έξω καρδιά". Γελαστοί πάντα, λες και δεν τρέχει τίποτα, λες και τους έχει φέξει, λες και τους τρέχει το μέλι από τον κώλο. Δεν είναι ακριβώς οι πέρα βρέχει. Έχουν τον τρόπο τους: Είμαι ένας βολεμένος άνθρωπος, έτσι μου είχε πει κάποτε μια γκόμενα περιωπής.

Tα γεγονότα μας προσπερνούν. Δεν μπορούμε να κουβεντιάσουμε. Είμαστε δυο αρνητικοί πόλοι. Δεν μπορούμε να κουβεντιάσουμε. Ανήκουμε σε διαφορετικούς κόσμους, πως ν΄αγαπηθούμε; Κι έπειτα γιατί να σ΄αγαπήσω;Να σου φορτώσω τις δικές μου έννοιες και συ τα δικά σου εαυτά...Σκεπτικός στο έπακρον για την ανθρώπινη μας υπόσταση. Αναμένω τα δικά σας κάρβουνα. Έστω, δυο σπίθες.

Απατεώνες και λοιπές αρχόντισσες, με τόσα πολλά και σπουδαία αποφθέγματα που πέφτουν κάθε μέρα εδώ μέσα, δέον να καταργηθούν απ το βιβλίο Γκίνες και όχι μόνο, τα λόγια Μεγάλων, αντρών τε και γυναικών. Αν δεν συμφωνείτε θα πέσω στο ποτάμι.

Κώστα, γράφεις την αλήθεια, "σοκάροντας" ίσως όσους δεν τολμούν να τη δουν...κι όχι απαραίτητα ,με τις λέξεις που χρησιμοποιείς....όσο με την απόδειξή της σε ποιητικό-συγγραφικό συνειρμό...τη στιγμή που "πρέπει" και μάλιστα...οι αλλεπάλληλες "ολοκληρώσεις" έρχονται με γράμματα μεγαλύτερα σε μέγεθος όπως αντιστοιχεί στο βαθύτερο νόημα που έχουν και στο μήνυμα που μεταδίδουν. Η αλήθεια ντυμένη μέσα στο ψέμα...και το αντίθετο! Η απέχθεια αλλά και η έλξη για την ερωτική ανθρώπινη φύση....και γενικότερα ζωγραφίζεις μεταφορικά μέσα από το λόγο σου...και κυριολεκτικά μέσα από τους πίνακές σου....το μισητά αγαπημένο και αναπόφευκτο......όπου χαρακτηρίζει το είναι μας...και το σύμπαν (κόσμο) που μας περιβάλλει!! Θεωρώ πως είναι βαθύτατα σατιρικό με την έννοια των αρχαίων σατιρών Ελλήνων προγόνων μας, άκρως αληθινό....επιδοκιμαστικό...και καυστικότατο.....άξιον θαυμασμού ως έργο και ως ουσία!!! Σε συγχαίρω!!! Ελεάνα Τσεσμελή

Ούτε μια καλησπέρα δεν σας αξίζει...είσαστε όλοι κωλοπετσωμένοι αυτογίγαντες.. Μαντρώσατε τα λουλούδια στη γλάστρα και περιμένετε το τέλος των λουλουδιών.Να δούμε τι θα κάνετε την τελευταία γαρδένια.

Πριν από λίγο πέρασα απ την Ομόνοια με έναν φίλο. Είχα καιρό να περάσω. Έπαθα πλάκα. Λες κι έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια από τότε που πίναμε καφέ στο ΝΕΟΝ. Κι ο αιώνιος φίλος μου από δίπλα να λέει γελώντας, πως σε λίγο εδώ θα σταυρώνουν τους μαύρους...

Αν είσαι κλεισμένος στα σκοτάδια

έξω, νομίζεις πως είναι πάντα νύχτα.

Εντάξει. Τι θα συνέβαινε αν οι άνθρωποι δεν σκότωναν ανθρώπους;

Οι ερωτήσεις μου είναι σαδιστικές για το ανθρώπινο είδος.

Δε νομίζω πως οι άνθρωποι έχουν επίγνωση και αλληλοσκοτώνονται με βάση τον υπερπληθυσμό. Εξ άλλου ποτέ δε φτάσαμε να μη μας χωράει η γη.

μα οι άνθρωποι δεν τρώνε τους ανθρώπους! ΤΟΥς ΣΚΟΤΏΝΟΥΝ ρε Ντίνο.

Ας πούμε πως αρχέγονη αιτία είναι η πείνα, όμως ο δυτικός πολιτισμός κατάφερε να μην πεινά ακριβώς, κι όμως παρ όλα αυτά αλληλοσκοτώνεται.. άρα τι συμβαίνει εδώ;

Ε, μην ξαναπάμε στο ίδιο και αντίθετα. Η ουσία είναι πως οι άνθρωποι σκοτώνονται μεταξύ τους, αξίωμα ιστορικό. Οι Αμερικάνοι προτού γίνουν αυτό που έγιναν έλεγαν πως οι Ευρωπαίοι κάνουν πόλεμο κάθε λίγο και λιγάκι. όμως κανείς από εμάς τους απλούς ανθρώπους δεν έχει σκοτώσει έναν άλλον! Πως είναι δηλαδή το αποτέλεσμα του σκοτωμού, των τύψεων κλπ. Αν τότε πιστεύουμε πως είναι στο ντιενεει μας, τότε θα δεχτούμε κάποιο κισμέτ, κάποια μοίρα, πράγμα που δεν το δέχομαι υπαρξιακά για τον νοήμονα χόμο.

Χαλάσματα, περιορισμένης ευθύνης δεν είχα ψωμί

νέος

έτρεχα στις ερωμένες, δεν έλεγε τίποτε το δέντρο

αλλά, ναι, μεγάλες κουβέντες στο κατάστρωμα

πως θα φτιάχναμε καινούργιο πλοίο και το θέμα είναι πως δε σε λυπάται κανείς

και γιατί άραγε; τα χρώματα φλόμωσαν στην κορφή του δέντρου

οι φθόγγοι δεν τρέχουν στις ράγες του τρένου, όλα τα δεν μαζεύτηκαν στη μπαρουταποθήκη και πυροβολούν την αξιοπρέπεια

λίγοι παραμένουν στην προκυμαία, τα χουμε πει όλα άραγε; και δεν αφήσαμε μια στάλα νερό;

από τις σημειώσεις μου, στις άκρες των περιθωρίων.

 

ΤΟ ΚΟΙΝΌ ΟΥΡΛΙΆΖΕΙ

 

Είναι τόσο απλό: τα όπλα σκοτώνουν. Πρώτα οπλίζουμε το χέρι κι ύστερα αναζητούμε ευθύνες. Αργότερα θρηνούμε σαν καλοί χριστιανοί.

Είμαστε όλοι ένα ωραίο εξώφυλλο. Ποτέ δε μας ενδιαφέρει το περιεχόμενο. Μια λεζάντα που κρεμάστηκε στο περίπτερο.

Παρακολούθησα κάποτε σε μια αρένα, στην Ισπανία μια ταυρομαχία. Αυτό το βάρβαρο θέαμα που μοιάζει με τα Ρωμαϊκά φρικώδη θεάματα στις παλαίστρες και στους στίβους του Κολοσσιαίο. Και τότε το κοινό ούρλιαζε με κατακόκκινα μάτια υπέρ της θανάτωσης του νικημένου. Και τότε όταν έβλεπα τον ταυρομάχο να βασανίζει τον άτυχο ταύρο, ο κόσμος γύρω μου φώναζε ολέ, χειροκροτούσε το Τορέρο. Βέβαια το κόκκινο πανί δεν ερέθιζε μόνο τον δυστυχή ταύρο αλλά και τα δυστυχισμένα όντα στις κερκίδες. Παρατήρησα τα πρόσωπα τους, τις συσπάσεις ηδονής, ευχαρίστησης και με έπιασε θλίψη. Θα έφευγα.

Πριν γεννηθείς δεν ήσουνα κάτι

κι όταν πεθάνεις δεν θα είσαι τίποτα.

Η ελπίδα δικαιοσύνης είναι η γνώση. Δεν υπάρχει καμιά ισοπέδωση, ούτε πεσιμιστικό είναι. Αν περιμένεις να σε σώσουν οι θεοί, έχασες το μεγαλύτερο μέρος της εμπιστοσύνης στον εαυτό σου. Τα όνειρα του ανθρώπου δεν είναι αυτά που νομίζεις εσύ, αυτόν τον κόσμο τον γνωρίζουμε.

Έχουμε συνηθίσει ν αποκαλούμε «τρελούς» τους καλλιτέχνες. Παλαιότερα αυτό με νευρίαζε και έμπαινα στη διαδικασία της απολογίας και της υπεράσπισης γιατί οι καλλιτέχνες δεν είναι τρελοί. Όχι πως σήμερα δε με πειράζει, απλά δεν απολογούμαι. Βέβαια, οι σοβαροί άνθρωποι δεν το κάνουν αυτό ποτέ αλλά το πλείστον του κόσμου σου κολλάει πολύ εύκολα το τρελός καλλιτέχνης. Και τι εννοούν άραγε μέσα στο μυαλό τους; πως καταλαβαίνουν αυτή την τρέλα; Μήπως επειδή ο καλλιτέχνης αποτελεί κάτι ξεχωριστό, κάτι ακαταλαβίστικο γι αυτούς αλλά τόσο κατανοητό για κείνον;

Δυστυχώς ο κόσμος μας άλλαξε. Δεν είναι σαν την παλιά, καλή Ελληνική ταινία, όπου στο τέλος της είχαμε πάντα έναν ευτυχισμένο γάμο, του Βέγγου με την Άννα Φόνσου. Αυτή η διαφορά του τότε με το τώρα είναι φανερή. Στην Ελληνική πραγματικότητα, δεν υπάρχει happy end. Είναι άραγε καλύτερα τώρα; Η σύγκριση είναι δικιά σας ή καλύτερα, αυτών που έζησαν τις δυο τελευταίες γενιές.

 

ΖΩΓΡΑΦΟ-ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ

 

ΚΑΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ Εγκώμιον

...κι αυτοί που παραγγέλνουν έναν πίνακα που

να ταιριάζει με το σαλόνι τους έχουν δίκιο και οι

άλλοι που γελούν ειρωνικά με αυτή την άποψη

έχουν άλλο δίκιο.

Η ζωγραφική ταιριάζει στα σπήλαια αλλά και στους

τοίχους του σπιτιού μας.

Είναι η χαρά του μυαλού ενάντια στους εχθρούς της ανθρωπότητας.

Βγάζω κάποιον ή κάτι σ ένα σημείο ώστε να το δουν οι άλλοι,

στην προκειμένη περίπτωση έργα ζωγραφικής.

Πως νιώθει ο ζωγράφος όταν εκτίθεται;

[Οι ζωγράφοι είναι παράξενοι άνθρωποι-εγώ δεν είμαι παράξενος,

άρα συνεπάγεται πως δεν είμαι ζωγράφος.] Συνήθως, μάλλον περήφανος,

συλλέγει εγκωμιαστικά σχόλια, αν γνωρίζει πως έχει φτιάξει έργα που

θα τ αγαπούν εχθροί και φίλοι. Στην ουσία απόμακρος από αυτό το νταβατούρι,

νταβατούρι γι αυτόν ήταν όταν ζωγράφιζε αυτά τα έργα που οι άλλοι θαυμάζουν

τώρα, στην πραγματικότητα κοκκινίζει σαν παιδί όταν του πλέκουν επαίνους

και κολακείες, είναι ένας τρόπος άμυνας αυτός απέναντι σε πραγματικά

ανοιχτά στόματα αλλά και σε ψεύτικα χαμόγελα, υποκριτικούς θαυμασμούς.

Όταν εκτίθεσαι είσαι μια πόρνη που σουλατσάρει στο πεζοδρόμιο δείχνοντας

τα κάλλη της. Στην πραγματικότητα η μεγάλη ζωγραφική γίνεται με βάση

τις παραγγελίες. Και η Γκέρνικα μια τέτοια ήταν

Γιατί φτιάξατε αυτά τα σχεδόν παιδικά ζωγραφίσματα;

Ξέρω γιατί αλλά και να το εξηγήσω θα φανεί απλοϊκό.

Πάντως, νομίζω πως το φχαριστήθηκα πάρα πολύ γιατί ένιωσα

ελεύτερος να κάνω ότι και όπως γουστάρω!

Έχεις γνωρίσει πραγματικά Μεγάλους ζωγράφους;

Ναι, τον Άγγελο Σπάρταλη, τον Βασίλη Αράπη, τον Σπύρο Γκεώργα, τον Τσαρούχη,

τον Σωτήρη Σόρογκα. Με τον Τσαρούχη έκανα λίγο παρέα.

Ήταν σοβαρός, φιλοσοφημένος άνθρωπος.

Τι γίνεται με την αμοιβή;

Νηστικός ζωγράφος δε δουλεύει. Τα περί αντίθετης άποψης είναι για τα παραμύθια-εννοείται πως οι αμοιβές μπορεί να είναι και πενιχρές αλλά είναι κάποια λεφτά.

Γιατί ζωγραφίζεις;

Αυτό κι αν είναι ερώτημα! φυσικά μου αρέσει, από παιδί μου φαινόταν

ευχάριστο και ...εύκολο. Είναι μια ερώτηση που απευθύνεται σε όλους

όσους ζωγραφίζουν- ζωγράφους και μη.

Υπάρχουν και μη ζωγράφοι που ζωγραφίζουν;

Οοου! πολλοί, οι περισσότεροι δηλαδή. Οι πραγματικοί ζωγράφοι είναι ελάχιστοι.

Και μάλλον πεθαμένοι-ίσως εκείνοι της Αναγέννησης ο Λεονάρντο

ο Καραβάτζιο, ο Ραφαήλ και οι συν αυτοίς, να ήταν κάτι διαφορετικό.

Είχαν σπουδάσει "άλλη" ζωγραφική.

Σου αρέσουν οι γυναίκες;

Και οι άντρες.

Τι σε ενοχλεί περισσότερο;

Οι ανοησία κι αυτοί που κάνουν τους έξυπνους. Η φτώχεια και του μυαλού και

η πραγματική ένδεια-να μην έχεις δηλαδή τα προς το ζην. Ο πόλεμος και η αγαμία.

Οι άνθρωποι πρέπει να ζουν ερωτευμένοι, ο Χριστιανόπουλος που το παίζει

... Καβάφης! ο Κωνσταντίνος Τζούμας που δεν ξέρω γιατί παρευρίσκεται παντού,

η Καρυοφυλλιά επειδή μεγάλωσε, οι Έλληνες που παραμένουν αδιάβαστοι.

Μετάνιωσες που δεν πήγες Καλών τεχνών;

Μα δε θα έμπαινα! θα με απέρριπταν.

Είσαι αλαζόνας; υπερόπτης;

Όχι. Λίγο περήφανος σε μικρές εξομολογήσεις καμιά φορά κι αυτό μου κοστίζει.

Σαρκαστικός μερικές φορές, με κάποια πικρή ειρωνεία. Ο καυχηματίας και ο

κομπαστής είναι μικροί άνθρωποι.

Τι είναι η φήμη; νομίζεις πως αξίζει σ αυτούς που την έχουν; θα σου άρεσε

να ήσουν ξακουστός; διάσημος;

Νομίζω πως από μικρός μου άρεσε, μου άρεσαν οι ξακουστοί,

οι γενναίοι, οι ξεχωριστοί άνθρωποι και προσπαθούσα να τους γνωρίζω, να μαθαίνω

τα πάντα γι αυτούς, όχι δεν προσπαθούσα να τους μοιάσω, σίγουρα

επηρεαζόμουν απ κάποιους, απλά ακόμα και τώρα

μου αρέσουν οι σπουδαίοι άνθρωποι. Προσωπικά δε θα μ άρεσε να ήμουν

διάσημος, νομίζω πως δεν αντέχω αυτή τη φασαρία γύρω μου-έχω νιώσει

κάποιες τέτοιες καταστάσεις και βρέθηκα σε κάποια αμηχανία. Αμηχανία με

τον τρόπο που αντιδρά το κοινό, ο πολύς κόσμος απέναντι στο είδωλο.

Εγώ θέλω να διασχίζω το δρόμο ελεύτερος, να μη φοβάμαι, να είμαι δίπλα

και μέσα στον κόσμο και όχι να έχω φύλακες και μπράβους γύρω μου

που θα προστατεύουν τη σωματική μου ακεραιότητα.

Κι ας επανέλθουμε στη ζωγραφική και πιο πολύ σ αυτό που έφτιαξες

και παρουσιάζεις τώρα. Τι θα πει, Αν η ζωή ήταν ακίνητη εικόνα;

γιατί αυτός ο τίτλος; εγώ βλέπω κίνηση, χρώμα, πολύ χρώμα, πρόσωπα,

ψηλά κτήρια, ουρανοξύστες είναι; και πάντα ένα δέντρο

υπάρχει σε όλους τους πίνακες.

Αν η ζωή ήταν ακίνητη εικόνα είναι μια φράση που βγήκε στη πορεία

αυτής της εργασίας, κατ εξοχήν γιατί τη στιγμή που ορίζονται οι εικόνες,

είναι σα να σταματάει ο χρόνος, αυτό ήθελα να πετύχω και δεν

ξέρω αν το κατάφερα. Η ζωή όμως δεν είναι ακούνητη,

εμένα θα μου άρεσε να είναι κάποιες

φορές κι αυτό γιατί γνωρίζω πως αυτό ακριβώς, είναι ακατόρθωτο!

[Πάντα μου άρεσαν τα ακατόρθωτα.] Κίνηση δεν έχουν αυτά τα έργα,

τα κτήρια είναι πανύψηλα, κάτι σαν ουρανοξύστες και το δέντρο είναι

μια αγάπη που έχω από μικρό παιδί για τα δέντρα, γενικά το δάσος αλλά πιο

πολύ τα απομονωμένα δέντρα-εγώ μεγάλωσα με τις ελιές, τις οξιές,

τα πλατάνια και τις αχλαδιές. Κάποτε έγραψα πως μερικές φορές

νιώθω πιο ψηλός από τα δέντρα αλλά δεν είμαι.

Ο Τσόκλης είπε πως δεν κατάφερε να φτιάξει το αριστούργημα του, εσύ νομίζεις

πως έχεις φτιάξει το δικό σου;

Χαχαχα! όχι, δεν έχω φτιάξει ούτε την Κραυγή, μηδέ τη Τζοκόντα, ούτε τη

Γέννηση της Αφροδίτης και τόσα άλλα που χαρακτηρίζονται ως αριστουργήματα

και ούτε ξέρω αν θα το φτιάξω ποτέ. Νομίζω πως αρκετά από αυτά είναι

υπερτιμημένα και πως ούτε ο Νταβίντσι θα θεωρούσε τη Τζοκόντα το

αριστούργημα του, ποσώς ο Μούνκ την Κραυγή του.

Δε θαυμάζεις δηλαδή ένα σπουδαίο έργο τέχνης;

Θαυμάζω αλλά δεν νιώθω κανένα αίσθημα λατρείας προς κανένα έργο τέχνης.

Απλά, παραδέχομαι πως είναι σπουδαία εργασία, πως να σου πω,

δεν είμαι εγώ από τους ανθρώπους που εκδηλώνεται με τέτοιους ορισμούς:

αριστούργημα, τέλειο, φανταστικό, μεγαλούργημα. Μόνο μου αρέσει η σωστή

εργασία του καθενός.

Ζηλεύεις κύριε Πλιάτσικα;

Τίποτε.

Δεν είπες ποτέ πως αυτόν τον πίνακα ήθελα να τον είχα φτιάξει εγώ;

Όχι, γιατί έχω φτιάξει άλλους που θα ήθελαν να ζωγραφίσουν άλλοι.

ΑΔΙΌΡΘΩΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΌΦΟΡΟΣ

 

 

Δυο επίθετα, αδιόρθωτος και ανυπόφορος; μπορεί να μου ταιριάζουν, γιατί, σίγουρα θα πρέπει να είμαι ένας ανυπόφορος άνθρωπος. Μου αρέσει όμως αυτό που κάνω όταν πιάνω το στιλό ή τα πινέλα σαν σε μια αιώνια πάλη ΚΑΙ τότε γίνομαι ένα άλλο θηρίο που παλεύει για όσα έμαθε και για όσα μαθαίνει, ενάντια σε μια οικτρή ανθρώπινη πραγματικότητα. Μου επιτρέπεις να σου πω για το φιλάκι στη μασχάλη; Ορισμένα πράγματα στην τέχνη μου γίνονται τόσο γρήγορα που δε φαντάζεσαι! Τι αξία θα είχαν ορισμένα συμβατικά κείμενα μου; Το φιλάκι στη μασχάλη είναι το γαργάλημα-τι λέξη!- του νου, η υποψία πως θα γελάμε ακόμα κι αν μας τυφλώνουν και θα πρέπει να γνωρίζεις πως είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνουμε τους ανθρώπους να γελάσουν από το να κλαίνε. Όμως, να σου πω την αλήθεια με αυτά που γράφω μερικές φορές, αν δεν κάνω τον εαυτό μου να γελάσει, δε θα κάνω κανέναν.

 

Έφτασε και φέτος το Χειμόνιο

Γι αυτό έφαγα σήμερα

Δυό πιάτα φασολόνιο

Στις σκοτεινές διαδρομές

υπάρχει ένα τελώνιο

κι άλλα θεριά ανήμερα.

Ναζί κανείς ή να μη ζει;

Άλλοι αποκρίνονται, Ναζί! Ναζί! Ναζί!

Και μόνο μια κρεολή, θυμόταν

τον Ναζίμ, Ναζίμ, Ναζίμ.

Μου προξενεί θλίψη το γεγονός της διπλοπροσωπίας των ανθρώπων.Οι ίδιοι που τον έβριζαν και τον απεχθάνονταν οι ίδιοι τώρα τον τιμούν.Του βγάζουν λευκώματα και τα τοιαύτα.Κάποιοι που τον σεβάστηκαν, ακούνε τα τραγούδια του και κλαίνε...

 

 

ΤΟ ΔΙΑΡΚΈΣ ΠΑΡΆΛΟΓΟ

 

Είναι γλυκό το καλάμι Πλιάτσικα;

ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΦΕΟΥΔΑ ΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ, οδηγήσαμε την ύπαρξή μας στο αδιέξοδο του διαρκούς παραλόγου.

Τι σημαίνει άραγε,το διαρκές παράλογο;Και ποια είναι τ αποτελέσματά του;

Ένα από αυτά η αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου απο την φύση και τον συνάνθρωπό του..το άτομο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα εμπόρευμα αποθηκευμένο στην αγορά.Μια επένδυση που πρέπει να αποφέρει το ανώτερο δυνατό κέρδος.

Ένα άλλο, που οι άνθρωποι έπαψαν να είναι ανεξάρτητοι και έγιναν υποχείρια των πολυεθνικών....

..κάπως έτσι, σοβαρά πήγα ν αρχίσω να ξετυλίγω τις σκέψεις μου αλλά που να με αφήσει ο από μέσα μου. Σιγά, μου είπε, σιγά μην ξεκαβαλήσεις την καλαμιά σου.Εσείς οι καλαμαράδες είστε οι χειρότεροι..Τα πιστεύεις αυτά; τον έκοψα, νευριασμένος. Και βέβαια τα πιστεύω! χλιμίντρησε ο αλευροπίτουρας. Εσεις είσαστε ανέκαθεν η καταστροφή του κόσμου. Πες μου έναν γραφιά που δεν έκανε κακό. Ο Σεξπηρ, μουρμούρησα, αθελά μου. Χα, γέλασε, καλό κουμάσι και του λόγου του. Μας άφησε τις τραγωδίες του να κλαίμε μερόνυχτα. Τις δολοπλοκίες του Σαυλώκ, για να μαθαίνουμε τι πανούργοι είναι οι άνθρωποι..άλλος; Αφου βγάζεις κι αυτόν άχρηστο, τι να πω..είναι τόσοι. Ο Όμηρος, ο Δάντης, ο Καζαντζάκης,ο Καμί, ο Ιονέσκο..Α,γι αυτό ξεκίνησες με το παράλογο! με ξέκοψε. Γι αυτό είπες ότι οδηγηθήκαμε σ ενα διαρκές παράλογο. Επειδη έχεις επηρεαστεί από το θέατρο του παραλόγου..ομως εγω φιλαράκο δεν είμαι έτσι! Δεν έγινα εγω τσιφλίκι του κάθε κερατά! Εγώ είμαι λεύτερος να πετάξω όπου θέλω! ..έτσι μου έλεγε χτες το βράδυ, ο αμπλαούμπλας ο εαυτός μου, καθως προχωρούσα στην σκοτεινιά των καιρών. Τι θέλεις εσυ με δαύτους; Τράβα κει πέρα στην ερημιά, αφού τους ξέρεις..δεν τους ξέρεις τι αθλιοι είναι; Τι λάγνοι και τι ασελγείς; Τι μπλέκεις τώρα με παράλογα και ξεπαράλογα; Δεν υπάρχει τίποτε παράλογο, εσύ τα βλέπεις έτσι. Ο κόσμος είναι μια χαρά και προχωράει τον δρόμο του.Μερικοι ομως έχουν βάλει τη νεκρά και μας περιμένουν στη γωνία..επιμένει ο άτιμος εαυτός μου να με τυραγνάει με σκέψεις περίπλοκες και δαιδαλώδεις αλλά εγώ είμαι έτοιμος ν αλλάξω πετονιά, να ρίξω για ζαργκάνες. Και τι θέλεις να κάνω τώρα εγω ρε μούργο; Οχι ρωτάω και θέλω απάντηση: ΜΠΟΡΩ ΕΓΩ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΩ ΜΕ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΟΓΙΑ;

 

ΠΡΙΟΝΊΔΙ

 

Γ. Στεφανάκης

Να ρίχνεις πριονίδι στη μπανιέρα για να μην βλέπεις το αιδοίο σου όταν κάνεις μπάνιο. Και συ να μην κοιτιέσαι στον καθρέφτη να βλέπεις τ αχαμνά σου γυμνός. Χριστιανικές παραινέσεις.

Τι είναι λοιπόν, φυσικό και αξιοπρεπές στον έρωτα και τι αφύσικο και ανώμαλο;

Ένας φίλος που γύρισε απο σαφάρι στην Αφρική, μεγάλος, σοβαρός άνθρωπος, όταν τον ρώτησα τι του έκανε την μεγαλύτερη  εντύπωση, μου απάντησε: Η ελευθερία στο σεξ. Εκεί οι άνθρωποι συνουσιάζονται όπως τα ζώα. Κι έτσι γίνονται πιο απλοί, σου μιλάω για τα βάθη, εκεί που δεν έχει εισχωρήσει ο "πολιτισμός μας".

 Η καταπίεση της σεξουαλικότητας, αυξάνει ασύνειδα το μίσος, την πολεμική και την επιθετική μανία. Σε κοινωνίες με λιγότερη καταπίεση, οι ψυχικές αρρώστιες, είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Ο άνθρωπος δε γεννιέται κακός, γίνεται κακός και ο γάμος σαν σεξουαλική κοινότητα γίνεται για χάρη της ηδονής του άντρα. Η γυναίκα ήταν [είναι;] σκέτο σεξουαλικό αντικείμενο. Ο χριστιανισμός απ όλες τις μεγάλες θρησκείες ήταν και είναι ο χειρότερος εχθρός της ελευθερίας του έρωτα. Αντίθετα ο Κομφουκιανισμός εκθειάζει περίτεχνα την συνουσία με αγάπη σε όλες τις στάσεις με λεπτομέρειες.

Οι άνθρωποι κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια του Χριστιανισμού, ζούσαν όλοι μαζί, σε μια μεγάλη αίθουσα. Κοιμόνταν γυμνοί, κυκλοφορούσαν γυμνοί και κανένας δεν ενοχλούνταν, αν κάποιοι συνουσιάζονταν. Τα παιδιά μεγάλωναν σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Οι πόρνες δεν ήταν "κοινωνικά περιφρονημένες" και οι Δήμαρχοι, οι Επίσκοποι, άνοιγαν πορνεία. Στα λουτρά συναντιόταν άντρες, γυναίκες, παιδιά, ολόγυμνοι. Η σεξουαλική αποχή θεωρούνταν επιβλαβής για την υγεία. Πως έγινε και όλα αυτά άλλαξαν; Κάτω από την πίεση της Χριστιανικής θρησκείας, εμφανίστηκαν όλες οι μαζικές μανίες, οι δεισιδαιμονίες, οι θρησκευτικές υστερίες, και οι μανίες καταστροφής. Κάποιοι "βάρβαροι λαοί" απαγόρευαν το σεξ πριν τις επιδρομές. [κάτι ανάλογο πράττουν κάποιοι σημερινοί προπονητές ποδοσφαίρου]. Ο άνθρωπος κάτω από την καταπίεση, οποιασδήποτε μορφής αγριεύει. Όλες αυτές οι σκέψεις και οι μνήμες μου ήρθαν στο μυαλό από την φράση του ηλικιωμένου φίλου μου. Και την πήγα παρακάτω: ακόμα και σήμερα ο άνθρωπος είναι απελπιστικά καταπιεσμένος-ιδιαίτερα ο Δυτικός άνθρωπος- είναι σεξουαλικά πεινασμένος. Ακόμα και σήμερα οι περισσότερες γυναίκες είναι σκλάβες. Ακόμα και σήμερα τα περισσότερα αντρόγυνα κάνουν έρωτα στο σκοτάδι, κρυφά κάτω από τα ρούχα για να μην βλέπουν τα όργανα του καθενός. Νιώθουν ντροπή, γιατί έτσι τους δίδαξε ο Χριστιανισμός.

Η ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΦΤΩΧΏΝ

 

Έργο Γ. Στεφανάκη

Είναι πολύ δύσκολο, έως απίθανο να συλλάβεις την πραγματικότητα. Κι όταν την "συλλάβεις" να είναι
ήδη
πολύ αργά. Δεν έτυχε να γνωρίσω ανθρώπους που
την
γνώρισαν ή την πλησίασαν με ακέραιο ρεαλισμό, να
πουν
ότι η ζωή είναι αυτό, παρ ότι έτυχε να γνωρίσω
σπουδαίους ανθρώπους. Μπορεί όμως κι αυτό να μην
είναι αλήθεια.

Όπως και να το δεις πάντα η ζωή ήταν δύσκολη για τους
φτωχούς αλλά παλαιότερα είχαν τουλάχιστον το όραμα
μιας επανάστασης. Τώρα κι αυτό το λαμπάκι έσβησε: δε
θα γίνει
ποτέ η επανάσταση των φτωχών. Λόγω ασυμφωνίας στο τι
είναι φτώχεια αλλά κι επειδή δεν φαίνεται στον ορίζοντα
κανένας Σπάρτακος.

Σαν το μικρό τριαντάφυλλο
σαν άσπρο χελιδόνι
αχ, της ασχήμιας πήρα τον καιρό
η ταρακουνημένη.

Συνεκδοχικά, ένα έργο τέχνης πρέπει να είναι "ωραίο"
έχοντας κατά νου τη στενότερη ή ευρύτερη σημασία,
ετυμολογικά. Ένα έργο τέχνης πρέπει να φτιάχνει τη
διάθεση του θεατή, να προβληματίζει. Όμως, ένα "άσχημο"
έργο τέχνης που κατακερματίζει το ανθρώπινο σώμα,
ταυτόχρονα και πνεύμα, δε βλέπεται, δε φτιάχνει την
ευχαρίστηση και κατά συνέπεια δεν πωλείται. Ένα έργο
τέχνης, συνεκδοχικά πρέπει να είναι "άνθος".

Ένα από τα μεγαλύτερα κακά στην Ιστορία των ανθρωπίδων
υπήρξε η θρησκεία. Σε όλους τους πρωτόγονους και
μεθεπόμενους πολιτισμούς επικρατούσε η άποψη πως
κάποιος ή κάποιοι θεοί έφτιαξαν τον κόσμο. Οι σημερινοί
άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από θεούς. Κανένας δεν
έφτιαξε τον κόσμο. Υπάρχει από μόνος του.

 

ΥΠΆΡΧΟΥΜΕ ΑΠΌ ΠΆΝΤΑ

 

Άκουσε να σου πω, εμένα όλες αυτές οι θεωρίες δε με καλύπτουν, τις έχω μελετήσει, μη νομίζεις. Αυτά τα εκατομμύρια χρόνια πριν από μας, οι δεινόσαυροι, η εποχή των παγετώνων, η παράξενη χημεία της γης, χωρίς να γνωρίζουμε πότε ακριβώς ήρθε ο άνθρωπος στη γη, δεν μπορεί να έχουν κάποιο νόημα χωρίς τον άνθρωπο που είναι ο κύριος εκφραστής αυτής της κατάστασης. Συνεπακόλουθο είναι πως εγώ πιστεύω πως υπάρχουμε από πάντα.. Αυτό είναι το κυριότερο συμπέρασμα μου, αρνούμενος ακόμα και τον Ντάρβιν που μέχρι κάποιο σημείο με αντιπροσώπευε.
Γιατί, αν μου εξηγήσεις τι αποτέλεσμα έχει αυτό που υποστηρίζουν οι επιστήμονες, πως η γη έχει 4 500.00 δισεκατομμύρια έτη ζωής, για να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα, ε, εγώ θα γελάω μέχρι εσχάτων!

 

 

ΣΤΟΥ ΦΏΣΚΟΛΟΥ ΤΑ ΜΈΡΗ

 

Έγινε φασαρία; έγινε σαματάς;
ή κάποιος εγκατέλειψε τη γκόμενα
που κλαίει στη γωνία;

Όχι, ο Γιάγκος Δράκος μίλησε
ο Γιάγκος Δράκος είπε:
Μέριασε Κιμούλη να διαβώ!

Κι η Δανδουλάκη έκλαιγε
προχτές το μεσημέρι
στον καναπέ του ΕΡΤ 1

μισούνται οι ηθοποιοί
κλαίει η μάνα Ελλάδα
χαιρέτα με κι εμένα

Έγινε φασαρία, έπεσε κανας βράχος;
ή κάποιος ενοστάλγησε
να γίνει πάλι βλάχος;

Ο Φιλιππίδης μίλησε
γι αυτόν ο Γιάγκος Δράκος
που χρόνια ταλαιπώρησε
να μη γίνει φωνογράφος
του Φώσκολου

και τώρα καρποφόρησε
το μίσος για τον σενιαρίστα
όταν πεθάνει ο γάιδαρος
μη του κοιτάς του κώλου

τα ενιάμερα

Έγινε σαματάς; ή μήπως ο Λιγνάδης
εφούσκωσε τη γκόμενα
που κλαίει στην οθόνη;
 κι απόμεινε η άμοιρη
να τρώει άσπρη σκόνη;

Τίποτα απ όλα αυτά δεν έγινε
το χρήμα ήταν ωραίο
που παίρναν απ την Λάμψη
μα τώρα που λογάριασε
την άγρια του κόσμου όψη
είπε θα πάω στην ερημιά
εκεί θα πάω, το χρήμα δε με νοιάζει

όλοι ακόμη και ο Μιχαλόπουλος
πήγε στην ερημιά να γίνει ένα τσακάλι

κι απέμεινε μόνος ο γερόλυκος
ο Γιάννης Βογιατζής, παλικαρόπουλος
να βγάζει τα σύκα απ το τσουκάλι

γιατί όλοι σύκα ήταν αυτοί
που όταν πεθάναν οι Μινωτές
ξεφούλκησαν
να πάρουν το μερίδι
οι ήρωες ηθοποιοί
να σώσουν την Ελλάδα

Έγινε φασαρία; έγινε σαματάς;
ή κάποιος εγκατέλειψε αφού ένιωσε
του κόσμου την ανία;
Όχι, φώναξε ο Χρήστο Πολίτη 
ο Χρίστο Γιάγκος είπε:
 Τον Φώσκολο εμίσησα αυτόνε τον αλήτη

κι έβγαλε όλα τ άπλυτα στη φόρα

Πως λεν καμιά φορά
καλύτερα να μη μιλάς;
έτσι βγαίνουν και μερικοί δε λεω
ανώδυνοι, επώνυμοι που τους είχες ξεχάσει
να ρίξουν λάδι στη φωτιά

θα μου πεις αυτό αφορά
την περασμένη μας γενιά
ποιος νοιάζεται και ποιος πονά από τη νεολαία;
αν έκλαψε ο Νίτσε;

χαιρέτα μας τον πλάτανο
κι από τίτλο σκίζουν
αλλά μια ατάκα να πετάξουν δεν μπορούν
όλοι αυτοί οι τεράστιοι ηθοποιοί
που σαν την Τζοις Ευήδη
θέλουν να κλέψουν τη δόξα
κάποιου Τριανταφιλλίδη Χάρη

κατά κόσμον Χάρη Κλιν
που δεν μπορούν
ούτε τα πόδια του να πλυν

Έγινε φασαρία; για κάνε μας τη χάρη!
εδώ άνεμος και φλόγα θα περνά
θα ουρλιάζει η Καραμπέτη
αυτή η θεία γκόμενα που κλαίει στη γωνία
δε λέω καλή
αλλά να ξύνεται με τόση φαντασία

σαν η Κυβέλη;

δε λέω καλή
μα δεν μπορεί κι αυτή να μου ξεφύγει
απ τα δικά μου βέλη

συνεχίζεται

ΜΆΘΕ ΝΑ ΚΡΥΒΕΣΑΙ

 

 

Δεν φοβόμουν τίποτα. Από μικρό παιδάκι το είχα μάθει αυτό,
όπως και άλλα πολλά στη ζωή μου. Μεγάλωσα στο Κολωνάκι,
εκεί στην ωραιότερη πλευρά της γης, από πλούσιους γονείς.
Η μάνα μου γιατρός, μαία στο Ιπποκράτειο, πέθανε πριν από το
χτες, δεν ήταν και τίποτε σπουδαίο, μια γυναικούλα της σειράς,
που κατέβαινε κάθε βράδυ στην Λυκόβρυση να φάει το βύσσινο
της και να κουτσομπολέψει με τις άλλες κυράδες της αυλής.
Ο πατέρας μου ένας γαλίφης μεγαλοεισοδηματίας, μια ζωή
ρέμπελος, αδιάφορος για το τι συνέβαινε δίπλα του, δεν πα να
καιγόταν ο κόσμος, ίσως απ αυτόν το κληρονόμησα κι εγώ το
λάθε βιώσας. Μάθε να κρύβεσαι στη ζωή μου λεγε, μπορείς να
μην φαίνεσαι πουθενά; θα είσαι ο καλύτερος, τι σε νοιάζει που
πήρε φωτιά το σπίτι του διπλανού; άστο να καίγεται. Κι εγώ
άνοιγα τα μάτια μου πελώρια, μικρό παιδί να καταλάβω, να μάθω περισσότερα κι όλο κρυβόμουν στις μασχάλες της μάνας μου κι
όλο μου άρεσε ο τρόπος που ζούσε ο πατέρας μου. Γιατί να μην
το έκανα κι εγώ; Μπήκα στο πανεπιστήμιο από τους πρώτους
αλλά σιγά-σιγά το βαρέθηκα. Σπούδασα πολιτικές επιστήμες,
διάβασα και Μαρξ και μελέτησα πολύ μα πιο πολύ απο όλους τον Επίκουρο, με τον κήπο του και το λάθε βιώσας. Σκούριασε το
μυαλό μου, πέταξα όλα τα ωραία μου ρούχα σαν πέθαναν οι γονείς,
που για να πω και την μαύρη μου αλήθεια δεν τους έκλαψα και
πολύ. Πέθαναν νωρίς και μου άφησαν μια τεράστια περιουσία να
την φάω μόνος μου. Και καθώς είχα κληρονομήσει και την
σιγουριά τους, την απόφαση να μην κάνω τίποτα στη ζωή μου,
πέρναγα έτσι τον καιρό. Άρχισα να ντύνομαι φτωχικά, όσο πιο
φτωχικά μπορούσα, πήγαινα στα χειρότερα μαγαζιά, έτρωγα
φτωχικά, δε μ ένοιαζε το φαί, άμα έχεις λεφτά έχεις φαί, έκανα
παρέα με κάτι ζητιάνους και τους έλεγα πως ήμουν κι εγώ ένας
σαν κι αυτούς. Και με αγαπούσαν που μοιραζόμουν μαζί τους μια μακαρονάδα και μια στάλα κρασί. Τους φαινόμουν καλός. Μα
ήμουν καλός, δεν πείραζα κανέναν. Τα λεφτά μου, λεφτά μου και
τα δικά τους δικά τους. Το δίκιο να λέγεται. Ώσπου γνώρισα τον
Λάκη. Ωραίο παιδί. Ψηλός, λυγερόκορμος, αψύς. Με άγρια γένια, παλιοπαλήκαρο. Κάτι κρύβεις εσύ, μου είπε χωρίς περιστροφές.
Φαίνεσαι πως είσαι κάτι άλλο. Μα τι είναι αυτά που λες, τον
αντίκοψα, αλλά μου άρεσε και το πάθος πληρώνεται. Άρχισα να
βγαίνω με τον Λάκη. Κι επειδή ήταν καλός στο κρεβάτι, και σε
άλλα δηλαδή, του έκανα όλα τα χατίρια. Ξόδευα αφειδώς τα
λεφτά μου μαζί του. Ήθελε λούσα ο Λάκης. Τα καλύτερα ρούχα
και φυσικά ντυνόμουν πια κι εγώ το ίδιο μαζί του. Το λάθε
βιώσας του πατέρα μου, πήγαινε περίπατο. Πάμε στο καζίνο;
μου είπε μια μέρα. Πάμε του απάντησα χωρίς να το καλοσκεφτώ,
σαράντα πέντε χρόνων μαλάκας. Πήγαμε μια, πήγαμε δυο, σιγά-
σιγά χάναμε πολλά., έχανα δηλαδή, γιατί οΛάκης μόνο τις ηδονεςτου
ήθελε και γενικά να περνάει καλά. Η ζωή, μου έλεγε θέλει
καλοπέραση. Και συ γεννήθηκες γι αυτό, πέρνα καλά αγόρι μου!
Τι σε νοιάζει για τους άλλους και τα λεφτά; Τα λεφτά είναι για να
τα ξοδεύουμε. Να τα χαλάμε. Και λίγο- λίγο, πούτσα την πούτσα,
πούλησα το ένα σπίτι, έφαγα το άλλο οικόπεδο, οι καταθέσεις στην
τράπεζα λιγόστευαν κι άρχισα πάλι να σκέφτομαι το λάθε βιώσας
του πατέρα μου αλλά μη σε νοιάζει θα τα πάρουμε πίσω μου έλεγε
ο Λάκης, σιγά μη χάσουμε εμείς, αγόρι μου έχω το χρυσό χερι δεν
το έχεις καταλάβει, προχώρα παρακάτω, δεν είδες τι γράφουν οι
φυλλάδες για την πάρτυ μας; Και είναι αλήθεια είμασταν φάτσα
κάρτα σε όλα τα παράθυρα, παφουμαρισμένοι, ωραίοι και άφθονοι,
τι με νοιαζε; Είχα ακόμα τα οικόπεδα στο Δήλεση, τα βοσκοτόπια
που είχε αγοράσει η μαία στον άγιο Ιερόθεο, και το μεγάλο μαγαζί
στο Σύνταγμα, ΕΊΚΟΣΙ ΧΙΛΙΆΔΕς ΤΟΝ ΜΉΝΑ ΤΟ ΝΟΊΚΙΑΖΑ,
τι με ένοιαζε, ήμουν ο γυιος του πάρτα όλα. Αυτός είσαι αγόρι μου!
με έφτιαχνε ο Λάκης κι έχανε κάθε βράδυ στη ρουλέτα τα μαλλιά της κεφαλής του- της πάνω και της κάτω- αλλά είπαμε, το λαθε βιώσας
το είχα ξεχάσει. Κάποια μέρα πέσαμε σε κάποια διαδήλωση, τι είναι
αυτοί; με ρώτησε ο Λάκης, πεινασμένοι, του απάντησα. Και τι κάνουν εδώ; Ζητάνε το δίκιο τους, του ξαναείπα. Και έχουν δίκιο αυτοί οι αγανακτισμένοι; μου απάντησε άγρια. Πάμε να φύγουμε από δω!
Δεν έχουμε δουλειά εμείς μ αυτούς! Και όταν ξεμακρύναμε,
κατάλαβα πως είχε δίκιο. Τι δουλειά είχαμε εμείς εκεί; Οι άνθρωποι
του καθώς πρέπει με τους αγανακτισμένους; Ανεβήκαμε στην
χιλιάρα μηχανή που είχα αγοράσει στον Λάκη, ανηφορήσαμε στην Λυκόβρυση, παραγγείλαμε μαύρο αστακό, και κόκκινο ούζο, μέρα μεσημέρι, να το πιούμε, γιατί ήμασταν οι καλύτεροι αυτού του
κόσμου.

 

ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ Ο ΚΥΡΙΟς ΚΙ ΑΥΤΟς Ο ΥΠΗΡΕΤΗς ΜΟΥ [2]

 

Δεν μπορώ να βλέπω το κρεβάτι μου ξέστρωτο, το πρωί, μετά που σηκώνομαι, να φεύγω
και όταν γυρίζω να το βρίσκω αυτό το χάλι. Όχι πως το στρώνω καλά αλλά αν το αφήσω
με τις κουβέρτες και τα σεντόνια μπερδεμένα και τα μαξιλάρια αλλού γι αλλού, με πιάνει
απελπισία, γιατί μου μοιάζει με την ακατάστατη ζωή μου, που ποτέ δεν έγινα άξιος να έχω
μια καμαριέρα, μια οικονόμα και έναν μπάτλερ. Και χτες το βράδυ, φάνηκε επιτέλους
αυτός μπάτλερ. Ήρθε δίπλα μου ντυμένος το καλοσιδερωμένο μαύρο του κουστούμι,
στάθηκε προσοχή και με ύφος επίσημο με ρώτησε τι επιθυμεί ο κύριος; Τον κοίταξα κι
ασυναίσθητα κοίταξα και τα δικά μου κουρέλια που φορούσα. Ώστε εγω ήμουν ο κύριος
κι αυτός ο υπηρέτης μου; Δεν έχω άλλα ρούχα; τον ρώτησα ενοχλημένος. Κατάλαβα, είπε,
ο κύριος θέλει το συνηθισμένο απεριτίφ. Θα σας φτιάξω ένα υπέροχο ποτό. Σε λίγο γύρισε
και μου άφησε το ποτήρι στο τραπέζι. Για ότι με χρειαστείτε θα είμαι στην κουζίνα, είπε
σοβαρός και αποχώρησε. Ήπια από αυτό που ονόμασε ποτό, πικρό μου φάνηκε αλλά στη
δεύτερη γουλιά μου ζέστανε τον κόσμο. Άναψα κι ένα τσιγάρο, εγώ δεν κάπνιζα, το είχα
κόψει, που στο διάολο είχαν βρεθεί αυτά τα Αμερικάνικα μακριά τσιγάρα στο γραφείο μου;
Κι όπως τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ήρθε κοντά μου η καμαριέρα. Μια πολύ όμορφη, ξανθιά, μενεξεδένια Μπάρμπυ. Τι επιθυμεί ο κύριος με ρώτησε με βελούδινη φωνή και ξάπλωσε
νωχελικά στο κρεβάτι μου. Ξάπλωσα κι εγώ κοντά της. Κάναμε τη δουλειά μας όλη τη νύχτα
και το πρωί που ξύπνησα βρήκα το κρεβάτι μου στρωμένο.

 

ΤΟ ΎΨΟΣ ΤΟΥ ΧΏΡΟΥ

 

Κοίταζα προς τον τοίχο δεξιά και λίγο πιο πάνω από τον καθρέφτη.
Δεν είχε τίποτε, ούτε λευκός ήταν, ούτε άσπρος, μια μουντζουρωμένη σκιά έστεκε
πιο δίπλα, εκτός πλάνου, δυο μυρμήγκια πήγαιναν την ανηφόρα, εκτός συναγωνισμού
κι ο ήχος του κάτουρου συνόδευε κίτρινος αυτό το πρωινό που δεν είχα να κάνω τίποτα,
δεν είχα να φοβηθώ την ερημιά, την ησυχία, τον κόσμο που ήταν μέσα και έξω από μένα.
Το μικρό παράθυρο ευθεία μπροστά μου ήταν ανοιχτό, άφηνε τον αέρα της ταράτσας να
εισέρχεται στο χώρο, την ψύχρα του κενού της αναπάντητης ερώτησης αν είμαστε καλά-
ποιος δεν ήθελε να είναι καλά αλλά αυτό ήταν μια παλιά ιστορία. Αριστερά μου ο άλλος
τοίχος, έστριψα το κεφάλι ενώ συνέχιζα να κατουράω τον κόσμο, ανέβαινε μια σωλήνα
απ όπου φαντάζομαι θα περνούσαν τα σκατά των από πάνω μας, μιας κι εμείς, εγω και η
γυναίκα μου δηλαδή, μέναμε στο υπόγειο. Αυτός ο άλλος τοίχος λοιπόν, ήταν γεμάτος
γρατσουνιές, μολυβιές που σκεφτόμουν κάποτε να τις σβήσω- άιντε κάντο μια φορά κι
ας πεθάνω φώναζε η Τούλα η γυναίκα μου που είμαστε χρόνια παντρεμένοι και με
λατρεύει όπως κι εγώ αλλά που συνέχεια τσακωνόμαστε κιόλας, επειδή σπάνια έπαιρνα
τέτοιες σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μου. Και πως να μην ήταν σημαντικές αφού εγω
τις είχα κάνει πριν από έναν αιώνα κι ότι είναι παλιό, καταλαβαίνετε παίρνει μια άλλη
αξία, γίνεται μυστηριακό, ίσως και χρυσαφένιο- έτσι μου φαινόταν τώρα αυτές οι
γρατσουνιές, ενώ συνέχιζα να κατουράω τον πρωινό κόσμο μας. Τζζζρρρρρ
Βέβαια, στρίβοντας ακόμα πιο πολύ το κεφάλι μου προς τα πίσω, τόσο που κόντεψε να
μου κοπεί ο σβέρκος, στην αριστερή γωνία ο γκρίζος σοβάς είχε σπάσει σε πολλές μεριές
κι έδειχνε τα εντόσθια του τοίχου κατά το μήκος και το ύψος του χώρου. Έλειπε το πλάτος
και ο χρόνος από τις διαστάσεις αν και κατ εμένα ο χρόνος δεν είναι πάντα παρών.
Απουσιάζει.
Ένα τσαλακωμένο χαρτί που κρατούσα από όταν σηκώθηκα στην παλάμη, μου θύμισε
τα χρέη στην Εφορία, στον οδοντίατρο, στο μπακάλη, στο καφενείο, στα ενοίκια, στο
ρεύμα, στο νερό. Μου το έβαλε εκεί η γυναίκα μου η Τούλα. Πάντα προσεκτική και
φρόνιμη, πρέπει να τα πληρώσεις μου είπε ενώ κεντούσε σαύρες με το μυαλό της .
Πρέπει, είπα εγώ συνεχίζοντας να κατουράω, τζζζρρρρ! και να κοιτάζω τις ρωγμές του
χρόνου στον τοίχο.

ΑΥΤΑΠΆΤΕΣ

 

ME ENA Θήτα κι ΕΝΑ Άλφα.

Πραγματικά νιώθω αμήχανος μπροστά σ αυτό το μελλοντικό μόριο.

Δηλαδή αυτά τα δυο γράμματα, ένα θήτα κι ένα άλφα μου φαίνεται πως ευτελίζουν πολύ τον κόσμο μας.

Θα γράψω ένα βιβλίο, μου λέει ένας, που δεν έχει διαβάσει ένα βιβλίο εκτός από εκείνα τα αναγκαστικά του Δημοτικού.

Θα γίνω ζωγράφος, μου είπε κάποια που δεν έχει πιάσει μολύβι στη ζωή της. Αρχίζω έτσι με μερικά θα, που άπτονται δικών μου δραστηριοτήτων και προχωράω, λέγοντας πως το θα είναι η δημοφιλέστερη αρχή ενός πολιτικού λόγου και ακολουθούν μύρια.

Θα φτιάξουμε ένα καινούργιο πρόγραμμα λένε οι υπολογιστές, θα κερδίσουμε το λαχείο επιμένουν μερικοί παίχτες και κάποιοι άλλοι απ αυτούς θα τους πάρουν τα ρέστα, θα σκίσουν την τσόχα! [Άλλοι στη θέση της τσόχας τοποθετούν μια γυναίκα. Θα την ξεσκίσω! ωρύεται ένας μαλάκας.]

Επιμένω πως το θα, είναι μυστήριο μόριο και το χειρότερο που έχει είναι πως σε γεμίζει με ελπίδες που οι περισσότερες είναι μούφες. Δηλαδή ψεύτικες! Δηλαδή μήπως έπρεπε να εκλείψει πλέον αυτό το θα;

Φαντάσου τώρα να λες θα τη γαμίσω αυτή τη γκόμενα, θα τον σκοτώσω αυτόν τον αλήτη, θα κάνω ετούτο, θα κάνω το άλλο, μέρα - νύχτα με ένα θα στα χείλη, θα... πεθάνουμε.

Μ ένα θα γκρεμίζουμε και χτίζουμε τις αυταπάτες μας που μέχρι να το καταλάβουμε έχουν γίνει μπουχός, αέρας.

Ωραίο είναι να ονειρεύεσαι, να πετάς στα σύννεφα. Αλήθεια τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς όλα αυτά τα ψεύτικα θα; μάλλον ανιαρή! Το θα, λοιπόν, είναι μια λέξη, ας την πούμε και λέξη, που μας κρατάει ζωντανούς..

 

ΧΜ

 

Πεσμένος σ ένα χάμω
σ ένα τίποτα
πρέπει να είμαι πιο δυνατός απ την πραγματικότητα
πιστοποιητικό οικογενείας, Κώστα Πλιάτσικα
ένας μόνος του
υπεύθυνη δήλωση του νόμου 4000 μηδέν, μηδέν, τέσσερα
τράπεζα ναι
μισθωτήριο ναι
-κανείς δεν είναι μόνος του

Πως γίνεται να μη μ αγαπάς;
θα φάω τον κόσμο πριν σε συναντήσω

Πεσμένος χάμω
σ ένα αδυσώπητο παρόν
γυρίζω πίσω σ αυτό που με έκαιγε
να πεθάνω ή να ζήσω
κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου

Χμ
Υποψιάζομαι πως οι
λογαριασμοί είναι απλήρωτοι
-πρέπει να πούμε
ορισμένα πράγματα με τ όνομα τους;
να ζήσω ή να πεθάνω
κάποτε δεν είναι δική μας επιλογή

Πρέπει να είμαι πιο δυνατός απ την πραγματικότητα
που σημαίνει δεν έπρεπε ν σ αγαπήσω
Ταυτότητα
Όταν ζητηθεί να υπάρχει εν ευκόλω
Ποιος είσαι;

Δε λέω πως είναι άσχημες αλλά φακές είναι
πόσο όμορφες να είναι;

Πεσμένος χάμω
σ ένα τίποτα, σκέφτηκα να ζητήσω βοήθεια
από τον θεό αλλά δεν μου την έδωσε
είπε, πως είσαι ανύπαρκτος, δεν υπάρχεις στα κιτάπια μου
Πως γίνεται αυτό, είπα
αφού εγώ είμαι ζωντανός;

Δεν υπάρχει τέτοιο όνομα στους καταλόγους