Η ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΦΤΩΧΏΝ

 

Έργο Γ. Στεφανάκη

Είναι πολύ δύσκολο, έως απίθανο να συλλάβεις την πραγματικότητα. Κι όταν την "συλλάβεις" να είναι
ήδη
πολύ αργά. Δεν έτυχε να γνωρίσω ανθρώπους που
την
γνώρισαν ή την πλησίασαν με ακέραιο ρεαλισμό, να
πουν
ότι η ζωή είναι αυτό, παρ ότι έτυχε να γνωρίσω
σπουδαίους ανθρώπους. Μπορεί όμως κι αυτό να μην
είναι αλήθεια.

Όπως και να το δεις πάντα η ζωή ήταν δύσκολη για τους
φτωχούς αλλά παλαιότερα είχαν τουλάχιστον το όραμα
μιας επανάστασης. Τώρα κι αυτό το λαμπάκι έσβησε: δε
θα γίνει
ποτέ η επανάσταση των φτωχών. Λόγω ασυμφωνίας στο τι
είναι φτώχεια αλλά κι επειδή δεν φαίνεται στον ορίζοντα
κανένας Σπάρτακος.

Σαν το μικρό τριαντάφυλλο
σαν άσπρο χελιδόνι
αχ, της ασχήμιας πήρα τον καιρό
η ταρακουνημένη.

Συνεκδοχικά, ένα έργο τέχνης πρέπει να είναι "ωραίο"
έχοντας κατά νου τη στενότερη ή ευρύτερη σημασία,
ετυμολογικά. Ένα έργο τέχνης πρέπει να φτιάχνει τη
διάθεση του θεατή, να προβληματίζει. Όμως, ένα "άσχημο"
έργο τέχνης που κατακερματίζει το ανθρώπινο σώμα,
ταυτόχρονα και πνεύμα, δε βλέπεται, δε φτιάχνει την
ευχαρίστηση και κατά συνέπεια δεν πωλείται. Ένα έργο
τέχνης, συνεκδοχικά πρέπει να είναι "άνθος".

Ένα από τα μεγαλύτερα κακά στην Ιστορία των ανθρωπίδων
υπήρξε η θρησκεία. Σε όλους τους πρωτόγονους και
μεθεπόμενους πολιτισμούς επικρατούσε η άποψη πως
κάποιος ή κάποιοι θεοί έφτιαξαν τον κόσμο. Οι σημερινοί
άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από θεούς. Κανένας δεν
έφτιαξε τον κόσμο. Υπάρχει από μόνος του.