και όταν γυρίζω να το βρίσκω αυτό το χάλι. Όχι πως το στρώνω καλά αλλά αν το αφήσω
με τις κουβέρτες και τα σεντόνια μπερδεμένα και τα μαξιλάρια αλλού γι αλλού, με πιάνει
απελπισία, γιατί μου μοιάζει με την ακατάστατη ζωή μου, που ποτέ δεν έγινα άξιος να έχω
μια καμαριέρα, μια οικονόμα και έναν μπάτλερ. Και χτες το βράδυ, φάνηκε επιτέλους
αυτός μπάτλερ. Ήρθε δίπλα μου ντυμένος το καλοσιδερωμένο μαύρο του κουστούμι,
στάθηκε προσοχή και με ύφος επίσημο με ρώτησε τι επιθυμεί ο κύριος; Τον κοίταξα κι
ασυναίσθητα κοίταξα και τα δικά μου κουρέλια που φορούσα. Ώστε εγω ήμουν ο κύριος
κι αυτός ο υπηρέτης μου; Δεν έχω άλλα ρούχα; τον ρώτησα ενοχλημένος. Κατάλαβα, είπε,
ο κύριος θέλει το συνηθισμένο απεριτίφ. Θα σας φτιάξω ένα υπέροχο ποτό. Σε λίγο γύρισε
και μου άφησε το ποτήρι στο τραπέζι. Για ότι με χρειαστείτε θα είμαι στην κουζίνα, είπε
σοβαρός και αποχώρησε. Ήπια από αυτό που ονόμασε ποτό, πικρό μου φάνηκε αλλά στη
δεύτερη γουλιά μου ζέστανε τον κόσμο. Άναψα κι ένα τσιγάρο, εγώ δεν κάπνιζα, το είχα
κόψει, που στο διάολο είχαν βρεθεί αυτά τα Αμερικάνικα μακριά τσιγάρα στο γραφείο μου;
Κι όπως τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ήρθε κοντά μου η καμαριέρα. Μια πολύ όμορφη, ξανθιά, μενεξεδένια Μπάρμπυ. Τι επιθυμεί ο κύριος με ρώτησε με βελούδινη φωνή και ξάπλωσε
νωχελικά στο κρεβάτι μου. Ξάπλωσα κι εγώ κοντά της. Κάναμε τη δουλειά μας όλη τη νύχτα
και το πρωί που ξύπνησα βρήκα το κρεβάτι μου στρωμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου