ΕΚΑΤΟ ΧΡΌΝΙΑ ΠΑΝΤΡΕΙΑΣ

 

Κοίταζα προς τον τοίχο δεξιά και λίγο πιο πάνω από τον καθρέφτη.

Δεν είχε τίποτε, ούτε λευκός ήταν, ούτε άσπρος, μια μουντζουρωμένη σκιά έστεκε πιο δίπλα, εκτός πλάνου, δυο μυρμήγκια πήγαιναν την ανηφόρα, εκτός συναγωνισμού κι ο ήχος του κάτουρου συνόδευε κίτρινος αυτό το πρωινό που δεν είχα να κάνω τίποτα, δεν είχα να φοβηθώ την ερημιά, την ησυχία, τον κόσμο που ήταν μέσα και έξω από μένα. Το μικρό παράθυρο ευθεία μπροστά μου ήταν ανοιχτό, άφηνε τον αέρα της ταράτσας να εισέρχεται στο χώρο, την ψύχρα του κενού της αναπάντητης ερώτησης αν είμαστε καλά-ποιος δεν ήθελε να είναι καλά αλλά αυτό ήταν μια παλιά ιστορία. Αριστερά μου ο άλλος τοίχος, έστριψα το κεφάλι ενώ συνέχιζα να κατουράω τον κόσμο, ανέβαινε μια σωλήνα απ όπου φαντάζομαι θα περνούσαν τα σκατά των από πάνω μας, μιας κι εμείς, εγω και η γυναίκα μου δηλαδή, μέναμε στο υπόγειο. Αυτός ο άλλος τοίχος λοιπόν, ήταν γεμάτος γρατσουνιές, μολυβιές που σκεφτόμουν κάποτε να τις σβήσω- άιντε κάντο μια φορά κι ας πεθάνω φώναζε η Τούλα η γυναίκα μου που είμαστε χρόνια παντρεμένοι και με λατρεύει όπως κι εγώ αλλά που συνέχεια τσακωνόμαστε κιόλας, επειδή σπάνια έπαιρνα τέτοιες σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μου. Και πως να μην ήταν σημαντικές αφού εγω τις είχα κάνει πριν από έναν αιώνα κι ότι είναι παλιό, καταλαβαίνετε παίρνει μια άλλη αξία, γίνεται μυστηριακό, ίσως και χρυσαφένιο- έτσι μου φαινόταν τώρα αυτές οι γρατσουνιές, ενώ συνέχιζα να κατουράω τον πρωινό κόσμο μας. Τζζζρρρρρ

Βέβαια, στρίβοντας ακόμα πιο πολύ το κεφάλι μου προς τα πίσω, τόσο που κόντεψε να μου κοπεί ο σβέρκος, στην αριστερή γωνία ο γκρίζος σοβάς είχε σπάσει σε πολλές μεριές κι έδειχνε τα εντόσθια του τοίχου κατά το μήκος και το ύψος του χώρου. Έλειπε το πλάτος και ο χρόνος από τις διαστάσεις αν και κατ εμένα ο χρόνος δεν είναι πάντα παρών. Απουσιάζει.

Ένα τσαλακωμένο χαρτί που κρατούσα από όταν σηκώθηκα στην παλάμη, μου θύμησε τα χρέη στην Εφορία, στον οδοντίατρο, στο μπακάλη, στο καφενείο, στα ενοίκια, στο ρεύμα, στο νερό. Μου το έβαλε εκεί η γυναίκα μου η Τούλα. Πάντα προσεκτική και φρόνιμη, πρέπει να τα πληρώσεςι μου είπε ενώ κεντούσε σαύρες με το μυαλό της . Πρέπει, είπα εγώ συνεχίζοντας να κατουράω, τζζζρρρρ! και να κοιτάζω τις ρωγμές του χρόνου στον τοίχο.

 

ΑΥΤΟΠΡΈΠΕΙΑ

 

 

ΑΥΤΟΠΡΕΠΕΙΑ. Παράπονο; Γιατί ρε γαμώτο τα σχίζετε όλα; Γιατί τα γράφετε ΟΛΑ στ

΄αρχίδια σας! Χάθηκε μια μικρή αυτοπρέπεια;

ΑΠΟΓΟΉΤΕΥΣΗ 3

 

 

Είναι πολύ εύκολο να κατρακυλίσεις στη λάσπη. Οι ασφάκες δε γίνονται ποτέ δέντρο και οι μηχανές σφάζουν την άσφαλτο.Θέλω να πω φίλε πως η συνείδηση, μας την έχει στημένη, κάτι ξέρω κι εγω μη νομίζεις. Όταν τελειώνει η μαλακία, λέμε γιατί το έκανα αλλά ήταν ωραίο. Δε θα σε πιέσω επειδή δεν ξέρεις.

Το θέμα είναι να μη σε πάρει από κάτω. Είτε γιατί η ζωή σου δεν έχει αξία, είτε γιατί όλο αυτό που ζούμε είναι μια ανοησία. Όταν καταρρέουν τα πάντα γύρω σου πως να σταθείς ακίνητος; Μπορεί όμως και να μεγαλοποιούμε τα πράγματα, να τα εξιδανικεύουμε και όταν βλέπουμε πόσο αλλιώτικα, πόσο χαμερπή είναι, τότε η συντριβή είναι μεγαλύτερη. Τις μεγαλύτερες συμφορές τις έπαθα από αυτούς που αγάπησα.

Τελικά δεν ξέρω, μ αυτή την αδιάκοπη πολιτικολογία αν προλαβαίνουν οι Έλληνες να κάνουν έρωτα ή κατα πόσον επηρεάζει τις ορμές. Πάντως πολλές φίλες έχουν εκφράσει την δυσαρέσκεια τους! Μια το ποδόσφαιρο[ έχασε η ομάδα δεν κάνουμε σεξ!] μια η πολιτική και η οικονομική δυσπραγία και οι άντρες γυρνάνε πλευρό. Πόσο όμως στην πραγματικότητα αυτές οι καταστάσεις επενεργούν στα θέλω μας; Δεν ξέρω τι λέει ο Φρόιντ επ αυτού.

Είναι ελαφρώς περίεργα τα πράγματα. Το πιο μεγάλο φεγγάρι μας κοιτάζει απορημένο που παλεύουμε να εκλέξουμε πάλι τους αρχηγούς. Πάντοτε το ανθρώπινο είδος χρειάζεται κάποιους μπροστάρηδες, όπως όλα τα κοπάδια. Αιγών τε και προβάτων μεγιστος οδηγός ο λύκος, τα οδηγεί εκστασιασμένα στη στρούγκα για ν αρχίσει η σφαγή των αθώων. Λένε πως τα πρόβατα μαγεύονται από τα μάτια του λύκου και μένουν ακίνητα. Δεν μπορούν ποτέ να προβάλλουν αντίσταση Τα κατσίκια που και που ρίχνουν καμιά κλωτσιά για την τιμή των εσχάτων, όπως και υμείς.

Απογοήτευση, απώλεια ελπίδας, λένε τα λεξικά. Διάψευση προσδοκιών, λέω εγώ. Μέχρις εσχάτων η απελπισία αλλά όχι! Ο χείριστος σύμβουλος είναι αυτός μικρέ μου εαυτέ, κανείς άλλος. Όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι απογοητεύονται εύκολα και τα παρατούν σύξυλα κι ας υποτίθεται πως είναι γενναίοι. Στο βάθος πάντα υποσκάπτει το μηδέν. Χωρίς λόγο;

Τελικά οι υποσχέσεις είναι ένα τζάμπα πράγμα. Ιδιαίτερα προς τους τρίτους. Των δε ερωτευμένων ανυπόληπτες. Η υπόσχεση είναι σκληρό πράγμα όταν έρθει ο χρόνος της τήρησης. Προς τον εαυτό μας νομίζω έχουν κάποια αξία, γιατί εκεί πονεί ως [το κόκκαλο] προς την αξία μας. Προς δε τους άλλους μια απόδειξη πως είμαστε ικανοί. Όπως και να έχει θεωρώ την υπόσχεση δυνατό σημείο της ανθρώπινης κατάστασης. Γι αυτό δεν υπόσχομαι ποτέ.

Ενα μολύβι. Τι είναι ένα ασήμαντο μολύβι;Πόσα πράγματα μπορείς να φτιάξεις μ αυτό; Πολλά. Μέχρι ολάκερο τον κόσμο. Μπορείς να σχεδιάσεις μια πολυκατοικία κι ύστερα οι επόμενοι να την χτίσουν. Αλλά πρώτα απ όλα χρειάζεσαι το μολύβι. Ακόμα και με σπασμένη μύτη ζωγραφίζει κι ας σκίζει το χαρτί. Κοιτάξτε τώρα πως ζωγράφισα εγώ τον εαυτό μου, όταν θα είμαι ενενήντα εξι ετών.

Κουβαλάμε τις καταβολές ενός μάταιου κόσμου. Η διαπίστωση δεν είναι δικιά μου.

Οι τοίχοι γέμισαν αλμύρα

τα κλάμματα σου είναι παντού

Κάτι σου είπα για τη μοίρα

Και συ μου πες η ζωή είναι αλλού

 

 

ΜΥΓΙΑΓΧΙΧΤΟΣ

 

 

Τα περισσότερα σ αυτό τον κόσμο είναι μάταια τόσο που δεν μπορείς να πεις δε βαριέσαι αδερφέ, έτσι είναι η ζωή και, το μεσημέρι αυτό δεν έκανα μαύρες σκέψεις για τη ζωή μας, παρά ήμουνα χαρούμενος, και κάθισα στο τραπέζι της κουζίνας να καθαρίσω τα φασόλια που είχα μαζέψει χτες στο μποστάνι, αυτά τα ψυχανθή που μας έφεραν από τη Νότια Αμερική, που εμείς εδώ τα παρομοιάζουμε με το κρέας του φτωχού, πως αλλιώς να κοροιδέψεις το πλήθος των πεινασμένων, αν και πραγματικά είναι νόστιμο φαγητό αν είναι και καλομαγειρεμένο, οπότε, έβαλα τα φασολάκια στο τρυπητό και άρχισα να τα καθαρίζω, κόβοντας με το μαχαιράκι προσεκτικά τις μύτες και ξεσποριάζοντας όσα είχαν κιτρινίσει και σκληρύνει και δεν μπορώ να πω, παρα είμαι σοβαρός όταν καθαρίζω φασολάκια, αναθυμούνενος τη μάνα μου που όταν έκανε αυτή τη δουλειά, τραγουδούσε και ανάμεσα μου δεινε συμβουλές για τη ζωή και πως έπρεπε κι εγώ να μάθω να μαγειρεύω επειδή ποτέ δεν ξέρεις αν θα έχεις μια γυναίκα να σου μαγειρεύει, να, έτσι πρέπει να ξεσποριάζεις τα σκληρά φασόλια και να μην τα πετάς επειδή βαριέσαι και να θυμάσαι πως είναι ωραίο γύρω από τα χλωρά φασόλια είναι ωραίο να υπάρχουν και αυτά, κι εγώ δε βαριόμουν, ούτε τώρα βαριέμαι να κάνω αυτή τη δουλειά, γνωρίζοντας πως θα απολαύσω μια ωραία μερίδα φαγητού, βέβαια είναι κουραστικό αλλά τι να κάνεις δεν τα έχουμε όλα έτοιμα στη ζωή, σκέφτηκα τελειώνοντας το καθάρισμα και σηκώθηκα να τα πλύνω τουλάχιστον τρεις φορές, κι αυτό από τη μάνα μου το ξέρω, χωρίς να λέω πως είμαι μυγιάγγιχτος, τα ξέβγαλα με καθαρό νερό, ετοίμασα το κρεμμύδι, το άνηθο, μαιντανό, σκόρδο και ντομάτα, μοσχοβόλησαν, ωραία μυρωδιά, δοκίμασα το αλάτι, δε ρίχνω πολύ, έβαλα και δυο πιπεριές, η μια μικρούλα καυτερή, όλα πήγαιναν μια χαρά, έριξα και τα φασόλια, καπάκωσα σε χαμηλή φωτιά και τα άφησα να βράσουν τρία τέταρτα με μια ώρα.

Βέβαια, κάποια στιγμή ενδιάμεσα τα δοκίμαζα να έχω άποψη για το πως πήγαινε το βράσιμο τους, έφτιαξα και μια φραπεδιά, άραξα στον καναπέ ρίχνοντας ματιές σε ενα βιβλίο για ποδόσφαιρο, χαλαρά να μη με πάρει ο μεσημεριανός ύπνος και κάψω το φαί, κάψω τα φασολάκια μου και δεν έχω τίποτε άλλο να φάω, δεν είπαμε αυτό είναι το κρέας του φτωχού; και πως τελικά δεν είναι όλα μάταια σ αυτόν τον κόσμο κι άνοιξα την τηλεόραση, ξαναβλέποντας τα γκολ του Χαρικέιν, σκέφτηκα τι βλακεία έκανα που δεν τον έπαιξα να βγει πρώτος σκόρερ, θα κέρδιζα οπωσδήποτε λίγο περισσότερο κρέας του φτωχού αλλά για στάσου! στάσου διάολε κάτι μυρίζε! κάτι τσίκνισε και πετάγομαι πάνω να προλάβω τη συμφορά αλλά που να προλάβω, τα φασολάκια μου είχαν γίνει κάρβουνο, βούτηξα την κατσαρόλα, μισικάηκα, τραβήχτηκα να μην πάθω και ενός κακού μύρια έπονται, μη καώ κι από πάνω, κατάλαβες, πάει το κρέας του φτωχού, μαύρισε, το πέταξα στην άβυσσο, το άδειασα στα σκουπίδια και μόνο που δεν έκλαψα παίρνοντας τους δρόμους να βρω κανένα εστιατόριο, γιατί δεν μπορούσα να μείνω και νηστικός, δυο μέτρα άνθρωπος που λένε.

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ [Μικρά διηγήματα.]

 

ΤΟ ΚΈΝΤΡΟ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ, ΜΙΑ ΠΈΤΡΑ

 

Μου άρεσε παλιά ο κόσμος ήταν μια φρούδα σκόνη

Όταν το απόγευμα έβγαινες στο Αχίλλειο

Εκείνο το τεράστιο πράσινο κάλυπτε σαν εσάρπα τη μνήμη πως θα είμαστε καλύτεροι.

Ή χειρότεροι το βέλτιστο

Μου άρεσε παλιά ο κόσμος, ήταν μια μικρούλα, μικρούλα αράχνη να κατεβαίνει στα δάχτυλα σου.

Έτσι, αργά πάνω στο φύλλο της κίτρινης σκαμνιάς. Κίτρινης

[Έλαμπε τόσο το φως, κύκλωνε την αφράτη αύριο]

Πέρναγε πάνω της η μνήμη ενός καλύτερου κόσμου

πως αφήσαμε τα πράγματα να γίνουν θολό τζάμι

ή γυαλί που η πάχνη σκούριασε ξαφνικά γύρω μας.

Χωρίς ίχνος οικειότητας θυμάμαι εικόνες του μακρινού παρελθόντος

ένα γάβ που κλείδωνε την πόρτα μας

μια καριόλα γυναίκα που αγάπησες τότε. Καριόλα.

Το σκοτάδι ήτανε τρύπιο, φώναζε το βράδυ μια ξυνή γριά

Έπαιρνε το σκάλπ κόκκινων ανθρώπων.[ Ινδιάνοι θα ήταν σκορπισμένοι στο αρχιπέλαγος Γκουλάκ.]

Η κίτρινη σκόνη του φωτός αψεγάδιαστη ύφους, σκότωνε την όποια αισιοδοξία μας για το μέλλον των παιδιών

Μελετώντας το ψήλωμα του τείχους για να μην περάσουν οι Μυρμιδόνες

Ανέβαινε η μικρούλα-μικρούλα αράχνη στη ραχοκοκαλιά

Έτρεμε το φύλλο της λεύκας κι εμένα αυτός ο κόσμος μου άρεσε.

Σπουδαίο ήταν ν αλλάξουμε φορεσιά να βάλουμε ένα καινούριο κουστούμι

αν μιλούσαμε σαν φίλοι από παλιά-χωρίς ίχνος οικειότητας

Θα λέγαμε ή θα τρώγαμε κάτω από το δέντρο της ματαιοδοξίας.

Το κέντρο του κόσμου είμαστε εμεις μια πέτρα

ριγμένη στο αρχιπέλαγος- πόσες φορές παφλάζει πάνω στο μπλε.

Κι ανήμποροι, λεφτερωμένοι από έναν θεό γλυκύτητας [ ο εμπαιγμός της τύχης είναι φανερός ]

Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη γυναίκα της Ζάκυθος

αιώνες πριν η ραχοκοκαλιά να στρίβει στη γωνία.

Πόσο λοιπόν ν αντέχουμε ακόμα;

Οι τρύπιες πατούσες μας αντηχούσαν στο αρχιπέλαγος. Τακ-τάκ!

Είχα καιρό να σκέφτομαι αλλιώτικα

κοντά στο χείλος του γκρεμού.

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

 

Η ΖΩΉ ΕΊΝΑΙ ΣΠΟΥΔΑΊΑ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΧΑΡΑΜΊΖΕΙΣ

 

Η επικαιρότητα είναι σημαντική, τα γεγονότα κινούν τη ζωή, περισσότερο τα κακά, παρά τα καλά. Ο πόλεμος, τα δεινά, οι κακουχίες και οι δυστυχές των ανθρώπων.

Καταλαβαίνω πως οι άνθρωποι έχουν κάνει [καταφέρει] πολλά. Σε όλα τα επίπεδα. Όχι όλοι, οι λίγοι. Οι πολλοί πηγαίνουν στα γήπεδα για σκοτώνονται

Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς είναι η Κρισταλίνα Γκεορκίεβα. Διευθύντρια, λέει, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Επίσης το ότι ο Λάνθιμος που είναι καλύτερος όλων κατά την Έμα Στόουν, βαρύγδουπο. [κανείς δεν είναι καλύτερος όλων]

Η συμπόρευση με την τεχνητή νοημοσύνη Gen AI, είναι απαραίτητη λένε οι ειδικοί και όσο πιο γρήγορα εξοικειωθούμε μαζί της τόσο το καλύτερο. Δεν ξέρω. Αυτή η εξέλιξη οδηγεί σταθερά κάπου και μάλλον πολύ τάχιστα. Η στον γκρεμό ή στην καλυτέρευση της ζωής μας.
Για να ζήσεις πρέπει να έχεις κίνητρο. Η ζωή είναι σπουδαία αν δεν την χαραμίζεις.

ΤΙ ΘΑ ΚΆΝΟΥΜΕ ΧΩΡΊΣ ΦΊΛΟΥΣ

 

ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΑΛΛΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΦΥΣΑΕΙ ΑΚΟΜΑ.

Πάνω στον λόφο έκοψαν τα δέντρα οι υλοτόμοι

Τα δέντρα δεν υπάρχουν πια

Αλλά ο άνεμος φυσάει ακόμα.

Εμείς περπατούσαμε κι αυτόν τον καιρό με πατερίτσες

Είχε σπάσει το πόδι μας ένας θεός που δεν τον ξέραμε και

χωρίς κανέναν λόγο ανεβαίναμε αυτόν τον λόφο που δεν είχε δέντρα.

Μόνο χώμα, πέτρες, κόκκινο χώμα σαν το αίμα των φίλων που δεν ζούνε πια.

Είναι λυπηρό να πεθαίνουν οι φίλοι και να μένουμε εμείς

Τι θα κάνουμε χωρίς τους φίλους;

Και οι υλοτόμοι ήταν κάποιοι φίλοι που αγαπούσαν το δάσος

Δεν είναι που θέλω να σου πω κάτι σπουδαίο για τον άνεμο

Ούτε και τα δέντρα με ενδιαφέρουν τόσο πολύ

Ξέρω πως κι εσύ πούστη, τα αγαπάς αυτά τα πράγματα

Είσαι όμοιος με μένα

με τον άνεμο που φυσάει ακόμα

Μπορείς ν ανέβεις μαζί του όπου θέλεις

Θα σε πάει στα πέρατα της γης

γιατί αυτό θέλεις.

Δεν είναι που δεν έχουμε πόδια, ούτε που θέλω να σου πω κάτι σπουδαίο. Πούστη.

Απλά γυρνάω στα ίδια λόγια.

Είναι κάτι σφήνες από παλιά

Τότε που στις Μυκήνες βασίλευε ο Αγαμέμνων

Και η Κλυταιμνήστρα ορμήνευε τον Αίγισθο

Ίδια είναι, όλα παλιά, ο λόφος με τις λεύκες, το κέρινο ομοίωμα του εαυτού μας

Ω! πούστη μου, τα ρούχα που ήθελες να φορέσεις δεν ήταν δικά σου

Ούτε το αληθινό σπαθί σου

ούτε ο λόφος που δεν είχε δέντρα αλλά ο άνεμος που σφυρίζει ακόμα.

Γιατί σφυρίζει ο άνεμος;

Είναι που έχω παιδικές απορίες κι αν ανέβαινα μια φορά περισσότερο εκεί, το

έκανα για να σε συναντήσω

Απο μια ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ του Κώστα Πλιάτσικα.

 

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΆΤΙ ..2

 

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΤΙ.

Είναι σίγουρα μια από τις αγαπημένες φράσεις πολλών πολιτικών αρχηγών. Τι σημαίνει να σας πω κάτι; Κάτι που δεν ξέρετε; Κάτι εμπιστευτικό; Μάλλον μια προσφιλής πιο οικεία έκφραση που θέλει να φέρει πιο κοντά τον ομιλητή. Πόσο όμως κοντά είναι οι πολιτικοί αρχηγοί στο λαό; Τους βλέπουμε όλους συχνά να διαβαίνουν ανάμεσα στο πλήθος, να ανταλλάσσουν χαιρετούρες, αγκαλιές ακόμα και φιλιά με γριούλες. Έχω τύχει μερικές φορές σε τέτοια περιστατικά και περισσότερο αμηχανία ένιωσα παρά την επιθυμία να δώσω το χέρι μου σε κάποιον από αυτούς. Προσωπικά δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη στους Έλληνες πολιτικούς με όσα συνεπάγονται από τη δήλωση μου αυτή. Είναι ένα συναίσθημα που το έχω αποκτήσει παλαιόθεν, από έφηβος χωρίς να είχα ακόμα αποκρυσταλλώσει ισχυρή γνώμη και πολιτική κρίση. Το αριστερό μέρος της πολιτικής το συμπαθούσα, σαν μια ριζωμένη αντίληψη του δικαίου, πρώτα επειδή αυτοί οι άνθρωποι ήταν κυνηγημένοι και αδύνατοι κι εγώ είμαι από αίσθηση απόδοσης μη δικαιοσύνης, πάντα με το μέρος του αδυνάτου, του ανθρωπάκου που τον παραμελεί η κοινωνία, που τον στριμώχνει στα σχοινιά η φτώχεια και κατά συνέπεια η ανεπάρκεια αγαθών και απολαύσεων της ζωής. Θυμάμαι στα πρώτα μικρά μου χρόνια πως όταν γινόταν εκλογές, κάποιο αίσθημα φόβου ήταν αποτυπωμένο στα πρόσωπα των μεγάλων και οι αντιδικίες μεταξύ των πολιτικών αντιπαλοτήτων ήταν οξείς και τραχείς. Πολλές φορές κατέληγαν σε κατατρεγμό και διαπόμπευση, ξύλο, απειλές εναντίον αυτών που δεν ήταν με το μέρος της εξουσίας. Η δε εξουσία τότε και μετά, μέχρι τουλάχιστον την αρχή της μεταπολίτευσης το 1974, ήταν δεξιότατη. Στην επαρχία που μεγάλωνα επικρατούσαν οι τραμπουκισμοί, οι εκφοβισμοί του πλήθους των εκλογέων κάτι που φυσικά συνέβαινε σε όλο το μήκος και το πλάτος της Ελληνικής επικράτειας. Η μάχη για την προσέλκυση των ψηφοφόρων, η προσπάθεια να πεισθούν να πάνε με το μέρος των οι φτωχότερες τάξεις, οι απειλές και η αγορά της ψήφου δια χρημάτων ήταν και είναι σε πρώτιστη θέση. Από αυτό το είδος συναλλαγής μας έχει απομείνει και η δωρεάν μετακίνηση των πολιτών και η φράση που είπα στην αρχή: Να σου πω κάτι; Στο αφτί; να σου ψυθιρίσω δυο φωνήεντα;

Λοιπόν εγώ δεν πιστεύω σ αυτές τις μπούρδες που μεταφέρουν οι πολιτικοί μας ένθεν και ένθεν. Αν ο ψηφοφόρος έχει αντιληφτεί πως η εκλογή του πολτικού του αντιπροσώπου στη βουλή, σχετίζεται με την επιλογή, με το ξεδιάλεγμα ή αν θέλετε την προτίμηση του σε ένα πρόσωπο, εξαπατάται οικτρά. Οι σύγχρονες πολιτικές εξουσίες έχουν όλους τους τρόπους να φέρνουν στη βουλή τους αντιπροσώπους που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους που είναι συνυφασμένα με αυτά των πολυεθνικών, του μεγάλου κεφαλαίου, του ισχυρού λόμπυ της διεθνούς πλουσιοφατρίας και όχι των απλών πολιτών. Καλημέρα σας. Ψηφίστε Σαμαρά θα βγει ο Αλέξης Τσίπρας.

 

ΤΡΑΓΟΎΔΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΌΜΟΥΣ

 

 

Βγαίνω καμιά φορά στους δρόμους, έτσι τυχαία. Πιο πολύ μου αρέσουν τα στενά, Πλαπούτα, Οικονόμου, Αραχώβης. Δρόμοι ασήμαντοι, λεροί, γύρω απο την πλατεία Εξαρχείων. Και μου αρέσουν επειδή δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος εκεί. Αραιά και που, ανάλογα και την ώρα, συναντάω κανέναν που δε με κοιτάζει. Εγω τον βλέπω, αυτός όχι, κοιτάζει την άσφαλτο. Τότε εγώ, σιγανοτραγουδώ το ¨θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστήήήής! Και τι συμβαίνει; Γυρίζει και με κοιτάζει αλλά τώρα εγώ κοιτάζω μπροστά, τον έχω προσπεράσει συνεχίζοντας να σφυρίζω τον ανάξιο εραστή.[Σφυρίζω καλύτερα απ΄ότι τραγουδάω , αν και τα δυο τα κάνω σπουδαία στους δρόμους]. Απο κάποια παράθυρα, με παρακολουθούν κρυμμένοι άνθρωποι και σκέφτονται πόσο βλάκας είμαι που περπατώ και τραγουδώ. Θα μου πείς θα ήταν ωραίο να περπατάμε όλοι και να τραγουδάμε; Δεν ξέρω, εγώ πάντως θα τραγουδάω όταν με πιάνει η μούρλια μου. Και προχτέςτο σούρουπο, κει που ανέβαινα την Μπενάκη, δίπλα στο λόφο του Στρέφη, έτσι για να περάσω την ώρα μου, τραγουδούσα το "ποιο είναι τ΄ονομα σου ούτε που ρώτησαααα," οπότε, ένας κότσυφας πέταξε και ήρθε πάνω στον ώμο μου! Άφησε λαχανιασμένος ένας τιτίβισμα, κοίταξε γύρω ανήσυχος.Βεβαιώθηκε πως ήταν ασφαλής, ηρέμησε και με άκουγε που συνέχιζα να τραγουδάω. 

ποίμα για μια αγάπη χαμένη: ΠΊΝΩ ΚΌΚΑ-ΚΌΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΣΚΈΦΤΟΜΑΙ 2

 

 Πίνω κόκα-κόλα και σε σκέφτομαι
να βγάζεις το βρακάκι σου στη θάλασσα
την έρημη- και για μια άλλη νοιάζομαι
κόκα-κόλα που τέλειωσε και χάλασα

όλη την ομορφιά σου μαυρομάτα
τόσον καιρό που εσύ με αγάπησες
αν και είχα και μια γαλανομάτα
μα εγώ εσένα και συ εμένα, λάτρεψες

Πίνω κόκα-κόλα και σε σκέφτομαι
άκαρδη, μου έμεινε το βρακάκι σου
και κλαίω που ακόμα χάνομαι
όταν θυμάμαι το λευκό κορμάκι σου

που κάποιος άλλος τώρα γεύεται
άπονη που τόσα χρόνια σ αγαπούσα
και με παράτησες γι αυτόν που ρεύεται
με αγένεια μπροστά σου ω μούσα

πίνω κόκα - κόλα και σε σκέφτομαι!!

συνέντευξη ΕΛ ΜΩΡΑΙΤΗ

 

1} Πότε ξεκίνησες να γράφεις βιβλία & ποιες είναι οι πηγές εμπνεύσεως σου -για το κάθε θέμα ή τίτλο βιβλίου σου?
Ξεκίνησα να γράφω από τότε που αποφάσισα πως θα γίνω συγγραφέας. Δηλαδή στην ηλικία περίπου των οκτώ χρονών. Σημασία έχει για την ερώτηση σου, να καταλάβουμε πως ο καθένας γίνεται αυτό που έχει μέσα του, γύρω του, παντού. Γι αυτό υπάρχει και ο πλουραλισμός στα ανθρώπινα επαγγέλματα. Δεν γίνονται όλοι γιατροί, ζωγράφοι, δικηγόροι. Φαντάζεσαι να γινόμασταν όλοι γιατροί; όλοι ζωγράφοι;
Αυτό που λέμε έμπνευση είναι μια εργασία, μια προμελέτη, γι αυτό που θέλεις να κάμεις. Το δύσκολο είναι να διαλέξεις με ποια θέματα θ ασχοληθείς.
Ο τίτλος ενός βιβλίου είναι πράγματι γρίφος για τον συγγραφέα και ταυτόχρονα κάτι σαν δοκιμασία, ένα ψάξιμο, μια ενδόμυχη πάλη με τις αξίες του γραφικού οικοδομήματος του. [στην πραγματικότητα ποτέ δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος για έναν τίτλο, αν και όλοι παραδέχονται πως φτιάχνω ωραίους τίτλους]

2} Από ποια ή ποιες εκδόσεις έχουν εκδοθεί & έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία που έχεις συγγράψει?
Τι με ρωτάς τώρα; με βάζεις σε μπελάδες, να σου πω πως δεν υπάρχουν εκδότες στην Ελλάδα. Παλαιότερα ναι, υπήρχαν κάποιοι που είχαν πάρει σοβαρά αυτό το ρόλο. Οι περισσότεροι εκδότες σήμερα είναι κάτι πατατέμποροι, κάποιοι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν το αντικείμενο τους και ούτε τους νοιάζει να το μάθουν. Τους νοιάζει μόνο πως θα κονομήσουν και ασχολούνται μ ένα βιβλίο μόνο αν είναι "πιασάρικο" και αν πουλάει.
Μόνο ένα βιβλίο μου έχει εκδοθεί από άλλους.Τα υπόλοιπα είναι αυτοεκδόσεις. Έπαψα ν ασχολούμαι με το ψάξιμο εκδότη που νομίζω πως είναι από τα πιο επικίνδυνα ψαξίματα για έναν συγγραφέα και ακόμα πιο τραυματικά, εξ αιτίας της δυσκοιλιότητας αυτών των επαφών, μ ένα είδος ανθρώπων που το ονομάζουν επιμελητές και είναι νομίζω χειρότερες μούρες από τ αφεντικά τους. Λακέδες.
Εκδίδω τα βιβλία μόνος μου από τότε που έγινα κι εγώ εκδότης επαγγελματικά. Έχω εκδώσει δυο περιοδικά τον ΔΡΌΜΟ και το ΔΙΑΣΧΊΖΩ.

3} Ποια είναι η βιβλιογραφία που έχεις γράψει?
Έχω γράψει πολλά βιβλία. Έχουν εκδοθεί μόνο τέσσερα. Μια νουβέλα για την στρατιωτική θητεία το πρώτο. ΟΙ ΙΚΈΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΉΘΕΙΑΣ..το δεύτερο ένα μυθιστόρημα με θέμα την τρομοκρατία. Ακολούθησε το ΌΛΑ ΜΟΙΆΖΟΥΝ ΚΑΛΆ θεατρικό και τελευταία το μυθιστόρημα ΔΈΚΑΤΗ ΤΡΊΤΗ ΩΡΑ.
Μου δίνεις μια ευκαιρία να πω μερικά πράγματα για το πόσα βιβλία πρέπει να γράψει ένας συγγραφέας. Για να είσαι συγγραφέας πρέπει ν ασχοληθείς με όλα τα είδη του λόγου. Διήγημα, νουβέλα, ποίηση, μυθιστόρημα, δοκίμια, μελέτες, θέατρο. Πολλοί παίρνουν τον τίτλο επειδή έγραψαν ένα βιβλίο για τη ζωή τους! Έχω ψάξει πολύ την λογοτεχνία αν και στην αρχή, όταν ξεκινούσα δε φανταζόμουν πως θα κατανάλωνα σχεδόν τη μισή ζωή μου, με αυτά τα πράγματα, [επειδή μου άρεσε πολύ το έξω, τα καφενεία, οι γυναίκες, τα μπαρ..] Δηλαδή τις λέξεις, τα γράμματα, την έκφραση, το διάβασμα...και ναι, εδώ ήθελα να καταλήξω: στο διάβασμα. Χωρίς διάβασμα δεν μπορείς να γίνεις συγγραφέας! Μόνο μ αυτό γνωρίζεις τα πάντα, επειδή ένας συγγραφέας πρέπει να γνωρίζει τα πάντα. Να έχει εγκυκλοπαιδικές γνώσεις τεράστιες, να γνωρίζει πως φτιάχνεται ένας σπούτνικ μέχρι πως ξεγεννάει μια γελάδα, μέχρι από που χέζει ο κροκόδειλος. [Φυσικά υπάρχει και ο τρόπος του Νταν Μπράουν που έχει πίσω του ένα ολόκληρο τιμ περίπου πενήντα ανθρώπων εξειδικευμένων, ο καθένας ξεχωριστά σε έναν τομέα, οπότε τους χρησιμοποιεί ανάλογα]
Νομίζω πως το πραγματικό οπλοστάσιο του συγγραφέα είναι πόσα βιβλία έχει γράψει, όχι πόσα έχουν εκδοθεί.

 

 4} Πως νιώθεις όταν γράφεις ένα βιβλίο & τι ή ποια συναισθήματα σου γεννιούνται?

Όταν γράφω ένα βιβλίο, έχουν προηγηθεί η έρευνα, η σύλληψη, τα σχεδιαγράμματα, κλπ, τα συναισθήματα είναι μια ύπουλη χαρά, λίγη περηφάνια πως κάνεις κάτι σπουδαίο, αυτό ιδιαίτερα όταν γράφεις τα πρώτα βιβλία. Το πιο σπουδαίο είναι η ευθύνη απέναντι στον εαυτό σου και απέναντι στους αναγνώστες.

5} Με τι μουσική τι σχέση έχεις & σε ποιο είδος έχεις επιδοθεί ή έχεις εργαστεί?
Η μουσική μου αρέσει, έχω γράψει στίχους, παίζω μια ξεκούρδιστη κιθάρα που και που, ακούω μερόνυχτα παντός καιρού άσματα. Μέχρι εκεί.

6} Πόσο σ' έχουν βοηθήσει τα ΜΜΕ -για τη προώθηση ή παρουσίαση- των συγγραμμάτων σου & στις άλλες τέχνες που ασχολήθηκες?
Γενικά τα ΜΜΕ είναι βοηθητικά στην προώθηση, στη διαφήμιση και στο να κάνουν γνωστό το έργο του καλλιτέχνη, του ζωγράφου, του συγγραφέα. Λένε πως η καλύτερη διαφήμιση ενός έργου είναι το ίδιο το έργο αλλά πιστεύω πως αυτό μπορεί να ισχύει διαχρονικά και περισσότερο για την μελλοντική αξία του. Υπάρχουν πολύ κακά έργα που μόνο με τη διαφήμιση έγιναν διάσημα και έκαναν πλουσιότατους τους δημιουργούς των. Όχι, εγώ δεν έχω πρόσβαση ούτε στην τηλεόραση, ούτε στον τύπο. Πιθανώς το διαδίκτυο όσο κι αν αυτό φανεί παράξενο, βοηθάει περισσότερο επειδή η πρόσβαση σ αυτό είναι φτηνότερη.

7} Κάνεις όνειρα για τη Ζωή & για το καλλιτεχνικό έργο που προσφέρεις?
Όνειρα όχι δεν κάνω, δεν έκανα ποτέ. Κάποια σχέδια, προσχέδια ή κάτι τέτοιο, με ενδιαφέρει πάντα η άμεση ζωή, αυτή που μπορείς να πιάσεις και τα όνειρα δεν πιάνονται γι αυτό, στην ουσία με ρωτάτε αν είμαι ευτυχισμένος με τη ζωή που κάνω, το σκέφτομαι αυτό χιλιάδες φορές, τις ατέλειωτες ώρες που ζωγραφίζω και γράφω, πάντα με ένα μπουκάλι αλκοόλ εκεί γύρω μου, θα απαντούσα συγχισμένα κατ άλλους, ξεκάθαρα για μένα. Αν η υπερηφάνεια είναι μέρος της ευτυχίας μου, αυτό το νιώθω από παιδί, ότι δηλαδή ήμουν περήφανος για τον εαυτό μου, για το γέλιο μου, για τον τρόπο να μεταδίδω στον κόσμο μια χαρά και κατά βάθος υπεροπτικά, σέβομαι τη φύση που με γέννησε αυτόν που είμαι και όχι κάποιον άλλον. Αυτό είναι μια γενική μορφή της ευτυχίας μου που πλησιάζει επικίνδυνα στη δυστυχία, τόσες φορές που γινόμουν σκνίπα με τους φίλους, με τα αδέρφια, με τις κοπέλες, τόσες φορές που ερωτευόμουν κι άλλες τόσες που χώριζα από έναν άνθρωπο, από έναν φίλο γιατί έτσι τα έφερε η ζωή.

8] Τα έργα που έχω δει είναι πολύ "αληθινά" & Ζωντανά. Πιστεύεις ότι είναι το έμφυτο ταλέντο σου -που αποτυπώνεις τα πρόσωπα & ότι άλλο τόσο πιστά- ή οφείλεται στην εξάσκηση χρόνων που κάνεις? Δηλ. πιστεύεις στην εξασκηση ή το έμφυτο ταλέντο -σε κάθε μορφή τέχνης? Μίλησε μας για την ζωγραφική σαν τέχνη γενικά.

Θα σου απαντήσω με ερωτοαπαντήσεις στον εαυτό μου. 

...κι αυτοί που παραγγέλνουν έναν πίνακα που 
να ταιριάζει με το σαλόνι τους έχουν δίκιο και οι
άλλοι που γελούν ειρωνικά με αυτή την άποψη
έχουν άλλο δίκιο.

Η ζωγραφική ταιριάζει στα σπήλαια αλλά και στους

τοίχους του σπιτιού μας.

Είναι η χαρά του μυαλού ενάντια στους εχθρούς της ανθρωπότητας.

Βγάζω κάποιον ή κάτι σ ένα σημείο ώστε να το δουν οι άλλοι,

στην προκειμένη περίπτωση έργα ζωγραφικής.

Πως νιώθει ο ζωγράφος όταν εκτίθεται;

[Οι ζωγράφοι είναι παράξενοι άνθρωποι-εγώ δεν είμαι παράξενος,

άρα συνεπάγεται πως δεν είμαι ζωγράφος.] Συνήθως, μάλλον περήφανος,

συλλέγει εγκωμιαστικά σχόλια, αν γνωρίζει πως έχει φτιάξει έργα που

θα τ αγαπούν εχθροί και φίλοι. Στην ουσία απόμακρος από αυτό το νταβατούρι,

νταβατούρι γι αυτόν ήταν όταν ζωγράφιζε αυτά τα έργα που οι άλλοι θαυμάζουν

τώρα, στην πραγματικότητα κοκκινίζει σαν παιδί όταν του πλέκουν επαίνους

και κολακείες, είναι ένας τρόπος άμυνας αυτός απέναντι σε πραγματικά

ανοιχτά στόματα αλλά και σε ψεύτικα χαμόγελα, υποκριτικούς θαυμασμούς.

Όταν εκτίθεσαι είσαι μια πόρνη που σουλατσάρει στο πεζοδρόμιο δείχνοντας

τα κάλλη της. Στην πραγματικότητα η μεγάλη ζωγραφική γίνεται με βάση

τις παραγγελίες. Και η Γκέρνικα μια τέτοια ήταν

Γιατί φτιάξατε αυτά τα σχεδόν παιδικά ζωγραφίσματα;

Ξέρω γιατί αλλά και να το εξηγήσω θα φανεί απλοϊκό.

Πάντως, νομίζω πως το φχαριστήθηκα πάρα πολύ γιατί ένιωσα

ελεύτερος να κάνω ότι και όπως γουστάρω!

Έχεις γνωρίσει πραγματικά Μεγάλους ζωγράφους;

Ναι, τον Άγγελο Σπάρταλη, τον Βασίλη Αράπη, τον Σπύρο Γκεώργα, τον Τσαρούχη,

τον Σωτήρη Σόρογκα. Με τον Τσαρούχη έκανα λίγο παρέα.

Ήταν σοβαρός, φιλοσοφημένος άνθρωπος.

Τι γίνεται με την αμοιβή;

Νηστικός ζωγράφος δε δουλεύει. Τα περί αντίθετης άποψης είναι για τα παραμύθια-εννοείται πως οι αμοιβές μπορεί να είναι και πενιχρές αλλά είναι κάποια λεφτά.

Γιατί ζωγραφίζεις;

Αυτό κι αν είναι ερώτημα! φυσικά μου αρέσει, από παιδί μου φαινόταν

ευχάριστο και ...εύκολο. Είναι μια ερώτηση που απευθύνεται σε όλους

όσους ζωγραφίζουν- ζωγράφους και μη.

Υπάρχουν και μη ζωγράφοι που ζωγραφίζουν;

Οοου! πολλοί, οι περισσότεροι δηλαδή. Οι πραγματικοί ζωγράφοι είναι ελάχιστοι.

Και μάλλον πεθαμένοι-ίσως εκείνοι της Αναγέννησης ο Λεονάρντο

ο Καραβάτζιο, ο Ραφαήλ και οι συν αυτοίς, να ήταν κάτι διαφορετικό.

Είχαν σπουδάσει "άλλη" ζωγραφική.

Σου αρέσουν οι γυναίκες;

Και οι άντρες.

Τι σε ενοχλεί περισσότερο;

Οι ανοησία κι αυτοί που κάνουν τους έξυπνους. Η φτώχεια και του μυαλού και

η πραγματική ένδεια-να μην έχεις δηλαδή τα προς το ζην. Ο πόλεμος και η αγαμία.

Οι άνθρωποι πρέπει να ζουν ερωτευμένοι, ο Χριστιανόπουλος που το παίζει

... Καβάφης! ο Κωνσταντίνος Τζούμας που δεν ξέρω γιατί παρευρίσκεται παντού,

η Καρυοφυλλιά επειδή μεγάλωσε, οι Έλληνες που παραμένουν αδιάβαστοι.

Μετάνιωσες που δεν πήγες Καλών τεχνών;

Μα δε θα έμπαινα! θα με απέρριπταν.

Είσαι αλαζόνας; υπερόπτης;

Όχι. Λίγο περήφανος σε μικρές εξομολογήσεις καμιά φορά κι αυτό μου κοστίζει.

Σαρκαστικός μερικές φορές, με κάποια πικρή ειρωνεία. Ο καυχηματίας και ο

κομπαστής είναι μικροί άνθρωποι.

Τι είναι η φήμη; νομίζεις πως αξίζει σ αυτούς που την έχουν; θα σου άρεσε

να ήσουν ξακουστός; διάσημος;

Νομίζω πως από μικρός μου άρεσε, μου άρεσαν οι ξακουστοί,

οι γενναίοι, οι ξεχωριστοί άνθρωποι και προσπαθούσα να τους γνωρίζω, να μαθαίνω

τα πάντα γι αυτούς, όχι δεν προσπαθούσα να τους μοιάσω, σίγουρα

επηρεαζόμουν απ κάποιους, απλά ακόμα και τώρα

μου αρέσουν οι σπουδαίοι άνθρωποι. Προσωπικά δε θα μ άρεσε να ήμουν

διάσημος, νομίζω πως δεν αντέχω αυτή τη φασαρία γύρω μου-έχω νιώσει

κάποιες τέτοιες καταστάσεις και βρέθηκα σε κάποια αμηχανία. Αμηχανία με

τον τρόπο που αντιδρά το κοινό, ο πολύς κόσμος απέναντι στο είδωλο.

Εγώ θέλω να διασχίζω το δρόμο ελεύτερος, να μη φοβάμαι, να είμαι δίπλα

και μέσα στον κόσμο και όχι να έχω φύλακες και μπράβους γύρω μου

που θα προστατεύουν τη σωματική μου ακεραιότητα.

Κι ας επανέλθουμε στη ζωγραφική και πιο πολύ σ αυτό που έφτιαξες

και παρουσιάζεις τώρα. Τι θα πει, Αν η ζωή ήταν ακίνητη εικόνα;

γιατί αυτός ο τίτλος; εγώ βλέπω κίνηση, χρώμα, πολύ χρώμα, πρόσωπα,

ψηλά κτήρια, ουρανοξύστες είναι; και πάντα ένα δέντρο

υπάρχει σε όλους τους πίνακες.

Αν η ζωή ήταν ακίνητη εικόνα είναι μια φράση που βγήκε στη πορεία

αυτής της εργασίας, κατ εξοχήν γιατί τη στιγμή που ορίζονται οι εικόνες,

είναι σα να σταματάει ο χρόνος, αυτό ήθελα να πετύχω και δεν

ξέρω αν το κατάφερα. Η ζωή όμως δεν είναι ακούνητη,

εμένα θα μου άρεσε να είναι κάποιες

φορές κι αυτό γιατί γνωρίζω πως αυτό ακριβώς, είναι ακατόρθωτο!

[Πάντα μου άρεσαν τα ακατόρθωτα.] Κίνηση δεν έχουν αυτά τα έργα,

τα κτήρια είναι πανύψηλα, κάτι σαν ουρανοξύστες και το δέντρο είναι

μια αγάπη που έχω από μικρό παιδί για τα δέντρα, γενικά το δάσος αλλά πιο

πολύ τα απομονωμένα δέντρα-εγώ μεγάλωσα με τις ελιές, τις οξιές,

τα πλατάνια και τις αχλαδιές. Κάποτε έγραψα πως μερικές φορές

νιώθω πιο ψηλός από τα δέντρα αλλά δεν είμαι.

Ο Τσόκλης είπε πως δεν κατάφερε να φτιάξει το αριστούργημα του, εσύ νομίζεις

πως έχεις φτιάξει το δικό σου;

Χαχαχα! όχι, δεν έχω φτιάξει ούτε την Κραυγή, μηδέ τη Τζοκόντα, ούτε τη

Γέννηση της Αφροδίτης και τόσα άλλα που χαρακτηρίζονται ως αριστουργήματα

και ούτε ξέρω αν θα το φτιάξω ποτέ. Νομίζω πως αρκετά από αυτά είναι

υπερτιμημένα και πως ούτε ο Νταβίντσι θα θεωρούσε τη Τζοκόντα το

αριστούργημα του, ποσώς ο Μούνκ την Κραυγή του.

Δε θαυμάζεις δηλαδή ένα σπουδαίο έργο τέχνης;

Θαυμάζω αλλά δεν νιώθω κανένα αίσθημα λατρείας προς κανένα έργο τέχνης.

Απλά, παραδέχομαι πως είναι σπουδαία εργασία, πως να σου πω,

δεν είμαι εγώ από τους ανθρώπους που εκδηλώνεται με τέτοιους ορισμούς:

αριστούργημα, τέλειο, φανταστικό, μεγαλούργημα. Μόνο μου αρέσει η σωστή

εργασία του καθενός.

Ζηλεύεις κύριε Πλιάτσικα;

Τίποτε.

Δεν είπες ποτέ πως αυτόν τον πίνακα ήθελα να τον είχα φτιάξει εγώ;

Όχι, γιατί έχω φτιάξει άλλους που θα ήθελαν να ζωγραφίσουν άλλοι.

 

 

ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ ΓΙΑ ΕΥΠΛΑΣΤΟΥΣ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΥΣ 3

 

ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ ΓΙΑ ΕΥΠΛΑΣΤΟΥΣ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΥΣ

 

Τα σου΄πα μου΄πες μη μου λες

Εμεις τελειώσαμε εχτές

Μη μου τ΄αρνιέσαι

Σε άλλους φίλους που θα πας

Πάψε να πίνεις και να κλαις

Μη μου τ άρνιέσαι

Του Μάη ήταν μια βραδυά

έκλαιγαν όλα τα πουλιά

που έφυγες για πάντα.

Εγώ θα μείνω στη βροχή

μια ώρα δρόμο μακρινή

που να σ βρω απάντα

 

ΤΑ ΣΊΔΕΡΑ ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ

 

 

Να γράψω κάτι, βέβαια όχι αναγκαστικά αλλά ούτε επίτηδες. Τίποτε δεν με εκπλήσσει πια, τα περιμένω όλα, ακόμα κι αυτό ότι μεγάλωσα. Στην πραγματικότητα η μάθηση και η γνώση δε με βοήθησε παραπάνω, ίσως μόνο πως ξέφυγα από την μεταφυσική, τους θεούς και τους δαιμόνους των απλών ανθρώπων. Αυτό πιστεύω πως είναι από τα πιο δύσκολα στη ζωή ενός ανθρώπου: να ξεφύγει από τις μικρότητες, από τις θρησκείες, και τις δοξασίες. Πάλεψα από παιδί για αυτή μου την πραγματικά δύσκολη υπόθεση γιατί εκτός από τον εαυτό σου έχεις ν αντιπαλέψεις με όλους τους άλλους γύρω σου που κυριολεκτικά αμαθείς προσπαθούν να σου επιβάλλουν ένα κόσμο ανόητο. Κι έτσι δεν μπορείς να τα ανατρέψεις όλα αυτά. Θεωρείσαι και είσαι μάλλον εκτός τόπου και χρόνου γι αυτούς αν δεν πιστεύεις σε έναν θεό. σε ένα δόγμα, μια κοινωνία και αποτελείς μονάδα! αντιμετωπίζεις δε χλευασμούς, μπορεί να σε σκοτώσουν κιόλας και καλύτερα είναι να μη μιλάς καθόλου. Το ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τρέχουν στις εκκλησίες, που παίρνουν αντίδωρα απ του παπά το χέρι, την ίδια στιγμή που η επιστήμη έχει κάνει τα σίδερα να μιλούν μέσω της τεχνητής νοημοσύνης, ΔΕ ΣΟΥ ΛΈΕΙ ΤΊΠΟΤΑ;

ΜΕΤΕΚΌΜΙΣΑΝ ΣΤΟ ΑΜΈΡΙΚΑ

 

Χωρί

ς μιζέρια, δίχως γκρίνια- ο κόσμος μας δεν είναι, σίγουρα, ο καλύτερος. Ο πλανήτης γη ίσως απ τα χειρότερα μέρη για να κατοικήσεις. Οι άνθρωποι ζώα που πιστεύουν σε διάφορους θεούς, κάτι ανόητοι χριστιανοί, μερικοί ακατανόητοι μουσλίμ, αρκετοί ινδουιστές. Οι κινέζοι μάλλον δεν ξέρω γιατί θεωρούνται έξυπνος λαός;;; Οι έλληνες και οι ρωμαίοι, βλέπετε επίτηδες αποφεύγω τα αρχικά κεφαλαία, και ουσιαστικά αυτοί οι κωλογερμανοί, γότθοι και σάξονες οι λεγόμενοι εγγλέζοι που μετεκόμισαν στην αμέρικα και που τελικά αντιπροσωπεύουν τον πλανήτη γη στο σύμπαν, αυτά τα ρεμάλια που σκοτώνονται αιώνια μεταξύ τους, αποτελούν τον φοβερό γήινο πολιτισμό. Και υπερηφανεύονται γι αυτό το δράμα. Οι δε πλούσιοι αυτά τα καθάρματα μιας ευνουχισμένης πολιτείας του Πλάτωνα, του Σωκράτη, του Τζον Λοκ, του ηλίθιου Νίτσε και του αντιερωτικού και θρήσκου Καζαντζάκη-συμπληρώστε όσους ακόμα διάσημους πιστεύετε πως έσωσαν τον κόσμο, από αινστάιν, γκετε,, τον δκό μας τον ρίτσο, δηλαδή αυτός ο ανθρώπινος πολιτισμός περίμενε δέκα χιλιάδες χρόνια προ και μετά χριστόν για να δώσει ελευθερία στους μαύρους σκλάβους, κάποιος αξιοθρήνητος λίνκολν. Κι έτσι για ποιο λόγο να ζει κανείς σ αυτόν τον αξιοθαύμαστον κατά τ άλλα πλανήτη; ξέρω πως θ απαντήσετε με πολλές αηδίες σ αυτά που υποστηρίζω αλλά δε με νοιάζει, δε με ενδιαφέρουν οι απόψεις σας, ένθεν και ένθεν, κακείθεν και τα λοιπά. Είμαι απλά εξοργισμένος μαζί σας, λυπημένος που παρ όλα όσα τραβήξατε ιστορικά, δεν βάλατε μυαλό: ο κόσμος της ζούγκλας κυβερνάει μέσα σας και έξω σας.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ ΤΟΥ ΜΆΗ

 

Τον Μάιο είχαμε ξεκινήσει ελεύθεροι

να πιάσουμε τα σύννεφα

Σκόρπιοι

στον ουρανό μιας συννεφιασμένης Δευτέρας

ή Τρίτης-η ελευθερία μας δεν ήταν παραπάνω απο δυό μέτρα

Αλλά ευαίσθητοι μποξέρ, μιας άλλης εποχής προσμέναμε τον Μεγάλο Δάσκαλο

στην διχάλα του χρόνου που έλλειπε συνεχώς απ την γραφίδα μας.

Μα το ένα ήταν εύκολο

και τ΄ άλλο δεν ήταν δύσκολο

Μπορούσαμε απλά να περιμένουμε μα μερικοί φοβούνταν την δόξαν την λύπην και την απελπισία.

Το χαμόγελο τους στράβωνε σαν ξύλο δύσκολου δέντρου

Οξιάς καμωμένης, φίδι

κι ακόμα ο Μάιος δεν είχε προχωρήσει καθόλου

Δυο μέρες μόνο και ο ήλιος δεν έλεγε να σταματήσει το ταξίδι του.

Το άλλο δεν ήταν δύσκολο

Μα το ένα ήταν εύκολο.

Γιατί η δόξα μαζί με την απελπισία ταιριάζουν

Όπως το καλάθι με το καλάμι

Κι έπειτα οι Έλληνες πάντα λογάριαζαν να πάρουν την Τροία

Εν μια νυκτί

Πάντα οι έλληνες λογαριάζουν στη δόξα να έχουν βάσιμη ελπίδα

Δεν τους νοιάζει καμιά λύπη

Άλλωστε, είμαστε ο καλύτερος λαός του κόσμου, εμείς!

Η αισιοδοξία μας καρφωμένη στις πέτρες της μνήμης

«πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ναι»

και εκείνος ο Μάιος πέρα απ τον Στρυμόνα,

ανάμεσα στην κοκκιδερή άμμο της άκρης, δεν έλεγε

να μας κάνει την χάρη

να προχωρήσει γρήγορα μην και κινήσουν και άλλοι λαοί, κατώτεροι από μας

να φτάσουν στην Κόκκινη Μηλιά.

ποιήματα Κώστα Πλιάτσικα