Βγαίνω
καμιά φορά στους δρόμους, έτσι τυχαία. Πιο πολύ μου αρέσουν τα στενά,
Πλαπούτα, Οικονόμου, Αραχώβης. Δρόμοι ασήμαντοι, λεροί, γύρω απο την
πλατεία Εξαρχείων. Και μου αρέσουν επειδή δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος
εκεί. Αραιά και που, ανάλογα και την ώρα, συναντάω κανέναν που δε με
κοιτάζει. Εγω τον βλέπω, αυτός όχι, κοιτάζει την άσφαλτο. Τότε εγώ,
σιγανοτραγουδώ το ¨θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστήήήής! Και τι
συμβαίνει; Γυρίζει και με κοιτάζει αλλά τώρα εγώ κοιτάζω
μπροστά, τον έχω προσπεράσει συνεχίζοντας να σφυρίζω τον ανάξιο
εραστή.[Σφυρίζω καλύτερα απ΄ότι τραγουδάω , αν και τα δυο τα κάνω
σπουδαία στους δρόμους]. Απο κάποια παράθυρα, με παρακολουθούν κρυμμένοι
άνθρωποι και σκέφτονται πόσο βλάκας είμαι που περπατώ και τραγουδώ. Θα
μου πείς θα ήταν ωραίο να περπατάμε όλοι και να τραγουδάμε; Δεν ξέρω,
εγώ πάντως θα τραγουδάω όταν με πιάνει η μούρλια μου. Και προχτέςτο
σούρουπο, κει που ανέβαινα την Μπενάκη, δίπλα στο λόφο του Στρέφη, έτσι
για να περάσω την ώρα μου, τραγουδούσα το "ποιο είναι τ΄ονομα σου ούτε
που ρώτησαααα," οπότε, ένας κότσυφας πέταξε και ήρθε πάνω στον ώμο μου!
Άφησε λαχανιασμένος ένας τιτίβισμα, κοίταξε γύρω ανήσυχος.Βεβαιώθηκε πως
ήταν ασφαλής, ηρέμησε και με άκουγε που συνέχιζα να τραγουδάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου