Έκοψε πρώτα το πάνω, στρόγγυλο, το απίθωσε δίπλα. Ύστερα το κάτω και έκανε πάλι το ίδιο. Μετά χαράκωσε κάθετα το πορτοκάλι, άφησε δίπλα το πρόστυχο μαχαίρι. Το χιόνι άρχισε να πέφτει απαλό. Τα ροζιασμένα δάχτυλα του τράβηξαν απαλά τις σάρκες του φλοιού της γης, έτσι ένιωθε-όλα γίνονταν απαλά. Αφού έβγαλε όλα τα κομμάτια, έβαλε το γυμνό πορτοκάλι μέσα σε κατακάθαρο γυαλί και σφούγγισε τα χέρια στο πρόσωπο, στα μούτρα του. Το λιγοστό κιτρινί που είχε απομείνει, έγραψε μερικές αχνές γραμμές πάνω στα κουρασμένα μάγουλα, ράγισε στις σχισμές που είχαν κοκκινίσει περισσότερο, πρασίνισαν στα σημεία που υπήρχαν οι μπλε φλέβες. Κοίταξε τον ουρανό θα χιόνιζε αίμα, σκέφτηκε κι έτριψε τα χέρια, να ζεσταθεί, να φύγει η ασπρίλα που αφήνει η φλούδα του πορτοκαλιού όταν το καθαρίζουμε, θα χιόνιζε αίμα σκέφτηκε ξανά, οι πρώτες νιφάδες άρχισαν ήδη να πέφτουν. Δεν έκανε καμιά σύσπαση του προσώπου, δεν ανασήκωσε τ αφτιά, ούτε έσμιξε τα μάτια. Ήταν νύχτα βαθιά, το κρύο βελόνιαζε συρραφές αέρηδων. Πήρε χωρίς να βλέπει, το πορτοκάλι από το γυαλί, τό άνοιξε με προσοχή ακριβώς στη μέση, ακούμπησε το μισό στο γυαλί. Άνοιξε με προσοχή το πρώτο φιλί, το φερε στο στόμα και το φαγε κοιτάζοντας πέρα με ακούνητο κεφάλι. Μόνο το στόμα κινιόταν. Και το κόκκινο χιόνι που έπεφτε τώρα μεγάλες τούφες και γέμιζε τον τόπο, το παγκάκι που καθόταν, το γυαλί με το μισό πορτοκάλι, το καπέλο του, τα ωραία ρούχα που φορούσε, την ωραία ζωή που είχε ζήσει. Τίποτε άλλο. Συνέχισε να τρώει τα φιλιά του πορτοκαλιού, τέλειωσε το μισό. Το άλλο μισό στο γυαλί είχε γεμίσει αίμα. Άνοιξε τα κουμπιά του σακακιού, ανασήκωσε τη φανέλα πάνω από την κοιλιά να φανεί το άσπρο κρέας του. Κοίταξε το πρόστυχο μαχαίρι δίπλα, ήταν μεγάλο. Το πήρε χωρίς να το βλέπει και το χωσε βαθιά στην κοιλιά του. Το αίμα πετάχτηκε στο γυαλί, στο παγκάκι. Αργά, σταθερά, το ακούνητο πρόσωπο του έγειρε στο πλάι, πάνω στο μισό του πορτοκαλιού που έμεινε αφάγωτο. Το γυαλί είχε σπάσει, το αιμάτινο χιόνι μπλέχτηκε με το πραγματικό. Έγιναν ένα και τα δυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου