Ο ΓΑΜΟΣ ΤΗς ΈΒΕΛΙΝ 2

 

 

Ο ΓΑΜΟΣ ΤΗΣ ΕΒΕΛΙΝ.

Το διήγημα είναι τρομερό γιατί μπορείς να πεις λίγα με πολλές λέξεις. Και πολλά με ελάχιστες. 

 

Ο γάμος της Έβελιν Μονρόε έγινε μια Κυριακή πριν τον βιασμό της αιωνιότητας από τρεις άντρες, το ίδιο βράδυ που ο άντρας της μετακόμιζε στον πόλεμο. Ο Νικ Σάμαρης, γνωστός γόνος Ελληνοαμερικάνικης οικογένειας έπρεπε να φύγει τάχιστα για το μέτωπο. Για κάποιο μέτωπο. Του σαράντα, της Κορέας, της Σερβίας. Κρακ. Κρακακακ. Είναι καλύτερα να μην προχωράει πιο πέρα κανείς. Πιο πέρα απ το σκοτάδι.

Πριν φύγει της υπενθύμισε να τον περιμένει. Νταν. Νταν. Οκέι.

Όταν έμεινε μόνη και άφωνη στο νυφικό κρεβάτι δεν ήθελε ούτε να κλάψει ούτε να γελάσει. Μπορούσε άλλωστε να κάνει και τα δυο. Στιγμιαία πέρασε από το νου της πως ο Νικ θα γύριζε σκοτωμένος. Καλύτερα θα ήταν; ανασηκώθηκε στ αραχνοΰφαντα σεντόνια κι ανατρίχιασε. Πως ανατριχιάζουν οι γάτες όταν τσιτώνονται; Όταν νιώθουν την αίσθηση του κινδύνου πως κάποιος παραμονεύει πίσω απ τις κουρτίνες; Έπειτα γιατί να φύγει; Να την αφήσει μόνη της με το νυφικό την ημέρα του γάμου της;  Ας πήγαιναν άλλοι στο μέτωπο, ας πολεμούσαν άλλοι για την πατρίδα, όπως έκανε και ο Τεξανός μπάρμαν και παρέμενε να ποτίζει νερό που καίει τα μοσχάρια. Μπαρμαν, δηλαδή άνθρωπος του μπαρ, όπως ο Τεό Τσούνης, ντοντ σουτ τδε μπαρμαν στη Νότια Καλιφόρνια ή στην αριστερή πλευρά του λιμένος Ηγουμενίτσας. Ωραίος ήταν ο Τεό. Έξω από τη μπάρα σέρνονταν πολλάκις η Έβελιν, η ωραία Έβελιν με την παρέα της. Μεθούσε. Πραγματική αποθέωση, όπως όλες αυτές οι ηρωίδες του Τέννεσι ή του Πίντερ. Σέρνοντας αλλά είναι καλύτερα να μην προχωρήσει κανείς παραπέρα στο σκοτάδι του πριν. Το σκοτάδι του μετά είναι αλλιώτικο. Μύθος. Μύθος η παιδική κούνια, μύθος ο εφηβικός έρωτας, μύθος όλα. Κλουκ. Κλούκ-κλουκ.

Η Έβελιν κοίταξε πίσω απ τις κουρτίνες με σημασία. Έσμιξε τα μάτια της, τα μισάνοιξε, κάποιος ήταν εκεί! Κάποιος ή κάποιοι. Ένας, δυο τρεις, πέρασαν στο διάφανο του κόσμου. Μπήκαν μέσα στρατιώτες οπλισμένοι πέρασαν τα σύνορα είδαν ένα φως στο σκοτάδι, εκεί θα πήγαιναν.

Ο σμηνίτης Νικ Σάμαρης πέθανε ακαριαία με μια σφαίρα καρφωμένη στο αριστερό φρύδι. Μπαμ και κάτω μια δυο τρεις μέρες αφ ότου πήγε στο μέτωπο. Της Αλβανίας. Της Κορέας. Της Νότιας Γιουγκοσλαβίας. Πραγματική αποθέωση η πολιτεία που ενδιαφέρθηκε να μεταφέρει το πτώμα του να ταφεί στην πατρίδα με τιμές ήρωα πολέμου. Τι λες; λες τίποτα; Όχι, δε λέω, γιατί να πω; Όλες οι πατρίδες αφ ότου ανακαλύφτηκε η δημοκρατία τιμούν του νεκρούς των. Αφιον. Αφιονικ. Καραχισαρ, πόλεμος πάντων πατήρ. Πάρε παράδειγμα τους πολεμοχαρείς, ο Νικ κάτι τέτοιο θα ήταν για να πάει εθελοντής. Ο πατέρας της Έβελιν τον είχε χαρακτηρίσει ηλίθιο και ο επιχειρηματίας Ζορζ Παπαδάκης με τα τέκνα του, είπαν πως ήταν μια βλακώδη ενέργεια, μια τυφλή ενέργεια. Κι έπειτα την Έβελιν που ήταν παρθένα δεν την σκέφτηκε; Παρθένα; Αίμα παιδικό, αχ αν υπήρχε εκείνο το φάρμακο που να γεννιόταν ξεπάρθενες οι γυναίκες .... Καραμπαμπλουμ. Κανείς βέβαια δε θα μάθαινε γιατί ο στρατιώτης Νικ Σάμαρης προτίμησε ν παρατήσει την παρθένα γυναίκα του την πρώτη νύχτα του γάμου τους και να πάει στον πόλεμο.
-Πρέπει να ήταν ηλίθιος! Έγνεψε με σαφήνεια ο διευθυντής του στην εταιρεία πετρελαιοειδών. 
-Ο Νίκ ήταν σπουδαίος πατριώτης! Αντέκοψε η σκούρα παρένθεση.
-Ένας βλάκας ήταν! αποφάνθηκε η πόρνη που έζεχνε απ τη βρώμα στην πλατεία Αγάμων. 
Ο δημοσιογράφος έκλεισε το στόμα της πόρνης που είχε πρωτοπάει ο Νικ αλλά δεν την πρόλαβε. Η συζήτηση ήταν ζωντανή.
Η νύχτα εκείνη ήταν σκοτεινή. Σκοτεινή απ όλες τις απόψεις, γι αυτό κάποιος είπε να μην προχωράς στο σκοτάδι, μπορεί κάποιος να σε αντιληφτεί αλλά τι ήταν όλο αυτό; Η Έβελιν υπέθεσε πως ο Νικ θα πέθαινε στον πόλεμο; Ήξερε πως θα πεθάνει; Όταν κάποιος πάει στον πόλεμο οι πιθανότητες να γυρίσει είναι ελάχιστες. 
Ο ένας από τους τρεις στρατιώτες λεγόταν Ίκαρος. Ή Ικάριους. Όταν τελείωνε είδε την ευχαρίστηση στα μάτια της. Την έδειξε στους άλλους με χαμόγελο. Στον Αντόνιο και την Κλεοπάτρα. Τι λέω; Α, ναι ο τρίτος ήταν Κλεοπάτρα. Ή Δηιάνειρα. Ξέρετε ... εκείνη η δηλητηριάδα του Ηρακλή με το ιοβολισμένο πουκάμισο.
-Γουστάρει! αποφάνθηκε ο Ικάριους. Η νύφη γουστάρει. [Η Έβελιν δεν είχε βγάλει ακόμα το νυφικό της για τους αδαείς της υπόθεσης.] 
-Αυτό είναι έγκλημα πολέμου! Φώναξε ο Αντόνιο αλλά ποιος τον άκουσε;
Οι άλλοι δεν πείστηκαν, κυλίστηκαν στο σκοτάδι του γέλιου, της χαράς, του οργίου, του θανάτου. Ο θάνατος είναι πάντα κοντά κι έφυγαν όπως ήρθαν: στο σκοτάδι.

Με μια τσατσάρα κι ένα χαρτόνι απ το πακέτο των τσιγάρων σου μπορείς να φτιάξεις μελωδία. Η Έβελιν κρατούσε και τα δυο μέσα στην λευκή παλάμη της κι έκλαιγε. Κουκουλωμένη από κάτω μέχρι επάνω, είχε ανάψει το κηροπήγιο- τα κηροπήγια δεν ανάβουν, το κερί του κηροπηγίου θες να πεις κι έκλαιγε. Η μελωδία γινόταν μπλε, ατόφια μύγα, που μύριζε ξινίλα. Πόσο να έκανε τώρα η ζωή της; Κράαα! Μη με κοιτάζεις έτσι! Δεν μπορούσε να ομολογήσει πως της άρεσε η μελωδία! Αλλά της άρεσε κι αν  τύχαινε θα το ξαναέκανε, επειδή η ανθρώπινη μύγα πετάει ολούθε. Γυροφέρνει στο σκοτάδι ίδια η επιθυμία της απενοχής. Τι είπα;

ΤΕΛΟΣ