Ωραία μέρα, σκέφτηκα. Πραγματικά Ανοιξιάτικη και ανηφόρισα την Σκουφά, να πάω στο Κολωνάκι να πιω τον καφέ μου. Τι να κάνω; έχω και μερικά ακριβά γούστα, κατάλοιπα της παλιάς εποχής που υπήρχε χρήμα. Αγόρατα Κάπο παρήγγειλα καφέ και κρουασάν, άνοιξα την εφημερίδα ήρθε, ωστόσο ο εσπρέσο. Τι ωραία! ήλιος, κόσμος χαρούμενος, ωραίες γυναίκες και αγόρια. άντρες δεν υπήρχαν καθόλου.
Ο πληθωρισμός στα ύψη, μεγάλα κέρδη από έμμεσους φόρους στο κράτος και η Ρένη Πιττακή να λέει πως, έχει αδυναμία στην ανεξαρτησία! τι ωραία! μ αρέσουν οι ανεξάρτητοι άνθρωποι και, διαβάζω στην άλλη σελίδα για τον εσωτερικό κόσμο της Μπερτ Μορισό της ιμπρεσιονίστρια Γαλλίδας ζωγράφου που πέθανε στα πενήντα τέσσερα, δυστυχώς. Κι έτσι περνούσε η ώρα ρουφώντας εσπρέσο και τρώγωντας το εξαίσιο κρουσαάν μου ώσπου βαρέθηκα και βάζοντας στη μασχάλη την εφημερίδα αποφάσισα να φύγω και σηκώθηκα. Δεν πρόλαβα να κάνω δυο βήματα και με σταμάτησε το γκαρσόν.
-Που πάτε κύριε; είπε με ύφος βλοσυρό'
-Τι σε νοιάζει εσένα; απάντησα επίσης αγενώς
-Ξεχάσατε να πληρώσετε κύριες! ανασήκωσε τα φρύδια του.
-Δεν έχω χρήματα κύριε! του απάντησα κι έκανα να φύγω.
-Δε θα πάτε πουθενά! ελάτε μαζί μου θα σας πάω στο αφεντικό.
Και πήγαμε, σε έναν στρουμπουλό που καθόταν αναπαυτικά στο πολυτελές γραφείο του και μας εξέτασε ερευνητικά.
-Τι τρέχει; ρώτησε φυσώντας τον καπνό από το ακριβό πούρο του.
Το γκαρσόν του εξήγησε την κατάσταση. Αυτός σηκώθηκε κι ήρθε δίπλα μου.
-Ώστε αρνήσε να πληρώσεις ε;σα και μια εφημερίδα να διαβάσω τα νεα.
Κάθισα στο Ν
-Δεν έχω χρήματα κύριε...
-Κι όποιος δεν έχει χρήματα έρχεται σε μας; τι είμαστε εμείς φιλανθρωπικό ίδρυμα; να πας στην εκκλησία να πιεις καφέ..τι δουλειά κάνεις;
-Είμαι ζωγράφος κύριε...
-Α, καλλιτέχνης.. και φοράς κι ακριβό πέτσινο.. βγάλτο! κράτησε του το μπουφάν, απευθύνθηκε στο γκαρσόν ή να πας μαζί του να του πάρεις έναν πίνακα!
-Μα, έκανα για δέκα ευρώ θα μου πάρετε έναν πίνακα;
-Δεν είναι για τα δέκα ευρώ κύριε! είναι για την απόδοση δικαιοσύνης! και τάξης! τι θα γίνει αν όλοι αυτοί-κι έδειξε το πλήθος των θαμώνων- αν όλοι αυτοί, λέγω, αρνιόταν να μας πληρώσουν; θα σου πω εγώ τι θα γινόταν: κατάλυση του κράτους! και με ότι συνεπάγεται από αυτό. Κατάλαβες; γι αυτό ή δώσε το μπουφάν ή φέρτε έναν πίνακα!
Το σκέφτηκα και αποφάνθηκα πως είχε δίκιο.
Και προτίμησα να του δώσω το μπουφαν από το να έχουν έναν πίνακα μου και να παινεύονται πως τον απέκτησαν για έναν καφέ κι ένα κρουασάν βουτύρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου