ΔΥΤΙΚΆ ΤΗΣ ΆΜΜΟΥ

 

 

Ποτέ δεν ήμασταν μόνοι σου λένε. Σου λέει.

 

Περιμένουν απάντηση από τον ανθρωπάκο που πήγε μετανάστης στην χώρα της άμμου, και τον έχωσαν χρόνια κάτω απ΄αυτήν στα ορυχεία, να τους εξηγήσει την κατάσταση. Είναι να μη βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο;.

 

Ο θάνατος δεν είναι ότι χειρότερο για τους θνητούς. Ότι πολύ αγαπήσαμε τη ζωή και μισήσαμε το λόγο πως κάποτε θα φύγουμε από εδώ και δε θα γεννηθεί κανείς αθάνατος. Θα ψάχνουμε όμως εμείς πάντα το ελιξήριο [ λίθος της γνώσης ] της αθανασίας κι ας ξέραμε πως όταν γεννηθήκαμε δε μας ρώτησε κανείς.

 

Βγήκα μια βόλτα στην πλατεία Εξαρχείων. Η ώρα πλησιάζει δυο. Κόσμος πολύς, γεμάτη. Μου άρεσε. Μερικοί ερωτευμένοι, χαϊδεύονταν, φιλιούνταν. Ωραία ήταν, είχε μια ζωντάνια. Εμείς κλεισμένοι πίσω απ τα κομπιούτερς δακτυλογραφούμε κάνοντας πράξεις σε χοντρά, λογιστικά βιβλία. Και νομίζουμε πως ο κόσμος καίγεται.

 

Ήμουν ατίθασος, υπερόπτης χωρίς να το ξέρω. Πολλές φορές βίαιος, επαναστατικός. Με ζήμιωσε αυτή μου η "αυθάδεια" προς τη ζωή. Αν ξεκινούσα πάλι θα σεβόμουν περισσότερο τις μετριότητες της.

 

Πολλοί άνθρωποι θα λέγανε εύκολα πως δεν αξίζαμε τίποτα. Με κουράζει αυτό στη ζωή. Κι αν δεν αξίζαμε δε θα το ξέραμε μονάχοι; Υπήρξαμε τόσο ηλίθιοι όσο αυτοί νόμιζαν; Κι έπειτα εμείς δεν το είπαμε αυτό σε κανέναν κατάμουτρα; δεν αξίζει να ζεις. Είχαμε το σθένος της ολιγάρκειας μας.

Ωραίοι!

Όσοι δε μετάνιωσαν για τίποτα

Ποτέ μη πενθούντες για το αύριο

βεβαιωθέντες για τον θάνατο της αλωπεκούς.

Χάρισα ένα πίνακα μου, σε δυο άγνωστους. Περνούσαν τυχαία από το χώρο μου. Ένα ζευγάρι. Ήταν πολύ ευτυχισμένοι που τους αγάπησα για τόσο λίγο. Ξέρω πως θα τον αγαπάνε για πάντα. Δεν είχα τι άλλο να τους δώσω. [Μετάνιωσα γιατί αγάπησα τόσο πολύ τους ανθρώπους.] Είμαι ένα μικρό πράγμα από σας.

σημειώσεις στις άκρες των βιβλίων.