ΕΊΜΑΣΤΕ ΌΛΟΙ ΊΣΟΙ!

 

Η Γεωμετρία, η ζωγραφική χωρίς όγκο, η απλοποίηση της μορφής, χωρίς πλαστική γοητεία, Πολ Κλεε, Μόντριαν και Μάλεβιτς, κάθετες και οριζόντιες γραμμές, οικονομία και λιτότητα ή παραβίαση κάθε ορίου, όρα Νταλί, Τζάκσον Πόλοκ, ίσως περισσότερο απ όλα αυτά να με έλκει η δύναμη του πνεύματος κι ακόμα κάτι σπουδαίο! πως δεν πρέπει να λέμε ψέματα στον εαυτό μας!

 

Κοιτάζουμε το φαίνεσθαι-σπάνια το μέσα. Το χαμόγελο κι όχι τη λύπη. Κι έχουμε δίκιο. Η Γκέρνικα και ο Αλέφαντος, τέλειος συνδυασμός. Θέλω να πω, πως την τραγωδία την έχουμε μέσα μας, δεν είναι ανάγκη να μας την δείχνουν, κάθε ώρα κάθε στιγμή. Όμως ο Αλέφαντος δεν την γνωρίζει, την τραγωδία, ναι, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που δεν τους αγγίζουν τα γεγονότα από μέσα τους, θέλουν την επιφάνεια! το φαίνεσθαι! το φαινόμενο και μπορεί να έχουν δίκιο. Η Γκέρνικα είναι αρχαία τραγωδία, είναι η παντοτινή και ο Πικάσο ξανάφερε την εικόνα της, μέσα και έξω μας. Όμως εγώ βλέπω στο πρόσωπο του Αλέφαντου και του κάθε τέτοιου ανθρώπου, την τραγωδία της αγνωσίας, την ειρωνεία πως τάχα βλέπει τα πράγματα από ψηλά! κι ας μην ξέρει πόσο κάνει δύο συν μηδέν 

 

Είμαστε όλοι ίσοι και έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Το πιστεύετε αλήθεια αυτό; 

 

Χαλάσματα, περιορισμένης ευθύνης δεν είχα ψωμί
νέος
έτρεχα στις ερωμένες, δεν έλεγε τίποτε το δέντρο
αλλά, ναι, μεγάλες κουβέντες στο κατάστρωμα
πως θα φτιάχναμε καινούργιο πλοίο και το θέμα είναι πως δε σε λυπάται κανείς
και γιατί άραγε; τα χρώματα φλόμωσαν στην κορφή του δέντρου
οι φθόγγοι δεν τρέχουν στις ράγες του τρένου, όλα τα δεν μαζεύτηκαν στη μπαρουταποθήκη και πυροβολούν την αξιοπρέπεια
λίγοι παραμένουν στην προκυμαία, τα χουμε πει όλα άραγε; και δεν αφήσαμε μια στάλα νερό;