ΑΛΕΠΟΠΟΡΔΈΣ

Αλεποπορδές. Θυμάμαι μικρός, μου λεγε η μάνα μου, όταν περπατούσαμε στο δάσος 
και μου τις έδειχνε, ξέρετε αυτές τις φούσκες που άμα τις πατάς βγάζουν μια άχνα, έ
να αέρα σα να ξεφουσκώνουν- παφ! μια μούχλα σα να κινδύνευε το δάσος και εννοούσε 
η μητέρα πως όποιος λέει και κάνει ανόητα πράγματα, ρίχνει αλεποπορδές. Δεν ξέρω γιατί τις 
έλεγαν έτσι κι έχω καιρό να περπατήσω στο δάσος, να δω καμμιά αλεπού να κλάνει, 
κανένα λύκο να ουρλιάζει, γιατί όταν ήμουν πέντε ή έξι χρονών και η μητέρα μου κρατούσε 
το χέρι ανάμεσα από πουρνάρια, σχίνα και γκορτζιές, προσπαθώντας να μου εξηγήσει τον
 κόσμο της, μερικές φορές που ήθελε να θίξει τον τάδε ή τον άλλον που με ειρωνεία 
δική της τον καταλάβαινε κι εγώ περήφανος κυκλοφορούσα σε κείνο το δάσος, λίγο πιο
 κάτω από τα πλατάνια, λίγο πιο εκεί από την οικειότητα, να ρίξω κι εγώ μια πορδή. 
Η μάνα μου έκλαιγε συχνά κάτω από μια βελανιδιά, τη ρωτούσα γιατί κλαίς μανούλα,
 χολωμένος από την αδυναμία μου να τη βοηθήσω να σηκώσει όλα τα βάρη της ανθρώπινης πραγματικότητας, να γελάσει κάποτε το χειλάκι της, να νιώσει περήφανη για τον άντρα της
 και τα παιδιά της.