Η ΣΟΝΆΤΑ ΤΗΣ ΛΉΘΗΣ

Τίποτε που λες
όλα τ άλλα είναι μηδέν
μόνο ο έρωτας λάμπει

Που εγώ να κλάψω δεν μπορώ;
του τελευταίου μου εαυτού, να δω εικόνα;

Την άσπρη μέρα
Να τη δεις, τον ήλιο απ το πρωί
να καίγεται και να  μιλούν μόνο για σένα.

Όλα τ άλλα είναι μηδέν
 ψέμα και ο ήχος της βροχής
που πέφτει στο περβάζι
 Κι αν μια ιδέα κοφτερή
τ ανέμου να σφυρίζει
εκεί που τρώνε οι νεκροί.

Τίποτα που λες
τα πάντα γίνανε σκιές
κι εμείς γυρνάμε.

Που εγώ ακόμα δεν μπορώ
του ιδανικού μου εαυτού να ψάξω εικόνα.

Την μαύρη ώρα
να χωράς μες το μυαλό μ αλάτι
του χωρισμού η αγκαλιά, μισά είναι ψέμα;

Όλα τ άλλα είναι μηδέν
 ψέμα και ο ήχος της βροχής
που πέφτει στο περβάζι
 Κι αν μια ιδέα κοφτερή
τ ανέμου να σφυρίζει
εκεί που τρώνε οι νεκροί.

[ΚΑΙΝΟΎΡΓΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ  Κ. ΠΛΙΆΤΣΙΚΑ.