Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2020

ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΜΟΝΟΙΑΣ Μήλα καλά, μίλα ωραίαααα!



Κατηφόρισα χτες προς την πλατεία Ομονοίας. 
Καθώς είχα λίγο χρόνο για χάσιμο, σκέφτηκα, μετά από
 πόσα χρόνια δε θυμάμαι, να κάνω πεζός τον κύκλο της. 
Μπήκα από τη στοά της Πατησίων και μου φάνηκε πως 
δεν έχει αλλάξει τίποτε. Ίδιοι άνθρωποι, ίδιοι αβαβά
 αβανταδόροι, προσπαθούν να σε σπρώξουν στα 
μαγαζιά τους. Δίπλα στο προποτζίδικο οι απίστευτοι 
παπατζήδες μαζί με τους κουστουμαρισμένους παίχτες του
 προπό, του Τζόκερ του κινο. Αυτοί του κινο ξεχωρίζουν,
 είναι φτωχομπατίρηδες που προσπαθούν να κονομήσουν
 το μεροκάματο, οι άλλοι του Ιπποδρόμου με τις γραβάτες 
και το ψεύτικο χαμόγελο της επιτυχίας στα χείλη, είναι 
άλλου είδους απατεωνίσκοι.
Βγαίνοντας από τη στοά προς την πλευρά της Δώρου 
και μπροστά από το πρώην καφενείον ΤΟ ΝΕΟΝ, είδα καινούργιες καφετέριες, ανθρώπους να κάθονται να κουβεντιάζουν σαν τα παλιά. Καλούτσικα ήταν! Έφτασα 
μέχρι την 3ης Σεπτεμβρίου, κοίταξα μέσα προς τα εκεί που
 ήταν παλιά το σιντριβάνι και έπεφταν οι φίλαθλοι των 
ομάδων τους μετά τις νίκες, κάποιοι εργάτες, εργολάβοι 
κλπ, διόρθωναν, φύτευαν. Προχωρώντας προς την Πειραιώς 
και την Αθηνάς που συνεχίζουν να υπάρχουν μερικά απ 
τα παλιά εμπορικά, παρατήρησα πως δεν έχει πράσινο 
αυτή πλατεία. Καθόλου πράσινο. Από τις ελάχιστες 
πλατείες που έχω δει με τόσο λίγο πράσινο. Τι σόι πλατεία 
είναι αυτή; Και μάλιστα από τις μεγαλύτερες-
ονομαστότερες της χώρας;
Επέστρεψα προς την Δώρου, πίσω της, όπου υπάρχει ακόμα
 το παλιό εστιατόριο, διάβαινα ανάμεσα από τα τραπέζια 
όπου κάμποσοι έτρωγαν το μεσημεριανό τους. Οπότε, σκάει
 μύτη ένας τύπος παλιός, βγαλμένος λες από τις παλιές επιθεωρήσεις κι αρχίζει να τραγουδάει:
Μήλα καλά, μίλα ωραίαααα!
Οι άνθρωποι τρώνε μίλα ωραίααααααα!
Τον παρατηρούσα μέχρι να βγει από τα τραπεζάκια που
 γύρισε πίσω και βλέποντας πως ήταν έξω από το βεληνεκές
 τους, άλλαξε τραγούδι πηδώντας δεξιά-αριστερά 
σαν κατσίκι:
Στ αρχίδια μου τα δυο
που ναι σαν καμπαναριό!
Στ αρχίδια μου τα δυο
πάω πίσω στο χωριό!


Κι ανέμιζε το λευκό πουκάμισο γύρω από το γυμνό, ιδρωμένο κορμί του.



2 σχόλια:

  1. Ο Πολύχρωμος κόσμος της Πλατείας Ομονοίας. Κάποτε το 1974, μετά τη χούντα, κάθε μεσημέρι, βούιζε ένα τεράστιο μελίσσι από εργάτες και οικοδόμους που έστηναν τα δικά τους πηγαδάκια αλλά και το καμίνι για τις κοινωνικές εξελίξεις. Το κράτος υποπτεύθηκε, η ασφάλεια έπιασε δουλειά και άρχισε με τον τσαμπουκά να διώχνει τον κόσμο για να γλιτώσει τα χειρότερα. Οι περισσότεροι από αυτούς, οι πιο ριζοσπαστικοποιημένοι τράβηξαν είτε για τα Εξάρχεια είτε για την Πλατεία Κάνιγγος έξω απ τα γραφεία του συνδικάτου οικοδόμων.
    Ιστορίες μιας πόλης ξεχασμένες από ξεχαρβαλωμένους και νερόβραστους μικροαστούς.
    Καλησπέρα Κώστα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άλλα χρόνια Τζον αλλά οι άνθρωποι παρ όλες τις εξελίξεις στην τεχνολογία παραμένουν ίδιοι![αντικαταστήσαμε τους πατεράδες μας]

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΤΑ ΣΊΔΕΡΑ ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ

    Να γράψω κάτι, βέβαια όχι αναγκαστικά αλλά ούτε επίτηδες. Τίποτε δεν με εκπλήσσει πια, τα περιμένω όλα, ακόμα κι αυτό ότι μεγάλωσα. Στην...