ΣΕ ΚΟΡΟΔΕΎΟΥΝ ΦΊΛΕ

Λοιπόν, ναυτικοί του γλυκού νερού, κι αντάρτισσες των πόλεων, σε λάθος πεζοδρόμιο περπατάτε, 

να πάτε στο απέναντι, μα ήμασταν στο απέναντι και μας είπαν, πως το...απέναντι είναι αυτό εδώ!

 αλλά νομίζεις κιόλας πως αυτός που περπατάει δίπλα σου ή σε κωλοσπρώχνει στο τρόλεϊ, είναι 

έλληνος, ντεν είναι κι εκεί έξω πέφτεις, μια ζωή έξω πέφτεις και πως να μην πέφτεις, αφοί 

παίρνεις πεντακόσια εξήντα τρία ευρώ τον μήνα και από αυτά τα εκατόν ογδόντα είναι για

 εισιτήρια,τα εκατόν είκοσι για έναν καφέ και μια κωλοτυρόπιτα, το ενοίκιο σου είναι 

τρακόσια, μέχρι εδώ είσαι ήδη χρεωμένος τριάντα εφτά ευρώ, το ρεύμα και το νερό μένει 

απλήρωτο, αν καπνίζεις θέλεις κάνα κατοπενηντάρι, αν έχεις γκόμενα,ποια θα σε κοιτάξει 

ρε φουκαρά,που πρέπει να αγοράζεις βερεσέ καπότες,και πως να πας σε ένα γάμο,ενός φίλου, 

ενός αδερφού ρε παλιομαλάκα, στην κηδεία της μάνας που πέθανε, όπως πέθανε πέρα στον πέρα 

κάμπο που είναι οι ελιές, πέρα στην πέρα χώρα και θέλεις ένα κάρο λεφτά για να την θάψεις, θέλεις

 καμιά φορά να γελάσει και σένα το χειλάκι σου και ξεγελιέσαι επειδή κέρδισες εκατό ευρό στο 

γαμημένο το στοίχημα και κερνάς τους φίλους ένα ποτό και μετανιώνεις την ώρα και την στιγμή 

που γεννήθηκες στη χώρα του φωτός, γιατί μέχρι τώρα ενάμισι εκατομμύριο υπάλληλοι είναι 

καταχρεωμένοι σε κάρτες σε τράπεζες, και από το μισθό τους λαμβάνουν εκατόν πενήντα εξ

ευρό το δεκαπενθήμερο, τόσα που δεν ξέρουν τι να τα κάνουν, μάλιστα κυρία μου για να

 πας στη λαϊκή 

θέλεις, πενήντα τη βδομάδα,στον κρεοπώλη, άστο πας το Πάσχα, επειδή χρειάζεται να τρώμε, 

κανονικά για τους φτωχούς έπρεπε να φροντίσει ο κάλος θεός τους να γεννιούνται χωρίς κώλο 

για να μην έχουν ανάγκη να χέζουν κι έπειτα έρχεται ο πρωθυπουργός, 

αυτός ο Μητσοτάκις ή

ο πάσα ένας  που θα είναι αύριο, μπορεί κι η Παπαρήγα, μετα απο διακόσια χρόνια που θα είναι 

ακόμα αρχηγός του ΚΚΕ, να σου πιπιλίσει το μυαλό πως όλα πάνε καλά, γι΄αυτό σου λέω δεν 

περπατάμε καλά, Πλιάτσικας σπικιγκ νάου, σε κοροιδεύουνε φίλε, σου πετάνε στραγάλι στο στόμα

 και συ το χάφτεις κι ασχολείσαι με το γάμο των βασιλιάδων, ενώ θα έπρεπε να τους αγνοήσεις

και να κατέβεις στους δρόμους, στα πάρκα, στις αγορές, να σκοτώσεις ή 

να σκοτωθείς για το δίκιο 

σου, για την μπουκιά που σου παίρνουν απ το στόμα, αυτά τα ρεμάλια οι μεγαλοαστοί, 

αυτοί οι 

Δημοκράτες του κώλου, αλλά όσο πιο σκληρά σου τα λέω, 

εσύ μασάς την ίδια τσίχλα, την πετάς

 και την ξαναμαζεύεις απο τα σκουπίδια, λέγοντας, ένα, τι μπορώ 

να κάνω εγώ; εγώ είμαι ένας 

φιλήσυχος καταναλωτής, της εξουσίας των, μπορώ εγώ να τα βάλω

 με το κεφάλαιο; κι έτσι, μην 

αλλάζεις πεζοδρόμιο, μείνε εδώ, στο απέναντι μπαλκόνι να κοιτάς 

τον ουρανό που χάσκει όνειρο 

μακρινό, πως κάποτε θα άγγιζες τα όρια της μικρής ευτυχίας αυτού 

του κόσμου, αυτού του τόπου.