Η ΑΚΑΚΊΑ

Πολλές φορές τ απογεύματα
ανέβαινα την ανηφόρα πίσω από την πλατεία.
Με χαιρετούσαν πολλοί άνθρωποι
ακόμα κι αυτοί που δεν ήξεραν τ΄όνομα μου

Τι σημασία έχουν τα ονόματα
ένας άνθρωπος που διαβαίνει κάπου πηγαίνει

Περνούσαν τότε και ζευγάρια πιασμένα από το χέρι
και ήταν σα να έφεγγε μια αχτίδα ανάμεσα από τα φύλλα της ακακίας
Εγώ χαμογελούσα με τις άκρες των ματιών και των χειλιών
Καθώς αυτοί έφευγαν στη στροφή αφήνοντας μια χούφτα σκόνη
στα μάτια, πηγαίνοντας πιο πέρα τη ζωή
που κυλούσε ανάμεσα από πράσινα
έως πορτοκαλιά χρώματα της μοναξιάς

Εγώ έμενα ακόμα εκεί παρέα με την μνήμη

 των σφιχτοδεμένων χεριών τους 

ενώ η ακακία θρόιζε στο γκρίζο που σουρούπωνε αποδείλι.

ΠΟΊΗΣΗ Κ. ΠΛΙΆΤΣΙΚΑ