Ο ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ

Οι άνθρωποι πάντοτε μου προξενούσαν μια αλγεινή εντύπωση.
Από μικρό παιδί, σκεφτόμουν γιατί να ζούνε τόσοι άνθρωποι. Άνθρωποι χωρίς καρδιά. Κοντοί, κουτσοί, στραβοί, ανισόρροποι. Φάτσες που δεν γουστάρεις να δεις πουθενά. Γκαρσόνια, που στριφογυρίζουν, γκόμενες[γυναίκες!] που δεν έχουν μυαλό παρά μόνο για τον έρωτα, παιδάκια που σου σπάνε τα νεύρα, γιατί ξέρεις πως κάποτε θα μεγαλώσουν.
Τι αξία έχει να ζούνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Εξυπηρετούνε κανένα λόγο;
Ένας άνθρωπος μονάχα έπρεπε να υπάρχει: Εγώ.

Καθισμένος στη στριφογυριστή  πολυθρόνα, μέσα στο υπέροχο γραφείο μου, ανασκάλευα τα χειρόγραφα μου. Άναβα το ένα τσιγάρο κατόπιν του άλλου, έπινα μαύρη βότκα. Συγγραφέας γαρ. Όλοι οι συγγραφείς πίνουνε. Εκτός από κάτι ξενέρωτους Καζαντζάκηδες.[Η χολή που στάζει δεν είναι δικιά μου.]Στο σκοτεινό, πίσω μέρος του μυαλού μου, ήθελα να ξεκαθαρίσω την ατμόσφαιρα. Να σμίξω το φως με το σκοτάδι, να αφαιρέσω κι απ’ τα δυο τους ανθρώπους. Πιο  πολύ τους ανθρώπους.
Προσπαθούσα λοιπόν, μέρες τώρα μου είχε καρφωθεί ή ιδέα, να βρω έναν πιο εύλογο τρόπο για να οικειοποιηθώ την άποψη, πως δεν χρειαζόταν να υπάρχουν όλοι αυτοί.
Η γραμματέας μου στο βάθος καθισμένη στο γραφείο της, διόρθωνε κάποιες σελίδες μου στον υπολογιστή της. Σηκώθηκα αποφασισμένος και πήγα κοντά της. Την κοίταξα και ανασήκωσε τα μάτια.
Μάτια κουρασμένα, επουσιώδη. Χέρια λευκά, πρόσωπο κέρινο, ασυμμάζευτο. Επίτηδες την είχα διαλέξει έτσι, μέσα από ένα τσούρμο υποψήφιες.
Τι είναι κύριε Κρίστο; Με ρώτησε σβησμένα.
-Τίποτα, της είπα. Μια ιδέα μόνο; Εσύ τι λες , αν σκοτώσω όλον τον κόσμο;
-Στη συνέχεια του βιβλίου; Αναπήδησε ακόμα πιο αχνά, λίγο.
-Όχι, στην πραγματικότητα.
-Και μπορείτε; Γέλασε ακόμα αχνότερα.
-Ο συγγραφέας όλα τα μπορεί.
-Σ’ αυτό συμφωνώ.
Μόλις το είπε αυτό κι έσκυψε στη δουλειά της, ένα μυρμήγκιασμα κύλησε στη ραχοκοκαλιά μου. Ο πρώτος που έπρεπε να σκοτώσω ήταν αυτή. Την παρατήρησα λίγο ακόμα άφωνος και πισωπάτησα προς το γραφείο μου. Άναψα ένα άλλο τσιγάρο, ρούφηξα λίγη μαύρη βότκα. Μ’ έπιασε μια μικρή απελπισία, έχασα την όρεξη για να γράψω αλλά δεν λύγισα. Αυτό, γιατί πάντα είχα μες το μυαλό μου μαύρες σκέψεις.
Για να μην υποθέσει όμως κανείς πως τα λέω όλα αυτά εξ αιτίας κάποιας απογοήτευσης ή αποτυχίας, οφείλω να πω, πως στην ζωή μου όλα πήγαιναν ρολόι. Και πηγαίνουν.
Τα βιβλία μου γίνονται ανάρπαστα. Το αναγνωστικό κοινό[σιχαίνομαι την έκφραση] περιμένει πως και πως το επόμενο βιβλίο μου. Το βιβλίο του Κρίστο Αγκάθινου.
Κρίστο Αγκάθινος δεν είναι το πραγματικό μου. Στην ουσία κανείς, εκτός από πέντε –δέκα συγγενείς, δεν γνωρίζει, πως ο Νίκος Μπουρμπουλιάρης και ο Κρίστο Αγκάθινος είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Εγώ.
Τις περισσότερες φορές, γράφω ιστοριούλες, τύπου Άρλεκιν. Αυτά που γουστάρει το κοινό.[Πάλι αυτή η ανούσια λέξη]
Βαριεστημένος, σηκώθηκα από την στρογγυλή μου θέση. Δεν είχα διάθεση να συνεχίσω το γράψιμο. Εξ άλλου δεν καιγόμουν εγώ. Οι εκδότες μου  και ο κόσμος ναι. Εγώ όχι.
Σκέφτηκα κάπου να πήγαινα. Η ώρα ήταν προχωρημένη, γύρω στις εντεκάμισι το βράδυ.. Γνωστούς δεν ήθελα να συναντήσω, ιδιαίτερα κάτι σαλιάρηδες, αποτυχημένους και μη του σιναφιού. Άρρωστοι άνθρωποι, καρφωμένοι στην ιδέα να κάνουν μια επιτυχία, ένα μπέστ-σέλερ.
Ακόμα χειρότεροι οι κριτικοί. Άνθρωποι για κλωτσιές. Αποτυχημένοι συγγραφείς που στάζουν φαρμάκι ή γλίτσα, ανάλογα.
Ενώ εγώ είμαι ένας ακραιφνής, ζωντανός πενηντάρης άνθρωπος με αποκρυσταλλωμένες ιδέες για την ζωή, για την φιλοσοφία. Τι δουλειά είχα με όλους αυτούς τους σκατιάρηδες;
Έτσι σκοτεινιασμένος, πήρα το αυτοκίνητο μου να πάω μια μακρινή βόλτα. Ασυναίσθητα οδήγησα στις βραδινές λεωφόρους. Όλως περιέργως δεν είχε πολύ κίνηση. Βγήκα γρήγορα στην Εθνική από την Κηφισιά και κατευθύνθηκα προς την Χαλκίδα. Νοστάλγησα την πατρίδα. Ηεπιστροφή, ο νόστος είχε πάντα μια σημασία για τους ήρωες.
Έβαλα κάποιον σιγανό Ραχμάνινωφ, να μου τριβιλίζει το μυαλό και τα’ αφτιά, μα πάντα είχα κατά νου την αρχική μου έμμονη ιδέα: Πως θα εξαφάνιζα όλους τους ανθρώπους. Κατέφυγα για λίγο στον ακαιριώδη Νίτσε και τον ιδεάνθρωπο του. Νοστάλγησα και τον Μπέρκλευ με την ουτοπία του πως τα πάντα είναι διπλή παράσταση στο μυαλό μας, μα τον απέρριψα. Το είχε κάνει άλλωστε πολύ εύκολα, ο ασυγχώρητος Καρλ Μαρξ, λέγοντας στο «Αντιντίριγκ», πως για τα πράγματα μπορεί να ισχύει, για τους ανθρώπους ‘όχι. Δεν μπορεί να μην υπάρχεις εσύ για μένα κι εγώ για σένα. Είναι άτοπο. Άρα υπάρχουμε και οι δυο. Εσύ κι εγώ. Υπάρχουμε όλοι. Έξι δις άνθρωποι. Αυτοί που πέθαναν δεν υπάρχουν. Το βάρος της ψυχής τους θα γκρέμιζε την γη. Για φαντάσου να ζούσε έστω κι ένα γραμμάριο απ’ όλους αυτούς που έζησαν;
Με τις σκέψεις και τον Ραχμάνινωφ, έφτασα στα τρελά νερά. Άραξα στην γέφυρα που αυτά τα νερά, πηγαίνουν έξι ώρες πάνω κι έξι ώρες κάτω. Παράγγειλα πετροσωλήνες και ούζο. Έτρωγα και έπινα σαν ένας ηλίθιος άνθρωπος. Ένας ευτυχισμένος ζωντανός.
Απέναντι μου καθόταν ένα άλλος ηλίθιος. Έτρωγε και έπινε σαν ζώο. Χοντρός, τεράστιος, βουβαλώδης. Γεμάτος τρίχες ακόμα και στα παχουλεμένα , γυμνά μπράτσα του.. Τον κοίταζα, και μου ερχόταν να σηκωθώ, να πάω κοντά του ξαφνικά και να του μπήξω το μαχαίρι στην καρδιά.! Αν ήξερα πως θα το πετύχαινα με την μια, θα το έκανα. Αλλά με τόσο λίπος μέσα σ’ αυτό το τσουβάλι, ποτέ δεν είσαι σίγουρος τι θα συμβεί..
Όπως καταβρόχθιζε ότι πήγαινε στο τραπέζι του, έβγαζε άναρθρες λεπτές κραυγές ευχαρίστησης. Λες και γαμούσε. Ή γαμιόταν.
Κάποτε τέλειωσε με βρυχηθμούς λιονταριού. ΄Η καλύτερα ύαινας. Ναι, ύαινας. Γιατί, όλα αυτά τα σάπια κρέατα, μόνο ένα τέτοιο ζώο θα μπορούσε να τα καταβροχθίσει.
Ρούφηξε το εικοστό λίτρο μπύρας κι άφησε τον αφρό της να κυλήσει στο δασώδες στήθος, στο ανοιχτό πουκάμισο. Ύστερα, σφουγγίζοντας τα χείλια του, ήρθε ακάλεστος στο τραπέζι μου.
-Σε ξέρω εσένα, μου είπε με την λεπτή, τσιριχτή, γυναικεία φωνή. Δεν είσαι ο Κρίστο Αγκάθινος;
-Τι σημασία έχει; τον κοίταξα με σιχασιά.
-Έχει γιατί νομίζεις πως κάποιος είσαι.
-Εσύ δεν είσαι κάποιος; Αντιπρότεινα.
-Μην πας να ξεφύγεις! με αντέκοψε απειλητικά. Απόψε θα πεθάνεις.
-Και πως θα γίνει αυτό; ρώτησα ήσυχα.
-Θα σε σκοτώσω εγώ. Προτού προλάβεις να σκοτώσεις εσύ όλους τους ανθρώπους.
Με έπιανε στον βρόντο μου.
Αλλά δεν φοβήθηκα, όσο χοντρός και να ήταν, φαινόταν του χεριού μου. Εξ  άλλου είχα το πιστόλι μου στην μασχάλη. Ποτέ δεν το ξεχνούσα, γιατί με ένα όπλο στην τσέπη σου, αισθάνεσαι πιο ασφαλής.
-Δεν θα προλάβεις να κάνεις αυτό που σκέφτεσαι, γράπωσε το δεξί μου χέρι με το δικό του σαν τανάλια.
Ο κόσμος είχε φύγει από το μαγαζί. Κοίταξα γύρω μου και μόνο τα γκαρσόνια στο βάθος συμμάζευαν τα τραπέζια για να κλείσουν. Στο τελευταίο που καθόμασταν εμείς, υπήρχε μισοσκόταδο. Κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι τι γινόταν.
Χωρίς φόβο και με το ένστικτο πως ήμουν δυνατότερος από αυτόν, τίναξα το χέρι του από πάνω μου..Ταυτόχρονα με το αριστερό, έβγαλα το σαρανταπεντάρι. Του το κάρφωσα στη μούρη.
-Προχώρα! του είπα.
Γρυλίζοντας σαν σκυλί σηκώθηκε.
-Θα περάσουμε την γέφυρα ήσυχα, του είπα γλυκά, με το όπλο καρφωμένο στα πλευρά του. Σαν δυο καλοί φίλοι. Μην κάνεις καμιά εξυπνάδα. Καταλαβαίνεις τι θα γίνει αν κάμεις καμιά εξυπνάδα.Προχώρα!
Καθώς αποχωρούσαμε, τα γκαρσόνια φώναζαν, κάτι σαν « ε, κύριοι ξεχάσατε το λογαριασμό» αλλά ποιος τους άκουγε.
Περάσαμε την γέφυρα αμίλητοι. Στρίψαμε δεξιά, στην παραλία, στον χωματόδρομο. Ησυχία. Η ώρα ήταν τρεις. Χειμώνας καιρός κι η θάλασσα αργούλιαζε. Έξι ώρες πάνω, έξι ώρες κάτω.
-Γιατί θέλεις να με σκοτώσεις; Τον γύρισα πάντα σημαδεύοντας τον. Ποιος είσαι εσύ;
-Είμαι όλοι οι άνθρωποι. Αυτούς που εσύ θέλεις να εξαφανίσεις. Εδώ μέσα, συνέχισε σχίζοντας το λευκό του πουκάμισο και δείχνοντας το στήθος του, κατοικούνε όλοι. Χτύπα λοιπόν!
-Το λες για να σε λυπηθώ;
-Το λέω με την γνώση, πως όλος ο κόσμος τούτη την ώρα, είμαστε εσύ κι εγώ. Ένας από τους δυο μας πρέπει να πεθάνει. Κι αυτός θα είσαι εσύ! Κι έφτυσε στο σκοτάδι.
Το σάλιο του γέμισε τον αγέρα. Η μπόχα του καταραμένου σαρκοφάγου, γέμισε την πλευρά της άγριας θάλασσας, που υποχωρούσε προς τον βορρά. Τα νερά άλλαζαν γοργά, πρώτη φορά τύχαινε να παρακολουθεί την αλλαγή τους. Τεράστιες ψιχάλες χώριζαν τον κόσμο μας.
Αυτό ήταν το τελευταίο που πρόλαβα να σκεφτώ. Αυτό που δεν πρόλαβα ήταν το τεράστιο χέρι του που έπεσε σαν οβίδα στον σβέρκο μου. Σωριάστηκα κατάχαμα, το πιστόλι έφυγε από τα χέρια μου. Σύρθηκα λίγο κι έμεινα ακούνητος, άψυχος στην βρεγμένη παραλία, βορειοδυτικά της Χαλκίδας.

Όταν συνήλθα δεν ήξερα που βρισκόμουν. Ήξερα πως κανένας δρόμος δεν έβγαζε πουθενά. Μούσκεψα ως το κόκαλο, το κρύο έκοβε φέτες όσα είχαν συμβεί και το μυαλό μου πονούσε αλλά έπρεπ να πάρω έναν δρόμο. Πονούσε και ο σβέρκος μου που είχε κάνει ένα τεράστιο καρούμπαλο. Το έπιασα με συμφορά, αναμοχλεύοντας την μνήμη μου. Που στο διάολο ήταν ο χοντρός; Και γιατί δεν με είχε σκοτώσει;
Το πιστόλι ήταν δίπλα μου, κύλησε καθώς πήγα να σηκωθώ. Το πιασα σκοτωμένος,  το σκούπισα. Σκέφτηκα να το πετάξω αλλά μετάνιωσα. Το τοποθέτησα πάλι στη μασχάλη μου.
Η βροχή είχε σταματήσει. Κοίταξα το ρολόι μου. Οχτώ παρά τέταρτο. Χάραζε ένας απέραντος ουρανός, γαλάζιος, μετά την νυχτερινή καταιγίδα, κι εγώ είχα μείνει λιπόθυμος περίπου τρεις ώρες. Πως δεν με κατασπάραξαν οι ύαινες; Οι λύκοι και οι νυχτόβιοι γύπες; Α, ήμουν πολύ τυχερός φαίνεται. Α λάκι μεν.
Πήρα τον δρόμο σιγά-σιγά προς την παραλία. Κανείς δε υπήρχε. Μέχρι να περάσω την γέφυρα και να φτάσω στον κόσμο, σκεφτόμουν τον χοντρό. Αν δεν υπήρχε το καρούμπαλο στο σβέρκο μου, θα νόμιζα πως το είχα ονειρευτεί. Αλλά τώρα;
Πήγα στο αυτοκίνητο μου άλλαξα ρούχα. Πάντα κουβαλούσα μαζί μου μερικά. Ύστερα κάθισα σε ένα καφέ, κοντά στη γέφυρα. Παράγγειλα εσπρέσο, ρούφηξα, άναψα τσιγάρο, ψιλοσυνήλθα.
Τότε εμφανίστηκε πάλι ο χοντρός. Γελώντας, ήρθε προς το μέρος μου. Κάθισε απέναντί μου.
–Γιατί δεν με σκότωσες;τον ρώτησα.
-Πλάκα μου κάνεις; Να γλιτώσω το λογαριασμό ήθελα, χαχάνισε. Ξέρεις πόσα είχα παραγγείλει; Τουλάχιστον διακόσια εύρο. Κι εγώ είμαι φτωχός Εσύ θα με σκότωνες αλήθεια; Δεν το πιστεύω.
-Ναι, αλλά με χτύπησες άσχημα, παραπονέθηκα.
-Δεν είναι τίποτα, ήδη έχει περάσει, ψαχούλεψε το σβέρκο μου
-Πως ήξερες ότι θέλω να σκοτώσω όλο τον κόσμο.
-Τυχαία το είπα. Εξ άλλου τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται. Θ κεράσεις καφέ;
-Ότι θέλεις.
Ήρθε ο καφές, άναψε απανωτά δυο-τρία τσιγάρα, αμίλητος. Ύστερα, μου ψιθύρισε σχεδόν συνωμοτικά στο αυτί μου:

-Υπάρχει ένας καθρέφτης μπροστά σου. Βλέπεις το είδωλό σου απέναντι. Πυροβόλησε το. Έτσι, αφού θα σκοτώσεις τον εαυτό σου, οι άλλοι δεν θα υπάρχουν πια.

ΤΕΛΟς