ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΒΡΩ ΚΑΝΈΝΑΝ ΕΚΕΙ

 

 

Tόσα πράγματα που έφτιαξα μου φαίνονται πως πήγαν στα χαμένα. Πέτρες, βιβλία, στίχοι, ξανά βιβλία, τετράδια θεάτρου, πίνακες, σκέψεις. Μολυβιές στο χαρτί, τόσα χρόνια, όλα στο χιόνι. Μυθιστορήματα, χιλιάδες σελίδες, πεντακόσια προχέδια ζωής, νιώθω πως τα παραδίνω όλα στο χάος. Δεν υπάρχει κάποιος που θα τα προσέξει. Ούτε τώρα ούτε στο μέλλον.

Καμιά κρίση ειλικρίνειας δε γλιτώνει τον δημιουργό από τις ανασφάλειες για την τύχη του έργου του. Κι ακόμα, η ζωή αυτή, δεν συγχωρεί τους υπερβολικά ευαίσθητους. Ή δε συγχωρεί κανέναν.Ίσως έχει μεγάλη σημασία να θέλεις ν αποδείξεις κάτι στη ζωή. Το κίνητρο, η διάθεση, η ανάκαρα. Διαφορετικά, έρχεται η νωχέλεια, η αεργία, η κατάθλιψη και πως όλα είναι τα ίδια και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τα αλλάξουμε. Φαντάσου μια μέρα να μην κάνεις τίποτα, φαντάσου εκατό μέρες να μην κάνεις τίποτα, θα χεις πεθάνει.

Πάλι θα πίπτει βρόχα...[[πως είναι ο μέλλων του πίπτω;] και ο αγέρας θα διαβαίνει στους δρόμους, ανάμεσα στα σπίτια των ανθρώπων κι εγώ ένας αγέρας ανάμεσα στα χείλη σου που θα κυλάει και το νερό, άσπρο νερό, ως τα λευκά σου χέρια. Ποια είσαι συ που περνάς και δε μας χαιρετάς; άγνωστη με την ομπρέλα του Ιούνη;

Πάλι έπεφτε μικρή βροχή. Στους δρόμους περπατούσε η σκια μας, αδύνατη σκιά σαν η σκέψη μας μιας και ο ουρανός πάντα συννεφιασμένος μας κοιτάζει τούτες τις μέρες. Υπάρχει μικρή σκιά όταν υπάρχουν τα σύννεφα;

Πάλι θα πίπτει βρόχα...

Υπάρχει ειλικρινής τέχνη; "Το σχέδιο είναι η πιο ειλικρινής πλευρά της τέχνης. Δεν υπάρχει περίπτωση εξαπάτησης. Ή είναι καλό ή είναι κακό." Έλεγε ο Σαλβαντόρ Νταλί. Μεγάλο δίκιο. Αλλά σήμερα υπάρχει και ο υπολογιστής που σε ξεγελάει. Κάνει ζωγράφους κι αυτούς που δεν είναι.

Ειλικρινής τέχνη δεν υπάρχει. Ίσως επειδή μεταξύ ανθρώπων και τέχνης μεσολαβεί μια απόσταση που λέγεται αμηχανία! Η αμηχανία που είναι μια κατάσταση συνεχούς αβεβαιότητας.Τι άραγε παριστάνουν αυτά τα έργα; αναρωτιούνται οι περισσότεροι. Τι σημασία έχουν τα ρεύματα στη ζωγραφική; αφηρημένος εξπρεσιονισμός μεταμοντέρνος ιμπρεσιονισμός, νεορεαλισμός; Λένε τίποτα για τον απλό άνθρωπο;

Καλό! δεν το είχα ξανακούσει: το τραπέζι λέει, έχει τέσσερα πόδια, τέσσερα έχει και το γαιδούρι. Άρα το γαιδούρι είναι...τραπέζι! Φοβερή συλλογιστική. [όπως και οι άλλοι που τσακώνονται αν οι άγγελοι είναι αρσενικοί ή θηλυκοί ενώ γνωρίζουν πως δεν υπάρχουν άγγελοι!] Αυτά τα ολίγα με συνήρπασαν σήμερα.

Δε σημείωσα τίποτε καινούριο σήμερα- είχα άλλες δουλειές. Έπρεπε να προσθέσω ένα ράφι, να τοποθετήσω σωλήνες για τις κουρτίνες, ο ήλιος μπαίνει από παντού ο άτιμος! Και δε με βοηθάει αυτή αντηλιά στο ζωγράφισμα. Τέλειωσα με τις δυο δουλειές κι όταν τελειώνω, νιώθω μια ευχαρίστηση πως κάτι έκανα και δεν πήγε η μέρα μου χαμένη. Ύστερα προς το απόγευμα αργά, πρόσθεσα μερικές πινελιές σ΄ένα μισοτελειωμένο έργο

Δύσκολο πράγμα να λες με λίγα λόγια πολλά. Δε νομίζω πως οι σημερινοί άνθρωποι το καταφέρνουν αυτό που είπε ο Πυθαγόρας: Μη εν πολλοίς ολίγα λέγε αλλ εν ολίγοις πολλά. Τι να κάνωμε; δεν είμαστε αρχαίοι Έλληνες! [Και είμαστε μάλλον μπλαμπλάδες.]

Ο Τιβέριος κατάστρεψε την Καρχηδόναν εν μια νυχτί , είπε πως δε θα μείνει το άλας επι της γης. Ύβρις.

Καλύτερα να μην βρω κανέναν εκεί γιατί θα σας γαμίσω όλους, Νταβέλης και σια σπίκεν. Όχι δεν επιθυμώ ν ακούσω κλασσική αλλά είναι πρωίας το απαύγασμα, επωνύμως ωμιλών, θα γκρεμίσω την Καρχιδόναν.

Υπάρχει ένα μοιρολατρικό: δεν μπορούμε να κάνουμε μεγαλυτερα πράγματα απ όσα μας έταξε η μοίρα. Μοίρα ίσον χρωματοσωμάτια, ίσον χημική ουσία την ώρα που γεννηθήκαμε και δεν φταίγαμε ή μετέχαμε εμείς σ αυτή τη συνουσία. Η ζωή είναι σπουδαίο πράγμα, η μοίρα είναι υλιστική, καθένας μπορεί να τη αναποδογυρίσει γι αυτό πολλοί άνθρωποι είναι ανώτεροι της φύσης.

Και να δεις που θάρθουν να μας πουν

πως ξοδέψαμε νερό δικό τους

ότι κλέψαμε το φως του ήλιου

εμείς που ζήσαμε μόνο με αλάτι!

Να δεις που θάρθουν να μας πουν

πως φταίμε-αυτοί που έζησαν μες το χρυσάφι

ότι εμείς είμαστε υπόλογοι

γιατί κλέψαμε της γης τους το αλάτι.

ΔΕΝ ΑΞΊΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙς ΈΤΣΙ

 

Να φωνάζεις επειδή αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος από γύψο και κρασί

Κρασίν θεών τε και ανθρώποις μοίραν χειρότερη των βροτών είναι.

Όταν μπορούσα έπρεπε να σε σκοτώσω

τι να κάνεις την ελευθερία

φωνάζεις δεν έχω λύση

φωνάζεις δεν αγαπώ

η ελευθερία θέλει ψωμί

τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από ένα φιλί

Έλα μαζί μου σου λέω,

μη φωνάζεις τίποτα δεν έχεις λύσει

την αλήθεια δεν πρέπει να την γνωρίζουν όλοι!

όταν μπορούσα έπρεπε να σε σκοτώσω

τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από ένα δικό σου ψέμα

Φωνάζεις δεν αξίζει να ζεις στο ψέμα

το αίμα, το αίμα, το αίμα

μα την αλήθεια δεν την ξέρεις

το αίμα, το αίμα

Κανείς δε θα μάθει την αλήθεια

το αίμα.

Αν πρέπει να γαμάς απ τη χαρά σου

αν πρέπει να τρως απ τη λύπη σου

αν πρέπει να τρως το παραμύθι του λαού

το ψέμα, το ψέμα

πως η εξουσία είναι δικιά μας

επειδή κι εμείς είμαστε λαός

το ψέμα.

Κι επειδή αιώνες κύλισαν κάτω από τον ήλιο κι επειδή οι άνθρωποι συνεχίζουν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον

και ακόμα οι άνθρωποι δεν αναγνώρισαν το δίκιο των φτωχών

κι επειδή ο φονιάς κρύβεται πάντα πίσω απ τα φυλλώματα, θέλω τώρα να σου πω να μην κάνεις πάλι αυτά που έκανες.

Δεν ωφελεί να φυλάγεις Θερμοπύλες γιατί έτσι που τη ζωή σου την κατάντησες σ αυτήν εδώ την πλάση, δεν αξίζει

να μεταναστεύεις απ το ένα μέρος στο άλλο, τρώγοντας την άσπρη σάρκα, αρπάζοντας.

Φωνάζεις δεν αξίζει να ζεις έτσι!

όταν μπορούσα θα σε σκότωνα

κρύβοντας ακόμα και τον σαδισμό που τρέφω για σένα

γιατί είσαι ένα γουρούνι, ένα γουρούνι, ένα γουρούνι

ένα σάπιο καράβι που ταξιδεύει.

Ιωλκός και παράξενο δράμα

τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από ένα δράμα

γιατί είσαι ένα γουρούνι, ένα γουρούνι

είσαι ένα γλυκό γουρούνι.

[Το λευκό πιο λευκότερο δε γίνεται

κι εσύ θέλεις το λευκό

φωνάζεις άμα δεν έχεις λύση

-όλα τα προβλήματα σου τα λύνω

εκτός απ το οικονομικό

το μαύρο δεν έχει πάτο, το χρώμα της ήττας είναι κόκκινο

έχασες ένα λιβάδι και δε θες να το καταλάβεις

οι Ρώσοι δεν ξεπέρασαν ποτέ τον εαυτό τους

οι Ιντιανς θα παρέμειναν Ιντιανς, το λευκό πιο λευκότερο δε γίνεται.]

Τι να την κάνεις την ελευθερία και τον ύμνο της;

να ξερες μονάχα πως πενθούν οι γύφτοι

πως γαμούν οι γύφτοι στο μαύρο σκοτάδι

στο σκοτάδι, στο σκοτάδι, στο σκοτάδι

επειδή το πρόσωπο της γυναίκας δε φαίνεται

το ασπράδι του ματιού έχει γυρίσει

-κανείς δεν ξέρει να πεθαίνει

κανείς δεν ξέρει το σκοτάδι, το σκοτάδι.

Να φωνάζεις δεν είναι άδικο κρυμμένος πίσω απ τις πέτρες, ταμπουρωμένος τη σιωπή των αμνών, επειδή τα πρόβατα δε μιλούν ποτέ ή βελάζουν, μα αυτή η α-κακία τους μοιάζει με τον ηλίθιο τρόπο που σκέπτεσαι ότι κατάκτησες τον πλανήτη γη σε λίγα δευτερόλεπτα υποκειμένου και κανείς απ αυτούς που έκαναν τα μεγαλύτερα λάθη δεν υπέκυψαν, ούτε ο Καίσαρ

-να φωνάζεις επειδή αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος από γύψο και κρασί

Κρασίν θεών τε και ανθρώποις μοίραν χειρότερη των βροτών είναι.

[Ταξιδεύοντας ένα μεσημέρι

εκεί που οι θεοί δεν ακούουν

όπου υπάρχει μόνο η σκιά του δέντρου, το κελάρυσμα του νερού

στο κορμί μιας εξαίσιας γυναίκας- αυτός ο κόσμος χωρίς το σεξ θα ήτο ανούσιος

ταξιδεύοντας, λοιπόν, με τον αέρα

σχίζοντας όπως τα πουλιά τον αέρα

πουλώντας πάντα στους ανθρώπους αέρα

που αναπνέει ο Χο Τσι Μινγχ

βουλιάζοντας στην υπαίθρια θέληση του αέρα

ταξιδεύοντας ένα απόγευμα

έπρεπε να πούμε τη σκάφη-σκάφη και τα σύκα- σύκα.]

Αλλά ποτέ δε βρήκαμε το θάρρος να ομολογήσουμε πως

οι άνθρωποι του Μεσολογγίου ήταν γενναιότεροι των ανθρώπων.

Θα πρέπει να σου ομολογήσω πως αυτός ο τρόπος που σκέφτεσαι

δεν είναι και ο καλύτερος

να πεθαίνεις γιατί δε σε ενδιαφέρει είναι αδύνατον

βάζω εδώ το θάρρος ανώτερο του παιδιού

ανώτερο της γλώσσας, ηθικότερο του γίγνεσθαι

ο τρόπος που σκέφτονται οι άνθρωποι είναι άγνωστος!

απίστευτη λέξη!

Άγνωστος!

Είναι ένα πουλί τεθωρακισμένο

που πετά στη θάλασσα, σκοτώνει τα πουλιά

σκοτώνει την άμμο, τη γυναίκα που κοιτάζει το πέλαγος

τον άντρα

τον άντρα, τον άντρα, τον άντρα.

Θα πρέπει να ομολογήσω πως ο τρόπος που σκέφτεσαι

δεν είναι ο καλύτερος

μισείς τον άντρα και θα πρεπε μόνο γι αυτό να σκοτωθείς

ο ανήρ είναι το υπέρτατο ον αυτού του κόσμου

που τον ενδιαφέρει πάντα γιατί πεθαίνει.

Όταν μπορούσα έπρεπε να σε σκοτώσω

Γιατί θα το έκανε εσύ

Είναι τόσο απλό μα δεν το ξέρεις! σε νοιάζει μονάχα το γάλα των παιδιών σου

όχι των άλλων Βισιγότθων! ααααα!

είσαι το βούρλο των βόρειων λιμνών, είσαι ο μοναχικός Ιουδαίος, ο τάρανδος του Νότου

γιατί σου τα λέω όλα αυτά;

Είναι για τι είμαι καλύτερος από σένα

Έχω τιμή, έχω δάκρυ.

Ανάμεσα από το πράσινο αυτό που στη γη θεωρούμε όταν θα έρθουν οι εξωγήινοι, λευκό,

όταν κάποτε θα έρθουν, γιατί θα έρθουν

το καλύτερο δείγμα ζωής

το σεξ είναι ίσως το αντίδοτο του!

Χωρίς έρωτα πάνω σ αυτή τη γη δε ζεις, χωρίς μαλακίαν φτωχός τω πνεύματι

άραγε ουτιδενός, μάταιος των γήινων κατέστης.

Έχω τιμή, έχω δάκρυ

 

ΙΔΑΝΚΌ Η ΕΛΕΥΕΘΕΡΊΑ

 

ΟΙ ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΕς ΠΡΑΞΕΙς
Ενώ άλλοι φιλόσοφοι θεωρήθηκαν θεμελιωτές του υπαρξισμού, ο Σαρτρ ήταν αυτός που τον έφερε στο προσκήνιο και δημιούργησε το ομώνυμα γαλλικό κίνημα, υποστηρίζοντας και εικονογραφώντας τις ιδέες του με πληθώρα έργων από διαφορετικά λογοτεχνικά είδη. Ο Υπαρξισμός (existentialisme) είναι το κίνημα της σκέψης που προέβαλε την ύπαρξη (existence) σε αντιπαραβολή και αντίθεση με την ουσία (essence). Η τελευταία αντιμετωπίστηκε ως απατηλό δημιούργημα του φιλοσοφικού στοχασμού που παρέβλεπε μέχρι τότε το άμεσο και οδυνηρό δεδομένο της ύπαρξης. Ο Σαρτρ ανέφερε χαρακτηριστικά με παιγνιώδες ύφος στα γαλλικά «η ύπαρξη προηγείται της ουσίας» («L'existence prιcθde l'essence»).
Συνοψίζοντας τελείως επιγραμματικά τα βασικά σημεία της θεωρίας του, ο Σαρτρ υποστήριξε την ανυπαρξία του θείου και τη δυνατότητα ελεύθερης επιλογής του ατόμου. Είπε για τον άνθρωπο πως « είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος» και τον έφερε αντιμέτωπο με τις πράξεις του, αποδίδοντάς του την αποκλειστική ευθύνη για αυτές. Άλλωστε θεωρούσε ότι ανεξαρτήτως των συνθηκών καθένας κρίνεται μόνο από τις πράξεις του, που επιπλέον είναι και μη αναστρέψιμες.
Έχω διαβάσει μόνο τρία βιβλία του Σάρτρ τις ΛΕΞΕΙΣ και τις ΜΥΓΕΣ και ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΔΕΝ. Με τις ΛΕΞΕΙΣ νομίζω του αποδόθηκε το βραβείο Νομπέλ που το αρνήθηκε, με το σκεφτικό πως αν το δεχόταν θα δέσμευε την ελευθερία του. Τις ΜΥΓΕΣ τις διάβασα ένα Καλοκαίρι που έκανα τον γύρο της Πελοποννήσου πάνω σε μια μηχανή σαν ξένοιαστος καβαλάρης. Θυμάμαι πως όταν πήγαινα στις Μυκήνες με ακολουθούσε ένα τσούρμο μύγες, πίσω από την πλάτη του αι μου ήρθε η ιδέα πως γι αυτό έβαλε τον τίτλο αυτόν. Μιλάμε για χιλιάδες μυγάκια! Οι ΜΥΓΕΣ αναφέρονται στον μύθο των Ατρειδών, είναι δηλαδή μια επέκταση της τραγωδίας υπαρξιακά.

Ο Σάρτρ έζησε σχεδόν όλον τον εικοστό αιώνα [1905-1980 ] και ήταν επαναστάτης όπως οφείλει να είναι κάθε σπουδαίος και μεγάλος διανοούμενος. Έγραψε μυθιστορήματα, φιλοσοφικά δοκίμια, μελέτες, θεατρικά έργα. Μα περισσότερο έμεινε σαν φιλόσοφος. Ένας από τους μεγαλύτερους του εικοστού αιώνα. Η θεωρία του υπαρξισμού οφείλεται σ΄αυτόν. Είπε για τον άνθρωπο πως "είναι καταδικασμένος, να είναι ελεύθερος" Και πως ή "ύπαρξη προηγείται της ουσίας". Αν είναι καταδικασμένος να ζει ελεύθερα ο άνθρωπος διαφωνώ με αυτή καθαυτή τη ρήση γιατί πιστεύω πως κανείς άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος. Βέβαια το θέμα χωράει πολύ συζήτηση. Τι εννοούμε λέγοντας ελεύθερος άνθρωπος; Ποιες είναι οι ελευθερίες του; Νομίζω πως ο άνθρωπος είναι γεμάτος συμπλέγματα και τον περισσότερο χρόνο που έζησε και που ζει πάνω στη γη, το περνάει υποδουλωμένος στους θεούς, πρώτα, στην κακία και τους πολέμους μετά. Θα λεγα πως ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να πολεμά. Καμία ελευθερία δεν του επιτρέπει αυτό όπως και ο φόβος που είναι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου. Επίσης αξίωμα είναι για μένα η προφύλαξη του ανθρώπου από τον ίδιο τον άνθρωπο. Στην ουσία, λέει ο ένας στον άλλον, "φυλάξου μια μέρα θα σε σκοτώσω." Με βάση τέτοια δεδομένα που είναι η ελευθερία του; Δυστυχώς τα συμπεράσματα αυτά δεν δικαιώνουν τον Σάρτρ. Τώρα, αν η ύπαρξη προηγείται της ουσίας κι αυτό επιδέχεται αμφιβολία αν δεχτούμε τον όρο πως τα πράγματα υπήρχαν πάντα αλλά ο Σάρτρ που αρνήθηκε τα θεία, όχι ακριβώς σαν άθεος, άθρησκος, περισσότερο ουμανιστής υπήρξε, ιδιαίτερα προς το τέλος της ζωής του. Είχε ως ιδανικό την ελευθερία της δράσης, του άρεσε η ανάληψη της ευθύνης και παραδεχόταν την ανεξαρτησία της συνείδησης

ΜΕΤΆ ΜΑΝΊΑΣ

 

Είχα φτάσει νωρίς στο γραφείο μου. Περισσότερο σχεδιαστήριο ήταν γεμάτο μακέτες, χαρτιά σχεδίων , γραμματοσειρές, μολύβια, διαβήτες, χάρακες. Χρόνια εκεί μέσα σχεδίαζα, έκοβα κι έραβα το μέλλον μιας επιχείρησης που είχα ανοίξει με έναν παλιό φίλο, τον Αρμόδωρο. Καλό παιδί, λίγο βλαχούτσικος αλλά τίμιος και ενεργός.

Μια αδιόρατη αγωνία με κυριαρχούσε καθώς χώθηκα μέσα σε τόνους χαρτιών κι άρχισα να ψάχνω μετα μανίας ένα συγκεκριμένο σχέδιο που ήμουν σίγουρος ότι το είχα σχεδιάσει αλλά και που φαινόταν σίγουρο πως δεν ήταν εκεί. Πέταγα δώθε-κείθε τα χαρτιά νευριασμένος, ο Αρμόδωρος με παρατηρούσε απορημένος και μουρμούριζε κάτι σαν, αφού δεν το έχεις αποτελειώσει τι ψάχνεις τα κομμάτια του; Κάτσε και δούλεψε κι άσε τις δικαιολογίες.

Αλλά εγώ δεν ήμουν ο τύπος που έψαχνε δικαιολογίες, το ήξερε αυτό κι απορούσα με τη σειρά μου γιατί έμοιαζε να μη μου έχει εμπιστοσύνη. Αυτό πρώτη φορά το έβλεπα στο πρόσωπο του. Συνήθως με καλόπιανε, με κολάκευε, τι μέγας σχεδιαστής είσαι και τέτοια μου λεγε ο συνεταίρος μου. Τώρα το πρόσωπο του είχε στραβώσει, έμοιαζε με κακό φάντασμα, η μύτη του είχε ζαβώσει, τα μάτια του κοκκίνιζαν επικίνδυνα αλλά εμένα δε με ένοιαζε και πολύ αυτό. Εγώ είχα χωθεί μέσα σε ένα πολτό χαρτιού μέχρι το λαιμό και πάλευα με μανία να βρώ το σχέδιο που δεν είχα αποτελειώσει. Ο ιδρώτας έσταζε βροχή από το μέτωπο μου, τα νεύρα μου τεντώνονταν επικίνδυνα ώσπου ο Αρμόδωρος χάθηκε ξαφνικά πίσω από ένα πέπλο μυστηρίου, μέσα σε έναν καπνό, κίτρινο καπνό φτιαγμένο από Λωτοφάγους.

Κοίταζα προς τα εκεί με γυρισμένο το κεφάλι μου λες και είχα στραβολαιμιάσει, λες και δεν μπορούσα να κοιτάξω ξανά μπροστά αφού στη σκέψη πως καταστρεφόμουν αν δεν έβρισκα το σχέδιο που έπρεπε να παραδώσω μέχρι το απόγευμα, μου κοβε τα πόδια. Θυμάμαι πως είχα τόση μανία αλλά και τόση αβεβαιότητα για το τι μπορούσε να είχε γίνει το υπόλοιπο σχέδιο που συμπλήρωνε τη διαφήμιση γνωστής μάρκας οδοντόκρεμας που χρησιμοποιούσα κι εγώ. Κι έτσι χωρίς να το θέλω, βρέθηκα σε μια τουαλέτα να πλένω τα δόντια μου με τη συγκεκριμένη οδοντόπαστα να αιωρείται στο κενό χωρίς εγώ να μπορώ να την πιάσω. Και εκεί που πήδαγα ψηλά, πολύ ψηλά για να τη φτάσω τόσο που να χτυπάω το κεφάλι μου στο μεγάλο ταβάνι, το ταβάνι άνοιξε, χάθηκε, ο ήλιος έλαμμψε κι ένα πεντακάθαρο δάπεδο με τραπεζάκια έξω έκανε την εμφάνιση του στην οθόνη ή στην πραγματικότητα με δυο κορίτσια του γλυκύτερου χαμόγελου, να χαμογελάνε σε μένα που ανταπέδιδα. Δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς ήταν τόσο όμορφα κορίτσια και η μια μου είπε ναζιάρικα αγγιζοντας με ανατριχιαστικά, ηδονικά στο στήθος, τι θά πάρει ο κύριος; προτιμάτε ένα ουίσκι ή ένα ουζάκι; Ένα ουζάκι, απάντησα εγώ και στη εικόνα του ούζο με τα παγάκια να στραφταλίζουν καθρεφτίζοντας τη μέθη του αχνογάλαζου αλκοόλ, χαμογέλασα και περίμενα. Περίμενα το ούζο που αργούσε ενώ η άλλη κοπέλα όλο κι απομακρύνονταν, όλο και μου χαμογελούσε με υποσχέσεις που δε θα πραγματοποιούνταν ποτέ. Ευτυχώς όμως έφτασε η πρώτη με το ουζάκι και τα παγάκια και το απίθωσε στο αέρινο τραπέζι. Άπλωσα κι εγώ το χέρι μου να πιάσω το ποτήρι με τα παγάκια και το ούζο και μόλις το έφερνα στα χείλη μου τα παγάκια εξαφανίζονταν και το ποτήρι ήταν άδειο. Άδειο από ποτό, άδειο από τίποτε. Έκανα αυτή την κίνηση άπειρες φορές, θα είχε ξημερώσει και πάντα το ποτήρι στην αρχή ήταν γεμάτο κι όταν το φερνα στο στόμα μου ήταν άδειο. Άδειο από φωνές, από κοπέλες από στραφταλίζοντα παγάκια και τα χείλια μου ξεραίνονταν, ο ήλιος έσβηνε, τα κορίτσια βασίλευαν σε ένα ξημέρωμα που δεν είχε τελειωμό.

 

Η ΕΥΑΝΘΊΑ

 

 

Υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι. Άνθρωποι που σου σπάνε τα νεύρα, στα κάνουν τσατάλια. Η μάνα μου, ο πατέρας μου, οι φίλοι μου. Τέλος πάντων, είχα μια γυναίκα εκείνον τον καιρό. Ευανθία την έλεγαν, χοντρή, ασουλούπωτη, την είχα γνωρίσει στο σταθμό του μετρό. Καθόμουν εκεί και περίμενα το βαγόνι όταν μου μίλησε.

-Εσείς πάτε στον Πειραιά; με ρώτησε χωρίς λόγο.

Εγώ που είμαι στρατιωτικός υπάλληλος, είχα διαμορφώσει την στρατιωτική πειθαρχεία μέσα μου και έξω μου. Με λένε Χρήστο Ευγενόπουλο, για να συστηθούμε κιόλας. Είμαι λεπτός, αδύνατος μπορώ να πω, κι αυτή η γυναίκα μου ζάλισε τον έρωτα. Εγώ δεν είμαι για πολλά. Τα σύκα- σύκα και η σκάφη σκάφη, να πούμε. Τώρα τι ήθελε αυτή χοντρή κυρία;

-Ναι, της είπα, πάω στον Πειραιά.

-Α, τι ωραία! αναφώνησε. Τότε θα πάμε παρέα. Και με πιασε αγκαζέ.

Ήμουν τότε περίπου σαράντα δυο χρονών. Τον γάμο τον σιχαινόμουν. Παιδιά δεν ήθελα να κάνω με τίποτα, τι ανάγκη είχα; Σιγά-σιγά, όμως, μου κάθισε στο σβέρκο η Ευανθία. Την πήγα στο σπίτι της, ήρθε στο δικό μου, τη γάμησα με το ζόρι. Ανάθεμα την ώρα που το κανα και τη γνώρισα, τι δουλειά είχα εγώ στον Πειραιά; Τέλος πάντων η Ευανθία είχε και μερικά σκυλιά. Πέντε -έξι, δε θυμάμαι και κοιμόμασταν όλοι μαζί. Δε ροχάλιζε, πράγμα περίεργο για χοντρή, κοιμόταν σαν πουλάκι. Τι κοιμόμασταν δηλαδή, κοιμόντουσαν αυτοί, γιατί εγώ είχα χάσει τον ύπνο μου όλον αυτόν τον καιρό. Παρ όλα αυτά συνέχιζα να πηγαίνω εκεί, χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί. Η Ευανθία δούλευε στη λαϊκή. Είχε έναν πάγκο και πουλούσε αγγούρια, μελιτζάνες και τα λοιπά. Να δεις που πήγαινα κι εγώ εκεί, στην αρχή κρυβόμουν πίσω από τον πάγκο να μη με δούνε οι γνωστοί κι αρχίσουν τα πειράγματα. Ρε το Χρήστο, που κατάντησε! Ντρεπόμουν αλλά η Ευανθία, μου έκανε όλες τις χάρες: Πίπες, πίτες, με χαρτζιλίκωνε κιόλας γιατί εγώ τρεις κι εξήντα έπαιρνα ενώ αυτή έβγαζε του κόσμου τα λεφτά στη λαϊκή. Μου πήρε καινούριο κουστούμι κι απ την αγάπη μας ομόρφυνε κιόλας. Γελούσε ολόκληρη αλλά χοντρή ρε παιδί μου, τι να σου πω, άλλο πράγμα.

-Πρέπει να χάσεις κιλά, της είπα μια μέρα κι έβαλε τα κλάματα.

-Αααα! δε με θέλεις, θα πάω να σκοτωθώ, θα πάω στη μάνα μου, να της το πω.

-Αλήθεια λες; τη ρώτησα με ορθάνοιχτα μάτια. Έχεις μάνα;

-Εμ, τι, δεν έχω; απόρησε και με κοίταζε με τα γαλάζια μάτια της. Δε με γέννησε μάνα εμένα;

-Μην κλαις μωρή, της είπα και την συμπονούσα ειλικρινά. Αν μου ορκιστείς πως θα χάσεις είκοσι κιλά μπορεί να σε παντρευτώ.

-Αλήθεια λες; και μου όρμησε πάνω μου, εκατόν είκοσι κιλά βουνό. Με σύνθλιψε.

-Πως θα τα χάσω;

-Θα πάμε στη θάλασσα, μου ήρθε μια ιδέα ξαφνικά. Εκεί θα περπατάμε στην άμμο, μέρα-νύχτα. Που θα πάει; θα τα χάσεις.

Κι αρχίσαμε να πηγαίνουμε στη θάλασσα. Πήραμε και δυο ρακέτες να παίζουμε. Τακ-τουκ, τακ-τουκ το μπαλάκι όλα τα Σαββατοκύριακα. Ωραία ήταν η Ευανθία, ομόρφαινε από την αγάπη μας. Μου αγόρασε καινούριο αυτοκίνητο, γαμώ το κέρατο μου μ αυτή τη γυναίκα που γνώρισα μια μέρα στο μετρό. Τι το ήθελα να πάω εκείνη τη μέρα στον Πειραιά; Τα σκυλιά, της είπα θα τα διώξεις, τι να κάνω Χρήστο μου, ότι πεις εκείνη. Και τα διωξε. Μείναμε μόνοι, χωρίς σκυλιά. Πηγαίναμε στη θάλασσα αλλά κιλά δεν έχανε. Ίδρωνα, ξεΐδρωνα, τίποτε. Τη γαμούσα με μανία μήπως κι αλλάξει παρελθόν, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, με είχε ρέψει η σκύλα. Ήμουν που ήμουν αδύνατος, με είχε κάνει τσίρο, δε βλεπόμουν.

-Να βάλεις κανένα κιλό αγόρι μου, τι θα γίνει με σένα; έμπασες. Εμένα λες να χάσω κιλά αλλά εσύ πρέπει να πάρεις και με πλάκωνε με τα μπούτια της που ήταν δυο φορές σαν εμένα. Έτσι αποφάσισα εκείνο τον καιρό ν αλλάξω χαραχτήρα.

Δεν είναι εύκολο όμως, ν αλλάξεις, χαραχτήρα. Τόσα χρόνια είχα συνηθίσει τον εαυτό μου έτσι. Με το μουστακάκι μου περιποιημένο, τα κοντά μαλλάκια μου, ωραίος ήμουν αλλά τώρα με την Ευανθία που είχα μπλέξει τα πράγματα σκούραιναν. Είχα βαλθεί να την ξεπαχύνω.

-Μέχρι να χωρίσουμε θα σε κάνω εγώ λιανή σαν την βέργα, της είπα μια μέρα κι έβαλε τα κλάματα.

-Ααααα! δε με θέλεις! γιατί θα χωρίσουμε αφού εγώ σ αγαπάω!

-Σκάσε μωρή, της λέω, ήμασταν στο δρόμο, μας έβλεπε ο κόσμος. Πάντα με ενοχλούσε να με βλέπει ο κόσμος, ήμουν ένα μυστήριο τρένο- δεν έσκαγε. Πήγαμε σπίτι της στον Πειραιά- αυτός ο Πειραιάς με φαγε πια- κι αναγκάστηκα να την γαμήσω αλλιώς δε σταμάταγε το κλάμα.. Ανάμεσα κάπου εκεί, της είπα πως δεν θα χωρίζαμε ποτέ και ησύχασε για καμιά βδομάδα. Μου πήρε μια καινούρια γραβάτα που την φοράω ακόμη για να τη θυμάμαι. Έτσι λοιπόν, περνάγαμε περίφημα. Πηγαίναμε συνέχεια στη θάλασσα με τα μπαλάκια μας και τις ρακέτες. Τάκα-τουκ, τακα τουκ, ξέρετε πέρα δώθε το μπαλάκι. Μετά τρώγαμε στα μπιφτεκάδικα, στη Γλυφάδα και αλλού. Έτρωγα εγώ δηλαδή, γιατί Ευανθία, Χρήστο, μου είπε, αποφάσισα να κάνω δίαιτα, για να με παντρευτείς και δεν έβαζε τίποτε πια στο στόμα της. Την κοίταζα κι απορούσα, δεν μπορούσα να της επαναλαμβάνω πως ήμουν εναντίον του γάμου, έβαζε τα κλάματα. Και να δεις που σιγά-σιγά, άρχισε ν αδυνατίζει, ενώ εγώ πάχαινα. Ότι έχανε εκείνη το έπαιρνα εγώ. Έχει πλάκα έλεγα μέσα μου, να αδυνατίσει αυτή και να γίνω εγώ χοντρός. Δεν το βάσταγε η ψυχή μου αλλά τα πράγματα έτσι έγιναν. Η Ευανθία αρρώστησε από την πολλή δίαιτα, βαθούλωσαν τα ματάκια της, έρεψε. Αντίθετα εγώ, ο Χρήστος Ευγενόπουλος μέσα σε ένα χρόνο πήρα είκοσι κιλά, ίσως και περισσότερα, πλησίαζα τα ενενήντα, εγώ που ήμουν πάντα γύρω στα εξήντα πέντε κιλά. Ή Ευανθία μου άλλαξε όλα τα ρούχα, δε με χώραγαν πια τα κουστούμια μου.

-Δεν πειράζει Χρήστο, μου έλεγε, εσύ να είσαι καλά. Πως να ήμουν καλά έτσι που είχα καταντήσει; Έκανα κοιλιές, σταματήσαμε τις ρακέτες, οι φίλοι και οι γνωστοί με κορόιδευαν, εμ, το αιδοίο αυτά κάνει, ας πρόσεχες, μου είπε ένας κολλητός μου στην υπηρεσία. Πήγα να τον βουτήξω, έγινε σαματάς, μας ξεχώρισαν κάτι άλλοι και από τότε δε μιλιόμαστε, γίναμε μαλλιά-κουβάρι. Γύρισα στο σπίτι, με είδε η Ευανθία έτσι- μου είχε ρίξει μια μπουνιά στο δεξί μάτι ο άτιμος- κι έβαλε πάλι τα κλάματα.

-Αααά! ποιος σε έκανε έτσι Χρήστο μου και δώστου ν ουρλιάζει.

Είχε γίνει μια σταλιά, φάε κάτι μωρή, της έλεγα, φτάνει πια με τις δίαιτες. Δεν την μπορούσα πια άλλο, τι να κανα;

-Καλύτερα που ήσουν χοντρή, της πέταξα μια μέρα. Ήμασταν στην Λαϊκή και με κοίταξε περίεργα. Απόρησε με τα καμώματα μου, μάζεψε τα πράγματα της κι έφυγε για πάντα από κοντά μου.

Από τότε δεν την ξαναείδα.

Να ζει άραγε ή να πέθανε σε καμιά γωνιά.

ΤΕΛΟς

Ο ΆΝΤΡΑΣ

  

Η τιμή του άντρα και η υποχρέωση, είναι ν αγωνίζεται για τη γυναίκα του, το σπίτι του και το φαγητό του γιου του. Από τις πρωτόγονες κοινωνίες μέχρι τις σύγχρονες, ισχύει αυτός ο άγραφος νόμος, που τελικά, φαίνεται πως δεν είναι και τόσο άγραφος, αφού η Βιολογία έχει αποδείξει πως αυτή η αντρική ιδιότητα είναι προγεννητική. Όλοι οι άντρες, έχω την εντύπωση πως το καταλαβαίνουν αυτό από μωρά. Είναι μια αδιόρατη ευθύνη. Και θα μου πεις πως σήμερα έχουν αλλάξει τα πράγματα επειδή η γυναίκα εργάζεται αλλά δεν είναι καθόλου το ίδιο. Προσέξτε πόσο αντίκτυπο έχει στην κοινωνία μας ο άνεργος άντρας! Α, τον ακαμάτη, τον τεμπέλη, τον ανάξιο! Ενώ για καμιά γυναίκα δεν πρόκειται να πουν το ίδιο.

Έτσι, όταν ο άντρα μένει άνεργος, αρχίζουν τα ζόρια. Η ανεργία γίνεται μπούμερανγκ, τρώει τα σωθικά, οι ισορροπίες ανατρέπονται. Ο άντρας χωρίς εργασία άγεται και φέρεται από εδω κι από εκεί. Το σπίτι δίχως φαγητό, τα ενοίκια τρέχουν, αρχίζουν οι γκρίνιες, το οικονομικό στρες αλλά και η κακή αντιμετώπιση της κοινωνίας που βλέπει τον άνεργο άντρα σαν ανάξιο, είναι τα αποτελέσματα της ανεργίας. 'Όποιος δεν μπορεί να βρει δουλειά είναι τεμπέλης" διατυμπανίζουν διάφοροι μεγαλόσχημοι βολεμένοι γλειψοκώληδες. Όπως και οι συνδικαλιστές που κατάφεραν  από υπερασπιστές των εργατών να γίνουν ρουφιάνοι και φερέφωνα της κάθε εξουσίας. Εκ της ανεργίας προέρχονται και άλλα δεινά. Επιθετικότητα, έξαψη κοινωνική, μέχρι και αρρώστιες. Η ανεργία οδηγεί ακόμα και στην αυτοκτονία. Ποιος νοιάζεται όμως και ποιος γελά, γιατί, χρειάζεται πολύ δύναμη για να ζήσεις σ΄έναν παράλογο κόσμο σαν τον δικο μας.

ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΆΖΩ ΣΤΑ ΜΆΤΙΑ

 

 Από μικρός κατάλαβα την διαφορά μεταξύ αρματολού και αμαρτωλού. Ίσως από την τρίτη Δημοτικού όταν μας έφεραν την καινούρια εικοσιπεντάχρονη Μαρία, τη δασκάλα, την ορφανή την πεντάμορφη. Αυτός ήταν ο πρώτος μεγάλος μου έρωτας! Ναι, την έβλεπα και λαχταρούσα, ήθελα να την κοιτάζω στα μάτια και να βρίσκομαι συνέχεια κοντά της, να την αγγίζω κι εκείνη να με πετάει ψηλά σαν κούκλα στον αέρα, σαν στρόβιλος, σαν σβούρα. Μια μέρα ήρθε στο σπίτι μας και η μητέρα μου που είχε καταλάβει πως ένιωθα για τη δασκάλα όλο χαμογελούσε με κατανόηση και ίσως λιγάκι ζήλια γιατί ήθελε να έχει την πρωτοκαθεδρία στα συναισθήματα μου. Κέρασε καφέ και γλυκό του κουταλιού τη δασκάλα κι εγώ ανάμεσα τους έπιανα το λινό φουστάνι της Μαρίας κι ένιωθα πως πετούσα στα σύννεφα και μετά ένιωθα και λιγάκι ντροπή για αυτά που περνούσαν από το μυαλό μου για την όμορφη δασκάλα. Γι αυτό και προσπαθούσα να διώξω αυτές τις ένοχες σκέψεις που καταλάβαινα όμως πως δεν ήταν κακές αλλά σκεφτόμουν πως έπρεπε να είναι απαγορευτικές γι την ηλικία μου. Πέρασε ένας χρόνος κι όταν έφυγε η Μαρία για Καλοκαιρινές διακοπές έκλαψα πολύ κρυμμένος πίσω από θάμνους γα να μη με δει κανείς κι όταν γύρισε τον Σεπτέμβρη και μ αγκάλιασε της είπα πως την αγαπούσα! Εκείνη γέλασε στον ήλιο, μου χάιδεψε το μέτωπο και απάντησε πως έπρεπε να πάω για μελέτη. Δε μούτρωσα, καταλάβαινα πως είχε δίκιο αλλά εγώ καιγόμουν όλον τον χρόνο μέχρι που η Μαρία έφυγε για πάντα από το σχολείο μας. Τι να έκανα; όσο και να έκλαιγα δεν μπορούσα να τη φέρω πίσω και η μητέρα μου, είπε πως μπορεί να ξανάρθει κάποτε αλλά εγώ ήξερα πως δε θα την ξανάβλεπα ποτέ.

 

 

διεστραυλωμένο

 

ΜΠΕΙΚΟΝ
Για ένα διάστημα εργάστηκε ως οικιακός βοηθός και μάγειρας. Επίσης, ανακάλυψε ότι είχε το ταλέντο να γοητεύει άντρες μεγαλύτερούς του και λίαν εύπορους, οι οποίοι, διαισθανόμενοι ίσως το καλλιτεχνικό χάρισμα του Φράνσις, έσπευδαν να τον συνδράμουν, να τον φιλοξενήσουν, να του προσφέρουν σχεδόν τα πάντα με μιαν ανέμελη γενναιοδωρία, την οποία, πάντα ευγνώμων, μπόρεσε να επιδείξει και ο ίδιος ο Μπέικον όποτε του δινόταν η ευκαιρία. Και του δινόταν συχνά! Πρέπει να έζησε δραματικά. Ένας άνθρωπος που δεν μπόρεσε να ζωγραφίσει το χαμόγελο. Το χάος της ζωής του δεν είναι τίποτα μπροστά στην "αποτρόπαια φιγούρα". Ο Φράνσις Μπέικον, ένας Δουβλινέζος, ομοφυλόφιλος του κερατά, αμόρφωτος, άξεστος, καταπιεσμένος αλκοολικός, κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο διάσημους ζωγράφους του εικοστού αιώνα. Ανάμεσα στον Πικασο, τον Ντισάν και τους άλλους. Πριν, είχε γίνει επίτιμο μέλος και θυγατέρα! κάποιας κυρίας Μπέλτσερ, η οποία του έδινε επιχορήγηση και τον άφηνε να πίνει στο πριβέ κλαμπ της, δωρεάν. Τι σήμαιναν όλα αυτά για τον Βεικον; Έναν άθλιο ρατσιστή της φοβερότητας των πραγμάτων; Οι εραστές διαδέχονται ο ένας τον άλλον, μικροεγκληματίες, απατεώνες, στο Βερολίνο, στο Παρίσι. Η ζωή του πρέπει να ήταν ένα μαρτύριο, που το άντεχε υπακούοντας μόνο στο νόμο της φύσης που τον είχε προικίσει με αυτό το απεριόριστο ταλέντο: την λαιμαργία. Οι φαγωμένες φιγούρες του, οι φρικαλέες όψεις των πραγμάτων, ήταν μια προσπάθεια να ξεφύγει από την αίσθηση της ματαιότητας, από τις ακραίες κραιπάλες, με μια ψεύτικη " εύθυμη απόγνωση" με μια άσωτη εντελώς ζωή. Η σύγκρουση της ζωής και της τέχνης, βρήκε  στο πρόσωπο του Βέικον, έναν καταπληκτικό, μεταγενέστερο αντιπρόσωπο. Το μεγαλείο της πικρίας, της ασχήμιας, μέσα από ένα προικισμένο μυαλό

 

 

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ.

 

 

 -Να σου πω; σου λέω και πηγαινοφέρνω τον δείχτη στα χείλη

-Εμένα; κοιτάζει γύρω καχύποπτα. Ε, πες μου!

-Δε μου λες, τρως κάθε μέρα; σιγανά στο αυτί

-Μμ, ναι, τρώω, λες συνοφρυωμένα

-Σε βλέπω λιγάκι σκεφτικό περί τούτου..

-Τού, τού; όχι νουνού, παίρνουμε στο σπίτι

-Τούτου, είπα εγώ

-Κι εγώ τι είπα; Νουνού. Το ίδιο δεν είναι;

-Καλά. Ανασηκώνω τα χέρια ψηλά.

-Το φαί είναι η μεγαλύτερη ηδονή του ανθρώπου, λες εγώ τώρα.

-Και σ΄αρέσει να τρως; αψηφάω τον κίνδυνο, διχασμένης
ερώτησης, ο άλλος εγώ [γαμημένο αλτερεγκο]

-Μαλάκας είσαι; με κοιτάζει με ολάνοιχτο μάτι.
Είναι κανένας που δεν του αρέσει το φαί;

-Εγώ!

--Εσύ δεν πιάνεσαι για άνθρωπος. Εσύ είσαι φυτό.
Τρέφεσαι με νερό.

-Καλά, λέω για να ξεφύγω τις λακκούβες, ανοίγω άλλες.
Διαβάζεις κάθε μέρα;

-Τι λες ρε μούργο! σηκώνει τα φρυδόματα στον ουρανό.
Τι να διαβάσω; και με στρώνει στο κυνήγι αλλα δε με φτάνει.
Είμαι πιο ωκύνοος.

-Τι είσαι; ξελαχανιάζεις, ξελαχανιάζει ξελαχανιάζω, δηλαδή
βγάζω λάχανα. Φαίνεται το είπα δυνατά το τελευταίο.

-Ωκύνοος! θριαμβεύω.

-Σιγά μην είσαι ο Αλκίνοος, λες. Τι να διαβάσω ρε;
εδω δεν προλαβαίνω να χέσω

-Χέζεις όμως κάθε μέρα, του λέω σιγανά από πίσω του,
γύρω-γύρω του.

-Αυτό είναι φυσική ανάγκη μαλάκα, τι σχέση έχει με το
διάβασμα;

-Το διάβασμα είναι η μεγαλύτερη ηδονή του πραγματικού
ανθρώπου, παίρνω στάση ρήτορα, Κικέρωνα ή Κτησία.
[Γιατί Κτησία;]

-Για συνέχισε; με κοιταζει απ το πλάι χαμηλώνει  γύρω-
γύρω μου,το κεφάλι του έχει σχεδόν ακουμπήσει στο δάπεδο.

-Ο άνθρωπος που δεν διαβάζει καθημερινά, δεν ανανεώνει
τα κύτταρα του εγκεφάλου του με αποτέλεσμα αυτά να
νεκρώνονται και έτσι ο άνθρωπος αυτός γίνεται μουρόχαυλος.
Γίνεται νωθρός τω πνεύματι, επειδή έχει αποδειχτεί επιστημονικά
πως η γνώση του ανθρώπου προέρχεται μόνο από την μελέτη
των σοφών...

-Σιγά ρε! Σκάσε που με πήρες αμπάριζα! Δε διαβάζω και δε
θέλω να διαβάσω ποτέ. Μόνο τραπεζικούς λογαριασμούς θα
μελετάω στο εξής. Σου άρεσε;

-Τι να μου άρεσε; τον κοιτάζω λοξά με μάτι σχεδόν αλλήθωρο

-Εσύ γαμάς κάθε μέρα; με ρίχνει στο καναβάτσο ο αλήτης.
Ο αδιάβαστος αλητάμπουρας της πλατείας Βάθης. Ο..

-Γιατί με βρίζεις ρε;

-Ποιος σε βρίζω.. εγώ; που το πήρε χαμπάρι ο ξεκωλιάρης.
Ε, ναι, γαμάω κάθε μέρα, απαντάω για να ξεφύγω

-Μπράβο, μου λες. Το γαμίσι είναι η μεγαλύτερη ηδονή του
ανθρώπου. Γαμέω-ω λέγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και
εννοούσαν παντρεύομαι-νυμφεύομαι αλλά εμείς το γυρίσαμε
στο πηδάω-ω. [Πηδάει το τόπι, τοπ! τοπ!] Αν δεν συνουσιάζεσαι
κάθε μέρα, μουροχαυλιάζεις. Νεκρώνονται τα κύτταρα του
εγκεφάλου από την στέρηση μιας αναγκαίας σωματικής ανάγκης.
Και παίρνεις στάση Δημοσθένη ή Κτησία το λιγότερο.
[γιατί Κτησία;]

-Ω, άρα τρως και γαμάς αλλά δεν διαβάζεις!  μένω με ανοιχτό
το στόμα και συ φεύγεις ενώ Αυτός έρχεται.

ΓΑΜΑ ΜΕ ΠΡΩΤΑ ΚΙ ΎΣΤΕΡΑ ΜΙΛΆΜΕ

 

...ολόκληρο καφέ εκατό ίσως και παραπάνω θαμώνων, Κυριακή πρωί στα Εξάρχεια και ο μοναδικός που διάβαζε εφημερίδα ήμουν εγώ! και μετά μου λες πως δεν αλλάξαν οι καιροί!

Μια είδηση που μου έκανε εντύπωση ήταν πως οι γυναίκες μέχρι το 1897 δε γινόταν δεκτές στην Καλών Τεχνών! απίστευτο;

αλλά και 130 00 Ουκρανοί και 180 000 Στρατιώτες νεκροί στον εκεί πόλεμο. χιλιάδες και οι άμαχοι νεκροί ενώ η σεξουαλική βία των Ρώσωμ στρατιωτών είναι ανεξέλεγκτη.

..και μια διαφήμιση; Γάμα με πρώτα κι ύστερα μιλάμε για έρωτα από το Ίδρυμα Ωνάση. [δεν το πιασα και καλά όποιος μπορεί να μου το εξηγήσει

και τελευταίο αρπαχτό το "πας μη χριστιανός, μη Έλλην!" ποιος είπε αυτή την αηδία.

 

το χειρότερο βιβλίο η βίβλος

 

 

ΒΙΒΛΟΣ, ΤΟ ΧΕΙΡΙΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ.

Η Ιδέα του θεού σημαίνει την αποκύρηξη της ανθρώπινης λογικής.Και της δικαοσύνης.Είναι η αποφασιστικότερη άρνηση της ανθρώπινης ελευθερίας και οδηγεί αναγκαστικά στην δουλεία των ανθρώπων. Η ρήση του Βολταίρου, εαν ο θεός δεν υπάρχει πρέπει να τον εφεύρουμε, ειναι μια δραματικη σκηνοθεσία του ιδεαλισμού για να ρίξει τους περιπλανώμενους στην άγνοια σε βαθύτερα σκοτάδια.Και οι άνθρωποι δεν είναι προιόν χυδαίας ύλης, είναι προιόν καλύτερης ύλης.

Ας πάρουμε τα πράγματα απο κάποια αρχή. Ο Ιεχωβά των Εβραίων, δεν έπλασε κανέναν Αδάμ και καμια Εύα.Αυτά είναι οι παράλογες απαιτήσιεις ενος σεσημασμένου λαού και πιο πολύ κατοπινές φαντασιώσεις των ανθρώπων εκείνης της εποχής. Ακόμα και ο Μπακούνιν παραδέχεται τον σατανά σαν ύπαρξη εξεγερμένου ανθρώπου αλλά σήμερα, οι φαντασιώσεις της Βίβλου [ισως το χείριστο εγχειρίδιο για την ανθρώπινη βλακεία] δεν μπορούν να σταθούν σαν παραδείγματα για την συνέχιση της ζωής.Είναι τόσα τα παράλογα παραμύθια που διδάσκονται ακόμα και σήμερα σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική κι αυτό το λέμε εκπολιτισμό του κόσμου. Ίσως δεν μπορώ να το εκφράσω καλύτερα:Οι παράλογες πεποιθήσεις ενός λαού[Εβραίοι] είναι αιτία που μοιραία η μιζέρια των λαών της Ευρώπης οδηγεί στην μιζέρια όλου του κόσμου.

Δεν μπορούμε ν αντικαταστήσουμε τις απατηλές και κτηνώδεις απολαύσεις της πνευματικής και σωματικήςεξαχρείωσης αλλά μπορούμε να κλείσουμε όλες τις εκκλησίες κι όλα τα καμπαρέ του κόσμου.Οι παπάδες χρειάζονται μόνο για να καίνε τους νεκρούς οχι για να τους δοξολογούν και να τους θάβουν. Μόνο να τους καίνε.Και η ανάγκη των ανθρώπων να ψάχνουν εναν θεό που θα τους σώσει-απο ποιόν να τους σώσει ο θάνατος είναι εξακριβωμένη πράξη- απο την καταστροφή που οι ίδιοι πραγματοποιούν, μόνο γελειότητα μπορεί να χαρακτηρηστεί.

Δεν χρειάζεται καμια θρησκεία και κανένας θεός για κανέναν λαό.

 

ΙΠΠΕΑΣ ΣΤΗΝ ΤΡ'ΕΛΑ

 

Η ΤΡΕΛΑ ΠΟΥΛΑΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...

ΝΙΚΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ένας ιππέας στην τρέλα.

Λοιπόν φανταρόμαγκες υπάρχει μια έξαρση τρέλας,
ψυχοπάθειας, κατάθλιψης ή κάνω λάθος; Με αφορμή την ιερή
τρέλα του παλιού μου φίλου Νίκου Καλογερόπουλου, έχουμε
να πούμε μερικές κουβέντες για την τρελή Ελλάδα.[ Εδώ, ότι
δεν μας αρέσει του κολλάμε την ετικέτα της τρέλας και ξοφλάμε.]

Τον Νίκο Καλογερόπουλο έχω να τον δω απο παιδί.Απο τότε
που με το ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, έγραφε ιστορία
και το μάτι του γυάλιζε. Κάναμε κάμποση παρέα, καλό παιδί
ο Νίκος, έγραφε ποίηση, και είχε εκδώσει μια ποιητική συλλογή
με τον τίτλο ΘΕΤΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, άν θυμάμαι καλά.
Περισσότερο στιχοπλοκίες ήταν και γλωσσοπαίγνια. Αλλά ο
Νίκος το χαβά του. Ήθελε να γίνει συγγραφέας κι έγραφε μετα
μανίας όλο κάτι τρελλά πράγματα,σενάρια, θεατρικά κείμενα,
όλα αρπαγμένα.Τώρα, βέβαια, στην τελευταία του δουλειά,
ΟΙ ΙΠΠΕΙΣ ΤΗΣ ΠΥΛΟΥ, κάνει και τον σκηνοθέτη.
Πίσω από την κάμερα, όμως τα τράγματα φαίνονται βουνό
για τον Μπέ. [κάπως έτσι τον έλεγαν όταν έπαιζε κάποιον τρελό
με μια κατσίκα]. Το σενάριο των Ιππέων της Πύλου, εμπεριέχει
βιωματικά στοιχεία. Ο βασικός ήρωας της ταινίας ο Τηλέμαχος
είναι κάποιος κουρασμένος ηθοποιός που την κάνει για την
επαρχία.Το σενάριο φαίνεται αδύνατο. Αλλά εν πάση
περιπτώσει, όλοι οι ήρωες είναι τρελοί, με εξαίρεση την
Ιουλία Καλογρίδου που κάνει την Δημοκρατία. Ο Γιώργος
Κιμούλης, ο Ηλίας Λογοθέτης, η Βάνα Μπάρμπα, σε ρόλο
[τι άλλο;] σεξοβόμβας με αριστερίστικες εξάρσεις. 
Ο Καφετζόπουλος, γυφτόμαγκας που τους δουλεύει όλους.
Ιστορίες για ημιαγρίους δηλαδή.Μου θυμίζουν ΑΡΠΑ ΚΟΛΑ
και τέτοιες μαλακίες.

΄Ολοι αυτοί οι ήρωες, αποτελούν στην πραγματικότητα την
τρέλα της Ελληνικής κοινωνίας.Απο τους ηθοποιούς,
ξεχωρίζω τον Κιμούλη, τον οποίο θεωρώ, θηρίο παλιάς κοπής
και τον Ηλία Λογοθέτη.Γενικα όμως τσιφτόμαγκες και ωραίες
μου κυρίες, ο ρόλος του τρελλού στον Ελληνικό κινηματογράφο,
φαίνεται απο τους πλέουν εύκολους; και αγαπημένους. Θυμηθείτε
τον Σταυρίδη, τον Γκιωνάκη,την Μαίρη Αρώνη, τον Κωνσταντάρα
έτσι για να έχουμε μέτρο σύγκρισης.Τώρα, γιατί η τρέλα πουλάει
στην Ελλάδα, θα το βρείτε εσείς, που είσαστε νορμάλ.Σύμφωνα
με τον Βιλχεμ Ράιχ, homo normalis και κυβερνάτε τον κόσμο.

 

MORTE NATURA

 

Συνθέσεις κυρίως με άψυχα αντικείμενα -τρόφιμα, λουλούδια, σκεύη, βιβλία, φρούτα, ψάρια λαχανικά. Μετά το 1600 υπήρξε από τους ζωγράφους ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ξεχωριστή θέση στην τέχνη. Τον δέκατο ένατο αιώνα ο Σεζάν και ο Πικάσο έδωσαν νέα διάσταση στο είδος.

Για να πω την αλήθεια δε με συνάρπαζε ποτέ ιδιαίτερα, ίσως και ο τίτλος, 'ΝΕΚΡΆ ΦΎΣΗ" να με απωθούσε και μόνο κατόπιν παραγγελίας είχα ασχοληθεί. Αυτές τις μέρες έψαξα περισσότερο και μελέτησα το είδος, . Έτσι δημιούργησα την πρώτη νεκρά φύση-και νομίζω πως θ ακολουθήσουν μερικές ακόμη

 

ΑΓΙΟΣ ΚΑΨΟΥΡΙΟΣ

 

Των αγίων ερώτων λοιπόν

τρρρρρουμ

Βαλεντίνου και άλλων χρηστών

τρρρρρουμ

Κι αν λευκή τη σημαία σηκώσαμε

κάποιος μας αγαπά

δεν τελειώσαμε.

Είχαν φύγει τα τρένα για πάντοτε

έτρεχαν τα παιδιά ν ανταμώσουνε

στης ζωής μας τ ανώφελα γκράβαρα

φόρεσαν το σκλαβό περιδέραιο

Η μεγάλη αγάπη, μας σκότωσε

στέγνωσε και δεν είναι η καλύτερη

ντύθηκε το καλύτερο πέπλο της

κι άνευ όρων παρεδόδη στο έλεο-ς

Των αγίων ερώτων λοιπόν

τρρρρρουμ

Βαλεντίνου και άλλων θεών

τρρρρρουμ

εμείς οι ίδιοι τον ήλιο προδώσαμε

Κανείς δε μας αγαπά

Τελειώσαμε.

Είχαν κάποιοι αγοράσει τη μνήμη μας

το φιλί και τα μάτια, το στόμα

πάντα οι άλλοι, πάντα οι ξένοι μας έφταιγαν

που εμείς δε γυρίσαμε ακόμα

Η μικρή μας αγάπη ξεθώριασε

σαν παλιό παραθύρι μισάνοιχτο

και στον ύπνο, όλοι πέτρες μας πέταγαν

σε καράβι σπασμένο πό ένστιχτο

Θέλω να το πω μα δε μ αφήνετε

μ ένα γέλιο μεγάλο, τεράστιο

ότι αγάπησα ήταν γυμνό φόρεμα

κοριτσιών σε μακρύ ακρωτήρι, προάστιο

που κανείς, μα κανένας δεν πάτησε

μόνο ένα γέλιο πνιχτό κι ορεσίβιο

μοναχός μου στον κόσμο ναυάγησα

γιατί είχα ξεχάσει το δικό σου σωσίβιο.

 

ΓΥΜΝΑ'Η ΑΛΗΘΕΙΑ

 

 

Για τον Γουστάβ Κλίμτ που ζωγράφιζε καθημερινά στο

 εργαστήρι του στη Βιέννη, μόνο γυναίκες, η τέχνη και η ζωή 

στάθηκαν δίπλα του. Νέες, ηλικιωμένες, όμορφες, άσχημες,
μόνες,ή με συνοδεία, μεγαλοαστές ή πόρνες, όλες πόζαραν για τον μεγάλο καλλιτέχνη.

Ο Κλίμτ ζωγράφιζε τα πάντα για την γυναίκα. Σπανιότατα
άντρες με ενεργό ρόλο. Οι δε λεσβίες του, κυκλοφορούν παντού.
Απο την κριτική του αχιτέκτονα Άντολφ Λόος κρατάω μόνο
μερικές φράσεις: "Κάθε τέχνη είναι ερωτική.Το πρώτο στολίδι
είχε ερωτική προέλευση. Το πρώτο έργο τέχνης που ο πρώτος
καλλιτέχνης απεικόνισε πάνω σε ένα βράχο ήταν η ερωτική
πράξη:Μια οριζόντια γραμμή, η ξαπλωμένη γυναίκα.
Μια κάθετη γραμμή, ο άντρας που διεισδύει."

Ίσως φανεί απίστευτο αλλά για τους σημερινούς καλλιτέχνες,
η κοινωνία να είναι περισσότερο καταπιεστική και
πουριτανική
απ ότι την εποχή του Κλίμτ. Σκεφτείτε μόνο, ότι αυτά τα
έγραφε ο Λόος το 1908, εκατό και πλέον χρόνια πριν.
Και σήμερα, είδα πολλούς ανθρώπους να μπαίνουν στο εργαστήρι

 και να κρύβουν τα μάτια τους αντικρύζοντας λίγο γυμνό.
[αυτοί οι ίδιοι βλέπουν τσόντα κάθε μέρα].

Δεν μπορώ, ούτε θέλω να δικαιολογούμαι, απλά μερικοί γίνονται ανυπόφοροι και δεν ξέρω τι να τους απαντήσω απο την στιγμή
που δεν πείθονται με τίποτε πως το γυμνό, ήταν πάντα
απαραίτητο στην τέχνη. Πολλοί δε απ αυτούς, εκφράζουν την
άποψη, πως και στα κείμενα πρέπει να γίνεται λογοκρισία!