ΟΛΈΘΡΙΑ ΣΥΜΨΩΝΊΑ

 

ΟΛΕΘΡΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ [απόσπασμα]

Δεν έχω το θάρρος να αντιμετωπίσω το μίσος

Κάποτε η ζωή μπορεί να μη σημαίνει τίποτε

κι άλλοτε τα πάντα

Ο Τζων δεν είναι εδώ

κι ο καφετζής μου έφερε καφέ

εμένα που πίνω αστέρια

Ο καφετζής είναι τρελός

μου έφερε το τασάκι

εμένα που δεν καπνίζω

και με λένε Τζων

Είμαι ο Τζων απ τη Μασαχουσέτη

-εις πολλά άρχοντα τα έτη

Ο καφετζής είναι τρελός

Ο καφετζής είναι τρελός.

Ο καφετζής είναι τρελός.

Η σιωπή είναι αρρώστεια των φυτών

[Ω! πάντα το μικρό τριανταφυλλάκι

αυτό το μικρό τριανταφυλλάκι.]

Ο Κριστ που πέθανε στο αβαείο του Μπραχάμιστερ

ο Κριστ ήταν καλό παιδί

Έπαιζε μπιλιάρδο

δεν είχε μάνα δεν είχε ταβάνι

είχε μια γυναίκα και δυο περιστέρια

ο καρκίνος είναι αρρώστια των ζώων

Όταν τη νύχτα κρυώνεις στο κρεβάτι σου

η Αλίνα δεν ήξερε τίποτα για τον καφετζή

όλη η ιστορία ήταν για τον Τζον

και τον Κριστ

Το βράδυ ο πατέρας γλιστρούσε στο σεντόνι

Εδώ υπάρχει το σύμπαν, είπε ο θείος Τζορτζ. Ξέρουμε τα πάντα.

Η Ντίνα είχε δυο ελιές στο λαιμό

μια πιο μεγάλη

μια πιο μικρή

και η Ντίνα ήταν τρελή

ήταν βελούδινη είχε τον αριθμό εφτά

πήγαινε πάντα με τον Κριστ

Και καθώς η Αλίνα ίππευε προς την Ιερουσαλήμ

δε με νοιάζει, φώναξε ο Τζον

θα φοβηθείς για τη ζωή σου

πήγαινε πέρα απ τις Ινδίες

Η δυστυχία των άλλων είναι των αίμα

αλλά ω Τζον, ξέχασες το Χριστόν

ξέχασες την αμαρτία

ξέχασες την αμαρτία

ξέχασες την αμαρτία

Η Ντίνα θυμήθηκε το τραγούδι που δεν είχε χρώματα

ήπιε μια ακόμα γουλιά

Μια ακόμα γουλιά, το μουγκρητό στάματαγε

στο έβγα του σινεμά

όταν τα παιδιά των μεγάλων τάξεων

έκλεβαν τον χρόνο.

Αν δεν πονάει αυτό που κάναμε θα πονάει το επόμενο.

ΈΞΩ ΚΑΡΔΙΆ

 

Κανείς δεν επιλέγει πότε θα γεννηθεί, που θαγεννηθεί, απο ποιον και πότε.

Δεν υπάρχει πιο σπαστικό απο το να τρίζει μια πόρτα. Γι΄αυτό ο τελευταίος να την κλείσει οπωσδήποτε. Ή να την ανοίξει τελείως.

Ας πούμε κάτι ελαφρύ, μην το βαρύνουμε άλλο το πράγμα. Κι έχει παραπάρει κιλά, Καλοκαίρι καιρός και τα τοιαύτα. Λοιπόν... Τι ώρα είναι; Ώρα που γαμούν οι γύφτοι, απαντάει ο άλλος. Δηλαδή, τι ώρα το κάνουν οι γύφτοι;

ραδυά δύσκολη. Όλοι σκέφτονται τι θα κάμουν αύριο. Μονάχα εγω, δεν έχω αύριο;

Υπάρχουν κάποιοι φίλοι που είναι "έξω καρδιά". Γελαστοί πάντα, λες και δεν τρέχει τίποτα, λες και τους έχει φέξει, λες και τους τρέχει το μέλι απο τον κώλο. Δεν είναι ακριβώς οι πέρα βρέχει. Έχουν τον τρόπο τους: Είμαι ένας βολεμένος άνθρωπος, έτσι μου είχε πει κάποτε μια γκόμενα περιοπής.

Tα γεγονότα μας προσπερνούν. Δεν μπορούμε να κουβεντιάσουμε. Είμαστε δυο αρνητικοί πόλοι. Δεν μπορούμε να κουβεντιάσουμε. Ανήκουμε σε διαφορετκούς κόσμους, πως ν΄αγαπηθούμε; Κι έπειτα γιατί να σ΄αγαπήσω;Να σου φορτώσω τις δικές μου έννοιες και συ τα δικά σου εαυτά...Σκεπτικός στο έπακρον για την ανθρώπινη μας υπόσταση. Αναμένω τα δικά σας κάρβουνα. Έστω, δυο σπίθες.

Απατεώνες και λοιπές αρχόντισσες, με τόσα πολλά και σπουδαία αποφθέγματα που πέφτουν κάθε μέρα εδώ μέσα, δέον να καταργηθούν απ το βιβλίο Γκίνες και όχι μόνο, τα λόγια Μεγάλων, αντρών τε και γυναικών. Αν δεν συμφωνείτε θα πέσω στο ποτάμι.

Κώστα, γράφεις την αλήθεια, "σοκάροντας" ίσως όσους δεν τολμούν να τη δούν...κι όχι απαραίτητα ,με τις λέξεις που χρησιμοποιείς....όσο με την απόδειξή της σε ποιητικό-συγγραφικό συνειρμό...τη στιγμή που "πρέπει" και μάλιστα...οι αλεπάλληλες "ολοκληρώσεις" έρχονται με γράμματα μεγαλύτερα σε μέγεθος όπως αντιστοιχεί στο βαθύτερο νόημα που έχουν και στο μήνυμα που μεταδίδουν. Η αλήθεια κτυμένη μέσα στο ψέμα...και το αντίθετο! Η αππέχθεια αλλά και η έλξη για την ερωτική ανθρώπινη φύση....και γενικότερα ζωγραφίζεις μεταφορικά μέσα από το λόγο σου...και κυριολεκτικά μέσα από τους πίνακές σου....το μισητά αγαπημένο και αναπόφευκτο......οπου χαρακτηρίζει το είναι μας...και το σύμπαν (κόσμο) που μας περιβάλλει!! Θεωρώ πως είναι βαθύτατα σατιρικό με την έννοια των αρχαίων σάτιρων ελλήνων προγόνων μας, άκρως αληθινό....επιδοακιμαστικό...και καυστικότατο.....άξιον θαυμασμοού ως έργο και ως ουσία!!! Σε συγχαίρω!!! Ελεάνα Τσεσμελή

Ούτε μια καλησπέρα δεν σας αξίζει...είσαστε όλοι κωλοπετσωμένοι αυτογίγαντες..Μαντρώσατε τα λουλούδια στη γλάστρα και περιμένετε το τέλος των λουλουδιών.Να δούμε τι θά κάνετε την τελευταία γαρδένια.

ΘΑ ΦΎΓΩ

 

 

Ούτε με νοιάζει ούτε σε ρωτώ

ποια είσαι και τι ήθελα αν πω

θα φύγεις νύχτα

Το Καλοκαίρι αυτό θα μείνω ξαφνικά

τον κόσμο ανάποδα να βλέπω

Το Καλοκαίρι, φυσά τ αγέρι

μαζί πηγαίναμε στην παραλία

ψάχνω να βρω νύφη στ Αλγέρι

μα δεν υπάρχει ούτε καμία

Έτσι είμαι, πάντα ένα εσύ

ένα κορίτσι της προκοπής

κόβω λεβάντα

μασάω τα πάντα

κι αν θέλεις έλα να με βρεις

Το Καλοκαίρι φυσάει τ αγέρι

εμείς, όπως παλιά, χέρι με χέρι

μαζί πηγαίναμε στην παραλία

ώσπου τα μάτια σταμάτησαν

να βλέπουν

Έτσι είμαι, πάντα ένα εσύ

ένα δικό σου χρυσό παιδί

που όλο περπάταγε, ρόδο, χρυσή

κορδέλα που άνοιγε σε όσους ήθελαν

ότι ήταν να δουν

Το Καλοκαίρι, φυσάει τ αγέρι

 

Να δω πότε θα σβήσεις το φως
τα συντρίμμια και τα ποτάμια
Φταις που με άφησες να φύγω
ενώ ήθελα πίσω να γυρίσω λίγο
στο λυκόφως

εσύ δεν ήσουν ποτέ  λάμια
εγώ έκλαιγα μέσα μου  κι απ έξω
έλεγα δε θα γνωρίσω άλλη σαν εσένα
ναι, είπες, αλλά φοβόμουν εμένα
στο λυκαυγές

Να δω πότε θα σβήσεις το φως
να πέσεις κάτω, να έχεις ανάσα
χωρίς κάποτε να θυμάσαι πως
χρειαζόσουν μόνο δική μου πάσα

 

ΚΑΝΕΊΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΌΤΙ ΔΗΛΏΝΕΙ

 

Η αυτοκτονία μπορεί να είναι μια μέση λύση για ανθρώπους έξυπνους όπως ο Χεμινγουέι που δεν περίμενε να πάει εκατόν ένα χρονών για να πεθάνει.

Μωρέ μαλάκα, για να υπάρξεις καλύτερος των πραγμάτων πρέπει να μη συνεχίζεις να είσαι κομπλεξικός. Βγες απ το καβούκι σου, μη κρύβεσαι, πες μερικά πράγματα όπως είναι, πες ότι παίζεις μαλακία πρωί, μεσημέρι, βράδυ, δεν είναι και κακό να ομολογήσεις πως είσαι δολοφόνος του ωραίου, πως είσαι άπληστος, τότε μπορεί να μη σε κακοκαρδίσουμε, παρ ότι συνεχίζουμε να αντιπαθούμε τους καθ έξιν ηλίθιους. Διάβασα τον Γουίτ πολύ μικρός, Κάρυλ Τσέσμαν. Ποιος να τον ξέρει. Μωρέ μαλάκα, είδες πως μπορείς να γίνεις αντιπαθής; είδες ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο τελικά απ αυτό που νομίζεις; απ αυτό που έχεις μέσα στο μουνή σου; είναι όντως εκπληκτικό να γυμνάζεις τους μύες σου, συμφωνώ ο χρόνος σου αρχίζει από τώρα! Τώρα που θ αρχίσεις ν αρθρώνεις, φοβερό το αρθρώνεις; τρία-τέσσερα σύμφωνα στη σειρά, υπάρχουν κάποιοι που μας συνπάθησαν για την ωραία μύτη μας-ωραίο τον συν και τα λοιπά, μόνο ο Κατσίκας και ο Δήμου Χρήστος έπαιζαν ωραία μπάλα, η κυρία Ιωάννα υπήρξε ή υπάρχει ωραία, δύσκολο να είσαι ή να γεννήθηκες ωραίος χωρίς εναντιότητα; χωρίς μια πράξη; χωρίς να υποθέσουμε πόσο βάναυσος είναι ο χρόνος της ομορφιάς και της καλότητας; γιατί χωρίς καλότητα δεν υπάρχει ομορφιά, ότι και να μου πεις. Τα χαραχτηριστικά του ωραίου δεν κρύβονται πίσω από καμιά μάσκα, τι θέλω να σου πω ρε; βγες απ το καβούκι σου, πες μερικά πράγματα όπως είναι, ο χρόνος σου μετράει από τώρα, μαζί κουβεντιάζουμε όσο κι αν νομίζεις πως δε σε ξέρω.

Κανείς δεν είναι ότι δηλώνει. Είναι ότι δείχνουν τα έργα του. Δεν μπορείς να δηλώνεις ζωγράφος χωρίς να έχεις ζωγραφίσει, δεν μπορείς να είσαι συγγραφέας χωρίς να έχεις κάνει παγκόσμια κριτική-λέω μερικά πράγματα, τυχαία, επειδή πολλοί ηλίθιοι χωρίς να με έχουν διαβάσει αραδιάζουν ανοησίες. Κανείς, λοιπόν δεν είναι ότι δηλώνει, χρειάζονται αποδείξεις. Ο χρόνος είναι κάτι που τελειώνει, λέει ο Μπάροουζ. Η καχυποψία, ο φόβος, η αυτοεπιβεβαίωση, οι άκαμπτες προκαταλήψεις για το σωστό και το λάθος, συνεχίζει. Είναι όμως κάτι που τελειώνει ο χρόνος; μόνο σοβαρές υποθέσεις. Δεν είναι δικαιολογίες, ο θάνατος αποδεικνύει ότι έκανες. Όσον αφορά την κριτική, όλοι μπορούμε να την κάνουμε ανεξέλεγκτα, δικαίωμα του καθενός, σύμφωνα με τις γνώσεις του, και τις γνώσεις του άλλου. Ο χρόνος, λοιπόν, είναι κάτι που τελειώνει και η μορφή, θα λεγα εγώ, ίσως κάτι πιο απόλυτο από τον χρόνο; είδες πόσα βγαίνουν συνομιλώντας! πρέπει μια στιγμή να νιώσεις ελεύθερος από ότι δήποτε. Αλλά δεν είναι εύκολο. Κανείς δεν είναι ελεύθερος!

Χμ, ωραίο είναι αυτό. Υπάρχει πιο έξυπνη κίνηση εκτός από το ρουα ματ;

 

ΤΡΙΣΆΘΛΙΑ ΕΛΛΆΣ

 

 

Άκουσε τώρα μάγκα να σου πω σημαντικά πράγματα κι άμα θέλεις τα σημειώνεις, γιατί είσαι μπούφος και δεν θέλω μα μείνεις εκεί από ιδιοτροπία, όχι πως σ΄ αγαπάω ή σε συλλογιέμαι επειδή είσαι βλάκας αλλά από ιδιοτροπία και μια έξη προς την αλήθεια. Θα σου πω μαντάμ, πως κανένα Ελληνικό κράτος δεν υπήρξε ποτέ μετά την υποταγή των Αρχαίων Ελλήνων στου Ρωμαίους το 146 π.χ. Από τότε, κυβερνούν αυτόν τον τόπο κατή σειρά μετά τους Ρωμαίους, οι Βυζαντινοί, οι Τούρκοι, οι Άγγλοι και σήμερα οι Αμερικάνοι. Αυτοί σε κυβερνούν αιώνες τώρα και μην έχεις αντιρρήσεις, μην πιστεύεις πως σήμερα κυβερνάει εδώ κάποιος Γιώργος Παπανδρέου, απόγονος του Γεώργιου Παπανδρέου ο οποίος ήταν πράκτορας των Εγγλέζων, ενώ ο Γιωργάκης είναι των Αμερικάνων. Αυτός ο τόπος μάγκα είναι γεμάτος ανομοιομορφία στο βιοτικό επίπεδο. Οι βιομήχανοι, οι έμποροι και οι κερδοσκόποι, ζούνε μέσα στον πλούτο και στην χλίδα. ΚΑΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ. Εν τω μεταξύ, αιώνες τώρα, οι λαϊκές μάζες, υποφέρουν μια τρισάθλια ζωή και τους εξοργίζει ο πολυτελής τρόπος ζωής εν μέσω φτώχειας, των εκάστοτε τοποτηρητών. Αυτό δείχνει ακόμα πιο έντονα την δυστυχία των φτωχών. Κανένα μέτρο δεν έχει παρθεί ποτέ, για να δοθεί χρήσιμη εργασία στους δυνάμενους Έλληνες, από το ευρύ στρώμα του πληθυσμού. Για να πάρεις ένα μικρό παράδειγμα πως αυτά που σου λέω είναι σωστά, άκου τι γράφει ο Πωλ Ποτερ το 1947 στην έκθεσή του προς τους ανωτέρους του Αμερικανούς που μόλις έχουν πάρει την θέση του κηδεμόνα της Ελλάδας στη θέση της ανήμπορης πια Αγγλίας. " Η κλίκα αυτή, είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε τρόπο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου, για το τι μπορεί να κοστίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας, επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο το φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίζει να βγάζουν τα κέρδη τους, στις τράπεζες του Καϊρου και της Αργεντινής. Δε διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα, για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της Εθνικής οικονομίας." Αυτά γράφει μαντάμ ο κύριος Πότερ, ο τοποτηρητής και στην ουσία ο κυβερνήτης της Ελλάδας στις αρχές του δεύτερου εμφυλίου. Αυτός ο Πότερ που είχε δώσει σφαλιάρα στον Στέφανο Στεφανόπουλο, υπουργό συντονισμού παρακαλώ μάγκα μου και συ μου λες πως σε κυβερνάει ο Παπανδρέου με τον Σαμαρα και τον Τσίπρα! Αλλά για να μείνω λίγο ακόμα εκεί, θα σου και το άλλο. Τί έγινε τότε με το δόγμα Τρούμαν; Μας έδωσαν λεφτά με την σέσουλα οι Αμερικάνοι από τον φόβο της Κομουνιστικοποίησης της περιοχής. Έδωσαν όμως και στους Γερμανούς, σημερινούς κυρίαρχους στο παγκόσμιο παιχνίδι. Τα ελληνικά αυτά χρήματα που πήγαν; όπου πηγαίνουν και τα σημερινά από τα δάνεια της Ευρωπαϊκής ένωσης: στους επιτήδειους, στους κλέφτες μιας αιώνιας φατρίας, που δεν τους ενδιαφέρει, δεν τους καίγεται καρφάκι για το τι θα γίνει στην Ελλάδα. Και συ φτωχόμαγκα χάφτεις όλα τα παραμύθια της εκάστοτε κλίκας. Μηδενός εξαιρουμένου πρωθυπουργού, μηδενός εξαιρουμένου κυβερνήτη αυτής της χώρας, κανείς δεν υπήρξε πατριώτης. Δεν υπήρξε Έλληνας. Γιατί Έλληνες δεν υπάρχουν πια.

 

ΓΙΑΤΙ Ο ΖΩΓΡΆΦΟΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΕΠΆΓΓΕΛΜΑ;

 

Εγώ είμαι αυτοδίδακτος ζωγράφος αλλά αυτό δε σημαίνει πως υπερασπίζομαι ότι οι άνθρωποι ζωγράφοι δεν πρέπει να σπουδάζουν! αλοίμονο θα ήμουν ένας βλάκας, ίσα-ίσα που θεωρώ τις σπουδές σε όλα τα επίπεδα έναν από τους σημαντικότερους συντελεστές του ανθρώπινου πολιτισμού. Κάνω μια μικρή επεξήγηση γιατί μερικοί νομίζουν πως επειδή από κάποιες συγκυρίες δεν πήγα στην καλών τεχνών πως είμαι ενάντιος στις σχολές[διαφωνίες επί μέρους μπορεί να έχω πολλές αλλά αυτό είναι άλλο], κάθε άλλο! και κάποιοι άλλοι μπερδεύουν την απόρριψη μου από το καλλιτεχνικό επιμελητήριο με τις σπουδές.. Ένας ζωγράφος όπως εγώ, -στο πέρασμα των χρόνων μελέτησα πάρα πολύ ιστορία τέχνης και συνεχίζω να μελετώ ούτως ώστε να αναπληρώσω το κενό . Ξέρετε πως στο υπουργείο εσωτερικών δεν υπάρχει το επάγγελμα του ζωγράφου και συγγραφέα;

Οι άνθρωποι έχουν ορίσει κάπως έτσι, ελεύθερα να μπορεί κάποιος να ασχοληθεί με την τέχνη. Η διαμάχη με τους ακαδημαικούς και τους αυτοδίδακτους θα συνεχίσει να υπάρχει εσαεί χωρίς να αποδείχνεται κάποιο δίκιο υπερ του ενος ή του άλλου μέρους και τα παραδείγματα είναι πολλά αλλά η παιδεία ωφείλει να είναι σκληρή.

Δεν κάνω καμιά απολογία ούτε νιώθω μειονεκτικά που δεν έχω ένα πτυχίο μα είμαι περήφανος για όσα κατάφερα με την τέχνη χωρίς δασκάλους, μόνο με τα βιβλία, τα πινέλα και τις λέξεις.

Α, ρε ΠΟΎΣΤΗ!

 

Ω, η απίστευτη μοίρα των ανθρώπων που αγάπησαν όσο λίγοι την αλήθεια.

Πάντως, έχετε πλάκα ορε αλευροπίτουρες. Ωραίοι είσαστε! Κάνω καμιά βόλτα που και που στην αρχική σελίδα και τρελαίνομαι με τις ευφυολογίες, τα τεχνάσματα σας. Είναι εντυπωσιακή η παραγωγή του σπέρματος και του ωαρίου σας. Η φαιά ουσία καταναλώνεται, κυρία μου, σπαταλιέται χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Α, ρε πούστη Ζούκενμπεργκ τι μας έκανες! Εν μέρει, νόμιζα πως θα προηγούνταν αι κυρίαι αλλά το αντρικό γένος συνεχίζει να σπάει καρύδια. Ο συναγωνισμός είναι ανελέητος [καλό είναι αυτό] και οι μπουνιές κάτω από τα αρχίδια δίνουν και παίρνουν. Προηγούνται τα αρχαία ρητά, ο Ηράκλειτος, α, τον αρχέγονο μαλάκα, και ο ο Επίκουρος, ο των ηδονών κράτει και έπονται οι ανοσιολογίες οι συγκριτικές τάσεις, τα ποιήματα έρπονται, αι πολιτικαί αναλύσεις, ιδιαζόντως απεχθείς, τα άσματα κυριαρχούν και αι τέχναι πενίας κατεργάζονται. Ω, και εφόσον τα αρέσειν πέφτουν όπως η βρόχα, ιδιαίτερα στα βαριά ονόματα όπου πίπτουν όλαι αι κυρίαι [ τι γελάς κυρία μου;] αφιλοκερδώς να μουνουχίσουν τις οξείες αντιλήψεις του γράφοντος που λογικά θα κορδώνεται πίσω από την οθόνη του και γενικά γίνεται το μάλε - βράσε στο ασύμμετρο αυτό γεγονός που λέγεται προσωπικό βιβλίο. Δια ταύτα διατελώ υπεύθυνος δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν.

Διεύρυνση συνείδησης. Υπάρχει αυτό το πράγμα;

Ισχυόμορφη πραγματικότητα.

Η αποτυχία χρειάζεται παραδοχή, αλλιώς δε χωνεύεται

Πρέπει να παραδεχτούμε πως ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι αποτέλεσμα ενός αγώνα που στηρίζεται στο ψέμα. Κατά βάση εξελισσόμαστε σε μεγάλους απατεώνες και όποιος δεν μπορεί να λέει ψέματα, ή να παραδεχτεί αυτό το αξίωμα, σημαίνει πως δεν είναι καλός ψεύτης.

Η αλήθεια κατάματα δε βλεπεται.

Πρέπει να διδάξουμε το λύκο να μην τρώει τα πρόβατα;

Καθ έδρας ομιλών, χτίζεται δίκαιον.

Τις μεγαλύτερες συμφορές τις έπαθα από αυτούς που αγάπησα.

Ενταξει μωρε, ξερω. Είστε όλοι ηλίθιοι.

Τις περισσότερες φορές η αντίληψη που έχουμε για τη ζωή απορρίπτερται ανεπιστρεπτί.

Το ότι αρκετοί μεγιστάνες του πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο όταν αισθάνονται προς το τέλος της ζωής τους πως κατασπατάλησαν ανούσια το χρόνο τους σε απολαύσεις και επιδίδονται σε χορηγίες, σε στηρίξεις καλλιτεχνών και επιστημόνων, δε μου λέει τίποτε. Ας είχαν το μυαλό να το καταλάβουν νεώτεροι ή το καλύτερο, οι πολιτείες να τους αφαιρούσαν αυτή την τάχα φιλανθρωπία.

Πάντα είχαμε στο μυαλό μας να γίνουμε ή να μείνουμε αθάνατοι. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι το θέλουν αυτό; Και γιατί θέλουν να μείνουν στη μνήμη των ανθρώπων; τι είναι τόσο ελκυστικό, τόσο ηδονικό στην κατά κάποιο τρόπο αθανασία ενός ονόματος; Υπάρχει κανείς απο σας που δεν θέλει να τον θυμούνται οι άνθρωποι; Μπορεί όμως να γίνει αυτό; Ρεαλιστικά, κανείς δεν είναι αθάνατος. Αν υπάρχει ενας τρόπος και ίσως μοναδικός είναι ν αφήσει έργο: Να, λένε αυτό το έκανε ο Λαβουαζιέ,[νόμος της αφθαρσίας της ύλης] ή ο Τσε Γκεβάρα υπήρξε ο μεγαλύτερος επαναστάτης ή ακόμα-για να μην αδικήσουμε τας γυναίκας- η μανταμ Κιουρί ανακάλυψε το ράδιο. Αθάνατος γίνεται κανείς με τα έργα του αυτή την εκατομμυριοστή επιστρoφή.

Πάψε να θεωρείς τους άλλους ανόητους.

Η τέλεια ερώτηση: Γιατί η τελεία πάει έξω από τα εισαγωγικά και το ερωτηματικό μέσα; Ο Μπαμπινιώτης δεν μπόρεσε ν απαντήσει όσο ήταν υπουργός πολιτισμού.

Εμενα δε μου αρέσουν τα αμύγδαλα που σπάνε με το χέρι. Κι αυτοι επιμένουν να μας ταίζουν ζάχαρη και μέλι.

Η Χρυσή Αυγή λένε έγινε γιατί έχουμε κανά Πολιτικής! Φοβερή ανακάλυψη των πολιτικών μας ένθεν και ένθεν στα φοβερά παράθυρα της Ελληνικής δημοσιογραφίας.

Είναι λυπηρό να απορρίπτεις έναν φίλο, μια φίλη μετά από χρόνια και να λες, κοίτα πόσο πίσω έμεινε! Αυτή η αίσθηση της απόρριψης, μέσα μου, για κάποιους που θεωρούσα ανώτερους, κάποιου επιπέδου τέλος πάντων, με συνθλίβει. Εχω πολλούς τέτοιους φίλους που κατα καιρούς τους βλέπω και απορώ πως επιμένουν στερεότυπα σε πράγματα που έχουν αλλάξει άρδην, με έναν εγωισμό που καταδυκνύει την ασχετοσύνη τους.

ΒΑΡΙΕΜΑΙ...σφόδρα τους ανθρώπους που μιλάνε πολύ και λένε τα ίδια πράγματα, χωρίς να μπορείς να τους σταματήσεις. Βαριέμαι να περιμένω στη στάση του λεωφορείου, να είμαι ένας αριθμός στην τράπεζα είτε πρόκειται να πάρω, πόσο μάλλον να δώσω λεφτά. Βαριέμαι αλύπητα τις ανοργασμικές γκόμενες που δεν καυλώνουν ποτέ και ανελέητα τους ανήξερους ειδήμονες [αν κάποιος γνωρίζει το αντικείμενο του με συναρπάζει να τον ακούσω]. Βαριέμαι τους εντελώς αμίλητους κι αυτούς που σου κλείνουν το δρόμο με απίστευτη νωθρότητα και τέλος, βαριέμαι να μένω ακούνητος χωρίς να κάνω τίποτα, κοιτάζοντας το κενό ή το ταβάνι.

[Από τις σημειώσεις μου]

ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΈΧΝΕς ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΠΙΑ ΤΡΕΛΟΊ!

 

 

Είναι τόσο απλό: τα όπλα σκοτώνουν. Πρώτα οπλίζουμε το χέρι κι ύστερα αναζητούμε ευθύνες. Αργότερα θρηνούμε σαν καλοί χριστιανοί.

Είμαστε όλοι ένα ωραίο εξώφυλλο. Ποτέ δε μας ενδιαφέρει το περιεχόμενο. Μια λεζάντα που κρεμάστηκε στο περίπτερο.

Παρακολούθησα κάποτε σε μια αρένα, στην Ισπανία μια ταυρομαχία. Αυτό το βάρβαρο θέαμα που μοιάζει με τα Ρωμαϊκά φρικώδη θεάματα στις παλαίστρες και στους στίβους του Κολοσσαίου. Και τότε το κοινό ούρλιαζε με κατακόκκινα μάτια υπέρ της θανάτωσης του νικημένου. Και τότε όταν έβλεπα τον ταυρομάχο να βασανίζει τον άτυχο ταύρο, ο κόσμος γύρω μου φώναζε ολέ, χειροκροτούσε το Τορέρο. Βέβαια το κόκκινο πανί δεν ερέθιζε μόνο τον δυστυχή ταύρο αλλά και τα δυστυχισμένα όντα στις κερκίδες. Παρατήρησα τα πρόσωπα τους, τις συσπάσεις ηδονής, ευχαρίστησης και με έπιασε θλίψη. Θα έφευγα.

Πριν γεννηθείς δεν ήσουνα κάτι

κι όταν πεθάνεις δεν θα είσαι τίποτα.

Η ελπίδα δικαιοσύνης είναι η γνώση. Δεν υπάρχει καμιά ισοπέδωση, ούτε πεσιμιστικό είναι. Αν περιμένεις να σε σώσουν οι θεοί, έχασες το μεγαλύτερο μέρος της εμπιστοσύνης στον εαυτό σου. Τα όνειρα του ανθρώπου δεν είναι αυτά που νομίζεις εσύ, αυτόν τον κόσμο τον γνωρίζουμε.

Έχουμε συνηθίσει ν αποκαλούμε «τρελούς» τους καλλιτέχνες. Παλαιότερα αυτό με νευρίαζε και έμπαινα στη διαδικασία της απολογίας και της υπεράσπισης γιατί οι καλλιτέχνες δεν είναι τρελοί. Όχι πως σήμερα δε με πειράζει, απλά δεν απολογούμαι. Βέβαια, οι σοβαροί άνθρωποι δεν το κάνουν αυτό ποτέ αλλά το πλείστον του κόσμου σου κολλάει πολύ εύκολα το τρελός καλλιτέχνης. Και τι εννοούν άραγε μέσα στο μυαλό τους; πως καταλαβαίνουν αυτή την τρέλα; Μήπως επειδή ο καλλιτέχνης αποτελεί κάτι ξεχωριστό, κάτι ακαταλαβίστικο γι αυτούς αλλά τόσο κατανοητό για εκείνον;

Δυστυχώς ο κόσμος μας άλλαξε. Δεν είναι σαν την παλιά, καλή Ελληνική ταινία, όπου στο τέλος της είχαμε πάντα έναν ευτυχισμένο γάμο, του Βέγγου με την Άννα Φόνσου. Αυτή η διαφορά του τότε με το τώρα είναι φανερή. Στην Ελληνική πραγματικότητα, δεν υπάρχει happy end. Είναι άραγε καλύτερα τώρα; Η σύγκριση είναι δικιά σας ή καλύτερα, αυτών που έζησαν τις δυο τελευταίες γενιές.

Για να είμαι σύγχρονος σπατάλησα μια εικόνα από παλιά του εαυτού μου και πολλές ιδέες. Τι είναι ακριβώς ένας σύγχρονος άνθρωπος; Σύγχρονος σημαίνει αυτός που γίνεται την ίδια χρονική στιγμή. Ή κάτι που γίνεται την ίδια χρονική περίοδο ή που είναι της ίδιας ηλικίας. Ταυτόχρονος κατά μία αντίληψη και ν ανήκω στη σημερινή εποχή, μοντέρνος. Είμαι όμως εγώ της σημερινής εποχής; Αφού δεν ξέρω τι γίνεται ακριβώς στην Αμερική στην Ιαπωνία, που λένε πως πάνε πενήντα- εκατό χρόνια μπροστά, άρα εγώ είμαι πίσω, καθόλου σύγχρονος και μάλλον αναχρονιστικός. [Τον μόνο συγχρονισμό που κατάφερα να κάνω στη ζωή μου, ήταν με ολίγιστες κυρίες στο κρεββάτι- να έρθεις δηλαδή σε ταυτόχρονο οργασμό και μη νομίζεις πως αυτό είναι εύκολο.]

Μου λέει ένας φίλος εντελώς ξαφνικά. Σε αγαπάω εσένα ή όχι... Για να πω την αλήθεια σε εκτιμάω. Κι αυτό είναι πιο ισχυρό, πιο σπουδαίο.

Για να πω την αλήθεια κι εγώ, τέτοιες εξομολογήσεις από άντρες σπανίζουν, χωρίς καμιά ιδιοτέλεια.

ΤΖΡΡΡΡΡ!

 

Κοίταζα προς τον τοίχο δεξιά και λίγο πιο πάνω από τον καθρέφτη.

Δεν είχε τίποτε, ούτε λευκός ήταν, ούτε άσπρος, μια μουντζουρωμένη σκιά έστεκε πιο δίπλα, εκτός πλάνου, δυο μυρμήγκια πήγαιναν την ανηφόρα, εκτός συναγωνισμού κι ο ήχος του κάτουρου συνόδευε κίτρινος αυτό το πρωινό που δεν είχα να κάνω τίποτα, δεν είχα να φοβηθώ την ερημιά, την ησυχία, τον κόσμο που ήταν μέσα και έξω από μένα. Το μικρό παράθυρο ευθεία μπροστά μου ήταν ανοιχτό, άφηνε τον αέρα της ταράτσας να εισέρχεται στο χώρο, την ψύχρα του κενού της αναπάντητης ερώτησης αν είμαστε καλά-ποιος δεν ήθελε να είναι καλά αλλά αυτό ήταν μια παλιά ιστορία. Αριστερά μου ο άλλος τοίχος, έστριψα το κεφάλι ενώ συνέχιζα να κατουράω τον κόσμο, ανέβαινε μια σωλήνα απ όπου φαντάζομαι θα περνούσαν τα σκατά των από πάνω μας, μιας κι εμείς, εγώ και η γυναίκα μου δηλαδή, μέναμε στο υπόγειο. Αυτός ο άλλος τοίχος λοιπόν, ήταν γεμάτος γρατσουνιές, μολυβιές που σκεφτόμουν κάποτε να τις σβήσω- άιντε κάντο μια φορά κι ας πεθάνω φώναζε η Τούλα η γυναίκα μου που είμαστε χρόνια παντρεμένοι και με λατρεύει όπως κι εγώ αλλά που συνέχεια τσακωνόμαστε κιόλας, επειδή σπάνια έπαιρνα τέτοιες σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μου. Και πως να μην ήταν σημαντικές αφού εγω τις είχα κάνει πριν από έναν αιώνα κι ότι είναι παλιό, καταλαβαίνετε παίρνει μια άλλη αξία, γίνεται μυστηριακό, ίσως και χρυσαφένιο- έτσι μου φαινόταν τώρα αυτές οι γρατσουνιές, ενώ συνέχιζα να κατουράω τον πρωινό κόσμο μας. Τζζζρρρρρ

Βέβαια, στρίβοντας ακόμα πιο πολύ το κεφάλι μου προς τα πίσω, τόσο που κόντεψε να μου κοπεί ο σβέρκος, στην αριστερή γωνία ο γκρίζος σοβάς είχε σπάσει σε πολλές μεριές κι έδειχνε τα εντόσθια του τοίχου κατά το μήκος και το ύψος του χώρου. Έλειπε το πλάτος και ο χρόνος από τις διαστάσεις αν και κατ εμένα ο χρόνος δεν είναι πάντα παρών. Απουσιάζει.

Ένα τσαλακωμένο χαρτί που κρατούσα από όταν σηκώθηκα στην παλάμη, μου θύμησε τα χρέη στην Εφορία, στον οδοντίατρο, στο μπακάλη, στο καφενείο, στα ενοίκια, στο ρεύμα, στο νερό. Μου το έβαλε εκεί η γυναίκα μου η Τούλα. Πάντα προσεκτική και φρόνιμη, πρέπει να τα πληρώσεςι μου είπε ενώ κεντούσε σαύρες με το μυαλό της . Πρέπει, είπα εγώ συνεχίζοντας να κατουράω, τζζζρρρρ! και να κοιτάζω τις ρωγμές του χρόνου στον τοίχο.

ΘΡΗΝΏ ΩΣ ΙΝΔΙΆΝΟΣ

 

Θρηνώ ως Ινδιάνος
όρθιο ή καθιστό άλογο
γελώ όπως ο νάνος
κι αγαπώ το παράλογο

Κλαίω όπως η Μάρθα
σε θολή, γαλάζια οθόνη
ξέχασα από που ήρθα
και είμαι για πάντα μόνη

Θρηνώ στους ξέσκεπους ορίζοντες της στέπας
τρώγοντας τη μπουκιά της αρχέγονης κρέπας 
την κόρη. Κανείς δε μ αγαπάει πια εδώ πέρα
και φεύγω βρίζοντας, παρέα με άλλον αέρα

Λυπάμαι ως άρρωστος
εραστής, ωραίας Αρετής
ξακουστός κι άληστος
όπως ο μεγάλος απρεπής

Ωστόσο πρέπει να θυμηθώ
τι αγαπούσα πριν τη δόξα;
εύκολα μπορώ ν αρνηθώ
τίποτα δεν είναι, μια λόξα!

Θρηνώ στους ξέσκεπους ορίζοντες της στέπας
τρώγοντας τη μπουκιά της αρχέγονης κρέπας 
την κόρη. Κανείς δε μ αγαπάει πια εδώ πέρα
και φεύγω βρίζοντας, παρέα με άλλον αέρα

Πρέπει να πω την αλήθεια
που ξέρω για τον φονιά
όμως φοβάμαι από συνήθεια
έτσι δε λέω, λέξη καμιά

Άλλοτε κλαίω και για μένα
είμαι ένα τίποτε, μια λίγη σκόνη
που κύλισε εδώ, σιγά, χαμένα
και ποτέ δεν ξέφυγε απ την αγχόνη

Αλλά ποιος ξέρει τον ξένο χρόνο;
ποιος λυπάται για μας ή για σένα;
όλα γινήκαν δικά σου, αλίμονο!
της μοίρας σου, λένε τα γραμμένα

Γι αυτό θα γράψω, μόνο δυο λέξεις
υπέρ του Ινδιάνου και της μνήμης 
όσα δεν μπόρεσες  μόνος να τρέξεις
σε έναν κόσμο αόριστης λήθης

ΠΟΊΗΣΗ Κ. ΠΛΙΆΤΣΙΚΑ

ΣΚΑΛΠ

Μου άρεσε παλιά ο κόσμος ήταν μια φρούδα σκόνη

Όταν το απόγευμα έβγαινες στο Αχίλλειο

Εκείνο το τεράστιο πράσινο κάλυπτε σαν εσάρπα τη μνήμη πως θα είμαστε καλύτεροι.

Ή χειρότεροι το βέλτιστο

Μου άρεσε παλιά ο κόσμος, ήταν μια μικρούλα, μικρούλα αράχνη να κατεβαίνει στα δάχτυλα σου.

Έτσι, αργά πάνω στο φύλλο της κίτρινης σκαμνιάς. Κίτρινης

[Έλαμπε τόσο το φως, κύκλωνε την αφράτη αύριο]

Πέρναγε πάνω της η μνήμη ενός καλύτερου κόσμου

πως αφήσαμε τα πράγματα να γίνουν θολό τζάμι

ή γυαλί που η πάχνη σκούριασε ξαφνικά γύρω μας.

Χωρίς ίχνος οικειότητας θυμάμαι εικόνες του μακρινού παρελθόντος

ένα γάβ που κλείδωνε την πόρτα μας

μια καριόλα γυναίκα που αγάπησες τότε. Καριόλα.

Το σκοτάδι ήτανε τρύπιο, φώναζε το βράδυ μια ξυνή γριά

Έπαιρνε το σκάλπ κόκκινων ανθρώπων.[ Ινδιάνοι θα ήταν σκορπισμένοι στο αρχιπέλαγος Γκουλάκ.]

Η κίτρινη σκόνη του φωτός αψεγάδιαστη ύφους, σκότωνε την όποια αισιοδοξία μας για το μέλλον των παιδιών

Μελετώντας το ψήλωμα του τείχους για να μην περάσουν οι Μυρμιδόνες

Ανέβαινε η μικρούλα-μικρούλα αράχνη στη ραχοκοκαλιά

Έτρεμε το φύλλο της λεύκας κι εμένα αυτός ο κόσμος μου άρεσε.

Σπουδαίο ήταν ν αλλάξουμε φορεσιά να βάλουμε ένα καινούριο κουστούμι

αν μιλούσαμε σαν φίλοι από παλιά-χωρίς ίχνος οικειότητας

Θα λέγαμε ή θα τρώγαμε κάτω από το δέντρο της ματαιοδοξίας.

Το κέντρο του κόσμου είμαστε εμείς μια πέτρα

ριγμένη στο αρχιπέλαγος- πόσες φορές παφλάζει πάνω στο μπλε.

Κι ανήμποροι, λεφτερωμένοι από έναν θεό γλυκύτητας [ ο εμπαιγμός της τύχης είναι φανερός ]

Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη γυναίκα της Ζάκυθος

αιώνες πριν η ραχοκοκαλιά να στρίβει στη γωνία.

Πόσο λοιπόν ν αντέχουμε ακόμα;

Οι τρύπιες πατούσες μας αντηχούσαν στο αρχιπέλαγος. Τακ-τάκ!

Είχα καιρό να σκέφτομαι αλλιώτικα

κοντά στο χείλος του γκρεμού. 

ΣΤΙΣ ΆΚΡΕΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΎ

 

 

Η πολλή ευτυχία με τρομάζει. Έχω συνηθίσει στη δυστυχία μου.

Ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να κλείσει ένα βιβλίο που το θεωρεί κακό και να μην το ξανανοίξει ποτέ. Να το πετάξει στα σκουπίδια. Ο συγγραφέας δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Μιλάμε πάντοτε για ένα βιβλίο που έχει γράψει αυτός. Η πρόθεση του συγγραφέα είναι να ψυχαγωγήσει το κοινό, να δημιουργήσει το ενδιαφέρον του κοινού, να κερδίσει χρήματα. Μπορεί να γίνει αθάνατος, διάσημος να μπει στην Ακαδημία, να φορέσει την τήβεννο. Όμως αυτός αγαπάει τις λέξεις, τη λογοτεχνία.

Ένας τρόπος υπάρχει για να γίνει επανάσταση στην Ελλάδα: Να βγει ένας τρελός κυβερνήτης που να κλείσει τα καφενεία.

Οι άνθρωποι πολεμούν ακόμα και με τα μάτια.

Αν αναλύσομε τη ζωή, είναι θέμα δεξιοτήτων, άσχετο αν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Αν μπορούσες να το κάνεις καλύτερα, τότε θα μιλούσαμε για σένα και όχι για τον μέγα Αλέξανδρο.

Μοναχικός.

Βάζει το κρασί στο χαμηλό τραπέζι. Ένα σεντόνι έχει στρωθεί αντί για τραπεζομάντιλο. Δυο φέτες μουχλιασμένο τυρί, το στριφτό τσιγάρο τρώει τα καπνισμένα δάχτυλα του δεξιού χεριού. Η τελευταία κόφτρα καίει στα χείλη, το πετάει και σκέφτεται το επόμενο. Σηκώνεται, μαζεύει απ το δάπεδο λίγο κρέας που δεν το τρώνε ούτε οι σκύλοι -το παραμύθι του αρχίζει- το ακουμπάει στη λαδόχαρτα με προσοχή. Λίγδες και μόχθοι στρώνονται στην εικόνα, μια ντομάτα άπλυτη ποιος ξέρεις από πότε, ένα σάπιο σκόρδο, το τρανζίστορ ουρλιάζει την ευθύτητα του, ναι, πρέπει να φάει σκόρδο, το σάπιο σκόρδο κάνει καλό στις αναμνήσεις, γλείφει τα δάχτυλα, το σώμα, την ψυχή του, ρουφάει κρασί, θυμάται τη φυλακή, χαμογελάει κάτω.

Ποτέ δε με ενδιέφεραν σημαντικά οι γιορτές και μάλιστα όσες έχουν σχέση με τις θρησκείες. Μου θύμιζαν πρωτόγονο που προσκυνάει τα τοτέμ. Από υποκρισία προς το σύστημα, όσο ήμουν μικρός, μετείχα αναγκαστικά σε κάποιες διεργασίες. Τώρα δε γιορτάζω τίποτα.

Τώρα αν με ρωτήσετε αν είμαι ευτυχισμένος με τη ζωή που κάνω, το σκέφτομαι αυτό χιλιάδες φορές, τις ατέλειωτες ώρες που ζωγραφίζω και γράφω, πάντα με ένα μπουκάλι αλκοόλ εκεί γύρω μου, θα απαντούσα συγχυσμένα κατ άλλους, ξεκάθαρα για μένα. Αν η υπερηφάνεια είναι μέρος της ευτυχίας μου, αυτό το νιώθω από παιδί, ότι δηλαδή ήμουν περήφανος για τον εαυτό μου, για το γέλιο μου, για τον τρόπο να μεταδίδω στον κόσμο μια χαρά και κατά βάθος υπεροπτικά, σέβομαι τη φύση που με γέννησε αυτόν που είμαι και όχι κάποιον άλλον. Αυτό είναι μια γενική μορφή της ευτυχίας μου που πλησιάζει επικίνδυνα στη δυστυχία, τόσες φορές που γινόμουν σκνίπα με τους φίλους, με τα αδέρφια, με τις κοπέλες, τόσες φορές που ερωτευόμουν κι άλλες τόσες που χώριζα από έναν άνθρωπο, από έναν φίλο γιατί έτσι τα έφερε η ζωή. Βέβαια, το παιχνίδι αποτελεί ένα μέρος της χαράς στη ζωή μου. Μου αρέσουν όλα τα παιχνίδια κι εννοώ εδώ όχι μόνο τα πνευματικά, απόλαυση είναι για μένα να παίζω με τις ώρες ρακέτα, να τρέχω στα βουνά και στις θάλασσες, το ποδόσφαιρο και ότι έχει σχέση με τον αθλητισμό, όπως οι πνευματικές ασκήσεις, το διάβασμα, το γράψιμο, η ζωγραφική.

 

στις άκρες των βιβλίων μου-σημειώσεις.

 

Ο ΆΝΕΜΟΣ ΦΥΣΆΕΙ ΑΚΌΜΑ

 

ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΑΛΛΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΦΥΣΑΕΙ ΑΚΟΜΑ.

 

Πάνω στον λόφο έκοψαν τα δέντρα οι υλοτόμοι

Τα δέντρα δεν υπάρχουν πια

Αλλά ο άνεμος φυσάει ακόμα.

Εμείς περπατούσαμε κι αυτόν τον καιρό με πατερίτσες

Είχε σπάσει το πόδι μας ένας θεός που δεν τον ξέραμε και

χωρίς κανέναν λόγο ανεβαίναμε αυτόν τον λόφο που δεν είχε δέντρα.

Μόνο χώμα, πέτρες, κόκκινο χώμα σαν το αίμα των φίλων που δεν ζούνε πια.

Είναι λυπηρό να πεθαίνουν οι φίλοι και να μένουμε εμείς

Τι θα κάνουμε χωρίς τους φίλους;

Και οι υλοτόμοι ήταν κάποιοι φίλοι που αγαπούσαν το δάσος

Δεν είναι που θέλω να σου πω κάτι σπουδαίο για τον άνεμο

Ούτε και τα δέντρα με ενδιαφέρουν τόσο πολύ

Ξέρω πως κι εσύ πούστη, τα αγαπάς αυτά τα πράγματα

Είσαι όμοιος με μένα

με τον άνεμο που φυσάει ακόμα

Μπορείς ν ανέβεις μαζί του όπου θέλεις

Θα σε πάει στα πέρατα της γης

γιατί αυτό θέλεις.

Δεν είναι που δεν έχουμε πόδια, ούτε που θέλω να σου πω κάτι σπουδαίο. Πούστη.

Απλά γυρνάω στα ίδια λόγια.

Είναι κάτι σφήνες από παλιά

Τότε που στις Μυκήνες βασίλευε ο Αγαμέμνων

Και η Κλυταιμνήστρα ορμήνευε τον Αίγισθο

Ίδια είναι, όλα παλιά, ο λόφος με τις λεύκες, το κέρινο ομοίωμα του εαυτού μας

Ω! πούστη μου, τα ρούχα που ήθελες να φορέσεις δεν ήταν δικά σου

Ούτε το αληθινό σπαθί σου

ούτε ο λόφος που δεν είχε δέντρα αλλά ο άνεμος που σφυρίζει ακόμα.

Γιατί σφυρίζει ο άνεμος;

Είναι που έχω παιδικές απορίες κι αν ανέβαινα μια φορά περισσότερο εκεί, το

έκανα για να σε συναντήσω

 

ΙΩΝ ΚΑΙ ΦΛΏΡΑ

 

Βραδάκι ήταν, ο καιρός δεν έλεγε τίποτε. Πήρα το αυτοκίνητο μου να πάω στο πουθενά. Οδηγούσα το σαράβαλο μου σε δρόμους ξένους, δεν είχα τι να κάνω. Έβαλα μουσική, δε με ευχαρίστησε, άνοιξα στη διαπασών το Στέλλα μωρ Στέλλα, κακιά κοπέλα, θυμήθηκα κάποια πραγματική Στέλλα που είχα γνωρίσει πριν χρόνια. Χάιδεψα τα γένια μου που τη θυμήθηκα; καλή ήταν είχαμε περάσει μερικούς μήνες μαζί, ύστερα χάθηκε, παντρεύτηκε κάποιον Βαγγέλη. Εγώ παρέμενα ανύπαντρος, μεγάλωνα όμως κι αυτό μου κακοφαινόταν. Πλησίαζα τα σαράντα δύο, γυναίκες; πολλές είχα αλλά εκείνη τη μία, τη μοναδική δεν την είχα βρει ακόμα. Και που να την εύρισκα; όλο στα κακόφημα καταγώγια της πόλης σύχναζα με κάτι αργοπορημένους φίλους σαν τον Περικλή που τον είδα μόλις πάρκαρα να κάθεται στο ακριανό τραπέζι του λεριασμένου καφενείου στην πέρα γειτονιά. Τον καλησπέρισα, δε μου απάντησε, μιλούσε στο κινητό,...με κάποια κοπέλα, με τη Φλώρα μιλάω μου είπε, θες να της πεις καλησπέρα; εγώ; παραξενεύτηκα, που την ξέρω την κυρία; Μίλα της ! μου έγνεψε σαν να μου έλεγε, μην κάνεις το βλάκα..σαν να μην καταλάβαινα, σαν να ήμουν από χωριό και μου την έδωσε. Μίλησα με μια άγνωστη φωνή, είπε πως της άρεσε η δικιά μου, πήγαινε να την πάρεις έλεγε σιγανά ο Περικλής από δίπλα κι εγω ασυναίσθητα κανόνισα να πάω να την πάρω κάτω απ το λιμάνι που περίμενε. Έκλεισα το κινητό και γύρισα στο φίλο μου. Άσε με του είπα, εγώ ήρθα να πιω ένα ποτό, δεν πάω πουθενά! Ποια είναι αυτή; καμιά ξενέρωτη; και τι με νοιάζει εμένα που είναι μόνη της απόψε! να πάω; Πήγαινε! επέμενε ο Περικής, είναι καλή και κατεβάσαμε στα γρήγορα δυο τεκίλες. Ας πάω αν και βαριέμαι, αν και δεν έχω εμπιστοσύνη στην κρίση των άλλων για το ποια είναι καλή. Πήρα το σαράβαλο και κίνησα. Έφτασα στο λιμάνι, πήγα στο απέναντι περίπτςερο που είπε πως θα στεκόταν, μια ξανθιά είχε πει πως ήταν με μπλέ Καλοκαιρινά ρούχα. Η Φλώρα. Ναι, Φλώρα. Εγώ σταμάτησα λίγο παράμερα να τη δω, μήπως ήταν κανένα σούργελο και δεν είχα καμιά διάθεση για τέτοια. Από τη φωνή όμως δε φαινόταν για τέτοια και μόλις την είδα, έπαθα! Ένα θεοκόριτσο, μια όμορφη γυναίκα με περίμενε στο περίπτερο κι εγώ καθόμουν σαν χαζός να την κοιτάζω!

Μπήκε στο κάθισμα δίπλα μου, δε με κοίταζε συνέχεια. Εγώ την έβλεπα προφίλ. Με λένε Ίων, είπα. Χαχα, γέλασε, λουλούδι είσαι; εμένα ξέρεις το όνομα μου γέλασε πάλι κι έσφιξε τα γόνατα της με τις δεμένες παλάμες της. Είχε σκύψει και με κοίταζε αστραφτερή από χαμηλή λήψη. Τα μαλλιά της ακουμπούσαν στο δάπεδο του αυτοκινητου. Είσαι πολύ γλυκιά! της χαμογέλασα και ξεκίνησα σίγουρος για το που θα πήγαινα και τι θα έκανα μαζί της. Περάσαμε το λιμάνι, σε πανοραμικό πλάνο, άναψε τσιγάρο, ήταν πολύ ευχάριστη, όπως κι εγώ για κείνη. Φτ'ασαμε στο βρώμικο καφενέ, δε στραβομουτσούνιασε, κάθισε αφού χαιρετήθηκαν με τον Περικλή. Ως εδώ όλα καλά, σκεφτόμουν και λέγαμε διάφορα, πίνοντας ένα ποτό ακόμα. Εγώ, παρότι είχα διάθεση να πιω παραπάνω εκείνο το βράδυ, συγκρατήθηκα. Σε λίγο ο Περικλής αφού κατάλαβε πως περίσσευε, καμώθηκε πως είχε κάπου να πάει. Έφυγε, μας άφησε μόνους. Πάμε να φύγουμε από εδώ; μιλήσαμε ή σκεφτήκαμε κι οι δυο ταυτόχρονα, πλησιάζοντας τα πρόσωπα μας. Οι δυό ανάσες έσμιξαν, α, τι ωραία!είπα και είπε.

-Τι ωραία που είναι η ζωή! Ίων; δεν είναι ωραία η ζωή; αναφώνησε εντελώς ξεδιάντροπα στο σκοτάδι και σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της να με φιλήσει

-Ναι, είπα κι εγώ, ρουφώντας μια πικροδάφνη από τα ζεστά χείλη. Ναιααα! είναι πολύ ωραία η ρουφιάνα! Πάμε!

-Φύγαμεεεε και μστριφογύρισε στα πεδιλά της σαν κοπέλα του μπαλέτου

Μπήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο, φτάσαμε στην παραλία της πόλης με τα πολλά μαγαζιά, τα φώτα, τις φωνές των ανθρώπων. Ήπιαμε κάπου ένα ακόμα ποτό και επειδή βιαβόμασταν για την ωραία ζωή, περπατήσαμε στην παραλία. Καθώς το κ΄ύμα βούρκωνε πίσω από τα βούρλα, της ανασήκωσα το λινό φουστάνι. Της κατέβασα το κυλοτάκι. Ενα από τα πιο ηδονικά μέρη όλης της διαδικασίας και κεί, όρθια. πισωκολλητά, σεβαστήκαμε το σπουδαίο του έρωτα. Ύστερα, φύγαμε κι απο εκεί, αναψοκοκκινισμένοι συνθέμελα. Φτάσαμε σε κάποιο κρεβάτι, σε κάποιο ξενοδοχείο, ούτε μας ένοιαζε που. Κι ώρα πέρασε γοργά. Είχε φτάσει τρεις, όταν σηκωθήκαμε, να πάμε κάπου, για ένα ποτό, να μη χωρίσουμε, να ήμασταν μαζί λίγο ακόμα.

-Ναι, ίων, πάμε εκεί που θέλεις εσύ.

Μπήκανε στο λιμάνι, ένα σκοτεινό μαγαζί, δε σκεφτόμουν τίποτα, γιατί να σκεφτώ; Καθίσαμε στα σκοτεινά να κοιταχτούμε. Στο ημίφως το γκαρσόνι μας σερβίρησε και μας κοίταξε μάλλον περίεργα. Περισσότερο τη Φλώρα. Ήπιαμε μια στάλα ποτό και σφίχτηκε πάνω μου.

-Πάμε να φύγουμε από δω Ίων! είπε παρακαλεστά.

-Γιατί; απόρεσα κι άνοιξα τα χέρια μου. Μη φοβάσαι..

-Πάμε Ίων..

Μα δεν προλάβαμε. Τα φώτα άναψαν όλα και γύρω μας όρθιοι καμιά δεκαριά άντρες μας κοιτούσαν. Τι τρέχει; σηκώθηκα προς το μέρος τους. Κανείς δε μίλησε. Γέλασαν όλοι μαζί απαίσια, περπατώντας κύκλο γύρω-γύρω μας. Το γέλιο βρόντησε απειλιτικό. ο πρώτος με χτύπησε άξαφνα από πίσω κι ύστερα, έκαναν πιο γρήγορες κινήσεις, δεν πρόλαβα ν αμυνθώ με χτύπησαν στο πρόσωπο, γέμισα αίματα, κύλισα χάμω, στο δάπεδο ενώ η Φλώρα ούλιαζε: Ίωωωων!

Άκουγα τη φωνή της, δεν έβλεπα, είχα τυφλωθεί από τα χτυπήματα, ένα ολόκληρο μαύρο πλάκωνε την ύπαρξή μου, ταξίδευα στο κενό, χανόμουν στο υπερπέραν κι όταν το μαχαίρι μπήχτηκε στην καρδιά μου, κατάλαβα το τελευταίο μου αίμα ν αναπηδά στο στήθος μου ενώ ακουγόταν στον αέρα η σπαραχτική φωνή της Φλώρας!

-Ίωωωωωωωωων!

Από τα διηγήματα που έγραφα τότε. Σήμερα επ ουδενί λόγο θα έγραφα έτσι.

 

ΓΑΜΙΣΤΆ

 

Έχω πάει σε χιλιάδες απεργίες. Κι εγώ σε χιλιάδες εταίρες ανοχής.

Υπάρχουν δυο ειδών άντρες. Οι Κομμουνιστές και οι ερωτευμένοι. Χρόνια λίγα και στους δυο.

Αστική τάξη στην Ελλάδα δεν υπήρξε και ούτε υπάρχει. Τίτλους ευγενείας, σερ, λόρδοι κλπ, μόνο σε κάποιους φιλέλληνες αποδίδονταν μέχρι κάποια χρόνια πριν. Ύστερα ξεχάστηκαν και οι κόντε και οι κόμηδες. Μετά τον πόλεμο λοιπόν, κάποιοι απέκτησαν με λοβιτούρες, με όποια μέσα, οικονομική δύναμη, έφτιαξαν μεγάλες περιουσίες, μεγάλα οικογενειακά τζάκια. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που κυβερνούν τον τόπο. Επειδή απέκτησαν πλούτο, συνέχιζαν την πολιτική των κοτζαμπάσηδων. Αγράμματοι, αμόρφωτοι, ηγέτες χωρίς καμιά επιστημονική κατάρτιση. Είναι οι άνθρωποι της μίζας, του ρουσφετιού, της δουλοπρέπειας. Είναι οι λεγόμενοι μικροαστοί, αυτοί που μισούν κάθε πρόοδο, που εμποδίζουν τον πολιτισμό, που δεν έχουν ιδέα από κουλτούρα.

Έχω χρέος να πω στην κοινωνία... λέει ο καθηγητής, πολιτικών επιστημών; κος Κοντογιώργης. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη βαρύγδουπη δήλωση πολλών ανθρώπων. Τι χρέος και παπαριές μας λένε; Γεννιέται και έρχεται κανείς σ αυτό τον κόσμο με τέτοιο ή κάποιο χρέος; Με κάτι τέτοια στραβώνω πολύ.

Η αξιοπρέπεια είναι κοινωνική υπόθεση.

Εκεί όπου ανακάτευα

τις τρίχες του μουνιού σου

πετάχτηκε ένας ποντικός

κι έφαγε το το τυρί σου

[μη ξεχάσετε ω άνδρες Αθηναίοι να δείτε την εσωτερική φωτογραφία]

Πάντως η αλήθεια, λέει πως δεν πρέπει να κάνουμε δηλώσεις εν θερμώ, για τις οποίες θα μετανιώσουμε άμεσα και θα τις ανατρέψουμε άρδην. Συμβουλές δεν υπάρχουν παρά μόνο για τα παιδιά αλλά ας πούμε και κάτι συμβουλευτικό. [Χεχε! νομίζω πως τελικά, όλοι δίνουμε κάποιες συμβουλές.]

Η παραγωγή έργου θεωρείται απαραίτητη για την επιτυχία. [Εκτός εξαιρέσεων, Καβάφης, Τζέιμς Τζόις..] Δηλαδή, αν γράψεις χίλια ποιήματα, αδερφέ, δεν μπορεί, κάποιο λόγο θα είχες για να κουραστείς τόσο...Επίσης, αν μπορείς να ζωγραφίσεις χίλιους δεκατρείς πίνακες! Τι διάολο, όλο μαλακίες θα κάνεις!

Και κάτι απλό: Το θέμα είναι να μη παραγνωριζόμαστε. Ούτε εδώ, ούτε αλλού.Από μακριά!

Κάποιος στο δρόμο κυνηγούσε το καπέλο του. Μόλις το πλησίαζε σαν ένα μαγικό αόρατο σχοινί το τραβούσε μακριά του. Ή μακριά μου, γιατί μπορεί να ήμουν εγώ. Ναι, εγώ ήμουν που κυνηγούσα το καπέλο μου και τώρα κρύωνε η κεφαλή μου. Μυστήριο πράγμα, δεν το έφτανα ποτέ κι κόσμος γύρω μου γελούσε- οι γυναίκες φέρνοντας την παλάμη κοντά στα χείλη να κρύψουν το μισοχαμόγελο τους. Κάτι Μογγολικές φάτσες με κοντά πόδια, λοξά, σχισμένα μάτια που είχαν επιζήσει από τον όλεθρο των παγετώνων πριν από εκατό χιλιάδες χρόνια, -γιατί άραγε επέζησαν;- και είχαν έρθει τώρα στην πατρίδα μου, στη γη δηλαδή που γεννήθηκε ο πατήρ μου. Κι αυτοί γελούσαν πιο πολύ. Χι, χι, χι, χι. Τέσσερα γέλια.

Aς το διάλο. Πάω και μπερδεύομαι με την ουρά σας.Τι δουλειά έχει ο αετός στο παζάρι; Με τρώει ο κώλος μου να τ ακούσω. Δεν πρόκειται να τα βρούμε εμείς οι δυο, όση υπομονή και να κάνω αλλά να τους σκοτώσεις όλους και να φτιάξεις καινούργιους, πάλι στο ίδιο καζάνι θα βράζεις. Φτάσαμε στην άκρη του πάτου. Όσες διαλέκτους κι αν δημιουργήσουμε η κατάληξη είναι πως δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσουμε.

Έχω πει χιλιάδες φορές να μη νευριάζω για τίποτε και όταν το καταφέρνω για μακρινά διαστήματα, είμαι ευτυχής. Όταν νευριάζω, εκνευρίζομαι χειρότερα με τον εαυτό μου που παραβαίνω τις αρχές μου. Άρα, ποτέ δε θα γίνω σοφός επειδή οι σοφοί είναι ήπιοι, γαλήνιοι. Όσοι είναι σοφοί να σηκώσουν το χέρι, ήρεμοι.

Γαμιστά.