Σ ΑΓΑΠΏ ΓΙΑΤΊ ΕΊΣΑΙ ΚΆΤΙ;

 

Έχει ενδιαφέρον να μάθουμε τι αγαπάει ο καθένας σ αυτό τον κόσμο. Εγώ τι αγαπάω αλήθεια; πολλές φορές παλαιότερα, έλεγα πως αγαπάω τη θλίψη, όχι τη δική μου αλλά αυτή που έρχεται απ την ερημιά ενός τόπου, απ την άτυχη αγάπη δυο παιδιών, τον τρόπο να κάθομαι στην άκρη της θάλασσας, μόνος, χωρίς κανέναν να συλλογιέμαι, να πικραίνομαι απ το άδικο που είναι περισσότερο απ όσο πρέπει. Κατά βάθος αγαπάω στιγμές, γενικά, όλο τον κόσμο-αλλά αυτό είναι άλλου είδους αγάπη. Για να λες πως αγαπώ αυτό ή εκείνο χωρίς περιστροφές είναι δύσκολο πράγμα η ολοκληρωτική αγάπη και, στην πραγματικότητα το αντικείμενο που αγαπάμε, αυτό που μας κάνει έστω για λίγες στιγμές να σκιρτούμε, ξεφεύγει από τα ΄μαθηματικά όρια και συνεχίζει να υπάρχει σαν κάτι αόριστο: σ αγαπώ γιατί είσαι ωραία; στη μορφή, στους τρόπους, στην κίνηση ή φευγαλέα; αυτό το φευγαλέα μου ταιριάζει για αρχή αλλά μετά μπαίνεις μέσα μου σαν σκέψη για όλη τη ζωή.

Δεν ξέρω αν αγάπησα τη ζωγραφική αλλά το γράψιμο και το διάβασμα σίγουρα.. Η ζωγραφική με ξεκουράζει, με πάει σε άλλους κόσμους, μου δίνει μια άλλου είδους ελευθερία και, ίσως αυτό το παιχνίδισμα του έμφυτου ταλέντου που στην ουσία αποτελεί μια ανωτερότητα. Το γράψιμο και το διάβασμα είναι δυο σιαμαίες ηδονές.

Όμως απ τους ανθρώπους τι αγάπησες; μεγάλο ερώτημα. Σίγουρα τους σπουδαίους ήρωες, τους γενναίους-αυτοί οι γενναίοι ακόμα μου προξενούν κατάπληξη αλλά και να θέλεις είναι πολύ δύσκολο να μοιάσεις στους γενναίους, Οι μεγάλοι ευεργέτες, οι επιστήμονες, οι δάσκαλοι, οι γονείς, ο πατέρας και η μητέρα. Αλήθεια έχετε σκεφτεί ειλικρινά πόσο αγαπάτε τους γονείς σας; ή πως σε κάποιες στιγμές δεν τους αγαπούσατε καθόλου; όλοι τα χουμε σκεφτεί αυτά και έχουμε περάσει τέτοια διλήμματα κι ακόμα και για τους κολλητούς μας φίλους κατά καιρούς τους έχουμε βάλει σε κρησάρα

Στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι αγαπήσαμε, έτσι νιώθω κι εγώ. Μια δίκαιη μοιρασιά στην δοτή αγάπη και σε εκείνη που έμεινε όνειρο άπιαστο, σε κάτι αόριστο, ένα κορίτσι που πέρασε ένα απόγευμα μαζί σου και δεν το ξαναείδες, ένα αέρι Καλοκαιρινό που φύσηξε και τίποτε δε γύρισε πίσω. Η αγάπη πίσω δε γυρνά θα ήταν ένας ωραίος τίτλος. Μελό. Της προσωπικής μας αλλά και της δημόσιας εικόνας ενός άντρα και μιας γυναίκας. Η αγάπη, λοιπόν, είναι κάτι που μένει, όταν έχει φύγει.

Επίσης πολλοί αγαπούν τη μεγάλη ζωή και το χρήμα. Τη μεγάλη ζωή να πω μια αλήθεια την εκτίμησα, μου άρεσε, όχι υπερβολικά αλλά είχε ένα ενδιαφέρον όταν μπήκα σ αυτή τη διαδικασία. Το χρήμα ευτυχώς ή δυστυχώς δεν το εκτίμησα σωστά ή δεν το σεβάστηκα και ακόμα έτσι κάνω. Το ψέμα δε χωράει σε τέτοιες εξομολογήσεις και η αλήθεια είναι πως όταν λείπει[εντελώς;] το χρήμα δε νιώθω καλά. Είναι μια πολύ άβολη κατάσταση το μπατιριλίκι. Θα μπορούσα πάντως να είχα κάνει χρήματα αν "ήθελα".

 

ΩΡΑΊΑ ΖΩΉ 2

 

Ακούω τους δημοσιογράφους και για πολλοστή φορά εξοργίζομαι με τις προσωπικές λαθεμένες τους απόψεις σε πολλά θέματα και ένα που είναι στην επικαιρότητα αυτές τις μέρες είναι η κατάργηση της πυγμαχίας και της άρσης βαρών από τους Ολυμπιακούς αγώνες κι αντί να υποστηρίξουν που πάρθηκε, έστω μετά από αιώνες μια σωστή απόφαση γι αυτά τα βάρβαρα αθλήματα-τι άθλημα είναι αυτό που δυο άνθρωποι χτυπάνε ο ένας τα μούτρα του άλλου; απορούν, οι δημοσιογράφοι και λένε μπούρδες περί παραδοσιακών, ευγενών! αθλημάτων. Τι να πει κανείς, σ αυτό τον παράλογο κόσμο μας;

 

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει η ωραία ζωή, πως εγώ περνάω τώρα τα πάντα και εσείς είσαστε μηδέν-είναι μια ουτοπία δική μας. σκέφτομαι πως αυτό έχει να κάνει άμεσα με την υγεία, ο υπέρτερος υγιής άνθρωπος και, ίσως αυτό να είναι η Αχίλλειος πτέρνα του, το νους υγιής εν σώματι υγιή είναι αξεπέραστο, για τον απλό λόγο πως δεν μπορεί να κάνει σεξ ένας άρρωστος άνθρωπος.

 

Αυτή ναι που λες μάγκα, μέσες- άκρες η ζωή μας- ξεφτίλα, μικροχαρές, μαλακίες, που και που κανένα μπεκρή μεζέ, κανας γκόμενος, καμιά χαρακιά στο μενού της σεξουαλικής μας απόλαυσης, και τα σήριαλ ενός μαλακισμένου υπόκοσμου μεταξύ, ΠΑΡΆΝΟΜΗΣ ΑΓΆΠΗΣ- τρίχες δηλαδή, τάχα πως επιβιώνουμε ενός πολιτισμού, κι αν καμιά φορά ξεφύγουμε κι ακούσουμε Γώγου, κανέναν Άσιμο, , άιντε και να διαβάσουμε λίγο, Ράιχ και περι αναρχίας Μπακούνιν γιατί ο Κροτόπκιν μας φαίνεται βαρύς, δηλαδή ψευτοκολτούρα εν μέσω πανδημίας και βόρειας νόσου, ανθρώπων δηλαδή σαν εμάς, σαν εσένα και σαν εμένα που δεν νοούμε να καταλάβουμε τίποτα-ούτε γιατί ζήσαμε μηδέ γιατί θα πεθάνουμε.

 

"Ο άνθρωπος που έφτιαξες δεν μπορεί να περπατήσει γιατί έχει ένα πόδι ή στην καρέκλα που έκανες δεν μπορείς να καθίσεις γιατί είναι στραβή" λέει κάπου ο Καντίνσκι, διδάσκοντας ή προσπαθώντας να εξηγήσει το μέσα [ένδον] και το έξω [μορφή] στην τέχνη και δη την αφηρημένη. Μα τέχνη που γι αυτούς που την εννοούν μόνο τέτοια δεν είναι και για όσους όχι, εντελώς ακαταλαβίστικη και μπορεί οι πολλοί να έχουν δίκιο; αυτοί που δεν καταλαβαίνουν την αφηρημένη τέχνη;   

ΚΆΘΕ ΧΕΙΜΏΝΑ

 

ΣΤΗΝ ΕΞΩ ΘΥΡΑ 2

Πέτρα και ασβέστης

στην αυλή λίσβας λίγο πλακόστρωτο

στους τοίχους ασπρισμένοι λίθοι, σκεπή στον αγέρα, στον κεραμιδένιο άνεμο

Κάθε Χειμώνα ανέβαινε ο πατέρας να επιδιορθώσει τις σταγόνες

που εμείς, καθισμένοι όλοι μαζί σε ένα κρεβάτι θωρούσαμε να πέφτουν μια-μια σαδιστικά στο σανιδένιο πάτωμα

Τακ! τακ!

Τα μπλε παράθυρα δεν είχαν σπασμένα τζάμια, το κρύο δε φούντωνε ,

το τζάκι έκαιγε κι ο καπνός τύλιγε τις ανάσες μας.

Ήμασταν παιδιά τότε και παίζαμε στη μικρή αυλή που μας φαίνονταν Σαχάρα.

Σκοτώναμε τα γόνατα, το αίμα κυλούσε στις πληγές του μικρού μυαλού μας.

Τρώγαμε λίσβα μα υπήρχε ζωή.

Η μητέρα όλη μέρα στις δουλειές.

Ο πατέρας στο μεροκάματο και στο ούζο.

Εμείς μεγαλώναμε με τα δέντρα της αυλής,

τα χρόνια γκρέμισαν το πέτρινο σπίτι

οι ροδιές στον κήπο άφθαρτες στο κόκκινο και πάντα ένας έρωτας να βασανίζει τις ανάσες μας.

Αυτοί οι Χειμώνες που πέρασα εκεί στο σπίτι μου

γεμάτοι ξεροβόρια, -τα δέντρα έσπαζαν απ τη μανία τους-

κανένας δε θα μου πει γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα και όχι αλλιώς.

Το πέτρινο σπίτι γκρεμίστηκε, ο πατέρας πέθανε, λίγο αργότερα η μητέρα

όλα σκυθρώπιασαν

μαύρισαν οι τοίχοι, ράγισε το τσιμέντο και η ψυχή μου

ξεθώριασε η παλιά εικόνα.

Ο κήπος γέμισε βάτα, αγριάδες περικύκλωσαν τον παλιό κόσμο

έκλεισαν την παλιά ζωή στο αγκάλιασμα τους για πάντα.

Κανείς δεν πατάει τώρα εκεί

φώλιασε μόνο το φίδι του σπιτιού που λεγε η μάνα μου

και εμένα οι κεντρίνες τσιμπούν μεθυσμένες, κίτρινες

να με γυρίζουν κάποτε εκεί

ΠΟΙΗΣΗ Κ. ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ

 

ΤΟ ΜΈΛΛΟΝ

 

TO MΕΛΛΟΝ ΑΟΡΑΤΟ

Πολλά είδες, πολλά έμαθες, πολλά θα πάθεις. Έτσι μου είπε
μια τσιγγάνα εν ευθέτω χρόνο πριν από καιρό, όταν ήμουν
πολύ νέος. Τότε δεν της έδωσα και πολύ σημασία. Αργότερα,
όποτε μου ερχόταν στο νου η σκηνή με την όμορφη τσιγγάνα
να μου κρατάει το χέρι, να με κοιτάζει στα μάτια,
στραφταλίζοντας τα δικά της, σκεφτόμουν πως αυτό μου θύμιζε
ρήσεις από σοφούς. Ή στίχους ποιητών. Στίχους από τον όμηρο
όπως: «Πολλών δε ανθρώπων οίδεν άστεα και νόον έγνω»,
ο πολύπαθος Οδυσσέας. Και μαζί μ αυτό, πάντα σκεφτόμουν
γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν να μαντέψουν το μέλλον [τους].
Ανέκαθεν συνάρπαζε το γεγονός της μαντείας, να μάθουν τι
πρόκειται να τους συμβεί αν είναι δυνατόν με την
παραμικρότερη λεπτομέρεια. Εμένα αυτό μου φαίνεται, νοσηρό,
ανόητο, ανιαρό. Συνάμα αφόρητα τραγικό. Τι νόημα έχει να
ξέρεις πως θα ζήσεις; Πως θα πεθάνεις; Αν δηλαδή πεθάνεις
άρρωστος με αφόρητους πόνους από αρρώστεια ή το παιδί σου
θα σκοτωθεί σε αυτοκινητικό και άλλες τέτοιες παρόλες;
Οι αρχαίοι λαοί, όλοι ανεξαιρέτως είχαν τους μάντεις, που
δυστυχώς έπρεπε να προβλέπουν και τα καλά και τα κακά και
τότε αλίμονο τους! Φανταστείτε την Κασσάνδρα με αυτή την
απίστευτη τιμωρία των θεών να προμαντεύει μόνον τα κακά!
Σήμερα έχουμε τα μέντιουμ, τις χαρτορίχτρες, χίλιες δυο
παραλλαγές αυτής της ανοησίας. Ανθούν, κοροϊδεύουν,
κοροϊδεύονται, προβλέπουν στα άστρα την μοίρα; Την τύχη των ανθρώπων. Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατο, είπαν οι
αρχαίοι σοφοί. Ρήση με την έννοια στραμμένη στην επιστήμη,
στη ζωή όπως είναι στη ζωή χωρίς δεισιδαιμονίες και αερικά. Τελειώνοντας με τους κάθε λογής μάγους, θα πω πως, αυτοί
αιώνια προσπαθούν να φοβίσουν τον απλό ανθρωπάκο γιατί
έτσι θα είναι πιο εύκολο το έργο τους αλλά και το έργο μιας
ανεκτικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας στηριγμένης στο μαγικό
κόσμο του Χάρι Πότερ, στον μάγο του Οζ.

 

ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΜΑΓΚΑ 2

 

Πολύ μ αρέσουν τα σκυλιά που τα φωνάζουν τ αφεντικά τους κι αυτά δεν ακούνε.

Χρυσαφικά του ήλιου, καινούργια ανάσα, μεγάλη απόφαση για κάποιον που αγαπούσε τη ζωή, σαν εμένα που δεν έδινα ποτέ λογαριασμό σε κανέναν, να κυνηγήσω ένα άλλο όνειρο.
Ο Στεφάν περνούσε τον καιρό του με κάτι κυρίες. Πλούσιος, αριστοκράτης, γλεντζές, ασχημάντρας. Ήταν παντρεμένος αλλά δε μιλούσε ποτέ γι αυτό. Τα εν οίκω μη εν δήμω, έλεγε και εκλεινε το θέμα.
-Είναι μια πολύ περήφανη, μου είπε ξαφνικά μια μέρα. Ακατάδεκτη. Χρύσα τη λένε. Να της δώσω το τηλέφωνο σου; με ρώτησε και με κοίταζε ερευνητικά.
-Γιατί το δικό μου; γέλασα. Και είσαι σίγουρος πως θα μου τηλεφωνήσει;
-Ναι, άμα της περιγράψω πόσο όμορφος είσαι θα σε πάρει σίγουρα, είναι η γυναικεία περιέργεια.
Το ύφος του δεν έκρυβε καμιά ειρωνεία.
-Μόνο εσύ μπορείς να της σπάσεις τα μούτρα! επειδή είναι όμορφη εμάς δε μας καταδέχεται! Εξ άλλου δεν κάνουν όλες οι γυναίκες για όλους τους άντρες.
Χαμογέλασα με κάποια αυταρέσκεια αν και δεν είχα ποτέ αμφιβολίες για το ποιος ήμουν-ένα σκυλί που δεν άκουγε κανέναν. Ο Στεφάν κατά βάθος δε φαινόταν να με ζηλεύει. Απλά ήταν ελαφρώς περιπαιχτικός γύρω από τους όμορφους.
-Δεν έχει καμιά σημασία η ομορφιά, έλεγα εγώ ψεύτικα.
-Έχει πολύ μεγάλη σημασία μάγκα! είναι σπουδαίο να είσαι όμορφος, ωραίος! κι εσύ είσαι! κρίμα που δεν είμαι κι εγώ! Να δώσω το τηλέφωνο σου της ακατάδεχτης;
-Εντάξει, είπα. Δος το και δεν ήξερα τι μπορούσε να συμβεί με αυτή μου την κίνηση.

Το βράδυ ήρθε αργό. Ντύθηκα κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, καλός είσαι μη κοιτάζεσαι! με είχε συμβουλεύσει η τελευταία γυναίκα που έζησα μαζί της τρία χρόνια. Με ζήλευε, όχι πολύ αλλά καμιά φορά η λίγη ζήλια τονώνει το αίσθημα ανωτερότητας που υπάρχει σε όλους τους ωραίους άντρες σαν εμένα. Έφυγε όμως, με παράτησε και ήταν η μοναδική που το είχε κάνει αυτό. Είσαι πολύ όμορφος! δεν αντέχεσαι, γι αυτό φεύγω. Καλή τύχη μάγκα! Έτσι μ αποχαιρέτησε ένα πρωινό στην άσφαλτο.
Ξανακοιτάχτηκα στον καθρέφτη δεν έλεγε όλη την αλήθεια, πέρασα τα δάχτυλα μου ανάμεσα στα πυκνά, ρούσα μαλλιά και βγήκα. Που θα πήγαινα; κανένας δε με περίμενε απόψε και μάλλον θα κατέληγα στη γνωστή παρέα στο μπαρ του Αρμόδιου. Χρόνια πήγαινα εκεί, ωραία ήταν. Πειράγματα με τους φίλους αντροπαρέα αλλά και πολλές γυναίκες. Όμορφες, πουτάνες. Μεθυσμένες, μερικές μαστουρωμένες, τις είχα βαρεθεί.
Μηχανικά κατευθύνθηκα προς τα εκεί, που να πήγαινα; πολλά χρήματα δεν κυκλοφορούσα τελευταία, άρα ήταν μια βολική λύση ο Αρμόδιος, που μόλις με είδε να κάθομαι στη μπάρα, έσπρωξε προς το μέρος μου μια Κικάο, την αγαπημένη μου μπύρα. Ανταλλάξαμε μια φιλική ματιά, με συμπαθούσε ο Αρμόδιος που το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης αλλά ένεκα της ονομασίας του μαγαζιού σχεδόν κανείς δεν τον ήξερε με το πραγματικό του. Από την  άκρη της μπάρας με χαιρέτησε η Ντόνα, γυναίκα μιας βραδιάς. Της χαμογέλασα. Είχαμε κοιμηθεί μια βραδιά μαζί.
Δεν είχα προλάβει να κατεβάσω μια γουλιά από τη μπύρα όταν χτύπησε το κινητό. Το άνοιξα, άγνωστος αριθμός.
-Ποιος είναι; ρώτησα.
-Είμαι η Χρύσα, άκουσα μια ωραία φωνή.
Αστραπιαία θυμήθηκα τον φίλο μου Στεφάν.
-Έλα στο μπαρ του Αρμόδιου, είπα κι έκλεισα.
-Τι σόι άνθρωπος είσαι; σούφρωσε τα χείλια του ο Αρμόδιος από μέσα. Είναι αναγκαίο να ξέρει η κοπέλα το μπαρ μου;
Γάτος ήταν,  πως κατάλαβε πως ήταν κοπέλα;
Δεν του απάντησα, τι να του λεγα, τα πιανε όλα στον αέρα. Κατέβασα μια γουλιά Κικάο, η Ντόνα ήρθε κοντά μου.
-Τι κάνεις όμορφε;
Την κοίταξα λοξά. Έφυγε.
Όταν έφτασε η Χρύσα έμεινα εμβρόντητος αλλά προσπάθησα να μη το δείξω. Πανέμορφη, δεν υπάρχουν λόγια για να την περιγράψω.
-Είμαι η Χρύσα, είπε και με κοίταζε στα μάτια.
-Πως με αναγνώρισες; ρώτησα.
-Μου είπε ο Στεφάν πως είσαι ο πιο ωραίος της παρέας, γι αυτό ήρθα, αλλιώς δε θα με έβλεπες ποτέ.

Σμίκρυνε ο κόσμος μου, έγινε μια σταλιά, αυτή η γυναίκα θα είναι η καταστροφή σου, μουρμούρισε πίσω μου ο Αρμόδιος την ώρα που φεύγαμε αλλά εγώ τον κοίταξε επιτιμητικά, δεν έδωσα και πολύ σημασία στα λόγια του, εξ άλλου δεν ήμουν πολύ εύκαιρος στα προφητικά λόγια. Απλά τον ρώτησα αν την ήξερε.
-Όχι, δεν την ξέρω. Κανείς δεν την ξέρει αλλά εσύ καλά θα κάνεις να την αποφεύγεις, μοιάζει επικίνδυνη, άκου και μένα κάτι ξέρω κι εγώ από γυναίκες. Και μάλλον παντρεμένη.
Παντρεμένη; πως του ήρθε και ρώτησα τη Χρύσα γι αυτό.
-Όχι, βέβαια! είπε γελαστά και μ έπεισε.
Όλοι οι άντρες παινεύονται πως ξέρουν πολλά για τις γυναίκες κι εγώ κάτι παραπάνω, έλεγα κι ύστερα από μια μέρα συναντήθηκα με τη Χρύσα, δεν άντεχα μακριά της, ούτε κι αυτή και ήρθε στο δωμάτιο φορώντας ένα πέπλο λευκό, νεράιδα σωστή, κινήθηκε με χάρη, απέθεσε όλες τις αλήθειες της στο δικό μου γυμνό κορμί κι εγώ την αγάπησα, πως γίνεται αυτό; από την πρώτη στιγμή κι εκείνη δεν ήξερε ν απαντήσει.
-Θα σ αγαπώ πάντα! φώναξε.
-Κι εγώ! φώναζα στο άδειο δωμάτιο όταν έλειπε κι αντηχούσαν οι τοίχοι.
Πέρασαν δυο βδομάδες, όλη η χαρά του κόσμου πάνω μας.
Με τον Στεφάν δεν είχαμε συναντηθεί, σα να μη βιαζόμουν να βρεθούμε, να τα πούμε, δεν τον ήξερα και τόσο καλά, τελευταία κάναμε παρέα. Τον πήρα τηλέφωνο ήρθε κεφάτος στου Αρμόδιου. Χωρίς να του πω τίποτε, το κατάλαβε.
-Έλα ρε! μη μου πεις πως την έρριξες; πω,πω! είσαι πρώτος μάγκας, το βλέπω στο πρόσωπο σου, μου είπε γελώντας. Περνάς καλά ε, τυχερέ! κερνάς απόψε, όλα δικά σου..όμως βοήθησα κι εγώ, για πες μου; πες μου λεπτομέρειες ρε μπαγάσα πως την κατάφερες.. δε θα τη φέρεις στην παρέα..να της κάνω καζούρα..
-Έτυχε, είπα. Όχι ακόμα, τα πράγματα είναι σοβαρά..
-Δηλαδή; μ έκοψε με αλλιώτικο ύφος.
-Τίποτε, ξέχνα το είναι νωρίς ακόμα, θα δούμε στο μέλλον. Μπορεί να την παντρευτώ..
Ο Στεφάν έσκασε στα γέλια.
-Γιατί γελάς; τον ρώτησα. Που βλέπεις το αστείο;
Κάτι είχε αρχίσει να μη μ αρέσει στο ύφος του, χωρίς να φαίνεται ικανή αιτία να χαλάσει τη φιλία μας αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Ποτέ δεν ξέρεις όπως επαναλάμβανε συχνά η Χρύσα.
-Τι εννοείς μ αυτό; τη ρωτούσα.
Τρεμόπαιζε τα βλέφαρα. Σκοτείνιαζε.
Καθόμασταν τότε στη βεράντα του σπιτιού μου, πίναμε ένα ποτό μετά από τον έρωτα, καπνίζαμε τσιγάρο,ήμασταν δυο ευτυχισμένοι άνθρωποι. Και είχε περάσει ένας μήνας μόνο. Ένας μήνας που φαινόταν χρόνος.
-Είδες πως χάνεται ο χρόνος όταν αγαπάς; ω! σε λατρεύω! φώναξε δίπλα μου.
-Ναι! απάντησα. Έτσι είναι, όταν αγαπάς δεν υπάρχει χρόνος.
Και την άλλη μέρα πήγα και αγόρασα ένα δαχτυλίδι. Το ίδιο βράδυ της έκανα πρόταση γάμου στο μπαρ του Αρμόδιου. Η Χρύσα ξέσπασε στα γέλια. Γελούσε απίστευτα, και πιάνοντας το μέτωπο  οπισθοχώρισε προς την έξοδο, έφυγε. Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτή την εικόνα και το γέλιο της.
-Είδες; το είδες αυτό; έγινε αλήθεια; με ρωτούσε ο Αρμόδιος και όλοι οι πελάτες είχαν νεκρώσει σε μια στιγμή ακίνητη. Τίποτε δεν κινιόταν κι εγώ με το δαχτυλίδι στο χέρι, μετέωρος, αδύνατο να εξηγήσω, βγήκα έξω, πήρα τους δρόμους στο σκοτάδι της νύχτας αλλά και της ανθρώπινης παράνοιας. Από τότε δεν την ξαναείδα..

Όταν συναντήθηκα με τον Στεφάν στο δρόμο, μου χαμογέλασε περιπαιχτικά. Περπατήσαμε λίγο στο πάρκο.
-Κανονικά έπρεπε να σου κάνω μήνυση για μοιχεία! είπε στρυφνά. Για να καταλάβεις πως δεν είναι όλες οι γυναίκες για σένα επειδή είσαι όμορφος. Να πληρώσω και δυο μπράβους να σου στραπατσάρουν εσαεί την ωραία σου φάτσα αλλά σε συμπαθώ ρε μάγκα, μη νομίζεις, ας πήγες με τη γυναίκα μου...αλλά, ξέρεις τι τους έκαναν τους μοιχούς στην Αρχαία Ελλάδα; Επί Δράκοντος του εκτελούσαν σαν δέντρα., αργότερα τους έχωναν από ένα καρότο ξέρεις που, ύστερα τους κούρευαν, τη μοιχαλίδα μπορούσε να την προσβάλλει ο καθένας, της έσκιζαν τα ρούχα, την έβριζαν, την ξευτέλιζαν! Στην εποχή μας καταργήθηκαν όλα αυτά αλλά παραμένει όμως μια σοβαρή αιτία διαζυγίου κι εγώ έπρεπε να χωρίσω με τη Χρύσα που μου είχε κάνει το βίο αβίωτο. Σ ευχαριστώ μάγκα για τη βόηθεια σου.
-Και γιατί διάλεξες εμένα; ρώτησα. Πως ήξερες πως θα ενδώσω και πόσο μάλλον ότι η Χρύσα θα με ερωτευόταν;
-Ε, το ήξερα πως θα γίνει έτσι, το ήξερα. Είστε και οι δυο μεγάλα ψώνια, κατάλαβες; Καλή τύχη μάγκα, είσαι από αυτούς που ερωτεύονται οι γυναίκες, γι αυτό.

ΤΕΛΟΣ

 

ΧΡΌΝΙΑ ΠΡΙΝ Ή ΜΕΤΆ

 

ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ.
Πηγαίναμε εκεί χρόνια. Ένας πλάτανος με κολλημένο
επάνω τον βαθυπράσινο κισσό, αγκαλιά αιώνες, μια
βελανιδιά ξερακιανή με ασπρισμένα τα κομμάτια στον
κωλόριζο, γεμάτη μυρμήγκια να ταξιδεύουν, ν ανεβαίνουν
και να κατεβαίνουν έρμαια των ψευδαισθήσεων να αποδείξουν
πως με την εργασία κερδίζουν μια θέση σ αυτόν τον
μαραζωμένο κόσμο της αυταπάτης. Πιο δίπλα το πουρνάρι
γκριζερό, δίσκαμπτο, αειθαλές, με τα αγκαθωτά φύλλα του,
τους τζίτζικες να φωνασκούν τα Καλοκαίρια και να πεθαίνουν
κάθε Χειμώνα. Αυτό το πουρνάρι με το στραβό ψήλωμα,
πήγαινε σχεδόν παράλληλα με το έδαφος, έστριβε προς το
γκρεμό, κάτω από το μεγάλο πεζούλι της αυλής και
μπορούσες να ταξιδέψεις μαζί του στο χάος αν ήθελες να δεις
τον άλλο κόσμο πάνω από το ύψος της φθαρμένης
πραγματικότητας. Πάνω από το γκρεμό που στο βάθος του,
κυλούσε ένας μακρύς και βουερός νερόλακκος.
Στον αυλόγυρο του καφενείου των δέντρων, επικρατούσε
συνήθως μια ησυχία, τα δέντρα έπιναν τον καφέ τους
αμέριμνα, θροΐζοντας τα φύλλα, πασχίζοντας να ξεπεράσουν
την απουσία των ανθρώπων. Στην άλλη άκρη, στηριγμένη
στις πέτρες του τοίχου, μια κουτσουπιά, έρριχνε τον παχύ
ίσκιο της. Τα ημιστρόγγυλα φύλλα, ο μαύρος ίσκιος του
γερασμένου κορμιού της, παίδευε τα παιδιά, που έκοβαν από
ένα φύλλο, το τοποθετούσαν στο αριστερό χέρι που έκανε
τρύπα και με την ανοιχτή παλάμη του δεξιού, χλάπ! χτυπούσαν ξαφνικά έτσι που να ακουστεί ένας μεγάλος κρότος στην
ησυχία του ανήμπορου μεσημεριού κι όλος αυτός ο κόσμος
λες και ξυπνούσε τότε από έναν λήθαργο αιώνων. Ο Πλάτανος
σαν πιο μεγάλος και πιο ψηλός από όλους, με τα φύλλα του
να μοιάζουν με ανοιχτές παλάμες, κοκκινωπές το Φθινόπωρο, ανοιχτοπράσινες την Άνοιξη, δεν έλεγε τίποτε. Τι μπορούσε
να πει άλλωστε; Ζούσε αιώνες θλιμμένος από τόσα που είχε
δει κι αν μπορούσε ν απαλλαχτεί από σφιχταγκάλιασμα του
κισσού που του κοβε την ανάσα, θα το έκανε ευχαρίστως αλλά
βλέπεις στη ζωή δε γίνεται πάντα αυτό που ήθελαν τα δέντρα.

 

Η ΔΟΛΟΦΟΝΊΑ ΤΟΥ ΛΌΡΚΑ

 

Ο Λόρκα δεν ήταν ένα μικρό παιδί, ήταν ολόκληρος άντρας δεκαοχτώ χρονών. Η Έλντα Φέργκιουσον είχε έρθει από τη Νότια  Καλιφόρνια του 1964. Ο Λόρκα υπολόγισε τα χρόνια που πέρασαν μέχρι το 2015 και τα βρήκε λειψά. Πάντα του έλλειπε ο χρόνος, ποτέ δεν τα προλάβαινε όλα. Ωστόσο το γράμμα το έλεγε ρητά: I living Sunday morning and I don t go buck.

Το βράδυ ήταν δυσκίνητο καθώς αργοπήγαινε το μαύρο γύρω από το πρόσωπο της. Ένα πρόσωπο λείο με φακίδες στα Αμερικάνικα μάγουλα της. Το λινό φόρεμα κάλυπτε ελάχιστα τα λιγνά πόδια της που έδειχναν την καταγωγή της. Το χρώμα με τα πουά αχνοπράσινα στο λευκό, οι υπερβολικά ψιλοτάκουνες μπότες, τίποτε δεν ήταν άσχετο πάνω σ αυτό το αρχέτυπο μοντέλο. Το γέλιο της ίδιο με την απέραντη έρημο της Καλιφόρνια όπου είχε γεννηθεί πριν από δεκαοχτώ χρόνια. Τόσο ήταν τώρα η Έλντα Φέργκιουσον απόγονος της βαθύπλουτης οικογένειας από τους περασμένους αιώνες, από τρίτες γενεές που λέμε όταν θέλουμε να δείξουμε πως κάποιος δεν είναι νεόπλουτος, άρα βλάχος. Άρα αμόρφωτος, χωριάτης.
Η βραδιά κυλούσε ανόητα κι αν δεν ήταν ο Λόρκα που όλο την κοίταζε σχεδόν αποσβολωμένος πίνοντας μια μαύρη βότκα του προπερασμένου αιώνα, θα είχε φύγει. Βέβαια κάτι της έλεγε αυτό το χαμόγελο αλλά δεν ήξερε ούτε τα όνομα του. Ποιος να ήταν αυτός;  είχε σημασία τα όνομα του; είχε σημασία αν περνούσε ένα από τα τελευταία βράδια της στην Ελλάδα με έναν ακόμα εραστή; Η Έλντα δεν ήταν αγνή ούτε είχε φορέσει ποτέ ζώνη αγνότητας-αλήθεια φορούσαν κάποτε οι γυναίκες τέτοιο πράγμα;
Γέλασε που το σκέφτηκε αν και θα προτιμούσε κάποια φορά να το δοκιμάσει! Έριξε ένα ακόμα περίτεχνο χαμόγελο στον Λόρκα που έλιωνε στον ιδρώτα. Φαινόταν και ήταν άμαθος, αμούστακος γαρ ακόμα στο παιχνίδι αυτό και πόσο μάλλον της ακολασίας που λαμπύριζε στα γαλάζια μάτια της.
Ύστερα όμως το πρόσωπο της γινόταν άδειο, δεν μπορούσες να γράψεις κάτι πάνω της. Άφηνε την ελεύθερη έκφραση παρθένας να κυλιέται στο πάτωμα, άφηνε τα χείλη να σαλεύουν σε ρυθμούς αλλά και στο πρόσωπο του άλλου το θράσος σαν δώρο της φύσης έμοιαζε να κυριαρχεί πάνω στη ζωώδη φύση του μεγαλύτερου

ελιξίριου πάνω στην ανθρώπινη μοίρα που ήταν το ερωτικό συνένωμα.
Βρωμοιστορία. Όμως έπρεπε. Έπρεπε ή να φύγει τώρα γιατί και των άλλων τα μάτια, γύρω του λαμπύριζαν ίδια κι ακόμα χειρότερα από τα δικά του. Αντί αυτού πήγε κοντά της και την ακούμπησε ελαφρά στο αφράτο χέρι της. Η Έλντα ανατρίχιασε όπως συμβαίνει αυτές τις ώρες και τις στιγμές. Γύρισε χώνοντας τα μάτια της στα δικά του, είδε την επανάσταση γεμάτη οίκτο, αν και δεν την ενοχλούσε καθόλου αυτό. Εκείνο το αγόρι όφειλε να είναι επαναστάτης, αυτή όχι. Απόγονος των Φέργκιουσον έπρεπε να βλέπει τον κόσμο από υψηλά με κάποια υπεροψία που την είχε.
Την είχε; Αναρωτήθηκε και ο Λόρκα προσπαθώντας να δει τον βολβό του ματιού της, πίσω από τον φράχτη των τσίνορων, ανάμεσα από ένα υγρό μήτρας που κύλισε σαν ποταμός κι αργά ανέβαινε από τα πόδια στο στήθος της που φούσκωνε όπως της Μέριλιν Μονρόε στους καταρράκτες του Νιαγάρα.
Δε μίλησαν στην αρχή, ούτε κι αργότερα μιλούσαν πολύ. Απλά γλιστρούσαν ο ένας μέσα στον άλλον γεμάτοι οίκτο για όσα συνέβαιναν. Γιατί οίκτο; Αναρωτήθηκε ο Λόρκα. Γιατί ο οίκτος είναι συναίσθημα ανωτέρων όντων επιβεβαίωσε η Έλντα κάνοντας τη νεανική κόμη της να τρέμει.
-Πάμε στο σκοτάδι; Της ψιθύρισε όταν τα πράγματα φαίνονταν πως δυσκόλευαν.
-Πάμε! φώναξε δυνατά αυτή και οι άλλοι απόρεσαν.
Βγήκαν σαν σκιές και χάθηκαν στο σκοτάδι. Κανείς δεν τους ακολούθησε κι όμως όλοι ήξεραν τι έκαναν όλη τη νύχτα. Δεν είναι παράξενο που μας αρέσουν οι ακολασίες και των άλλων; Αγόρι μου καλά έκανες και με πήρες μαζί σου. Καλά έκανες και ήρθες απόψε μαζί μου. Έχεις ακόμα μια ώρα ζωής, μπορεί να ναι η τελευταία σου.
Ο Λόρκα δεν πίστευε σε τόση ευτυχία. Ή δεν πίστευε ποτέ σε τέτοιες ευτυχίες και δεν του άρεσαν οι μαντεύοντες τα μέλλοντα. Ήταν πιο πραγματιστής αλλά γιατί του είπε πως είχε ακόμα μια ώρα ζωής; Αυτός ήταν μόνο δεκαοχτώ χρονών ...
Η Έλντα Φέργκιουσον προσευχήθηκε γυμνή πλάι στο χαϊδευτικό χέρι του Λόρκα. Ύστερα σηκώθηκε και χόρεψε στο σκοτάδι αν και αυτός ήθελε το φως εκείνη το αρνήθηκε, δεν έχω ωραίο σώμα, του δικαιολογήθηκε κι αυτός απόρεσε με την υποχόνδρια σκέψη της. Αυτή δεν είχε ωραίο σώμα; Τότε ποιος είχε; Στο μυαλό του όμως κυριάρχησαν και οι φιγούρες των άλλων. Ήταν απειλητικές μάσκες αλλά ο Λόρκα δε φοβόταν όσοι κι αν έρχονταν αρκεί να υπερασπιζόταν την ΄Ελντα κι αυτή εκείνον.
-Μπορώ να πεθάνω για σένα, της είπε.
-Δε χρειάζεται να πεθάνεις! Να ζήσεις πρέπει! φώναξε αυτή.
Το τελευταίο βράδυ του Καλοκαιριού περνούσε  ανάμεσα από την παλάμη της σαν ένα φύλλο. Πράσινο φύλλο γεμάτο ζωή και φόρεσε το μεσοφόρι της. Τα μαλλιά ριγμένα στην πλάτη και σηκώθηκε κι αυτός ολόγυμνος. Η Έλντα τον θαύμασε. Που ήταν γυμνός και δε ντρεπόταν. Ούτε αυτός ούτε εκείνη που τον έβλεπε.
Ύστερα αφού ντύθηκαν πιασμένοι χέρι-χέρι βρέθηκαν στο υπόγειο. Μακριοί διάδρομοι, άσπροι σοβάδες, χάμω το μωσαϊκό, ατέλειωτοι δρόμοι. Στο βάθος εκείνοι οι άνθρωποι με τις απειλητικές μάσκες για πρόσωπα, ένας-δυο, τρεις εμφανίστηκαν από το πουθενά. Κανείς δεν εμφανίζεται από το πουθενά. Κάπου πρέπει να υπάρχεις για εμφανιστείς μετά από τον οίκτο. Μην κοιμάστε! Καμιά πόρτα δεν άνοιξε αν και υπήρχαν πολλές όπου έμεναν διάφοροι άνθρωποι, να κοιτάξουν να δουν αν υπάρχει ένα ακόμα δράμα έξω από την πόρτα τους. Ο καθένας έχει ένα διαφορετικό τρόπο ν αντιμετωπίζει τη ζωή. Τη ζωή και τον θάνατο. Μπορεί όμως να ήταν μόνο η ζωή, γιατί δεν υποψιάζεσαι στα δεκαοχτώ σου να πεθάνεις.
Μια συγχορδία ύποπτης μουσικής που ξετίναξε ο χορδιστής, μερικές λέξεις που ξέφυγαν του ομιλητή, ένα όνειρο και οι πιο χαμηλές νότες, ακούστηκαν θλιβερές. Από κάπου έσταζε νερό στην πλάτη της Έλντας που γύρισε να τον κοιτάξει δίχως απορία. Δίχως έλεος. Το νερό κύλισε και στων άλλων τα πρόσωπα. Νερό μαύρο, κατάμαυρο λες και δεν ήταν νερό. Ο πρώτος από τους άλλους έφτασε κοντά στο πρόσωπο του Λόρκα. Δε φαινόταν να κρατάει τίποτε ή το είχε κρυμμένο. Οι άλλοι πίσω φώναξαν κάτι σαν ένοχος, αυτός ούτε που συλλογίστηκε πως το είπαν γι αυτόν. Εξ άλλου ούτε η Έλντα ούρλιαξε. Θα έπρεπε να υπάρχει μια υπαιτιότητα για να συμβούν αυτά και να δικαιολογήσουν την πράξη έλα όμως που οι πράξεις των ανθρώπων δεν αιτιολογούνται πάντα.! Ανάμεσα από εκτυφλωτικό φως και σκοτάδι, πηχτό αίμα και ανοησία έχασε το δικό του φως.

Έφερε στα δάχτυλα του το κιτρινισμένο απ τον καιρό χαρτί. Ψαχούλεψε το μέσα του κι άκουσε την Έλντα να διαβάζει τα γραφόμενα της: IlivingSundaymorningandI'ldontgobuck. HowCanyou lovemi. Ο Λόρκα υπολόγισε μετά από πενήντα ένα χρόνια τον οίκτο. Τον οίκτο και μια απορία γιατί τον ρωτούσε πως μπόρεσε και την αγάπησε αφού εκείνη θα έφευγε.Τον οίκτο και το σκοτάδι που τον έπνιξε από εκείνο το βράδυ που για χάρη της Έλντα Φέργκιουσον έχασε τα μάτια του. Διάβαζε και ξαναδιάβαζε τον οίκτο κουκουλωμένος μέχρι πάνω τον χαλκό, γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν την ξαναείδε, φάτσα με τον παράξενο θαυματοποιό, συντροφιά με το αιώνιο σκοτάδι, συντροφιά με τις απαίσιες μάσκες των προσώπων στον μακρινό διάδρομο της λήθης.

ΤΕΛΟς