Ο ΚΑΘΈΝΑΣ ΈΦΥΓΕ ΧΩΡΙΣΤΆ

 

-Θα κρυφθεί το φεγγάρι από ζήλια, με είπεν.

-Ουχί, του ηπήντησεν ευκόλως τις παρευρισκόμενος εν τω άμα.

-Προς τι γαρ ο τίτλος και η αμέσως κείμενη πρότασις περί ζήλειας της σελήνης;

-Το εν εστί, επείν μεν πορευθείς ο Σαραμάγκου χιλίας και πλέον χρόνους εν τη φιλοσοφία ουδέν απεκόμισε περαιτέρω εις ημάς και αφ ετέρου δε, πολλάκις αυτόν αντάμωσεν η περισσόν κλέος τύχη.

-Α! ούτως ερμηνεύεις την μελαγχολικήν αυτήν προσωπικότητα; Δεν νομίζεις πως ανακαλύψας το σκότος, έχασες τον νου σου;

-Εις εμέ ωμιλείς με αυτάς τας μελανάς εκφράσεις; [Αλλά παρεμπιπτόντως αξίζει αυτή η έκφρασις: ανακαλύψας το σκότος έχασες τον νου σου!] Διατί μελαγχολίζουσα μορφή ο φιλόσοφος ούτος; Εις εμέ, φαίνετο, αρκούντως λαλίστατος και ευκρινής. Μάλιστα ουχί δυσκόλως αναγιγνώσκεις όσα γέγραπται.

-Έχω τας αμφιβολίας μου. Ψηλαφίζοντας α γέγραπται, μερικάς στιγμάς, μου ήρεσεν η ακολουθία της σκέψεως του. Ματαίως προσπαθείς, εκών άκοντι, να με πείσεις περί των αντιθέτων.

-Ου με πείσεις, καν με πείσεις...Ποίος είπεν; Αισχίνης ή Δημοσθένης; ιδού ένα μέγιστο ερώτημα της στιγμής! Εκλιπούσης της μνήμης...

-Χαχα! βέβαια! σοι εκλίπει πλέον η μνήμη και ελοχεύεις στη σκιά, περιμένοντας τον Σαραμάγκου..

-Μα τι λες ρε; Εγώ κρύβομαι και περιμένω τον Σαραμάγκου; Τι με νοιάζει εμένα ρε; ο κάθε Σαραμάγκου; Α να χαθείς παλιορεζίλη!

-Ρε καραγκιόζη σε μένα μιλάς έτσι; επειδή δε σ αρέσει εσένα ο Σαραμάγκου, τα βάζεις μαζί μου; Ξέρεις ποιος είμαι γω ρε σαχλόμαγκα;

-Αει ρε κατούρα να γίνουν τα χόρτα, έτσι θέλεις να σου μιλάω εσένα!

-Γιατί, εσύ είσαι καλύτερος; πιε τον καφέ σου κει πέρα κι άσε με ήσυχο.

Και ο καθένας έφυγε χωριστά*

Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΜΙΚΗΣ

 

Για τους ξεχωριστούς Έλληνες όπως ο Μίκης Θεοδωράκης. Που αν είπε και εκείνο το "όποιος μου μιλάει κινδυνεύει!" μεγαλώνει πιότερο μέσα μας. [Κι έξω μας, παραμένει καλύτερος με τα πήγαινε έλα του απ την Αριστερά στη Δεξιά μια και είπαν πως όλο αυτό ήταν για να μας δείξει πρακτικά το ενωτικό πνεύμα που πρέπει να μας διακρίνει.] Για την Κομμουνιστικότητα και την οικονομική ισότητα, που υποστήριζε, μου επιτρέπεται να πω πως ο μεγάλος μας νεκρός δεν δικαιώνεται. Η μεγαλειότητα του συνοψίζεται στο πολύ σπουδαίο μουσικό έργο του.

 

Φτώχεινε η Ελλάδα, λέει με το θάνατο του Μίκη! πολύ σανό, τρώτε ρε μάγκες! Νιώθεις εσύ ρε παλιόφατσα να σου πήραν τίποτε από την τσέπη; εσύ μωρή κλαμένη γειτονιά έχασες κανα δίφραγκο που δακρυρροείς σαν την Εκάβη στο κάψιμο της Τροίας; Απλά θα πλουτίσουν οι κληρονόμοι του γιατί οι γλώσσες λένε πως ήταν Σκρούτζ ο εκλιπών- παρεμπιπτόντως η τσιγκουνιά θεωρείται από τα χειρότερα ανθρώπινα ελαττώματα [αυτό με τον θάνατο και την φτώχεια κάθε τελευταίου, σπουδαίου Έλληνα, έχει παραγίνει γελοίο. Ο κάθε μαλακομπούκουλας, τσούπ! το κοτσάρει]. Να δούμε πόσοι ακόμα τελευταίοι μεγάλοι θα πεθάνουν στο μέλλον. Πάντως ο Μίκης ήταν πράγματι πολύ μεγάλος. Ενενήντα έξι χρονών.

ΣΑΔΙΣΤΙΚΌ

  

Οι περισσότεροι άνθρωποι δε βελτιώνουν τίποτε πέραν
αυτού που είναι. Σαδιστικό. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που
έμειναν αυτό που γεννήθηκαν!

ΙΣΧΥΡΉ ΙΔΙΟΚΤΗΣΊΑ

 

 

 

Η ΟΜΟΡΦΙΆ ΤΟΥ ΠΈΟΥΣ

Και η φυσική επιλογή του Τέσλα
[Να ζηλεύεις κάτι καλύτερο.]
Να ζωγραφίσουμε ένα πέος δηλαδή ή πολλά. Πέη. Δεν είναι και τόσο εύηχη λέξη, μηδέ όμορφο ή άσχημο, το πέος. Κάτι όρθιο σαν κατάρτι αγέρωχο στις πρύμνες όλων των πλοίων, στέκεται.
Δύσκολο για πολύ [να στηθεί]  αλλά πολλές φορές για λίγο! Έχει μια τεχνητή νοημοσύνη αρχέγονη και μια ανελέητη είδηση -συν. Δυνάστης αντρών τε και γυναικών, εύμορφος κύριος όταν βαδίζει. Αδύναμος, κακόμοιρος σαν ξεψυχισμένο δέρμα, σαν μουλιασμένο νερό όταν έχει τελειώσει άμεσα τη δουλειά του. Κάτι σαν τη χειρότερη αίσθηση της αποτυχίας,, της ανοησίας του κόσμου, αυτό είναι ένα δευτερόλεπτο από τα χειρότερα στην έννοια αποτυχία ή του γιατί να υπάρχει η ηδονή. Που έρχεται σε άμεση θέση υπέρ της αναπαραγωγής των ειδών- χωρίς την ηδονή το πέος θα ήταν αχρείαστο σ αυτή την εργασία. Ποιος άντρας σκέφτεται με το πέος;
Νευρώδης, ισχυρή έννοια της ιδιοκτησίας ο φαλλός του άντρα. Τίποτα πιο απόλυτα δικό μου και τίποτα πιο δεικτικό της επιβολής. Φαλλοκρατία. Καθόλου άδικα δεν επικράτησε και καθόλου κρυφά δε θα συνεχίζει να επιβάλλει τη φυσική νοημοσύνη.
Από το πρωί έως το βράδυ ο άντρας σκέφτεται με το πέος. Κι όταν κοιμάται.
Λογικά ένα όρθιο πέος κι, ένας άντρας στην αρχή της ζωής του, δεν ξέρει τι να το κάνει. Τι να κάνει μ αυτό, ειδικά όταν είναι μόνος μαζί του αλλά και αργότερα όταν θ έχει απέναντι του την άλλη σάρκα. Την ανοιχτή πληγή του αιδοίου. ....

[Η ΑΡΧΉ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΎΡΓΙΟΥ ΒΙΒΛΊΟΥ ΜΟΥ]

ΚΥΛΛΉΝΗ

 

ΚΥΛΛΉΝΗ

 

Πως κάποτε θα έφταναν οι άγγελοι στην Κυλλήνη

από τον Ώτο ήταν σίγουρο

αρχηγός των Επειών ήταν τι διάολο

Δεν μπορούσε να το πάρει απόφαση πως οι Έλληνες

θα κέρδιζαν για μια ακόμα φορά τον πόλεμο;

Αργότερα στη Γλαρέτζα είχε ζωγραφισθεί ο Φαλλός

στο βάραθρο των θεών

καθώς το βαπόρο μας άγγιζε μια ακόμα φορά το πριγκιπάτο της Αχαΐας

και η άμμος κίτρινη προς το ηλιακό φως

έπαιζε με τα μικρά ψάρια του αφρού

οι ναύτες με τις ωραίες γυναίκες της Κυλλήνης

περπατούσαν δίπλα από το μπλε της θάλασσας

και οι άγγελοι ως κήρυκες του καλού

μιλούσαν για την νίκη των Ελλήνων

[Ενώ η μοναχική ωραία, ντυμένη στα λευκά

σήκωνε το πέπλο

εκεί που δεν μπορούσε να φτάσει το μήνυμα!

Ενώ ήταν σίγουρο πως οι Βυζαντινοί είχαν χάσει τον πόλεμο

ο φόβος κυριαρχούσε στα πληρώματα, το νερό είχε γίνει μαύρο,

ο Βολανάκης πωλούσε πιο ακριβά τη ζωή του από την ώχρα

πεθαίνοντας για μια Ελλάδα.]

Στην άκρη αυτού του κόσμου, Κυλλήνην τε

τα νέα σήμερα εν έτη δυο χιλιάδες δεκαπέντε

καθώς το βαπόρο πλησιάζει την ακτή

να μας πάρει και να μας πάει

χρειάζονταν οι Έλληνες θάρρος- που δεν μπορείς να τους αρνηθείς

Πως το είχαν.

Σ αυτή τη γη οι Έλληνες δε θα πεθάνουν.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΡΥΠΙΑ ΚΥΛΌΤΑ

 

 

Θα μας χωρίζει πάντα μια καπότα [πλαστικό]

Eμας του δυο που γίναμε ένα [κολασμένα]

Αν θες και μια τρύπια κιλότα [διασχιστικό]

που θα αρέσει στον καθένα. [ηθικά πλασμένα.]

ΚΑΛΉ ΜΈΡΑ ΠΛΟΎΣΙΟΙ

 

 

Τι με κοιτάς απορημένος ρε καραγκιόζη; Έμεινες κάγκελο με ανοιχτά τα μάτια;
Δεν την ξέρεις την παγκόσμια ημέρα της φτώχειας; Θα σου την πω εγώ στατιστικά.
Ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα από την πείνα. Ένα δις άνθρωποι ζουν
σε βαθιά φτώχεια παγκόσμια, δηλαδή ο ένας στους τρεις. Απόλυτη φτώχεια
ορίζεται το ποσοστό του πληθυσμού που ζει με λιγότερο από ένα καθορισμένο
ποσό δολαρίων την ημέρα. Ιδανικό ποσοστό της απόλυτης φτώχειας το 0%.
Ο δείκτης της φτώχειας ορίζεται κάτω από τα 5000 ευρώ το χρόνο. Το επίπεδο
της ανεργίας είναι σχετικό με τον δείχτη της φτώχειας. Στην Ελλάδα η επίσημη
ανεργία αγγίζει το 30%. Ανεπίσημα το 50%. Το 1/3 των Ελλήνων ζει με λιγότερο
από 300 ευρώ το μήμα και το 60% ζει με το φόβο πως θα ξυπνήσουν μια μέρα
φτωχοί.

Αυτά είναι μια πολύ μικρή σταχυολόγηση αριθμών για να καταλάβεις απορημένε
σε ποια κατάσταση βρίσκεσαι, για να καταλάβεις πως κάποιος πρέπει να υποφέρει
για να περνάμε εμείς καλά!

Η πιο θανατηφόρα μορφή βίας είναι η φτώχεια, είπε ο Γκάντι. Εγώ λέω πως αν
συνεχιστεί η αύξηση των φτωχών στην Ελλάδα ο κίνδυνος για απειλή της
κοινωνικής συνοχής είναι εμφανής, που σημαίνει μουρόχαβλε πως θα γίνει
πόλεμος. Πόλεμος που θα τον επιδιώξουν οι φτωχοί. Αυτή είναι η βία που φέρνει
η φτώχεια και επισήμανε ο μεγάλος Γκάντι που δυστυχώς δεν μπόρεσε να σώσει
την Ινδία από την απόλυτη φτώχεια. Στην Αμερική δεν υπάρχει φτωχός με την
παγκόσμια έννοια του όρου, η Κίνα ανεβαίνει επίπεδα ιλιγγιωδώς, στη Σουηδία οι
φτωχοί παίρνουν το ίδιο εισόδημα με τις ΗΠΑ, όλα αυτά είναι κουραφέξαλα για τους φτωχούς όλου του κόσμου που ζούνε με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα.

Αυτά είναι μερικά συμπεράσματα για την παγκόσμια φτώχεια μας. Καλημέρα
πλούσιοι όλου του κόσμου.

 

ΙΔΑΝΙΚΉ ΓΥΝΑΊΚΑ

 

ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΙΔΑΝΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ.. ω

 

Όταν άνοιξε μια πόρτα και μπήκα σε κείνο το διαμέρισμα,
η πρώτη εικόνα που αντίκρυσα, ήταν το γυμνό κορμί μια
γυναίκας ξαπλωμένης στον καναπέ. Καθόταν σε μια στάση
συλλογιστικής οδαλίσκης και γερμένη στο πλάι, έβλεπε προς
εμένα.. Μου χαμογελούσε συνέχεια και ως να φτάσω κοντά
της, μου φάνηκε να πέρασε πολύς χρόνος. Τα μάτια της ήταν απαστράπτοντα πρασινογάλαζα αλλά γιατί είχα την εντύπωση
πως δεν με έβλεπε; Σαν να ήμουν και να μην ήμουν εκεί.
Απλωσα το χέρι μου στην επιδερμίδα της, άσπρη, λεία, με
αρμονικές καμπύλες, μια γυναίκα απο αρχαίο Ελληνικό,
σπασμένο μάρμαρο, αλλά και μια τσιτωμένη κλειτορίδα,
πιθανώς Βραζιλιάνικη. Αυτή λοιπόν ήταν η γυναίκα που είχα
επιθυμήσει χρόνια τώρα, από παιδί. Γιατί αυτή η επιθυμία,
αυτό το όραμα να με παιδεύει; Μήπως δεν ήταν ένα πραγματικό
πρόσωπο; Αν την είχα φτιάξει με την φαντασία μου, τώρα πως
ήταν εκεί μπροστά μου ολοζώντανη στον καναπέ; και γιατί είχα
πάντα την εντύπωση πως είναι η γυναίκα κάποιου άλλου; Κάποιου ναυτικού, που ίσως να κατέφτανε από στιγμή σε στιγμή αλλά λες
και δεν με ένοιαζε που δεν ήθελα να πάρω ποτέ την γυναίκα
κάποιου άλλου- καθόμουν κοντά της και της χάιδεψα τον ώμο.
Μείναμε αρκετά έτσι, αυτή ήταν η γνωριμία μας. Μέσα μου,
πολλές φορές, μπερδεύομαι, αν έκανα έρωτα μαζί της, κι αν αυτή
ήταν η ιδανική γυναίκα που υπήρχε σε όλον τον κόσμο για μένα
και που υπήρχε στον καναπέ, με την αριστερή της παλάμη να
στηρίζει το μάγουλο της, τον αγκώνα ν ακουμπάει στον καναπέ
και με την δεξιά χούφτα της, να κρύβει το χνούδι του αιδοίου της
που ήταν μικρό, σιγανό, σαν μικρής κοπέλας.

Χρόνια μετά, προσπαθώ να σκεφτώ, αν υπήρξε πραγματικά
εκείνο το διαμέρισμα με την γυναίκα στον καναπέ.

 

IQ ΜΟΓΓΟΛΩΝ

 

Οι Μογγόλοι έχουν υψηλότερο μέσο όρο νοημοσύνης από τους Έλληνες!
[Αν και δεν πιστεύω σ αυτή την αθλιότητα που λέει πως, όποιος αναγνωρίζει
συγκρίσιμα, μαθηματικά σχήματα, είναι πιο έξυπνος από τους άλλους.]

Οι εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, για μένα, καθορίζουν το iq των ανθρώπων και,
ίσως μόνον αυτές διαρθρώνουν το ποιόν, το ήθος του.

Νοήμων είναι αυτός που καταλαβαίνει, που αντιλαμβάνεται, που έχει αντίληψη,
όχι αυτός που ξέρει μαθηματικά.

Οι περισσότερες μαθηματικές ευφυΐες που έχω γνωρίσει δεν μπορούσαν
ν αρθρώσουν λέξη. [Κοινώς Μογγόλοι.]

Φυσικά, ο Όμηρος είχε ανώτερο iq από τον Steven Hoking.

Ο Όμηρος γνώριζε από ηρωισμό, πόνο, εκδίκηση, θάνατο, αγάπη, εγκατάλειψη,
θλίψη, αυταπάρνηση, σεβασμό. Ακόμα και ο γελαστός Einstein,
τι νοήμων υπήρξε σ αυτά;]

 

ΔΥΤΙΚΈΣ ΚΩΜΟΠΌΛΕΙΣ

 

ΜΝΗΜΕΣ

«Γιατί πέρασαν τόσα και τόσα μπροστά από τα μάτια μας

που και τα μάτια μας δεν είδαν τίποτα παραπέρα..»

Γ. Σεφέρης [μυθιστόρημα]

Τον Αύγουστο με τα πανηγύρια

στις χαμηλές κωμοπόλεις της επαρχίας

γιατί γύριζαν τόσο μεθυσμένα

τα βραδινά παλικάρια

-ξαδέρφια και φίλοι αγκαλιασμένοι

και τραγουδούσαν λαϊκά τραγούδια

με φωνές ζεστές, ερωτευμένες;

Γιατί περνούσαν τόσο νωρίς τα Καλοκαίρια

Όταν εμείς περιμέναμε πολλά

Όταν εμείς δεν ξέραμε από φόβο;

Ήταν πικρές οι αγριοροδακινιές στα περιβόλια

Και

Στα μποστάνια οι πετροβολημένες χελώνες

δάγκωναν τα αγγούρια που διψούσαν για νερό

Ήταν και οι κληματαριές, γεμάτες σφήκες

που περίμεναν το αόριστο τέλος

το τέλος του Καλοκαιριού

Ήταν τα παιδιά που μεγάλωναν

πέρα από τις κληματαριές

πέρα από τη ζέστη

Μακριά από την περπατησιά του μερμηγκιού

Οι ίσιοι τους μεγάλωναν μες τα κοντά παντελόνια τους

με την αύριο, να μη χρειάζονται πια

το παιχνίδι της μακριά γαϊδάρας, τα σκλαβάκια

και το κυνηγητό στες αυλές

Τότε χάθηκαν μες τις καπνισμένες πέτρες του Αυγούστου

Οι μικρές σιαμιαμίδες τρέχοντας γρήγορα να καούν

Τόσα Καλοκαίρια

Τι είδαμε εμείς που φωνάζαμε για λευτεριά;

Το σιτάρι μας το είχαμε αμπαριάσει με σιγουριά

Και

Τότε, τίποτε δεν θα έρχονταν να διώξει

τις σφήκες από τα μαλλιά των κοριτσιών

που λούζονταν στα πηγάδια του έρωτα

Τον Αύγουστο περπατούσαν οι μνήμες στις πέτρες

Αυτές τις πέτρες που έχτιζαν τα πεζούλια οι πατεράδες

να φυλάξουν τα πουρνάρια και τα σχίνα

Τα σχίνα με τα κόκκινα αγουροξυπνημένα ματάκια

που σέρνονταν χαμηλά στις σκόνες

Αυτές τις πέτρες, μαύρες κι ακανόνιστες

σε χώρους ποτισμένους με ψυχές

κοντά στη ησυχία του νεκροταφείου

εκεί που έκλαιγαν κάτι μαύρες γριές

εκεί που περνάγαμε κι εμείς μια αναπνοή

από λεμονανθούς και μια στυφή έγνοια

από σπασμένο ρόδι

Αυτές τις πέτρες τι να τις κάναμε τώρα;

[Απόσπασμα από το ομότιτλο ποίημα μου]

ΕΝΤΕΛΈΧΕΙΑ

 

ΓΛΩΤΤΑΝ…

Δεν είμαι φιλόλογος με την επαγγελματική ιδιότητα της λέξης, -
ο καθένας άνθρωπος οφείλει να είναι φίλος του λόγου,- πόσο μάλλον εμείς
οι Έλληνες που είχαμε την τύχη να μας "χαρίσουν" αυτό το τεράστιο δώρο,
τη χρήση της Ελληνικής γλώσσας. Παιδιόθεν οι λέξεις μου δημιουργούσαν
απορίες, τις έψαχνα, προσπαθούσα να βρω άκρη μαζί τους και πολλές φορές οι
συγκρούσεις μου ήταν τρομαχτικές. Σαν συγγραφέας, βέβαια, το μέγεθος της τριβής
και της ανέλιξης αυτών καθαυτών των νοημάτων, λέξεων, ονομάτων, επιθέτων,
γινόταν ακόμα πιο επικίνδυνο. Και λέω επικίνδυνο, επειδή είναι πολύ εύκολο να
διολισθήσεις σε σφαλερούς δρόμους, αν δεν μπορέσεις να κατανοήσεις, να
τελειοποιήσεις μέσα σου, τη δυνατότητα που παράγουν στην εξέλιξή τους.
. Έτσι, οι λέξεις από μόνες τους παράγουν μια ενέργεια, δεν είναι άψυχες, άρα
διακινούνται προς μια εντελέχεια. Η Αριστοτελική αυτή έκφραση, η τάση προς
την τελειότητα, εκφράζει από μόνη της ολόκληρο τον μύθο της ανθρώπινης
διάστασης, τη δυνατότητα να μετεξελιχθεί μια ιδέα, ένας σπόρος, σε ενεργειακή
κατάσταση. Πως γίνεται ένας κορμός δέντρου τραπέζι; Πως ο πέτρινος όγκος
μεταβάλλεται σε άγαλμα; Η διαρκής αναζήτηση του τέλειου, η συνέχεια του
άμορφου προς μορφή, ψυχή, ανανεώνει το φάσμα του πολιτισμού μας.

ΤΟ ΚΑΨΕ Ο ΉΛΙΟΣ

Ένα τραγούδι θέλω να γράψω

Ν αλλάξω στο δάσος το πράσινο χρώμα

Χαμένο φιλί από κόκκινο στόμα

να ζητώ από χρόνια ποτέ δε θα πάψω.

 

Βάψτε το δάσος με άλλο χρώμα!

βαρέθηκα αιώνια να με καίει σαν φλόγα

αυτό το κορμί σα μια μαύρη πιρόγα

να σκίζει το φως, να φεύγει το γιόμα.

Βάψτε το δάσος με άλλο χρώμα!

 

Άσπρο λουλούδι ζητώ να μυρίσω

που το καψε ο ήλιος, το έκανε μαύρο

το κίτρινο πίσω δε θέλω, μα θα βρω

καιρό και συμπόνια να βρω, να γυρίσω!

Ένα τραγούδι θέλω να γράψω

 

Για κάτι που έφυγε, να μη με λυπήσει

το ήξερα, ωραία μ είχε αγαπήσει

όπως στο όνειρο όπου θα λάμψω.

Βάψτε το δάσος με άλικο χρώμα!

 

Κίτρινο κρίνο, λευκό επιμύθιο

Μη μείνει στο δάσος κανένα χρώμα

Εγώ που σ αγάπησα δεν ξέρω ακόμα

Στον ήλιο αν έφτασε, του κόσμου το λίθιο.

 

[άρτι γραφέν ΠΟΙΗΣΗ Κ. ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ]

 

Η ΜΥΡΩΔΙΆ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΉΣ

 

Έργο του ζωγράφου Γιάννη Στεφανάκις

Από μικρό παΐδι, θυμάμαι,
πολύ μικρός, με μπέρδευαν η
όσφρηση και η γεύση.
Δυσκολευόμουν να καταλάβω τι
οσφραινόμουν και τι γευόμουν.
Αργά αλλά σταθερά κατάλαβα
πως όσφρηση, γίνεται με τη μύτη.
Η γεύση με την γλώσσα;
Οσφραίνομαι από μακριά τις
αναποδιές έλεγε ο πατέρας.
 

Γεύομαι ένα ποτήρι κρασί-τότε δε μου άρεσε ούτε η μυρωδιά του
ούτε η ξινοπικράδα του. Σκεφτόμουν, αν οσφραινόμουν ή
γευόμουν ένα μήλο. Ή και τα δύο; Όπως, αν μύριζα τον αέρα,
το άρωμα μιας γυναίκας, του σώματος την όσφρηση, του έρωτα
τη μυρωδιά και την γεύση. Όπως την μπόχα μιας υπονόμου ή
την αίσθηση μιας ωραίας ζωγραφιάς που την έτρωγα
με τα μάτια μου.

Έργο Γιάννη Στεφανάκη

 

ΣΤΟ ΑΠΌΛΥΤΟ ΦΩΣ

 

Τη σκιά σας την αγαπάτε;
Το απόγευμα είναι πάντα πιο μεγάλη και όντως έχουμε
μια περίεργη αγαπησιάρικη
σχέση μ αυτό το μαύρο που μας ακολουθεί παντού.

Σήμερα πήγα στη Βουλιαγμένη απ όπου και η συγκεκριμένη
σκιά μου.
Έχω σκεφτεί πολλές φορές ν απαλλαγώ από δαύτη αλλά
επειδή το βλέπω αδύνατο,
μελετάω να περπατώ μόνο στα σκοτάδια ή στο απόλυτο φως.

 

Ο ΤΑΧΑ ΧΆΣΙ Ο ΒΑΡΧΟΛΝΤ ΚΑΙ Ο ΜΊΛΤΟΣ ΤΕΝΤΌΓΛΟΥ

 

 

 Ένας ιαπωνέζος βολεϊμπολίστας, βραχύσωμος, θερμομονωτικός. Σαμουράι, αμίλητος
ως άγαλμα σφιγγός. ουδόλως κιτρινιάρης. Ο Τάχα Χάσι [κι εγώ τα χω χάσει αλλά τα βρήκα] απόγονος Μογγολοσχιστομάτικης μελανής όμως σάρκας. Μοιάζουν στον τρόπο, στο πείσμα, στη δύναμη

Ο άλλος, ο επιλεγόμενος Βίκινγκς ή απόγονος αυτών κατευθείαν, γελαστός
υπεράνθρωπος, σουπερμαν με όλη την έννοια της λέξης, σαρώνει όλα τα ρεκόρ
παγκόσμια και μη, στο διάβα του, μιλάει πολύ, παιχνιδίζει, ερωτοτροπεί με τον ήλιο. Μοιάζουν ακόμα κι όταν ένας γελά κι άλλος κλαίει.

Ο τρίτος. Μίλτος από τα Γρεβενά! τρομερός, στεγνός στους μύες, άκρεος σχεδόν
σκλέντζας, μισή μερίδα. Τσιτώνει πολύ απλά με ένα ελάχιστο χαμόγελο, χωρίς μεγάλη
δίψα το γωνιώδες ωραίο πρόσωπο και λέει πως αυτό ήθελα να κάνω, να πηδήξει
οχτώμισι-εννιά μέτρα, λες και πρόκειται να πιει έναν καφέ με την παλιά γκόμενα. Μοιάζουν μεταξύ τους.
Ο Μίλτος δε νομίζω πως θα κλάψει ποτέ. Ορεσίβιος, σκληρόπετσος, απόγονος του Καρατάσου, κηρύσσει μια επανάσταση

Αυτά τα καινούρια αθλητικά ινδάλματα της νέας εποχής αφήνουν με ανοιχτό το στόμα όσους, τουλάχιστον γνωρίζουν τη συμπεριφορά της προηγούμενης και της προ-προηγούμενης γενιάς. Είναι ένα εντελώς νέο είδος χόμο, που, όπως φαίνεται θα επιβληθεί τα επερχόμενα χρόνια. Κάτι μεταξύ του απίστευτου Αμερικάνο Σουηδού Αρμαντ Ντουμπλάντις και του δικού μας Εμμανουήλ Καραλής που έσκασε μύτη στην άκρη της βελόνας με την πρώτη του εμφάνιση σε Ολυμπιακούς αγώνες, που, χωρίς κόσμο στις κερκίδες σημειώνουν τεράστια επιτυχία, δείγμα το πόσο ανάγκη έχει ο παντοτινός άνθρωπος, τη χαρά, τον αθλητικό αγώνα, την ωραία αναμέτρηση, σύμφωνα με το αρχαίο πνεύμα, αθάνατο και το αγκάλιασμα των κορμιών, αντρών τε και γυναικών.