ΕΝΤΕΛΈΧΕΙΑ

 

ΓΛΩΤΤΑΝ…

Δεν είμαι φιλόλογος με την επαγγελματική ιδιότητα της λέξης, -
ο καθένας άνθρωπος οφείλει να είναι φίλος του λόγου,- πόσο μάλλον εμείς
οι Έλληνες που είχαμε την τύχη να μας "χαρίσουν" αυτό το τεράστιο δώρο,
τη χρήση της Ελληνικής γλώσσας. Παιδιόθεν οι λέξεις μου δημιουργούσαν
απορίες, τις έψαχνα, προσπαθούσα να βρω άκρη μαζί τους και πολλές φορές οι
συγκρούσεις μου ήταν τρομαχτικές. Σαν συγγραφέας, βέβαια, το μέγεθος της τριβής
και της ανέλιξης αυτών καθαυτών των νοημάτων, λέξεων, ονομάτων, επιθέτων,
γινόταν ακόμα πιο επικίνδυνο. Και λέω επικίνδυνο, επειδή είναι πολύ εύκολο να
διολισθήσεις σε σφαλερούς δρόμους, αν δεν μπορέσεις να κατανοήσεις, να
τελειοποιήσεις μέσα σου, τη δυνατότητα που παράγουν στην εξέλιξή τους.
. Έτσι, οι λέξεις από μόνες τους παράγουν μια ενέργεια, δεν είναι άψυχες, άρα
διακινούνται προς μια εντελέχεια. Η Αριστοτελική αυτή έκφραση, η τάση προς
την τελειότητα, εκφράζει από μόνη της ολόκληρο τον μύθο της ανθρώπινης
διάστασης, τη δυνατότητα να μετεξελιχθεί μια ιδέα, ένας σπόρος, σε ενεργειακή
κατάσταση. Πως γίνεται ένας κορμός δέντρου τραπέζι; Πως ο πέτρινος όγκος
μεταβάλλεται σε άγαλμα; Η διαρκής αναζήτηση του τέλειου, η συνέχεια του
άμορφου προς μορφή, ψυχή, ανανεώνει το φάσμα του πολιτισμού μας.