ΔΥΤΙΚΈΣ ΚΩΜΟΠΌΛΕΙΣ

 

ΜΝΗΜΕΣ

«Γιατί πέρασαν τόσα και τόσα μπροστά από τα μάτια μας

που και τα μάτια μας δεν είδαν τίποτα παραπέρα..»

Γ. Σεφέρης [μυθιστόρημα]

Τον Αύγουστο με τα πανηγύρια

στις χαμηλές κωμοπόλεις της επαρχίας

γιατί γύριζαν τόσο μεθυσμένα

τα βραδινά παλικάρια

-ξαδέρφια και φίλοι αγκαλιασμένοι

και τραγουδούσαν λαϊκά τραγούδια

με φωνές ζεστές, ερωτευμένες;

Γιατί περνούσαν τόσο νωρίς τα Καλοκαίρια

Όταν εμείς περιμέναμε πολλά

Όταν εμείς δεν ξέραμε από φόβο;

Ήταν πικρές οι αγριοροδακινιές στα περιβόλια

Και

Στα μποστάνια οι πετροβολημένες χελώνες

δάγκωναν τα αγγούρια που διψούσαν για νερό

Ήταν και οι κληματαριές, γεμάτες σφήκες

που περίμεναν το αόριστο τέλος

το τέλος του Καλοκαιριού

Ήταν τα παιδιά που μεγάλωναν

πέρα από τις κληματαριές

πέρα από τη ζέστη

Μακριά από την περπατησιά του μερμηγκιού

Οι ίσιοι τους μεγάλωναν μες τα κοντά παντελόνια τους

με την αύριο, να μη χρειάζονται πια

το παιχνίδι της μακριά γαϊδάρας, τα σκλαβάκια

και το κυνηγητό στες αυλές

Τότε χάθηκαν μες τις καπνισμένες πέτρες του Αυγούστου

Οι μικρές σιαμιαμίδες τρέχοντας γρήγορα να καούν

Τόσα Καλοκαίρια

Τι είδαμε εμείς που φωνάζαμε για λευτεριά;

Το σιτάρι μας το είχαμε αμπαριάσει με σιγουριά

Και

Τότε, τίποτε δεν θα έρχονταν να διώξει

τις σφήκες από τα μαλλιά των κοριτσιών

που λούζονταν στα πηγάδια του έρωτα

Τον Αύγουστο περπατούσαν οι μνήμες στις πέτρες

Αυτές τις πέτρες που έχτιζαν τα πεζούλια οι πατεράδες

να φυλάξουν τα πουρνάρια και τα σχίνα

Τα σχίνα με τα κόκκινα αγουροξυπνημένα ματάκια

που σέρνονταν χαμηλά στις σκόνες

Αυτές τις πέτρες, μαύρες κι ακανόνιστες

σε χώρους ποτισμένους με ψυχές

κοντά στη ησυχία του νεκροταφείου

εκεί που έκλαιγαν κάτι μαύρες γριές

εκεί που περνάγαμε κι εμείς μια αναπνοή

από λεμονανθούς και μια στυφή έγνοια

από σπασμένο ρόδι

Αυτές τις πέτρες τι να τις κάναμε τώρα;

[Απόσπασμα από το ομότιτλο ποίημα μου]