ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΑΡΑΒΆΚΙ ΜΕ ΤΈΤΟΙΟΝ ΚΑΙΡΌ...

 

 

ΕΙΧΕς ΣΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΝΑ Μ΄ΑΦΗΣΕΙς

Την Κυριακή μες την Αθήνα

θέριζε ένας θεός την πείνα

Κι έρχονταν ο Λυκαβηττός

όρθιο, παλιό βουνό, όμοια ωραίο

Της μοίρας μας να πλάσει τον καιρό.

Την Κυριακή στο μεσοχώρι

πλανιόταν η χαρά μας όλη

Ήλιος πικρός στου Φιλοπάππου

απ΄τη ματιά του ουρανού

Της νιότης μας μας να κάψει τον καιρό.

Είχες στο νου σου να μ αφήσεις

μια τέτοια μέρα πουθενά

Ούτε μια λέξη δεν ταιριάζει

Χωρίς εμένα που θα πας.

Η αγάπη όλα τα σκορπίζει

σ΄αυτά τα κρύα δειλινά

Χωρίς εμένα που θα γέρνεις

μονάχη σου στο πουθενά.

Της Κυριακής τα μεσημέρια

στα Εξάρχεια ανάβουνε φωτιές

της φλούδας μας τα μανταρίνια

τσούζει στα μάτια ο καπνός

Ξινό κρασί, που καίει, μεγάλο βλέμμα.

Την Κυριακή η μελαγχολία

η στεναχώρια, αύριο, θαμπή

Περνάει στο δρόμο το κορίτσι

τσούζει στο μάτι ο χωρισμός.

Θολό νερό κυλάει, καμένο γράμμα.

 

Εγράφη κάτω απο μυστηριώδης συνθήκες.
Πως νιώθουμε μερικές φορές το λευκό της
ατμόσφαιρας που θυμόμαστε
και δε θυμόμαστε τίποτε;