ΔΕΝ ΕΊΧΑΝ ΤΊΠΟΤΕ ΆΛΛΟ ΣΤΟ ΜΥΑΛΌ ΤΟΥΣ ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ;

 

 

Ο καθένας έχει Ιστορία, όμως τα νερά της γης δεν ανανεώνονται. εξατμίζονται και ξαναπέφτουν στη γη, φαίνεται απλό αλλά δεν είναι. κι εγώ έχω τη δική μου ιστορία μ αυτόν τον πίνακα που προσπαθώ κάτι να πω, ν ανέβω σε μια σκάλα και να δω αυτό που λένε αφ υψηλού τον κόσμο. όμως κι ένα δέντρο προσπαθεί να κάνει το ίδιο ενώ ο δρόμος είναι άδειος από οτιδήποτε άλλο όταν, σκέφτηκα να λύσω τα κορδόνια της γυναίκας, έτσι που να μη μπορεί να κινηθεί εύκολα, να φύγει. Ένας ωραίος τρόπος είναι να φεύγεις κι ένας άλλος να μένεις κι έπειτα πως θέλω να μην είμαι δέσμιος της δυστυχίας ότι ο κόσμος μας είναι μόνο κακός, όπως θέλουν να μας τον καταδείξουν, ωμά, τώρα τελευταία, αφού και η βάση του ανθρώπινου είδους είναι συνυφασμένη με τις καταστροφές, με τις βαρβαρότητες κι αν θυμηθώ τους πίνακες του Καραβάτζιο, τον Ολοφέρνη σφαγμένον από τη Ρουθ, τον φρικαλέο κόσμο του Ιερώνυμου Μπος και γενικότερα τους απόψυχους πίνακες του χριστιανισμού, τι διάολο! πως ζωγράφιζαν μόνο θρησκευτικά έργα; δεν είχαν τίποτε άλλο στο μυαλό τους αυτοί οι άνθρωποι; και μας το άφησαν κληρονομιά μια φοβική αντίληψη για ότι υπάρχει κάτω από τη φοβέρα ενός θεού; α, ναι, δε θέλω να μπλέξω τους θεούς σ αυτή την εικόνα, στο βάθος του δρόμου που χάνεται στη στροφή δεν ξέρεις τι υπάρχει κι αυτό είναι σπουδαίο γιατί οι άνθρωποι δεν πρέπει να προσπαθούν να δουν το μέλλον αλλά να ζήσουν το παρόν