Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2019

ΜΙΑ ΜΈΡΑ.





Φθινόπωρο κι έβρεχε ασταμάτητα, το νερό έμπαινε από παντού στο μυαλό, στις τρίχες της μασχάλης, στις πατούσες, μέσα απ τις σχισμένες κάλτσες και κάτι ζεστό ένα, τεράστιο ένα, κυλούσε εκεί ανάμεσα στη λευκότατη σάρκα της Πόπης που ήταν μόνο εικοσιτριών χρονών και σκεφτόταν πως αν δεν έχεις πάθη δεν είναι ανάγκη να ζεις, κάποιος αλήτης της το είχε πει αυτό, ενώ η ίδια είχε μια έκφραση παρθένας που τραγουδούσε με το στομάχι, με την κοιλιά, το της αγάπης αίματα, ωραίο τραγούδι κι επαναστατικό κι αγαπησιάρικο, καθώς αυτό ανάμεσα στη σάρκα της ήταν μόνο από πίσω, κάτι μεταξύ εμβόλου ένεσης, μπαινόβγαινε με συγκλονιστική απόδοση κι αυτή ήταν σε μια κούνια παιδική, τον Σεπτέμβρη του 1967, τα πόδια της έφευγαν στον αέρα, τι ωραία να κουνιέσαι στην κούνια πηγαίνοντας μπροστά τεντώνεις τα πόδια ερχόμενη πίσω τα μαζεύεις για να πάρεις φόρα, να πάρει αέρα η σάρκα σου, χωρίς σλιπάκι. Χωρίς κιλότα. Χωρίς βρακί.
Αυτό είναι άκρως επικίνδυνο αν είσαι κορίτσι, γιατί υποψιάζεσαι πως το τελευταίο που πρέπει να χάσεις είναι η παρθενία, τι στο διάολο χρειάζονται οι παρθένες, σε έναν τέτοιο κόσμο που της άρεσε, α, ναι, της άρεσε πολύ κι ας ήταν σκυμμένη με τα μούτρα στο μωσαϊκό, εκεί που βλέπεις τα όνειρα σου να πηγαίνουν χαμένα, και το τελευταίο που σε νοιάζει είναι αν θα χάσεις την παρθενιά σου και την άλλη μέρα ξυπνήσεις μαϊμού, γιατί όχι, όλοι μαϊμούδες είμαστε και τι ήθελε να πει ο ποιητής του έρωτα Μιλτιάδης Μαλακάσης, σιγά μη την ένοιαζε την Πόπη αυτή η παραξενιά μερικών ποιητών κα κάνουν σεξ από πίσω, από πίσω εννοούν την πίσω πόρτα του σώματος.
-Δε σου αρέσει το οινόπνευμα; Ρώτησε ο Χένρι.
-Πίνω μόνο σπέρμα, απάντησε η Πόπη.
Και τον άφησε σύξυλο να μαζεύει Φθινοπωριάτικα το νερό της βροχής που έπεφτε ασταμάτητα στη Σκόπελο και αλλού αλλά τι νόημα θα είχε αν αυτός την είχε αγαπήσει, όχι τη βροχή αλλά την ευχαρίστηση να τη χαστουκίσει εκείνο το απογευματινό που η παιδική του φίλη έκανε κούνια κι αυτός έβλεπε τα πόδια της να σηκώνονται στον αέρα και κάτι άλλο σηκωνόταν μέσα του, γι αυτό και τη χαστούκισε επειδή την αγαπούσε αλλά εκείνη ήθελε μόνο σεξ, τίποτε άλλο, σεξ, σεξ, σεξ. Σεξ απ ιλ ή κάτι τέτοιο, υπέθεσε ο Χένρι και συμμαζεύτηκε σαν τον σαλίγκαρο στο καβούκι του θυμούμενος το γέρο πατέρα του που ογδόντα χρονών κωλόγερος, αυτό δεν μπορούσε να του το πει επειδή υπάρχει σέβαση για τους γονείς στη Δυτική όχθη του Ιορδάνη, υπενθυμίζοντας μια από τις εντολές του Μωυσή πως πρέπει να τιμούμε τους γονείς αλλιώς θα πάμε στην κόλαση, ογδόντα λοιπόν χρονών αυτός που είχε εκσπερματώσει για να γεννηθεί ο Χένρι, είχε πει πως ο κόσμος μας είναι μια τρύπα.
 Μια τρύπα. Μια τρύπα.
Μια τρύπα που δεν χρειαζόταν την επιβεβαίωση του για να το αντιληφτεί αλλά και που δεν του έφτανε σαν φιλοσοφία, τι σόι άντρας είσαι εσύ που δε γαμάς τη γυναίκα σου, του είπε με ευγενικό τρόπο η μητέρα του, όσο μπορεί να είναι ευγενικό αυτό αλλά υποθέτοντας πως το ανθρώπινο κρέας μπορεί να είναι και νόστιμο μπορεί στο μέλλον αν πεινούσε πολύ να έτρωγε τη σάρκα της Πόπης, έτσι δε λένε;
Πως οι εραστές τρώνε τις σάρκες τους; Αλλά, σίγουρα, φτάνεις κάποτε να μην σου αρέσει πια η γυναίκα σου όσο κι αν αυτό μοιάζει υπερβολικό για τους μονογαμικούς, πενήντα χρόνια με την ίδια γυναίκα, με το ίδιο κορίτσι που έκανε τραμπάλα στις παιδικές χαρές των Ιονίων νήσων ή στην καλύτερη περίπτωση που υιοθετούσε η Πόπη πως το σπέρμα είναι πιο νόστιμο, φτιάχνει επιδερμίδα κι αν ακούγεται αισχρό παίρνω όλη την ευθύνη, ρισπονσιμπίλιτυ, αφού όλοι αναλαμβάνουν την ευθύνη, όπως όταν εκσπερματώνεις νιώθεις να χάνεσαι, να πεθαίνεις μαζί με τη δακτυλογράφο, μαζί με τη διαφημίστρια, η τη διευθύντρια του πορνείου που σαν γριά κότα έχει το ζουμί, στον καθρέφτη, στο γυάλινο πάτωμα, στον εξώστη ή στις βρώμικες δημοτικές τουαλέτες που έκανε συνήθως έρωτα η Πόπη, διαλέγοντας ακόμα και εραστές παντός καιρού αν αυτό ήταν το πρόβλημα της επειδή είχε απορρίψει το αλκοόλ και προτιμούσε το σπέρμα αφήνοντας το πρώτο να το πίνει ο εκάστοτε άνομος εραστής της καθώς ο Χένρι της έλεγε για πολλοστή φορά πως την αγαπούσε και τα μάτια του είχαν γίνει κόκκινα, κατακόκκινα, όπως είναι τα μάτια των ερωτευμένων.
-Και θα ζήσουμε για πάντα μαζί; τον ειρωνεύτηκε η πουτάνα Πόπη.
-Ναι, την επιβεβαίωσε φτύνοντας μια ροχάλα φτηνό αίμα και ρίχνοντας της μια στριφνή σφαλιάρα στο δρόμο προς την ισότητα των δυο φύλων.
-Φύγε ρε καριόλη! του σφύριξε αυτή από κατάχαμα.
Τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι από πανάρχαια εχθρικά, στιγμιαία, πολλοί θα με κατηγορήσουν για όλα αυτά τα ρήματα, είναι εύκολο να σου ρίξουν στάχτη στα μάτια, είπε ο Χένρι, μπορούν να σε πουν ξεδιάντροπο μη γνωρίζοντας πόσην  ξετσιποσύνη κουβαλούν οι ίδιοι μέσα στην άχαρη ζωή τους όπως ισχυρίζεται ο άλλος των ποιητών Κώστας Καρυωτάκης, αν και οι άνθρωποι μισούνται ή σκοτώνονται, αυτή είναι η μοίρα των ανόητων που κάποτε σαν θεατές κοιτούν κατάματα στον καθρέπτη την αλήθεια που δεν μπορούν να παραδεχτούν και για αυτό ο Χένρι προσπάθησε να δεχτεί την πραγματικότητα όπως είναι, δηλαδή ότι είναι Φθινόπωρο και βρέχει και πως το σπέρμα μπορεί να είναι χρήσιμο στα μούτρα μιας γυναίκας, αφού έτσι τα έφτιαξε ένας θεός που δεν ήξερε ή δε χρειαζόταν να λέει τη λέξη θεός αλλά αφού την χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι, μπορούσε κι αυτός να κάνει το ίδιο για να μην ξεχωρίζει από τον όχλο.
Η Πόπη σηκώθηκε απ το κατάχαμα, απ το κάτω του πεζοδρομίου, άναψε ένα τσιγάρο, ο Χένρι συνέχιζε να φτύνει την υπόληψή του, ο όχλος τους κοίταζε με συμπόνια, άλλο κι αυτό! Να σε κοιτάζει ο όχλος με λύπηση και παρ όλα αυτά ο Χένρι, μαζεύω τις λέξεις όπως μου γουστάρει, όχι όπως θέλετε εσείς, παρ όλα αυτά ο Χένρι ήταν συμπαθής, το ίδιο και η Πόπη, που σε λίγο τον αγκάλιασε και προχώρησαν κοιτάζοντας τον όχλο απορημένοι επειδή δεν καταλάβαιναν ότι έπρεπε να πάρουν δρόμο και να μην ασχολούνται για το τι θα γίνει η αγάπη τους κι αν θα ζούσαν μαζί τα επόμενα χρόνια τους.
ΤΕΛΟΣ

2 σχόλια:

  1. Αυτή η "αναρχοκρατούμενη" γραφή σου!
    Σε ένα δικό της τέμπο και κόσμους παράταιρους και διαφορετικούς.
    Έντονο σε αισθήσεις Κώστα.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια γραφή που ταιριάζει σε τέτοια κείμενα. Νομίζω. Να σαι καλά Τζον.

      Διαγραφή

  Η Νεκρή Φύση είναι παράσταση και σύμβολο του απολύτως εφήμερου. Τα εικονιζόμενα προαναγγέλλουν έναν απελπιστικά περιορισμένο βίο. Οι κρεμα...