ΝΤΟΝ ΓΟΥΏΡΙ

 

 

Πράγματι- μη θυμώνεις δεν έχω να σου πω τίποτε
συμβαίνει κι αυτό ενίοτε
καλύτεροι είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν να πουν κάτι
να γεννήσουν ένα παιδί
και να περιμένουν πως κάποτε θα κερδίσουν ένα λαχείο για να το ζήσουν
μάλιστα-εξυπνάδες
πάρε τηλέφωνο να κλείσεις ραντεβού όχι με γυναίκα
άμα παρανοήσεις ντον γουώρι-ένας γέρος περνάει μαζεύοντας σκουπίδια, χαρτόνια, τι να τα κάνει;
πράγματι μη θυμώνεις, μη γράφεις, όλα είναι σκοτεινά
ένας κόσμος παράφρων
κι όταν κλαις συνέχεια, θα λεγα πως δε βγαίνει πουθενά όσο
ηλίθιος και να είσαι μην πίνεις μικρέ, μεγάλωσες
Δεν ξυπνώ με τίποτε
τώρα αυτό δεν είναι κείμενο για έναν άνθρωπο σαν εσένα
μάλιστα, χαζομάρες, τι σκατολέξη κι αυτή
πάρε τηλέφωνο ξανά την αλκοολική φίλη σου να λύσετε τα προβλήματα του κόσμου, μη πίνεις ηλίθιε κατάφερες να φτάσεις μέχρι εδώ
μη χύνεις την καρδάρα με το γάλα
τι φοβάσαι; μη γίνει χειρότερο απ ότι είναι; θλιβερό υπόλοιπο
λυπάμαι που σε γνώρισα κι εσύ εμένα
φυλακή
καλύτερα
μην πας εκεί που δε θέλεις

Τι να γράψεις σε ένα μπλόγκ ; τίποτε. Θυμάμαι τότε στους πατθ φαιντερς με τι χαρά δημοσιεύαμε, με τι χαρά σχολιάζαμε τόσα χρόνια που πήγαν κι αυτά χαμένα.
Προσπαθώ να βρω κίνητρο για να ζήσω κι ο άλλος ψάχνει καινούργιο συμβόλαιο με διακόσια εκατομμύρια το χρόνο. 

Άμα κλάψεις όμως δε βγαίνει τίποτα.

είναι κι αυτή μια σκατολέξη
ο κόσμος είναι ότι βλέπεις εσύ;

ΠΡΟΙΟΝ ΧΥΔΑΊΑΣ ΎΛΗΣ

 

Η ιδέα του θεού σημαίνει την αποκήρυξη της ανθρώπινης λογικής.
Και της δικαιοσύνης.Είναι η αποφασιστικότερη άρνηση της
ανθρώπινης ελευθερίας και οδηγεί αναγκαστικά στην δουλεία των ανθρώπων.
Η ρήση του Βολταίρου, εάν ο θεός δεν υπάρχει πρέπει
να τον εφεύρουμε, είναι μια δραματική σκηνοθεσία του ιδεαλισμού
για να ρίξει τους περιπλανώμενου στην άγνοια σε βαθύτερα
σκοτάδια.Και οι άνθρωποι δεν είναι προιόν χυδαίας ύλης, είναι
προιόν καλύτερης ύλης.

Ας πάρουμε τα πράγματα από κάποια αρχή. Ο Ιεχωβά των Εβραίων,
δεν έπλασε κανέναν Αδάμ και καμιά Εύα.Αυτά είναι οι παράλογες απαιτήσιεις ενός σεσημασμένου λαού και πιο πολύ κατοπινές φαντασιώσεις των ανθρώπων εκείνης της εποχής. Ακόμα και ο
Μπακούνιν παραδέχεται τον σατανά σαν ύπαρξη εξεγερμένου
ανθρώπου αλλά σήμερα, οι φαντασιώσεις της Βίβλου [ίσως το
χείριστο εγχειρίδιο για την ανθρώπινη βλακεία] δεν μπορούν να
σταθούν σαν παραδείγματα για την συνέχιση της ζωής.Είναι τόσα
τα παράλογα παραμύθια που διδάσκονται ακόμα και σήμερα σε
όλη την Ευρώπη και την Αμερική κι αυτό το λέμε εκπολιτισμό του κόσμου. Ίσως δεν μπορώ να το εκφράσω καλύτερα:Οι παράλογες πεποιθήσεις ενός λαού[Εβραίοι] είναι αιτία που μοιραία η μιζέρια
των λαών της Ευρώπης οδηγεί στην μιζέρια όλου του κόσμου.

Δεν μπορούμε ν αντικαταστήσουμε τις απατηλές και κτηνώδεις απολαύσεις της πνευματικής και σωματικής εξαχρείωσης αλλά
μπορούμε να κλείσουμε όλες τις εκκλησίες κι όλα τα καμπαρέ του κόσμου.Οι παπάδες χρειάζονται μόνο για να καίνε τους νεκρούς
όχι για να τους δοξολογούν και να τους θάβουν. Μόνο να τους
καίνε.Και η ανάγκη των ανθρώπων να ψάχνουν έναν θεό που θα
τους σώσει-απο ποιόν να τους σώσει ο θάνατος είναι
εξακριβωμένη πράξη- από την καταστροφή που οι ίδιοι
πραγματοποιούν, μόνο γελοιότητα μπορεί να χαρακτηριστεί.

Δεν χρειάζεται καμιά θρησκεία και κανένας θεός για κανέναν λαό.

ΕΛΕΕΙΝΉ ΖΩΉ

"Εγώ δυστυχώς δεν έχω κέφι τώρα να σου γράψω τίποτα. Η ζωή μου άλλωστε είναι περισσότερο μονότονη κι ελεεινή απ όσο πίστευα κι απ όσο φαντάζεσαι. Κλαίγε με Χαρίλαε..."

Τάδε έφη ο Κώστας Καρυωτάκης εν έτει 1923. Άτομο παράξενο, διεισδυτικό, έξυπνο, με ζωή που θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένη. Αλλά δεν ήταν. Όπως και η δικιά μου. Και η δικιά σας. Αυτό το ελεεινή ζωή, όμως, μου χτυπάει άσχημα, είναι μια έκφραση αθλιότητας. Δηλαδή ήταν τόσο πολύ αξιολύπητος, τόσο οικτρός, τιποτένιος και άθλιος-όλα αυτά μαζί τα εκφράζει αυτή η λέξη!
Δε θα μπορούσα ποτέ να χαρακτηρίσω έτσι τη ζωή μου. Ίσα-ίσα έχω μια μικρή περηφάνια πως κάτι κάνω και σίγουρα είμαι πάντα με το μέρος του δικαίου και του αδυνάτου. Πιστεύω, πως για να κατέχεσαι από υψηλά αισθήματα υπεροχής, ελευθερίας, δικαιοσύνης, γενναιότητας, είναι δύσκολο. Οι περισσότεροι άνθρωποι λυγίζουν και μόνο λίγοι αντέχουν το πραγματικό βάρος της ζωής.
Μόνο οι πολύ άρρωστοι, πρώτα στο σώμα και μετά στην ψυχή, μπορεί να νιώθουν τόσο καταρρακωμένοι-σίγουρα η ζωή είναι ελεεινή όταν είσαι άρρωστος. Δεν ξέρω πόσο άρρωστος ήταν ο Καρυωτάκης, δεν το αποσαφηνίζουν τα βιβλία αλλά θα πρέπει να ήταν πολύ. Γι αυτό και δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει και έδωσε το τέλος που όλοι γνωρίζουμε στην μουχλιασμένη Πρέβεζα.
Εκτιμώ βαθύτατα την ποίηση και τη σκέψη του Καρυωτάκη:
Μόνο μπορεί να μείνουνε κατόπι μας οι στίχοι
οι ονειροπόλοι στίχοι μας να μείνουνε, καθώς
τα περιστέρια που σκορπούν οι ναυαγοί στην τύχη
κι όταν φέρουνε το μήνυμα, δεν είναι πια καιρός.
Όσα ενόχλησαν τον ποιητή, συνεχίζουν να ενοχλούν κι εμάς ακόμα σήμερα. Κυνηγήθηκε από ένα έξαλλο και κακοφτιαγμένο μισόκοσμο τις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα. Κοφτερός και οξύνους βρήκε τη δύναμη ή την αδυναμία να πιέσει τη σκανδάλη για να τελειώσει την ελεεινή και μονότονη ζωή του. Πολλοί άνθρωποι ακόμα και σήμερα δεν τον συγχωρούν που αυτοκτόνησε, δεν δέχονται τις πεσιμιστικές τάσεις των ανθρώπων και θέλουν να βλέπουν τη ζωή μόνο ρόδινη, αισιόδοξη.

Όλοι μαζί κινούμε συφερτός
γυρεύοντας ομοιοκαταληξία
Μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός.

Αλλάζουμε με ήχους και συλλαβές
τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά
                                          μας
δημοσιεύουμε τα ποιήματα μας
για να τιτλοφορούμεθα ποιητές.

Βαθειά ειρωνικός, γουστάρω αυτή τη σαρκαστική ειρωνεία του γι αυτόν τον τρισάθλιο κόσμο μας-ενίοτε. "Γελούσε συχνά, δηλαδή μάλλον χαμογελούσε, μα-παράξενο πράγμα! Ακριβώς αυτό το χαμόγελο ήταν το μόνο που φανέρωνε όλη του την πικρία!" μας πληροφορεί ο Τέλος Άγρας που φυσικά τον είχε γνωρίσει από κοντά.
Η πικρία του Καρυωτάκη και η δική μας, πηγάζει από την αδικία της ζωής, από την μη αναγνώριση-του ίδιου δεν του την δικαίωσαν ποτέ ενόσω ζούσε- κάποιων αξιών, κάποιων δικαιωμάτων και τότε, εκεί, να βγαίνει όλο το πικρόχολο ρήμα εναντίον όλων, όσων μας αδίκησαν.
"Κάθε πραγματικότης, μου είναι αποκρουστική. Είχα τον ίλλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο σαν ήρθε, τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους κι εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία... Σ αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!! είμαι έτοιμος τώρα για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δύστυχους γονείς μου, λυπούμαι τ αδέρφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά..." Αυτά από το σημείωμα του. Το σημείωμα του ιδανικού αυτόχειρα.
Είναι απίστευτη η ευκολία που πετάει αυτό το, κάθε πραγματικότης, μου είναι αποκρουστική. Και τό δεν έβλεπε κανένα ιδανικό στη ζωή του.  Για να καταθλιβεί κάποιος σε αυτό το σημείο, ξαναλέω, πρέπει να είναι άρρωστος.  Αλλά, τόσα χρόνια τώρα, οι κριτικοί δε θέλουν να θάψουν τον Καρυωτάκη, όπως αρνήθηκε και η εκκλησία τους που χαραχτηρίζει τους αυτόχειρες άτυχους που δεν λαμβάνουν αυτή την τιμή.
Εννοείται πως, όσοι είχαν προβλέψει ότι η λογοτεχνική ιστορία θα επιφύλασσε μια σελίδα σε μια άκρη της για τον Καρυωτάκη, έπεσαν έξω αφού το ενδιαφέρον για τον ποιητή κρατείται αδιάπτωτο και αυξανόμενο, για να μας θυμίζει κι έναν άλλον ιππότη: Τον Δον Κιχώτη, τον ιππότη της ελεεινής μορφής. Μήπως όλων μας η ζωή είναι Ελεεινή;

ΑΓΝΈΣ ΚΟΆΛΕΣ

 

 

ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΈΝΟΙ ποιητές

 

Όταν έχεις να πεις πολλά

δεν κάνεις τίποτα

ζωγραφισμένοι ποιητές

κι εμείς στα άδυτα;

Όταν έχεις πολλά να κάνεις

μην κάνεις τίποτα

ζωγραφισμένοι ποιητές

κι εμείς στη σκόνη

Όταν έχεις πολλά να πεις

πίνεις ηδύποτα

πετάς λουλούδια απ το μπαλκόνι

σε μιαν αγαπημένη

Και η κόρη της Τενέας

να σου τραγουδεί

την άρχουσα τάξη, χάλκινες φιάλες

οι σαρκοφάγοι μιας αυλαίας

αρχαία ιστορία στου Γουδή

η εργατική τάξη, αγνές κοάλες.

 

ΗΜΟΥΝ ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΆ ΑΠΆΤΗ

 

 

Για να είμαι σύγχρονος σπατάλησα μια εικόνα από παλιά του εαυτού μου και πολλές ιδέες. Τι είναι ακριβώς ένας σύγχρονος άνθρωπος; Σύγχρονος σημαίνει αυτός που γίνεται την ίδια χρονική στιγμή. Ή κάτι που γίνεται την ίδια χρονική περίοδο ή που είναι της ίδιας ηλικίας. Ταυτόχρονος κατά μία αντίληψη και ν ανήκω στη σημερινή εποχή, μοντέρνος. Είμαι όμως εγώ της σημερινής εποχής; Αφού δεν ξέρω τι γίνεται ακριβώς στην Αμερική στην Ιαπωνία, που λένε πως πάνε πενήντα- εκατό χρόνια μπροστά, άρα εγώ είμαι πίσω, καθόλου σύγχρονος και μάλλον αναχρονιστικός. [Τον μόνο συγχρονισμό που κατάφερα να κάνω στη ζωή μου, ήταν με ολίγιστες κυρίες στο κρεβάτι- να έρθεις δηλαδή σε ταυτόχρονο οργασμό και μη νομίζεις πως αυτό είναι εύκολο.] Και για να επανέλθω στη σοβαρότητα της κουβέντας, υποθέτω πως κανένας άνθρωπος δεν είναι ακριβώς σύγχρονος. Πάντα θα πηγαίνει λίγο μπροστά ή λίγο πίσω. Κατά τα φαινόμενα, μεγαλώνοντας, μένεις πίσω. Δεν προλαβαίνεις τις καινούριες ιδέες, τον καινούριο τρόπο, τις νέες αντιλήψεις των ανθρώπων που ακολουθούν.

Μάζεψα ότι έπεφτε στο πάτωμα
ήμουν μια γλυκιά απάτη.

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ…

Η ζωή είναι δώρο: από τους λίγους στους πολλούς, από αυτούς που έχουν και το ξέρουν σε αυτούς που δεν έχουν και δεν το ξέρουν.

Ο Αμεντέο Μοντιλιάνι είπε αυτή τη φράση που θεωρείται ως ποιητική διαθήκη του στη Λούνα Τσεκόφσκα. Ένα μήνα προτού πεθάνει.
Έχω κάνει από παιδί, άπειρες αντιγραφές σχεδίων και έργων πολλών ζωγράφων. Μερικοί θεωρούν λίγη αυτή την προσπάθεια αλλά εγώ λέω πως όποιος θέλει να γίνει ζωγράφος θα πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά με την διατριβή στο έργο σπουδαίων ζωγράφων. Ο Πικάσο αντέγραφε μανιωδώς από παιδί, ότι εύρισκε μπροστά του. Κατόρθωσε έτσι ν αποκτήσει μια πλήρη εικόνα του σχεδίου, της προοπτικής, του χρώματος κι αργότερα να εφαρμόσει όλες αυτές τις γνώσεις στο έργο του.
Όσοι θεωρούν υποτιμητικό να κάνουν αντιγραφές, μάλλον είναι ανίκανοι να τις πραγματοποιήσουν. Και λογικό είναι γιατί η αναμέτρηση στον καμβά με τέτοια μεγέθη θα τους προκαλεί εμετό!  Προσωπικά, τώρα βέβαια το κάνω για βιοποριστικούς λόγους. Ένεκα που το αγοραστικό κοινό, σε ένα μεγάλο ποσοστό, δικαίως ή αδίκως προτιμά ν αγοράζει αντίγραφα. [Στην Αγγλία τα αντίγραφα μεγάλων ζωγράφων από άξιους σύγχρονους είναι αυτή την εποχή της μόδας και πωλούνται πανάκριβα.]

Εργαζόμενος πάνω στο Μοντιλιάνι, τώρα που δεν είμαι πια παιδί, προσπαθώντας να πλησιάσω την έκταση της χρωματικής του παλέτας, να εξοικειωθώ με τις επαναλήψεις- στη σάρκα χρησιμοποιεί ώχρα, κίτρινο, κόκκινο, ελάχιστο μπλε, ελάχιστο μαύρο και άσπρο- όσο κι αν δεν δίνει κλασσικές διαβαθμίσεις τους φωτός, έτσι που να γίνει πιστή αντιγραφή του μοντέλου, σαν φωτογραφία, εν τούτοις μου δίνει την εντύπωση πως το καταφέρνει περίφημα και ο βαθμός δυσκολίας αυτού του είδους ζωγραφικής να είναι και να γίνεται άκρως επικίνδυνη γι αυτόν που θα τολμήσει να τον πλησιάσει. Σχεδιαστικά φαίνεται εύκολος αλλά δεν είναι. Νοηματικά οι φιγούρες των προσώπων και σωμάτων του, εμπεριέχουν κάποια μεταφυσική ταυτότητα. Αυτές οι συνήθως αποστεωμένες μορφές, οι χωρίς μάτια εκφράσεις, οι απογοητευμένες κινήσεις των χεριών, τα σφιγμένα χείλη, τα πρόσωπα που δε γελούν ποτέ- δεν έχω δει κάποιο χαμόγελο σε κανένα πορτρέτο του, μάλλον κάποιο υπομειδίαμα υποβόσκει, κατορθώνουν τελικά να μετουσιώνουν το ακίνητο της ζωής σε κάποιο αόριστο νόημα: πως υπάρχουμε και ακίνητοι.

 

ΞΥΠΝΗΣΕΣ

 

 

Ξύπνησες;
NAI EIXA ΞΕΧΑΣΕΙ ΤΟ ΤΖΙΠ ΕΞΩ ΑΠΟ ΜΑΓΑΖΙ ΚΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΩ­­
Και σκεφτόσουν όλη νύχτα να μου απαντήσεις
ΟΧΙ ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΑΜΕΣΩΣ­­
Τι δουλειά κάνεις;
ΕΣΥ ΤΙ ΩΡΑ ΞΥΠΝΗΣΕΣ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΔΙΟΤΙ ΧΘΕΣ ΜΙΛΟΥΣΕΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ­­
ΥΠ, ΥΠ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ .!­­
Ζητας δηλαδή προνόμια; και ποια είσαι εσυ;
ΚΑΜΜΙΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΚΟΥΚΙΔΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ­
Πάλι δε σε κατάλαβα! πρέπει να είμαι βλάκας! τι δεν κατάλαβα ;
ΟΤΙ ΔΕΝ ΖΗΤΑΩ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΑΠΛΩΣ ΕΤΥΧΕ ΝΑ ΔΩΣΩ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΩ­­ .ΣΤΡΑΒΟΞΥΠΝΗΣΕΣ ΚΑΛΕ ΜΟΥ­­
Αυτό είναι που δεν κατάλαβα; Οχι, δεν στραβοξύπνησα. Ίσα-ίσα είμαι μια χαρά. Απλά δε μου απαντάς σ αυτα που σε ρωτάω και έχω κλείσει όλα τα υπουργεία για να μιλήσω μαζί σου όπως θέλεις…
Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΝΕ ΕΡΩΤΗΣΗ­­
Τι θέλεις από μένα;
ΜΕ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΣ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΕΠΕΙΔΗ Κ ΕΓΩ ΓΡΑΦΩ ΕΧΟΥΜΕ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ Κ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ­­ ΕΣΥ ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΒΑΡΒΑΡΕ ­­
Μη δυσκολεύεσαι ,οκ, πες μου απλά, τι δουλεια κάνεις; είσαι παντρεμένη με παιδιά..πες μου κάποια πράγματα για σένα..ασε τα γραψίματα. Άλλη ώρα.
ΕΙΜΑΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΚΟΡΗ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ Κ ΓΙΟ ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ ΟΜΑΔΑ ΑΙΜΑΤΟΣ Β ΘΕΤΙΚΟ ΥΨΟΣ 1.64 ΚΙΛΑ 63 ΚΑΣΤΑΝΗ ΜΕ ΜΕΓΑΛΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΛΗ ­­ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΕ ΚΑΛΥΨΑ ­­
..Και ζεις;
ΖΩ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΡΑΦΩ ΑΠΟ 7 ΧΡΟΝΩΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΜΟΥ ΣΠΑΣ ΤΑ ΝΕΥΡΑ
Καλά κάνω. Να υποθέσω πως είσαι κοντα στα πενηνταπέντε;
ΟΧΙ ΛΑΘΟΣ 65
Δεν θυμάμαι κανέναν μ αυτά τα ελαττώματα να πήγε μπροστά.
ΈΧΕΙς ΔΈΚΑ ΔΕΥΤΕΡΌΛΕΠΤΑ Ν ΑΠΑΝΤΉΣΕΙς ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΑΠ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΔΕΝ ΞΑΝΑΜΙΛΑΜΕ ΕΧΕΙΣ ΠΕΝΤΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΕΠΙΤΕΘΗΚΕΣ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΤΑ ΛΕΜΕ ΑΝ Σ ΕΝΟΧΛΕΙ ΠΕΣΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΧΑΘΩ­­
Δεν υπάρχει καμια επίθεση. Ο τρόπος είναι έτσι, κοφτός όταν πρέπει. Μην διακιολογείσαι, εγω δεν παραπονιέμαι για τίποτα.
ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΘΕΛΕΙΣ

 

ΘΥΜΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΎ ΣΟΥ

 

 

 

Το απόγευμα με τον ήλιο κατάφατσα, ανέβηκα στον φαλακρό λόφο

εκεί που τελειώνουν τα δέντρα.

καθώς το φως λιγόστευε κι ήταν αλλιώς ωραία να σε σκέφτομαι.

Να λογίζομαι ένα θύμα του εαυτού σου

και είναι δύσκολο να το καταλάβουμε αυτό.

Πως είμαστε ένα κομμάτι της πέτρας και της μοναξιάς-αλλά περήφανα ωραία!

κοίταζες πάντα ανάμεσα από το χρώμα του κλάματος,

όμως ακόμα κι εκεί στου Μεταξουργείου το μέρος,

όπου οι ανθρώπινες δυστυχίες κυλούν στο πεζοδρόμιο,

όπου η πείνα του Χάμσουν, ξανάρχεται σαν μητέρα,

όπως η Μήδεια των ανθρώπων να σφίγγει τις πνοές.

Και θα μπορούσαμε να ταξιδεύουμε συνέχεια πάνω στον φαλακρό λόφο,

λέγοντας πως είναι σπουδαίο να ταξιδεύουμε μαζί,

όταν οι άλλοι θέλουν να μας χωρίσουν.

Εσύ θα έλεγες πως πρέπει να είμαι ευχαριστημένος επειδή ήμουν μαζί σου

στο Μεταξουργείο και αλλού,

γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο ή και δε θέλουν ν ανταμώνουν πολύ!

Το ξέρεις πως οι άνθρωποι αντέχουν τη μοναξιά πιο λέφτεροι από τα πουλιά;

 

ΤΙ ΖΩΓΡΑΦΊΖΟΥΜΕ

 

 

Έχει σημασία ποιο πρόσωπο απεικονίζει ένα έργο; αν είναι καλό ή κακό; δηλαδή αν ζωγραφίζουμε έναν άγγελο ή μια κακίστρα; εμένα δε μ ενδιαφέρει ποιος είναι, τι είναι και τα λοιπά..[κάποιοι από σας πιστεύεται πως ένας "καθώς πρέπει" ζωγράφος δεν μπορεί να ζωγραφίζει ταυτόχρονα την Κατερίνα Γώγου και τον Μητσοτάκη!] Ανόητη σκέψη γιατί μ αυτή την άποψη θα ζωγραφίζαμε μόνο το καλό για τους πιστούς και μόνο το επαναστατικό για τους κομμουνιστές. Εγώ θα υπερασπιστώ τη θέση μου, πρώτα γιατί σαν επαγγελματίας δεν μπορώ και ούτε θέλω να απορρίψω κάποιον επειδή είναι κακός και κάποια επειδή είναι άσχημη! [έτσι μου είπε μια γνωστή, τι να φτιάξεις από μένα κι έμεινα άγαλμα]. Εν τω μεταξύ, αυτά τα άτομα τύπου Μαρινάκη κλπ έχουν ζωγραφικά πολύ ιδιαίτερη σημασία σαν μοντέλα και βγάζουν συναισθήματα για την πραγματική ζωή μας. [δείτε τα μοντέλα και τα σώματα του Λούσιαν Φρόιντ και γενικά τις φιγούρες του και θα καταλάβετε τι εννοώ] Σκέφτομαι και συγγραφικά όταν ζωγραφίζω γιατί, δε θα γράφαμε ποτέ για τον Ρασκόλνικοφ, ποτέ για τον Ιάγο, για τον Ιούδα, αν ακολουθήσουμε τις συμβουλές κάποιων υποστηρικτών της μιας μόνο άποψης. Ένας ζωγράφος πρέπει να ξέρει τα πάντα κι ένας συγγραφέας όλα όσα υπάρχουν και δεν υπάρχουν σ αυτόν τον κόσμο.

ΜΙΚΡΌΣ ΚΑΙ ΜΕΓΆΛΟΣ ΚΌΣΜΟΣ

 

 

Πέρα στο γρέκι του Βαγγέλη Κουφού ήτανε νύχτα του Απρίλη με φεγγάρι ολόγιομο. Ο Βαγγέλης κοιμόταν στην παράγκα, δίπλα στα πρόβατα, παρέα με τον Μήτση Πλιάτσικα τον αδερφό μου κι εγώ παραδίπλα, κουκουλωμένος με μια βρώμικη κουβέρτα, οχτάχρονος πια, καταλάβαινα ή νόμιζα πως άρχιζα να καταλαβαίνω ότι γινόταν μέρα και νύχτα σ αυτό τον κόσμο. Ο Μήτσης ήταν ήδη δεκαεφτάχρονος και δούλευε μπιστικός μαζί με τον χαζό στα πρόβατα κάποιου που δε θυμάμαι τα όνομα του και με είχαν πάρει μαζί τους να τους βοηθήσω. Το χτήμα με τις στάνες ήταν του χαζού Βαγγέλη που ροχάλιζε τώρα, ενώ εμένα δε με έπαιρνε ο ύπνος., όταν ακούστηκαν ποδοβολητά από πέντε-έξι άλογα, άγριες φωνές και βλαστήμιες.
Οι καβαλάρηδες ξεπέζεψαν μπροστά από την στάνη, εμείς πεταχτήκαμε έξω. Ήταν ο Τηλέμαχος Καραδήμος με άλλους από το σόι του. Εγώ στάθηκα λίγο παράμερα, ο Βαγγέλης κοίταζε φοβισμένος, ο Μήτσης μάλλον άφοβος.
-Δεν έκαμες καλά Βαγγέλη, είπε γελαστός, περιπαιχτικά ο Τηλέμαχος. Εσύ είσαι καλό παιδί, γιατί πείραξες τα σύνορα μας;
Ο χαζός άνοιξε τα μάτια του.
-Σουτ! μη μιλάς! Αγρίεψε. Έλα, πάμε να τα ξαναβάλουμε στη θέση τους κι άμα τα ξαναπειράξεις θα σε πάω στο δικαστή, άκουσες! Και του ριξε μια με την γκλίτσα στην πλάτη.
Ο Βαγγέλης έκλαψε καθώς τον έσερναν να πάνε στα σύνορα των χωραφιών.
Ο Μήτσης κι εγώ ακολουθήσαμε. Φτάσαμε στα σύνορα, οι άντρες του Τηλέμαχου ξερίζωσαν τους φράχτες, γκρέμισαν τους τοίχους, έκοψαν τα δέντρα με τσεκούρια, έβαλαν φωτιά, όρισαν τα καινούργια σύνορα, αφήνοντας στον Βαγγέλη μόνο την παράγκα και μια στάλα χώμα. Φεύγοντας ο Τηλέμαχος πάνω από το άλογο, έβγαλε από την τσέπη του γιλέκου του μια λίρα. Την πέταξε ψηλά, την ξανάπιασε στην παλάμη του κι ύστερα την έριξε στα πόδια του Βαγγέλη.
-Πάρτην! Για να ξέρεις πως εγώ είμαι τίμιος άνθρωπος! Εντάξει;
Αυτός έσκυψε και πήρε τη λίρα σκουπίζοντας τα μάτια του, χαρούμενος.
-Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Έλεγε συνέχεια.
Εγώ είχα πάει στην εξώθυρα της στάνης ακουμπισμένος στον πάσαλο της. Πέρασαν μπροστά μου οι καβαλάρηδες και τελευταίος ο Τηλέμαχος που σταμάτησε μπροστά μου και τα μάτια μας συναντήθηκαν. Εγώ τα έσμιξα σκληρά όπως θα συνήθιζα από τότε, αυτός προσπάθησε ν αστειευτεί.
-Εσύ είσαι ο Κωστάκης του Φώτη; Του κουμπάρου μου; [είχε βαφτίσει τον Αχιλλέα.] Είσαι καλό παιδί εσύ, φαίνεσαι, να, πάρε ένα τάλιρο για σοκολάτες.
Πήρα από κάτω το τάλιρο μαζί με χώμα και του το πέταξα στο πρόσωπο. Ύστερα γύρισα κι έφυγα ατάραχος. Αυτός έμεινε να με κοιτάζει απορημένος χουφτώνοντας το κέρμα με το χώμα πάνω στο καλοξυρισμένο του πρόσωπο.

 

Απόσπασμα από τη ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΉΣ

 

ΓΡΆΦΟΥΜΕ ΌΛΟΙ

 

Άμα γράφεις κάτι να χει και καμιά αξία, αλλιώς γιατί να το κάνεις; Από προσωπική ευχαρίστηση; τι νόημα έχει να σκοτώνεις και τις λέξεις;  και τι ευχαρίστηση είναι αυτός ο βασανισμός της έκφρασης; Ένα λιμάνι χωρίς να ξέρεις που βρίσκεται, τι σε νοιάζει αν σκοτώνονται κι εκεί οι άνθρωποι; αλλιώς το είπε ο άλλος και δεν πρόλαβες να το συγκρατήσεις, κάτι σαν, αφού δεν ξέρεις σε ποιο λιμάνι πηγαίνεις, τι σε νοιάζει ποιος άνεμος φυσάει; ναι, έτσι θα είναι και συ μπέρδεψες τους σκοτωμούς των ανθρωπων, είναι κι αυτό μια αξία, να το πιστεύεις πως οι άνθρωποι είναι τίμιοι, τι χρειάζεται η ηθική σε έναν ανήθικο κόσμο; όμως αυτά τα δυο πρέπει να συνεξελίσσονται, δεν υπάρχει πια μόνον Δαρβίνεια εξέλιξη και η ασταθής ισορροπία του σύμπαντος κυριαρχεί στις νεώτερες διαπιστώσεις των φιλοσόφων αλλά, ναι, αυτό το λιμάνι που δεν ξέρεις ποιος άνεμος φυσάει και άραγε δε σε ενδιαφέρει γιατί να υπάρχει στις άκρες του μυαλού σου; και δηλαδή θες να μας πεις πως αυτά που αραδιάζεις τώρα εδώ έχουν κάποια αξία και άρα χρειάζεται να γραφούν, να γίνει δηλαδή αυτός ο κόπος, να τα διαβάσουν κάποιοι και να βγάλουν ένα ρεζουμέ αλλιώς τι νόημα έχει αυτό το μπλογκ;

Άμα γράφεις κάτι, να έχει αξία αλλιώς γιατί να το κάνεις. Για να γεμίσεις το κενό, τον χρόνο της πλήξης κι ένα παράξενο φίλιωμα με τις γραμμένες λέξεις; λέξεις γραμμένες στη σειρά επιβεβαιώνουν κάποιο νόημα, είναι σίγουρο αυτό αλλά γιατί οι γυναίκες υπερέχουν συντριπτικά στο μπλογκινκ; ίσως αυτές έχουν μεγαλύτερη ανασφάλεια; ή την δείχνουν. Μάλλον έτσι θα είναι. Οι άντρες είναι πιο ισχυροί σ αυτό το σημείο, είναι πιο δυνατοί στην ανασφάλεια αυτού του κόσμου, πιο εγκρατείς, περισσότερο συγκροτημένοι-έτσι νιώθω σαν άντρας, αυτό σας μεταφέρω. Όμως, σίγουρα πιο δυνατοί είναι οι ερμαρφρόδιτοι, τι παλιολέξη κι αυτή! αν και την καταλαβαίνω ποτέ δεν της έδωσα την απαραίτητη προσοχή, κάτι σαν αρσενικοθήλυκο μου θυμίζει και αυτό πιστεύω πως θέλει να επεξηγήσει, πως δηλαδή θα είναι ο κοντινός στον μέλλον προς εμάς άνθρωπος, [τώρα δεν έβαλα και σε τόσο καλή σειρά τις λέξεις αλλά πάλι με λίγη προσπάθεια θα καταλάβετε τι θέλω να πω].

Και χωρίς να θέλω να επανέλθω στο λιμάνι, ο άνεμος με σπρώχνει πάλι κατά εκεί. Τί νόημα έχει να γράφουμε όλοι; και θα μου απαντήσεις γιατί όχι; όπως μιλάμε έτσι και γράφουμε! τι σε νοιάζει εσένα αν φυσάει ούριος η σιμούν; λίβας ή σορόκος; το λιμάνι ποτέ δε θα είναι το ίδιο και το ξέρεις, όπως πρέπει να ξέρεις πως οι άνθρωποι χρειάζεται να γράφουν, ένα σημείωμα, μια στροφή ενός ποιήματος, ένα σύγγραμμα, μια μελέτη, είδες που βρήκες άκρη στη μέση του ανέμου και στην άκρη του λιμανιού;

 

ΚΟΛΟΚΎΘΙΑ

 

 

Τελικά αυτά τα κολοκυθάκια είναι περίεργα πράσινα. Όταν τα κάνεις τηγανητά, αν και νομίζεις πως είναι εύκολα, σου βγάζουν την πίστη. Δεν είναι εύκολα τα κολοκυθάκια κι ας τα υποβιβάζουμε. Μαυρίζουν, καίγονται, μένουν άψητα τα μισά και μη μου πεις πως δεν ξέρω να τηγανίζω κολοκυθάκια! Άμα δε τ αλευρώσεις την έβαψες! μένουν άβραστα από μέσα, ωμά και δεν υπάρχει χειρότερη γεύση από ωμό κολοκύθι. Θυμάμαι τον Στέλιο Αναστασιάδη, μέγα ζωγράφο και μαγειρευτή, που τα κολοκυθάκια δύσκολα τα συμπεριμάμβανε στο μενού του, εκτός από τα βραστά.

Τώρα, βέβαια κι εμένα βραστά κάτι μου λένε. Λεμονάκι, σκορδάκι, κανένα άλλο χόρτο, γεμίζει μια σαλάτα, λες κάτι έφτιαξα να γεμίσω το στομάχι και αν σκέφτεσαι σαν εμένα, πως αν τρώμε για τη νοστιμιά και τη λιχουδιά, σύντομα θα γίνουμε κοιλιόδουλοι, την έβαψες.

Βέβαια τα κολοκυθάκια πρέπει να τα βράζεις ξεχωριστά από τα άλλα. Γιατί, αλλιώς δε θα βράσουν ποτέ και θα είναι άνοστα σαν κολοκύθια!

Φυσικά στα παιδιά δεν αρέσουν τα κολοκύθια. Προτιμούν να τα κλωτσούν σαν μπάλες στην αλάνα παρά να τα γεύονται, ούτε εμένα μου άρεσαν όταν ήμουν παιδί. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, τα βλέπω συμπαθητικά.

 

ΜΕΓΆΛΟ ΜΠΟΥΚΈΤΟ

 

 

Τα κοντινά πλάνα μιας ζωής που τείνει να ξεφύγει από την ηρωοποίηση και να ξεπέσει στη χλεύη, που δεν προσπάθησε τουλάχιστον να καταλάβει ότι φάγαμε μεγάλο μπουκέτο, ακόμη κι ότι μας κορόιδεψαν οι πιο έξυπνοι από εμάς του πολυτεχνείου κι εμείς ούτε να κλάψουμε δεν μπορούμε γιατί απατηθήκαμε και τώρα που το καταλαβαίνουμε, νιώθουμε σαν τη ζηλιάρα σύζυγο, σαν τον ανόητο εραστή μιας γλαφυρής εποχής, επαναστάτες της γλυκοπατάτας, περάσαμε τα πιο ωραία χρόνια μας, τόσο, μα τόσο γλυκά! σαν όνειρο! σαν μια οξεία αστροπελέκι, τόσο ωραίο ήταν το παραμύθι που μας βόλεψε, θα έρθω και στο ξεβόλεμα, καμιά αντίρρηση πως τώρα είμαστε χειρότεροι, κι αν έρθει έστω ένας βλάκας να υποστηρίξει το αντίθετο θα κάνω χαρακίρι στην πλατεία Αβάθης, όμως η πραγματικότητα είναι πιο οικτρή, χείριστη των προηγουμένων αφού οι σημερινοί σύντροφοι ούτε στα μάτια δεν μπορούν να κοιταχτούν, πόσο δε μάλλον ν αγκαλιαστούν και να φιληθούν, τ αδέρφια, και οι γυναίκες τους, οι φίλοι, τα ξαδέρφια δεν μπορούν να πιστέψουν πως τους χώρισαν σε 80 με 20 τοις εκατό, σε βολεμένους και αβόλευτους σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, το τραγικότερο μέρος της κατάληξης ενός πολιτισμού, χωρίς ποτέ να καταλάβει το 80 τοις εκατό πως έχει άδικο! δεν κερδίζει η πλειοψηφία ποτέ! μόνο κάποιοι λίγοι έφτιαξαν το δικό μας πολυτεχνείο, μόνο κάποιοι λίγοι θέλουν να μας σκοτώσουν όλους και, το δραματικό, το σημερινό, είναι αυτή η απάτη της αρρώστιας του παγκόσμιου φόβου, της παγκόσμιας δικτατορίας που θέλουν να επιβάλλουν πάλι κάποιοι λίγοι, αυτή είναι η δραματική αλήθεια που ζούμε παραμονές μιας ηρωικής πράξης εμάς των ιδίων πριν από λίγα χρόνια αλλά που μοιάζουν τεράστια μακρινά σύμφωνα με την εξέλιξη που πήρε η σημερινή ζωή μας, και, ένα πράγμα απομένει στο κοντινό μας πλάνο, αφού δεν έχουμε τη δύναμη ν αντισταθούμε στον καινούργιο όλεθρο που ετοιμάζουν οι φωστήρες της παγκόσμιας καταστροφής, να μπορέσουμε τουλάχιστον να τους πούμε κατάμουτρα: είστε οι χειρότεροι κάτοικοι αυτού του πλανήτη, εσείς οι λίγοι που κυβερνάτε τους πολλούς κι εσείς οι πολλοί που φοβάστε και πιστεύετε αυτούς τους λίγους.

ΚΟΙΝΉ ΓΑΡ Η ΤΎΧΗ;

 

Πολλά είδες, πολλά έμαθες, πολλά θα πάθεις. Έτσι μου είπε
μια τσιγγάνα εν ευθέτω χρόνο πριν από καιρό, όταν ήμουν
πολύ νέος. Τότε δεν της έδωσα και πολύ σημασία. Αργότερα,
όποτε μου ερχόταν στο νου η σκηνή με την όμορφη τσιγγάνα
να μου κρατάει το χέρι, να με κοιτάζει στα μάτια,
στραφταλίζοντας τα δικά της, σκεφτόμουν πως αυτό μου θύμιζε
ρήσεις από σοφούς. Ή στίχους ποιητών. Στίχους από τον όμηρο
όπως: «Πολλών δε ανθρώπων οίδεν άστεα και νόον έγνω»,
ο πολύπαθος Οδυσσέας. Και μαζί μ αυτό, πάντα σκεφτόμουν
γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν να μαντέψουν το μέλλον [τους].
Ανέκαθεν συνάρπαζε το γεγονός της μαντείας, να μάθουν τι
πρόκειται να τους συμβεί αν είναι δυνατόν με την
παραμικρότερη λεπτομέρεια. Εμένα αυτό μου φαίνεται, νοσηρό,
ανόητο, ανιαρό. Συνάμα αφόρητα τραγικό. Τι νόημα έχει να
ξέρεις πως θα ζήσεις; Πως θα πεθάνεις; Αν δηλαδή πεθάνεις
άρρωστος με αφόρητους πόνους από αρρώστεια ή το παιδί σου
θα σκοτωθεί σε αυτοκινητικό και άλλες τέτοιες παρόλες;
Οι αρχαίοι λαοί, όλοι ανεξαιρέτως είχαν τους μάντεις, που
δυστυχώς έπρεπε να προβλέπουν και τα καλά και τα κακά και
τότε αλίμονο τους! Φανταστείτε την Κασσάνδρα με αυτή την
απίστευτη τιμωρία των θεών να προμαντεύει μόνον τα κακά!
Σήμερα έχουμε τα μέντιουμ, τις χαρτορίχτρες, χίλιες δυο
παραλλαγές αυτής της ανοησίας. Ανθούν, κοροϊδεύουν,
κοροϊδεύονται, προβλέπουν στα άστρα την μοίρα; Την τύχη των ανθρώπων. Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατο, είπαν οι
αρχαίοι σοφοί. Ρήση με την έννοια στραμμένη στην επιστήμη,
στη ζωή όπως είναι στη ζωή χωρίς δεισιδαιμονίες και αερικά. Τελειώνοντας με τους κάθε λογής μάγους, θα πω πως, αυτοί
αιώνια προσπαθούν να φοβίσουν τον απλό ανθρωπάκο γιατί
έτσι θα είναι πιο εύκολο το έργο τους αλλά και το έργο μιας
ανεκτικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας στηριγμένης στο μαγικό
κόσμο του Χάρι Πότερ, στον μάγο του Οζ.

 

 

Ο ΣΚΎΛΟΣ ΚΙ Η ΒΡΟΧΉ

 

 

Ο σκύλος και η βροχή

που έρχεται

ο καθένας άνθρωπος έχει τη δικιά του ευτυχία

γαμημένο αλκοόλ

οι μικροί δε βλέπουν ότι κάτι μύρισε άσχημα

ο καθένας άνθρωπος έχει τη δικιά του μούρη

Αν ήταν μόνο τα λεφτά για την ευτυχία θα την είχαν αγοράσει οι λίγοι

αλλά δεν είναι

στην ίδια καρέκλα δεν μπορείς να ξανακαθήσεις

δε γαμιούνται τα χρήματα

Αλλά ο σκύλος και η βροχή που έρχεται

κι όλο είναι μακριά

πόσο ωραία ήσουν κάποτε!

ωραίο αυτό: στην ίδια καρέκλα δεν μπορείς να ξανακαθήσεις

Ο σκύλος στην βροχή

κόλλησε η τρίχα του στο μυαλό

τι να σου κάνει κι ένας σκύλος!

η αλήθεια είναι πως πρέπει να

σκεφτόμαστε σοβαρά αλλά δεν μπορούμε, πάντα

ή ποτέ

η ζωή μας είναι δυστυχώς ασόβαρη

ζυγίζει από την ελαφριά

όχι άλλο, φτάνει το τίποτα και το μηδέν και

ας πούμε κάτι ωραίο να ξεφύγουμε απ τον πόνο:

κόκκινα τριαντάφυλλα ξεχύθηκαν στο βάζο

-απ της αγάπης να ξεφύγουμε το κάζο

ποιος αγάπησε και δεν είναι δυστυχής

Ο σκύλος στη βροχή κοιμάται με το ένα μάτι ανοιχτό

δεν είναι που δεν αγαπήσαμε τα ζώα,

τα δέντρα και τη λύπη μας

για όσα παίρνει ο ποταμός που τρέχει

και δεν τον νοιάζει γιατί φοβούνται οι άνθρωποι

 

Η ΑΠΌΛΥΤΗ ΔΥΣΤΥΧΊΑ ΤΩΝ ΆΛΛΩΝ 3

 

Είπε να τον χτυπήσει στο αφτί, επειδή δεν επρόκειτο ν ακούσει αυτά που έλεγε. Αυτός τα έβλεπε και τα άκουγε όλα αλλά γιατί; Ένας άνθρωπος που είχε τρία σκουλαρίκια στο δεξί αφτί, αυτόν σκεφτόταν να χτυπήσει, δίπλα σε μια κυρία με αλογοουρά, όχι και τόσο όμορφη, τρείς άλλοι άνθρωποι γύρω τους, ο ένας πιο ηλίθιος απ τον άλλον. Η γυναίκα στρογγύλευε το στόμα σαν γαρύφαλλο όπως οι ερωτευμένες. Μια άλλη γυναίκα διάβηκε με δυο μωρά, το ένα στην αγκαλιά, το άλλο χάμω. Ο άνθρωπος με το κόκκινο μπουφάν τηλεφωνούσε στη δική του γυναίκα. Αυτή που καθόταν με τον σκουλαρικά δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τον αγαπούσε, οι απέναντι κάπνιζαν κι έπιναν απαίσιο αλκοόλ. Του ερχόταν να ξεράσει, να κάνει έμετο, να φτύσει ή να πεθάνει. Βέβαια αυτό δεν ένοιαζε κανέναν αλλά γιατί να πέθαινε τώρα; Τότε πρόσεξε πως το βιβλίο που διάβαζε «Το πορτραίτο του καλλιτέχνη»του Τζόις ήταν γραμμένο με πολυτονική, με περισπωμένες, δασείες και λοιπά.
-Πρόσεχε τα λόγια σου! άκουσε πίσω του μια φωνή, σαν από μυστήριο τρένο και ξανασκέφτηκε πάμπολλες φορές γιατί το πορτραίτο να γράφεται με αι και όχι με έψιλον. Πορτρέτο. Κι αυτά τα δυο ρ, μάλλον πλεονασμός του μοιαζε.
Ένα μυρμήγκι περπατούσε στο τραπέζι του. Μικρό-μικρό κι ασήμαντο, ούτε του ενός χιλιοστού, το κοίταζε και σκέφτηκε να το λειώσει με το δάχτυλο του. Τον δείχτη ή τον παράμεσο και το κυνήγησε χωρίς μεγάλη θέληση, να το σκοτώσει δηλαδή, καθώς έτρεχε πάνω στο άσπρο μάρμαρο. Ύστερα το μάτι του έπεσε στο κατακάθι του καφέ στο βάθος του φλιτζανιού. Ποιός ξέρει πόσες μέρες ήταν εκεί, είχε μαυρίσει, είχε πετρώσει. Έβαλε το δάχτυλο να το σπρώξει, το μυρμήγκι ξαναγύρισε και του απέσπασε την προσοχή. Ανέβηκε από το πλάι του μαρμάρου, ξαναβγήκε στην επιφάνεια, ανέβηκε στο πλάι του φλιτζανιού  και αμέσως χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, κινήθηκε πάνω στο χέρι του. Σίγουρα δεν ήξερε πόσος ήταν ο κίνδυνος που παραμόνευε. Πήγαινε πέρα-δώθε πάνω στον καρπό του δεξιού χεριού του, μπερδεύτηκε με τις τρίχες, το ζευγάρι απέναντι έδωσε ένα ακόμα φιλί, κάποιοι σηκώθηκαν αναποφάσιστοι να φύγουν, δεν ήξεραν που να πάνε. Ένας είχε κρεμασμένο στο λαιμό του Ολυμπιακό μετάλλιο πυγμαχίας, κατηγορίας πυγμαίων. Πυγμαλίωνας. Σπιρτόκουτου. Στρεπτόκοκκου. Το δειχνε περήφανος στον διπλανό του που ήταν ακριβώς το αντίθετο. Ένα βουνό.
Για να ξεφύγει απ την ψυχρή σιωπή, άκουσε τον άντρα να λέει στη γυναίκα δίπλα του: «Πάρτα μωρή να μη στα χρωστάω!» λες και ήταν το πιο απλό πράγμα στον κόσμο.

Μπήκε στην καφετέρια γύρω στις έντεκα. Κοίταξε γύρω του, ερημιά, ακούμπησε την τσάντα στο τραπέζι. Το ύφος του δεν ήταν βλοσυρό, απλά είχε να πιει καφέ δυο μέρες γι αυτό παράγγειλε στο βαριεστημένο γκαρσόν ένα διπλό εσπρέσο. Άναψε τσιγάρο και περίμενε.
Το κτήριο από εξωτερικής απόψεως, όταν μπήκε πρόσεξε την αρχιτεκτονική κατασκευή, ήταν μια απλή πενταόροφη νεομοντέρνα οικία. Μπορεί να ήταν και μεταμοντέρνα, πάντως του Ντίνου γενικά του άρεσαν αυτές οι όψεις. Οι απόψεις.
Στον πρώτο όροφο κατοικούσε το ζευγάρι που μπήκε τώρα φουριόζο στην καφετέρια. Η Αθηνά Βένερμεν και ο Γιάννης Βατικιώτης. Ωραίοι και οι δυο είχαν τις περισσότερες μετοχές, ήταν κληρονόμοι, αυτής ταύτης της κατοικίας.[ Ίσως ανάλυση] Αγαπημένο ζευγάρι, δεν ήξεραν γιατί υπήρχαν σ αυτόν τον κόσμο.
Τότε ήρθε και κάθισε με έναν άλλον καφέ, απέναντι τους το μαγαζί, ο άνθρωπος που είχε νοικιάσει την καφετέρια- ο Ντίνος τους έβλεπε.
Έβγαλε από την τσέπη του κοιτώντας γύρω, ένα μάτσο λεφτά που τα χωσε στη μούρη του Γιάνη Βατικιώτη, πάρτα να μη στα χρωστάω μωρή, δεν το είπε αλλά το εννοούσε και του χαμογέλασε ανάμεσα από μαύρα δόντια ο ιδιοκτήτης της καφετέριας.
-Που θα πάτε σήμερα; Και κοίταζε αδιάφορα πέρα μακριά ρουφώντας τον απαίσιο φραπέ.
-Α, πουθενά είπε η Αθηνά, εδώ θα μείνουμε.
-Πολύ ωραία! Μόρφασε τ αφεντικό. Περιμένω αυτόν που θα μας κάνει την απεντόμωση. Μα και σεις! Τόσα χρόνια δε φροντίσατε να σκοτώσετε τα κουνούπια! Τις κατσαρίδες, τους

συνεχίζεται