ΣΤΗΝ ΠΈΤΡΑ

 

 

ΤΟ ΒΡΆΔΥ

Το σκοτάδι του απογεύματος εκείνου

την ώρα που οι ζωντανοί πενθούν

το αέρι μιας θάλασσας ξένης

έρχεται στο νου

Κάτω στην πλευρά αυτή του κόσμου

το βράδυ που οι άνθρωποι σιγούν

στην άμμο μιας άκρης ξένης

δίπλα απ την πέτρα του γιαλού.

 

ΑΠΡΟΣΠΈΛΑΣΤΟΣ

 

Είχα φύγει πολύ μακριά, απροσπέλαστος από τις φωνές των φίλων και δικών, ενώ τους ήθελα όλους, σ αυτό το ταξίδι, τελικά δεν ήρθε κανένας και το έκανα μόνος μου. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μένει κανείς μόνος του στην ερημιά. Δοκιμάζει τις δυνάμεις του, συγκρούεται με το καλό και το κακό, τρώει, μυρμήγκια, καμιά σαύρα που κυνηγάει την ουρά της, αυτή απομένει στο χέρι, έχετε φάει ποτέ σαύρα; εγώ ποτέ, εκτός από την τελευταία πρασινοκίτρινη που δεν έλεγε να φύγει από το σκηνικό μου, οπότε την έβρασα σε ένα τσουκάλι, σαν μοναχικός τυχοδιώκτης, να πιω το ζουμί της, να πάρω δύναμη, αφού πια δεν είχε τι άλλο να φάω, εκτός κι αν έτρωγα τον Μπίλλυ, τον Εγγλέζο, μια χούφτα άνθρωπο και το βλεπα στα μάτια του που τρεμόπαιζαν πως φοβόταν ότι θα τον έτρωγα, τελικά και είπε πως μετάνιωσε που είχε έρθει μαζί μου, μ εμένα δηλαδή, σ αυτή την κόλαση, παρέα με έναν άνθρωπο σαν εμένα, δασύτριχο και σκιερό, με ορέξεις πεινασμένου θηρίου, έτοιμο να εκραγεί, έτοιμο να πεθάνει, που πεινούσε, που πείναγε για όλα, για τροφή, για σκέψη, για νωτιαίο ανθρώπινο μυελό, σαν αυτό που έχουν τα κόκαλα μικρού ζαρκαδιού, που σε κάνουν να γλείφεις το μεδούλι, να γλείφεις τις άκρες απο τα μάτια της μικρής γυναίκας, με τις μεγάλες ρόγες στην αμμουδιά και τις πατούσες ενός μαύρου που είχε είκοσι και πλέον χρόνια να πλυθεί, επειδή το νερό παντού είναι ακριβό τώρα κι ο θεός της μοναξιάς δεν είχε ακόμα ανακαλύψει το αντίδοτο στο τσίμπημα ενός σκορπιού στο νου, γιατί ο θεός στην μοναξιά δεν υπάρχει, άρα τι μπορεί να φοβηθεί ο σκορπιός, χωρίς ανθρώπους ο θεός είναι άχρηστος, τα ζώα δεν έχουν φτιάξει θρησκείες και περνάνε καλύτερα απο τους ανθρώπους, καλά το έγραψε ο Όργουελ, ο Τζόρτζ, ναι αυτός ο πούστης, που βρήκε και τον μεγάλο αδερφό για να μας καταδιώκει, εσαεί, τι είναι αυτό που μας καταδιώκει-ακόμα και στην ερημιά χρειάζεσαι χρήμα για να φας,- κι επειδή ο Μπίλης ο Εγγλέζος το κουνούσε το παραδάκι, μου αγόρασε ένα τρένο, πάρτο μου είπε για να ταξιδεύεις σ όλον τον κόσμο, σε όποια γης έχει φαί να φας αλλά μην με τρως σε παρακαλώ πάρε το τρένο, ναι, να το πάρω είπα εγώ αλλά οι σιδηροτροχιές δεν τρώγονται, μα σου είπα, επέμενε εκείνος, θα βρεις φαί σε άλλες χώρες και το καλοσκέφτηκα, έπιασα οδηγός στο τρένο, με ταχύτητες μαγνητικές, να πάω σε άλλον πλανήτη, όπου τα όντα σαν εμένα, δεν θα είχαν ανάγκη να τρώνε φαί νόστιμο κι έτσι, φτάνοντας εκεί, έφαα όλες, ναι, έφαα, όλες τις ράγες του τρένου ούτως ώστε να μην μπορώ να γυρίσω πίσω, να μην μπορέσω να σας ξαναδώ ποτέ μου. 

ΟΤΙ ΠΕΙΣ

 

-Λοιπόν το αποφάσισα! μου ανακοινώνει.

-Τι είναι ρε μαλάκα; ρωτώ με αγωνία. Παντρεύεσαι την καλή σου;

-Όχι, μουδιάζει, σφίγγεται. Δεν βγαίνουν τα έξοδα.

-Ε, τότε τι αποφάσισες ρε βλήμα; ερωτώ απορημένος.

-Θα ταξιδέψω στο Τορίνο! μου λέει σιγανά, κοιτάζοντας γύρω.

-Τι φοβάσαι ρε! του φωνάζω. Ωραία, θα πας στο Τορίνο, ωραία πόλη είναι, θα κάνεις διακοπές, δε θυμάμαι, έχει θάλασσα το Τορίνο..

-Δεν ξέρω! δε με νοιάζει! μου σφυρίζει, κλείνοντας μου το στόμα, έτσι που να μουγκρίζω αντί να βγάζω λέξεις... Έχω ένα σκοπό αλλά μη μας ακούσει η δικιά μου!

-Γιατί ρε; κάνω συνομωτικά κι εγώ στ αυτί του. Τι πρόκειται να κάνεις κανένα έγκλημα;

-Όχι...αλλά..είναι κάποια έξοδα, καταλαβαίνεις. Χρειάζομαι μόνο για την αγορά εκατόν δέκα ευρώ;

-Τι θ αγοράσεις ρε; καμιά πολυκατοικία στο Τορίνο; γελάω.

-Όχι ρε μαλάκα, μια φανέλα πάω να πάρω!

-Τι φανέλα ρε μαλάκα; ξαφνιάζομαι...[δεν τον είχα και για τόσο μαλάκα.]

'Ελα, μαλάκα, τη φανέλα του Τριστάνο πάω να πάρω, τι με πέρασες...Ρονάλντο είναι αυτός..

-Του Τριστάνο; αυτού με την Ιζόλδη; απορώ.

-Ποια Ιζόλα..τι μου λες! Ρο-να-λντο! δεν τον ξέρεις;

-Ααα! τον ξέρω, αυτόν που χτενίζεται όταν βάζει γκολ.. αυτόν δε λες; α ναι, να πας ρε μαλάκα, να πας και να δώσεις διακόσια, τριακόσια ευρώ, μην είσαι μαλάκας έχει ανάγκη η Γιουβέντους από τα ευρώ σου! πρέπει να συμπληρώσει τα χρήματα που έδωσε για να τον αγοράσει..

-'Εχει μαζέψει από τις πωλήσεις των φανελών πενήντα εκατομμύρια ευρώ, μου λέει ηλίθια.

-Και με τα δικά σου θα φτάσει τα πενήντα εκατομμύρια και εκατόν δέκα ευρώ, του λέω πιο ηλίθια και δεν αντέχω άλλο.

Του χώνω δέκα μπουνιές στο αδιόρθωτο κεφάλι του- έτσι που να μείνει χωρίς κεφάλι, τι το θέλει αφού έτσι κι αλλιώς δεν το βάζει να εργάζεται.

Η ΑΙ μας παρηγορεί!

 

 

 

Μας έχει στριμώξει η AI . Μας στριμώχνει κι η Αμερική με συνεχείς πολέμους, η ακρίβεια στα ύψη, τι να σου κάνει κι η τεχνική νοημοσύνη, τη ρώτησα και μου απάντησε πως πρέπει ν αυξήσω τα...εισοδήματα μου! ευχαριστώ AI, εγώ είμαι ένας φτωχός και μόνος ζωγράφος, οι άνθρωποι δεν αγοράζουν πια πίνακες τι να κάμω; ν αλλάξεις επάγγελμα, μου είπε κι εγώ έβαλα τα κλάματα και να δεις που με συμμερίστηκε: μην κλαις! όλοι οι μεγάλοι ζωγράφοι στην ψάθα πέθαναν. 

 

μπουρδελοποιεία

 

Κάτι κακό συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία

και κλείσαν όλα τα τρελοκομεία

Κάτι συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία

Ώρα λοιπόν να χορέψουμε στο ταψί

όσους μας αγαπάνε.

 

Κάτι με πληγώνει σ αυτή την πολιτεία που ξεπέφτει η οικονομία

δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ, είμαστε όλοι μαζί στο καψιμί

είμαι εγώ μονάχος μου που κατρακυλώ στο άστα να πάνε

Κάτι μου συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία

κλείσανε όλα τα βρεφοκομεία

 κι αλήθεια δεν έχω που να πάω

σβήσανε και όλα όλα τα σ αγαπάω

όλα όλα τα κα- τα καφενεία.

 

Κάτι κακό συμβαίνει σ αυτή την ερημία

και κλείσαν όλα τα μπουρδελοποιεία.

Μέρα λοιπόν που ναχεις το νου σου

να μην ξεχάσεις το χαρτί να μην ξεχάσεις την παρόλα

να πάμε βόλτα στην ακρογιαλιά με ματογυάλια

ίσως περάσει ο ταβατζής σου Ελλάδα

 

Κάτι μου συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία

 

ΠΡΏΤΗ ΑΓΆΠΗ

 

ΠΡΏΤΗ ΑΓΆΠΗ

Η πρώτη μου μεγάλη αγάπη, ήταν τόσο μικρή, ίσως, εφτά ή οχτώ χρονών, ένα κορίτσι της γειτονιάς με αχτένιστα μαλλιά, μεγάλα μάτια, απορημένα, πράσινα με λίγο κόκκινο στις άκρες, συνήθως μουντζούρικο πρόσωπο με εξογκωμένα τα μήλα, τις παρειές και μου λεγε τότε ο πατέρας, με άγριο, βλοσυρό ύφος, σαν να κρυβε κάποιο μυστικό αυτό του ύφος, πως, δεν είναι για σένα αυτά τα πράγματα, είσαι μόνο εννιά χρονών, ήμουν ένα χρόνο μεγαλύτερος από την Σταυρούλα αλλά εγώ ένιωθα έντονα την επιθυμία να είμαι μαζί της, στα στενά, πίσω από τις ακακίες, να της πιάνω το χέρι και να κοιταζόμαστε ώρες στα μάτια, δεν ξέραμε και τι άλλο να κάναμε, η Σταυρούλα δεν μιλούσε ή μιλούσε σπάνια, δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά κι όταν εγώ έπαιζα, γιατί εμένα μου άρεσαν όλα τα παιχνίδια, ερχόταν και καθόταν μόνη στο πεζούλι της αλάνας, κι έκλαιγε που ήταν μόνη κι εγώ από τότε σκεφτόμουν τι είναι η μοναξιά, η μοναξιά του καθενός είναι η μοίρα του, έγραψα τόσο μικρός και ζωγράφισα σε μια μικρούλα πέτρα, με μια άλλη πέτρα, την Σταυρούλα που της την χάρισα και την έχει ακόμα φαντάζομαι, και χαμογέλασε, χαμογελούσε, τρία ή τέσσερα χρόνια αργότερα, που άρχισε να γίνεται γυναίκα, το μικρό της στήθος μεγάλωνε, όπως μεγάλωνε και μένα η απαυτή μου κι όποτε την συναντούσα, προσπαθούσα να κρύψω το φούσκωμα του παντελονιού αλλά είναι μερικά πράγματα που δεν κρύβονται, γι αυτό κοκκίνιζα αλλά ούτε ντρεπόμουν ούτε φοβόμουν αφού η επιθυμία γινόταν σφοδρή, τόσο που τις νύχτες, τις απέραντες νύχτες, ξυπνούσα μούσκεμα ανάμεσα στα σκέλια, με μια απίστευτη γλύκα αλλά και λίγο ντροπή που η μητέρα μου τα έβλεπε και μια μέρα με κοίταζε με χαραγμένο ένα χαμόγελο στο ωραίο της πρόσωπο, ήταν πολύ όμορφη η μητέρα, κρατώντας το λεριασμένο σωβρακάκι μου και δεν είπε τίποτε, τι να λεγε, κατάλαβε πως γινόμουν άντρας, έτσι ένιωθα κι εγώ μια μικρή περηφάνια, μέσα στη βροχή, μια ραγδαία καταιγίδα που μας έπιασε στον δρόμο που τρέχαμε με την Σταυρούλα, ώσπου σταματήσαμε σε ένα τσίγκινο υπόστεγο, πίσω από τις ακακίες, μπήκαμε μέσα με τα νερά να τρέχουν πάνω μας, τα όνειρα να παιδεύονται, οι πρώτες λέξεις που θα πεις εκεί, δεν βγαίνουν, πόσο μάλλον όταν είσαι δεκατριών χρονών και θέλεις να κάνεις έρωτα, να δεις για πρώτη φορά το εφηβαίο και το γυμνό στήθος μιας γυναίκας, που ήταν τόσο κοντά μου και με ήθελε κι αυτή, όσο κι εγώ, η Σταυρούλα κι εγώ ο Αντόνιος, έτσι με φώναζαν όλοι και μου άρεσε, μόνοι μέσα σε ένα τσίγκινο υπόστεγο, με την βροχή να σέρνεται, τώρα ήσυχα, τόσο που φοβήθηκα μήπως τώρα θα ήθελε να φύγουμε και χωρίς να το καταλάβω την φίλησα στο στόμα, έτσι που είχε μείνει μισάνοιχτο να με κοιτάζει και με φίλησε κι εκείνη είναι αλήθεια λίγο άτσαλα, αυτό το κατάλαβα μετά αλλά, τότε λίγο με ένοιαξε αφού η ανάσα της, η ανάσα ενός κοριτσιού δεκατριών χρονών, ήταν, δεν ξέρω ακόμα να δώσω με κάποιες λέξεις, το άρωμα που μου έχει μείνει στο μυαλό πάντοτε όταν την φέρνω κοντά μου, ανασκαλεύοντας το παρελθόν μου, ψάχνοντας να καταλάβω, πως ήταν εκείνη η πρώτη αγκαλιά, μιας σμίξης που έγινε βιαστικά, σαν να μην έπρεπε, σαν να ήταν κάτι που δεν έπρεπε να κάνουμε, ήταν μια αμαρτία θα έλεγε ο παππάς αλλά η Σταυρούλα ένιωσε πολύ ευτυχισμένη, αμίλητη σε ένα χρόνο νεκρό, με ένα γελάκι να σκάει στα ωραία της χείλη, κι εμένα να μου αρέσει, να νιώθω απίστευτα γεμάτος, μια χαρά ξεπηδούσε από το στήθος, το στήθος ενός παιδιού που μεγάλωνε και γινόταν άντρας, ενώ το λίγο κόκκινο, πηχτό αίμα, αίμα κι επιθυμία, σκουπιζόταν, όπως σκουπιζόταν, κι έκαιγε, τσουρούφλιζε μια απίστευτη επιθυμία, πάλι η επιθυμία, τον νου να είμαστε πάντα μαζί, κι αφού το ξερα, δεν ξέρω πως, ότι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, αφού γνώριζα από τότε την αιώνια πραγματικότητα μου.

ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ 2

 

ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ. Ο πίνακας που ζωγράφισα, σήμερα, τελείωσα να πω καλύτερα, με καλοκαιριάτικο θέμα, πολλά χρώματα μικτή τεχνική πινέλα, σπάτουλα, θα είναι ο πρώτος με το θέμα αυτό.

"Παρά τη γνώμη φιλοσόφων κατά την αρχαιότητα το χρώμα δεν αποτελεί ειδική και βασική ιδιότητα των σωμάτων. Συγκεκριμένα ο Επίκουρος είναι από τους πρώτους που διαπίστωσε ότι ο χρωματισμός των αντικειμένων ποικίλλει ανάλογα με την ένταση του φωτός που φωτίζει αυτά, όπου και συμπέρανε πως τα σώματα δεν έχουν το ίδιο πάντα χρώμα. Στην άποψη αυτή συντάχθηκαν αργότερα ο Καρτέσιος και ο Μπόυλ. Παρά ταύτα την πρώτη βασική θεωρία περί των χρωμάτων εξέθεσε ο Νεύτωνας στο περίφημο έργο του "Οπτική".

Ο Άγγλος αυτός φυσικός απέδειξε πως το λευκό φως (ηλιακό) μπορεί ν΄ αναλυθεί σε στοιχειώδεις φωτεινές ακτίνες που περιέχουν διάφορα χρώματα. Πέτυχε αυτό με διαβάθμιση δέσμης ηλιακού φωτός δια μέσου γυάλινου πρίσματος όπου και έλαβε επί πετάσματος επίμηκες φωτεινό είδωλο που έφερε τα χρώματα της ίριδας κατά σειρά: ερυθρό, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, κυανούν, βαθύ κυανούν και ιώδες. "...διαβάζοντας λίγα για το χρώμα που γενικά οι άνθρωποι το θεωρούν κάτι εκτός από αυτό που είναι! [Το χρώμα είναι μια αίσθηση που δημιουργείται στον εγκέφαλο από μέρος της αλληλουχίας των ηλεκτρικών ώσεων που φθάνουν σε αυτόν μέσω του οπτικού νεύρου. ...αυτά λένε οι σύγχρονοι επιστήμονες για το χρώμα κι εμείς νομίζουμε πως χρώμα είναι αυτό που...ανακατεύουμε στην παλέτα μας!]

 

ΝΑ ΨΙΛΟΘΈΛΕΙ

 

 

Για να ξεφλουδίσεις μια βραστή-καυτή πατάτα,

είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις έρωτα

με μια γυναίκα που δεν ψιλοθέλει.

Κι όσο βιάζεσαι να φας την πατάτα τόσο καιγεσαι.

Και η γυναίκα τόσο καίγεται που γελά και πάει κι έρχεται από τη μια άκρη στην άλλη

 

 

Η ιδέα για μια κοινωνία των ίσων εγκαταλείφτηκε από τη γενιά μας. Οι επόμενες γενεές δε θα έχουν τέτοιου είδους φιλοσοφικές αναζητήσεις. 

ΘΆΛΑΣΣΑ

 

Δεν είναι που δε μ αρέσει η θάλασσα και τα μεζεδάκια στ ακρογιάλι όταν ξαρμυρισμένοι, ολόφρεσκοι από το ιώδιο αναζωογονημένοι από τον ήλιο, αράζαμε να πιούμε ένα ούζο, ένα ποτήρι κρασί και όλοι ήμασταν ευτυχισμένα παιδιά. Όχι, δεν είναι αυτό, ποτέ δε θα σταματήσω ν αγαπώ τ αλμυρό νερό της, το πάφλασμα των κυμάτων, τον ίσκιο των δέντρων την απόλαυση του αφρού της καθώς θα απλώνω τα πόδια μέσα της. Γιατί αυτό είναι η θάλασσα: κάτι που θέλει να μπεις μέσα του σαν θηρίο, να βουλιάξεις στο κύμα, να παλέψεις με τον καρχαρία και να τον νικήσεις,  

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ

 

 Ένας πίνακας είναι οι λεπτομέρειες του, τα επί μέρους στοιχεία που τον αναδεικνύουν. Μια μικρή ΑΝΑΔΡΟΜΉ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ μας ζωγράφισα εδώ, χωρίς μοντέλο, μηδέ για τα πουλιά ούτε για τα σίδερα που μας σκλάβωσαν, ή τον τροχό που τον γυρίζουν όπως θέλουν άλλοι αντί για μας, ούτε για τα λουλούδια, και περισσότερο για το κλειδωμένο κουτί της Πανδώρας με το κανάτι του κρασιού να γλιστράει πάνω του, μη αφήνοντας ούτε την ελπίδα να βγει έξω, που όμως υπάρχει, -η ελπίδα- μόνο στη γνώση που απεικονίζεται με το βιβλίο, αν και οι πολλοί άνθρωποι το απαξιούν. Η μικρή ΑΝΑΔΡΟΜΉ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ μας, ενώνει λίγες ευτυχίες του ανθρώπου, κάτι που προσπαθεί να μας δώσει χαρά που τόσο λείπει.

 

Πάντως, για να πούμε και κάτι σοβαρό απόψε, είναι παράξενο το θέμα της αγάπης μεταξύ άντρα και γυναίκας. Και ιδίως το τελείωμα, όταν πια δεν είσαι μαζί με κάποιον που αγάπησες σφόδρα και τώρα δεν είναι τίποτε για σένα και δε σε νοιάζει που κοιμάται. Είναι αυτή η αγάπη, μιλάμε γι αυτή την αγάπη, όχι για το πως αγαπάς όλον τον κόσμο, αυτή που σ έτσουζε που σε έκανε ν ανατριχιάζεις μόνο που σκεφτόσουν ότι μπορεί αύριο να μην είμαστε μαζί. Δυνατό συναίσθημα. Οι ερωτευμένοι συνήθως ντρέπονται. Έχουν παράπονο ο ένας απ τον άλλον, γιατί με άφησες, γιατί σε άφησα κι αν γινόταν αλλιώς θα μέναμε για πάντα μαζί. Αγαπάς μια γυναίκα για λίγο; έναν άντρα που τον νοιάζεσαι, που ξάπλωσες μαζί του τόσα βράδια κι ύστερα τίποτε; είναι κάπως δύσκολο, όπως και να το κάνεις. Και τι μένει απ αυτές τις αγάπες; 

ΒΟΝΕΓΚΑΤ

 

 

Δέκα και είκοσι ώρα για μια σκληρή ανάρτηση: Αν περνούσε από το χέρι μου τα αμερικάνικα βιβλία γεωγραφίας θα αποκαλούσαν τις ευρωπαϊκές χώρες με τα ονόματα που τους ταιριάζουν: "Αυτοκρατορία της σύφιλης". ¨Δημοκτρατία της αυτοκτονίας", "Βασίλειο της άνοιας", το οποίο φυσικά συνορεύει με το "Πριγκηπάτο της Παραφροσύνης". Τάδε έφα ο Κερτ Βόνεγκατ που παρέμεινε πιστός στις ανθρωπιστικές αξίες, όπως η φιλία, η δικαιοσύνη, η συντροφικότητα, η ευγένεια, η εμπιστοσύνη στη δύναμη της απλότητας, η αντίθεση προς κάθε δογματισμό. Δυνατός τύπος απέναντι σε μας που συνεχίζουμε να ζούμε αυτή την παράνοια.

ΟΤΙ ΜΑς ΣΦΙΓΓΕΙ.

  

 

 

Εμείς ζήσαμε με ψέματα, γιατί να μη ζήσεις κι εσύ; Ωραία αρχή για να πούμε άλλο δραματικό μυθιστόρημα της ζωή μας. Της ζωής μου.
Τα ψέματα αφορούν εδώ τα κοινωνικά αγαθά, ότι ήταν πολύ λίγα, σχεδόν ανύπαρκτα. Μπαλωμένα πανταλόνια, σχισμένα παπούτσια, πολλές φορές ξυπόλυτα παιδιά-δύσκολο να το καταλάβουν αυτό οι σημερινές γενιές, πως δηλαδή γίνεται ένα παιδί να γυρνούσε στους κάμπους και στα βουνά ξυπόλυτο. Η επιβίωση χαρακτηριστικό από τα ισχυρότερα του ανθρώπου, το ένστικτο της, είναι αυτό που μας έφερε μέχρι την ΑΙ. Προσπαθώ να βρω κάποια άκρη στον ανθρώπινο κυκεώνα, πάντα με ερέθιζε να εξακριβώσω έστω μια κουκίδα, στο σύνολο της γνώσης, αυτών που γνωρίζουν και αυτών που δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι. Θλιβερή συνείδηση!
Γράφω ακατάστατα περί αυτών που εγκλωβίζουν τον ανθρώπινο νου και δεν τον αφήνουν να συλλάβει έστω λίγο από την πραγματικότητα.
Ποια είναι η πραγματικότητα; Αυτή που ζούμε; αυτή που θέλουμε να είναι; ή αυτή που ονειρευόμαστε; Υπάρχουμε ή δεν υπάρχουμε; Η πραγματικότητα είναι απλή, λένε οι υλιστές: υπάρχουμε για ένα χρονικό διάστημα, σαν οντότητα, εγώ ή εσύ. Το ίδιο για άπειρον αριθμόν που περπάτησαν πάνω στον πλανήτη μας. Προσπαθώ να έχω μια στρογγυλεμένη άποψη όλων των σοφών, την γνώση των οποίων συμμάζευα τόσα χρόνια, πιστεύοντας πως μόνο μέσω αυτών μπορούσα να πλησιάσω την αλήθεια.

Και κατέληξα πως ο άνθρωπος είναι οριστικά ένα δυστυχισμένο πλάσμα. 

ΑΙ

 

 

Στους ανθρώπους πρέπει να δίνεις χωρίς επιστροφή-μόνο τότε είσαι μεγάλος. 

 

 

ΘΡΥΨΑΛΑ.

 

 

Τα πιο ακριβά μας θρύψαλα

οι Κυριακές,

τα πιο ακριβά μας θρύψαλα

οι μοναξιές.

Μηδέ χαρούμενο έχουν μηδέ θλιμμένο

βλέμμα, όσοι αγαπούν πετιούνται στον αέρα

Γαλάζιο βλέμμα πρωινού

πάντα γαλάζιο πέρα,

το ακριβό το γέλιο αγορασμένο,

ύφος πανάρχαιου ποιητή μηδέ καραγκιοζοπαίχτη,

να σπάει ακόμα πιο γερά το χρώμα και το φως.

Τόσα κομμάτια η ερημιά και συ ένα να μην έχεις;

Ανάλογη είναι κι η φθορά του θρύψαλλου,

ο νους πηγαίνει στο χαμό και συ με άλλους κρένεις.

Τις Κυριακές θα με ξεχνάς

σ άλλους ώμους θα γέρνεις.

Της Κυριακής τα θρύψαλα

ένα το άσπρο σύννεφο, κατάρτι ξεχασμένο.

Ένα το πέλαγος αλμυρό που θα θελες να τρέξεις.

Τόση μεγάλη θάλασσα

και συ μία να μην έχεις.

[ποίηση κωστα πλιατσικα]

 

ΜΥΣΤΉΡΙΟ

 

 

 Τι να πεις;
Μερικά πράγματα είναι αμετάκλητα . Αυτό μας δείχνει μια απολυτότητα για τους νόμους της ύπαρξης και πως τα πάντα δεν είναι σχετικά. Όπως ισχυρίζονται πολλοί. Οι νόμοι της ύλης είναι απόλυτοι για την ανθρώπινη ζωή. Υπάρχει η γέννηση κι ο θάνατος, σταθερά σημεία. Το μεταξύ διάστημα το λέμε ζωή. Ξεκινάμε από μια άβυσσο και καταλήγουμε σε μια άλλη άβυσσο, είπε χαρακτηριστικά ο Καζαντζάκης. Δε γνωρίζουμε τίποτε για την άβυσσο κι αυτά περί ωκεάνιος θάλασσας είναι μυθολογίες. Τουναντίον γνωρίζουμε σχεδόν τα πάντα για την ανθρώπινη ζωή. Το δράμα ξεκινά απ τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε πως δε θα υπάρξουμε ποτέ πια. Τίποτε πιο απόλυτο. απόλυτο! Και δεν υπάρχει πιο ανόητος λόγος απ αυτόν της Χριστιανικής θρησκείας, περί ανάστασης νεκρών. Και μόνο απ αυτό καταλαβαίνει κανείς πόσο χαζούς υπηκόους έχει αυτή η θρησκεία.
Βέβαια η ανθρώπινη ζωή συνεχίζει να παραμένει άλυτο μυστήριο παρ όλες τις προόδους των επιστημών σε όλους τους τομείς.