Μπορεί πολλές φορές να φαίνομαι πικρός για τον κόσμο μας. Σκληρός και απόλυτος σε πολλές θέσεις αλλά δεν μπορώ να χαϊδέψω πλάτες. Έτσι μεγάλωσα και είμαι περήφανος γι αυτό.
Οι Έλληνες μικροαστοί συναγωνίζονται ποιος θα πει την μεγαλύτερη μαλακία κι αλίμονό μας αν αντιληφθεί - ίσως από τα λαικ- πως αρέσει! Τότε οι δημοσιεύσεις τους θα μας πυροβολούν αλύπητα.
Νομίζω, πως το γράψιμο είναι μεγαλύτερη δυστυχία από τη ζωγραφική. Και τα δυο μαζί είναι σκέτη απελπισία. Μιλάμε βέβαια για πραγματικούς ζωγράφους και συγγραφείς.
Η μεγαλύτερη ατυχία μου ήταν που υπήρξα ωραίος. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, θα ήμουν καλύτερος ζωγράφος απ τον Πικάσο.
Δεν υπάρχει ωραίος βλάκας.
Έχω αρκετά πράγματα μέσα στο μυαλό μου περί την τέχνη. Ας πούμε, λέω πως οι άνθρωποι χωρίς την τέχνη θα έκαναν τη ζωή τους περισσότερο ανιαρή και μονότονη. Χωρίς εποχές, δίχως πολιτισμό, και την ανθρώπινη αντίληψη της ομορφιάς που οι αρχαίοι Έλληνες είχαν σαν μέτρο για την τέχνη. Χωρίς την τέχνη, την ποίηση, τη ζωγραφική, το θέατρο, τη μουσική θα πηγαίναμε με ιλλιγγιώδη ταχύτητα στο χαμό.
Πάντως, ένα πράγμα σοβαρό από τα πολλά των ημερών είναι, πως οι περισσότεροι έγιναν πολιτικοί αναλυτές [ορισμένοι έχουν πάρει σοβαρά το ρόλο τους] και δε λένε να σταματήσουν μια και υπάρχουν πολλά λαικ και αποδοχή στην ανάλυση τους οπότε συνεχίζουν ακάθεκτοι να βομβαρδίζουν.
Εγώ δεν μπαίνω συχνά στην αρχική αλλά όταν μπαίνω και μ αρέσει κάτι, τυχαία που συναντώ, πατάω ένα λαικ χωρίς πολλές φορές να βλέπω ποιος γράφει. Νομίζω όμως πως μετά από αυτές τις τελευταίες υπογραφές, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, όλοι οι Έλληνες θα συμφωνήσουν πως δεν μπορούμε να στρίψουμε το μαχαίρι στην μεγάλη κοιλιά του παγκόσμιου γουρουνιού που λέγεται αδυσώπητος καπιταλισμός. [Κινδυνεύω να μπω στον πειρασμό της πολιτικής ανάλυσης κι αυτό με βλάπτει ηθικά, προσωπικά, χρονικά, με την άποψη πως σπαταλώ τον χρόνο μου σε ανοησίες.]
Συνεχίστε όμως εσείς, εγώ θα σας διαβάζω. Θα διαβάζω όσα παίρνει ο άνεμος.
Όταν γεννιόμαστε δεν ξέρουμε γιατί ήρθαμε δεν ξέρουμε αν γεννηθήκαμε. Κι όταν πεθάνουμε δεν να μπορεί να θυμόμαστε πως κάποτε γεννηθήκαμε.
Καθένας ασχολείται με ότι του ταιριάζει. Πλουραλισμός. Μια έννοια που αρμόζει απόλυτα στον καιρό μας. Άμα κοιτάξεις στις οθόνες θα δεις πως αυξήθηκαν οι κανονικοί εραστές. Αυτό θα πει ανωμαλία στο σύστημα.
Κάθομαι εδώ, τρώγω μια ομελέτα και σκέφτομαι. Κάποιοι με προσφωνούν δάσκαλο κι έπειτα λένε "μη μας κάνεις το δάσκαλο!" Ποτέ δεν είπα ότι είμαι δάσκαλος κι ούτε με κολακεύει ο τίτλος. Βεβαίως κατά καιρούς παραδίδω ιδιαίτερα μαθήματα ζωγραφικής αλλά δάσκαλος δεν είμαι. Δείχνω σε κάποιους ανθρώπους όσα έμαθα και μαζί ξανά ζωγραφίζουμε. Μαζί μαθαίνουμε πάλι. Αυτό είναι. Η ομελέτα ήταν σπέσιαλ- υπ όψιν τ αυγά τα πήρα απ το κοτέτσι μου στην αυλή. Βάζω κι ένα λευκό κρασί να πιω. Αλήθεια με την ομελέτα τι κρασί πηγαίνει;
Δε μου άρεσε ποτέ να παπαγαλίζω σκέψεις σπουδαίων ανθρώπων. Αντρών και γυναικών. Φυσικά αναγνωρίζω τη σπουδαιότητα πολλών ρητών, αποφθεγμάτων κλπ και πάντα, από παιδί προσπαθούσα να έχω τις ανάλογες αντιρρήσεις.
Χτες, λοιπόν, διάβασα κάπου πως "Το πρόσωπο μπορεί να πει ψέμματα, το σώμα όχι" που αποδίδεται στον Νίκο Εγγονόπουλο- ανθρώπου που σέβομαι την εργασία. Το σώμα δεν μπορεί να πει ψέμματα. Μάλιστα. Το σκέφτομαι. Προσπαθώ να το εμπεδώσω γιατί δεν μπορεί να πει ψέμματα το σώμα; Για το πρόσωπο δεν υπάρχει αμφιβολία, παραλέει ψέμματα. Το σώμα δεν υποκρίνεται;; πχ κουνώντας αδιάφορα τους ώμους;
Αυτή η ζωή είναι έτσι κι αλλιώς ένα άλυτο μυστήριο. Δεν πρόκειται να βρούμε σταθερή άκρη. Δημιουργούμε αξίες και υπεραξίες τουλάχιστον μέσα σ αυτό που εννοούμε Δυτικό πολιτισμό και παραμένουμε στάσιμοι, ανίκανοι ν αποδείξουμε γιατί βρισκόμαστε εδώ.
Είμαστε όντως περίεργα ζώα. Αφού κατάφεραν να σπρώξουν μέσα μας και την ευαισθησία "να ντρεπόμαστε" που είμαστε φτωχοί, δηλαδή να μη δείξουμε στο γείτονα πως πεινάμε...ε, αυτό είναι μεγαλοπρέπεια! Μεγαλοπρέπεια ενός χόμο σαρκοβόρου στο έπακρον. Θυμάμαι ακόμα και τη μητέρα μου να της έχουν μάθει; από που το γνώριζε; πως δεν έπρεπε να δείχνουμε στους άλλους τη φτώχεια μας. Να είμαστε αξιοπρεπείς μαζί της!
Καλησπέρα Κώστα μου. Να ξέρεις ότι πάντα περνάω από το δικτυακό σου σπιτικό. Μπορεί να μην αφήνω σχόλιο αλλά θα περάσω, φίλε μου. Βλέπεις οι παλιοί γνωστοί της όμορφης εκείνης γειτονιάς, δεν ξεχνιούνται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αλήθειες σου αρκετές και σημαντικές στο σημερινό σου θέμα.
Ναι το πρόσωπο, μπορεί να πει ψέματα, το σώμα δύσκολα. Το συμμερίζομαι.
Την καλησπέρα μου, φίλε μου.
Γεια σου Τζον κι εγώ πάντα σας σκέφτομαι...πως πάει ρε παλιόφιλε;
ΑπάντησηΔιαγραφή