Ένα καινούργιο έργο γεννά μελαγχολία σιγά-σιγά. Κούραση, κόπος κάποιες αγωνίες για την τύχη του. Εδώ ξεκίνησα,- πάντα ξεκινάω αλλά δεν ξέρω ποτέ που φτάνω- μια σειρά από έργα-σπουδές πάνω σε κάποιους μεγάλους ζωγράφους, πεθαμένους και ζωντανούς.. Αυτή είναι η σκέψη που θέλω να εμφανίσω στο πανί και εν αρχή ην ο Νικόλαος Γύζης και ο πίνακας με την ΙΣΤΟΡΊΑ που θυμάμαι πως με είχε εντυπωσιάσει από παιδί. Ίσως γιατί εγώ πιστεύω πως η Ιστορία είναι από τα σημαντικότερα πράγματα που πρέπει να γνωρίζει ένας άνθρωπος., ίσως και ο πολύ Δωρικός τρόπος που είναι ζωγραφισμένος, λιτός και απέριττος, με σοβαρό σχέδιο, χρωματισμούς ζεστούς, πλαισίωμα στέρεας σκέψης.
Είναι πάλι μια αρχή που ξεκινάει με ενθουσιασμό αλλά κι απελπισία συνεχίζοντας μια σκέψη που τριβελίζει αέναα στο νου, πως δεν έχει νόημα να ζωγραφίζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου