Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΏΝ [2]

 

Ήταν καθισμένοι σε μια καφετέρια, στο μικρό πάρκο της οδού Χαρίλαου Τρικούπη, μέρα μεσημέρι και έπιναν μια μπύρα, έναν καφέ, μια πορτοκαλάδα και τίποτε δεν προμήνυε αυτό που θα επακολουθούσε.
Κόσμος πολύς πηγαινοερχόταν, μια πόλη βιαστική ακατάστατη. Ένας αράπης περνούσε με μια γυναίκα λευκή που κρατούσε το νεογέννητο παιδί τους στην αγκαλιά της και έκλαιγε δυνατά. Εντελώς ξαφνικά ο μαύρος άντρας άρχισε να χτυπά με μπουνιές και κλωτσιές την άμοιρη γυναίκα που φώναζε και τον παρακαλούσε ενώ άμεσα το πρόσωπο της είχε γεμίσει αίματα, το μωρό, κύλισε χάμω, σαν κύλινδρος στο βρώμικο πεζοδρόμιο, ο κόσμος κοίταζε σαστισμένος, κανείς δεν τολμούσε να επέμβει, ή δεν τον ένοιαζε, ο Καζάρμας έσμιξε τα φρύδια, άλλαξε μια ματιά με τη Μαρία, σηκώθηκε και με δυο χάπες έφτασε στο απέναντι πεζοδρόμιο, όπου ο αράπης συνέχιζε να χτυπάει αλύπητα τη γυναίκα που τον ικέτευε, και όσο γινόταν αυτό, τόσο εκείνος την χτυπούσε με κλωτσιές παντού. Στο πρόσωπο, στην κοιλιά. στα πόδια.
Το πλήθος είχε κάνει έναν κύκλο γύρω-γύρω, αμίλητο. Ο Καζάρμας γύρισε αντιμέτωπο του τον αράπη. Τα μάτια τους συναντήθηκαν. Ο αράπης στην αρχή ένιωσε έκπληξη, άνοιξε περισσότερο τα μάτια σαν είδε την αποφασιστικότητα στα μάτια του αντιπάλου του αλλά δεν πρόλαβε να ζητήσει έλεος. Τα χέρια του Καζάρμα σφίχτηκαν σαν μέγγενες γύρω από το λαιμό του αλλά για να μη τον πνίξει τον χτύπησε αλύπητα στα μούτρα με τις γροθιές του. Ο αράπης έπεσε στο πεζοδρόμιο, το πλήθος επευφημούσε, η Μαρία είχε φτάσει δίπλα τους, αλλά ο Καζάρμας δε σταμάτησε. Ποδοπάτησε τον άλλον του δωσε να φάει χώμα με μια απίστευτη βιαιότητα, τον παράτησε σχεδόν αναίσθητο, ακούνητο στο πεζοδρόμιο. Η γυναίκα κρατώντας το νεογέννητο στην αγκαλιά της, τον πλησίασε και του πιασε τα χέρια.
-Σ ευχαριστώ! σ ευχαριστώ! έλεγε και προσπάθησε να του τα φιλήσει.
Ο Καζάρμας τα τράβηξε.
-Ποιος είναι αυτός; τη ρώτησε δείχνοντας τον αράπη.
-Είναι ο άντρας μου, είπε με λύπη. Έχουμε παντρευτεί πέντε χρόνια τώρα.
-Καλά, πάρε αυτά τα χρήματα, ένα ταξί και πήγαινε στο νοσοκομείο, της είπε δίνοντας μερικά χαρτονομίσματα. Θα σε βρω! φύγε τώρα!
Η γυναίκα πήρε τα χρήματα κι προσπάθησε να φύγει. Το πλήθος ζητωκραύγαζε. Ωστόσο είχε φτάσει η αστυνομία για ν αναλάβει τα περαιτέρω. Διέλυσε το πλήθος, συνέλαβε τον αράπη που είχε μισοσυνέλθει, πήραν και τη γυναίκα με το μωρό, τους έβαλαν στο περιπολικό.
-Ποιος τον έκανε έτσι; ρώτησε ο χοντρός αστυνόμος, κοιτάζοντας τον Καζάρμα.
-Εγώ, απάντησε.
-Ταυτότητα... ποιος είσαι εσύ; ρώτησε με υποψία.
-Νίκος Καζάρμας, ορίστε η ταυτότητα μου. Στη διάθεση σας.
-Και για τι επενέβης; ποιος είσαι εσύ; Α, μάλιστα καθηγητής.. μάλιστα! περάστε στο τμήμα για μια κατάθεση παρακαλώ.
Ήταν ευγενικός ο χοντρός αστυνόμος, κατάλαβε άμεσα τι είχε συμβεί και ήθελε να ξεμπερδεύει τάχιστα το γεγονός να μην πάρει μεγάλες διαστάσεις αλλά δεν πρόλαβε. Τα κανάλια είχαν φτάσει και ήταν υποχρεωμένος να μιλήσει στις κάμερες.

 μερικές σελίδες από τον ΘΕΌ ΤΩΝ ΦΤΩΧΏΝ