Η ΑΡΧΉ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΉΜΑΤΟΣ ΜΟΥ

 

 

Ο ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΝΤΊΝΑ 

Ήταν ακουμπισμένος στους αγκώνες πάνω στη μπάρα με την αριστερή παλάμη στο μάγουλο, στο δεξί έσφιγγε ένα ποτήρι βότκα, μισοάδειο. Αυτός ήταν ο αλκοολικός Γιάννης. Λίγοι πελάτες, μια δυο γυναίκες του μαγαζιού, ένας ακόμα νυσταγμένος άντρας. μιλούσε στον εαυτό του κάνοντας χειρονομίες. Ο μπάρμαν δυσανασχετούσε μάλλον ήθελε να τους ξεφορτωθεί όλους μια ώρα αρχίτερα, και να πάει σπίτι του αλλά δεν είναι εύκολο να καθαρίσεις με τους μεθυσμένους. Γι αυτό προσπάθησε να πάρει το ποτήρι από το χέρι του Γιάννη αλλά εκείνος το σφιξε ακόμα περισσότερο κι όταν τα μάτια τους συναντήθηκαν, "βάλε μου ένα ακόμα σε παρακαλώ! ένα τελευταίο και θα φύγω! στο υπόσχομαι."
-Δε σου βάζω! σήκω και φύγε γιατί θα βγω έξω και θα σου σπάσω τα μούτρα! αγρίεψε ο μπάρμαν.
-Ξέρω πως δε θα το κάνεις, βάλε ένα ακόμα! και έτεινε το ποτήρι.
Ο μπάρμαν το γέμισε κουνώντας το κεφάλι του. Ο Γιάννης το ήπιε μονοκοπανιά, το μισό χύθηκε στο αξύριστο μούτρο του και προσπάθησε να σηκωθεί από το σκαμπό για να φύγει αλλά δεν το κατόρθωσε και σωριάστηκε στο μωσαϊκό. Χτύπησε στο μέτωπο και λίγο αίμα κύλισε στο μάγουλο. Ο μπαρμαν βγήκε από τη μπάρα, τον πήρε παραμάσχαλα και τον ακούμπησε στο πεζοδρόμιο, στον κορμό μιας ακακίας και γύρισε μέσα. Ο Γιάννης σκούπισε λίγο τα αίματα, βολεύτηκε καλύτερα και σε λίγο κοιμόταν στην αγκαλιά της άγριας νύχτας.