Υπάρχουν
λίγοι. Μετρημένοι στα δάχτυλα, που
κρατούν τον
λόγο τους. Πάντα απορούσα
με την αθέτηση, με το εντάξει μωρέ
και
τι έγινε, δε χάλασε ο κόσμος. Δεν λέω
εκείνο το παλιό,
οι άντρες φορούν
παντελόνια αλλά όταν δίνεις μια υπόσχεση,
ένα λόγο, μια συνάντηση, οφείλεις ότι
κι αν σου συμβεί, να
ενημερώσεις. Να πεις
αγαπητέ μου το και το. Και όχι να
περιμένεις
σα μαλάκας κάποιον που δεν θα έρθει
ποτέ.
Κι ακόμα χειρότερο, όταν ξανασυντιέσαι
τυχαία να σου λέει,
έλα τα παίρνεις όλα
πολύ σοβαρά και δεν θα αντέξεις, η ζωή
θέλει και λίγο ξεχασιά. Τον πνίγεις ή
δεν τον πνίγεις; όχι, δεν
είναι άντρες
αυτοί που δεν ξέρουν να τιμούν τον λόγο
τους.
Ωω Μου
αρέσουν οι γυναίκες που φοράνε ένα λινό
γαλάζιο.
Περνάνε στο δρόμο και θροΐζει
ανάμεσα στα σκέλια τους ένας
αέρας. Κι
εγώ να μην έχω μια. Το σκέφτομαι τα
απογεύματα
που βγαίνω στο παραθύρι μου
και τις κοιτώ. Τότε λέω πως είναι
άδικο.
Γιατί να μη μ αγαπάει κι εμένα ένας
γαλάζιος αέρας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου