ΧΑΜΈΝΟΣ ΧΡΌΝΟΣ 2

 

 

Ξέρεις ποια είναι η πλάκα; πως μπορεί να βρεθούμε εμείς οι δυο ηλεκτρονικοί φίλοι στο μετρό, στις σκάλες που ανεβοκατεβαίνουν, στην παραλία που παίζουν και κολυμπούν, στην Πανεπιστημίου και ν ανταλλάξουμε μια αδιάφορη ματιά ή ακόμα και να τσακωθούμε. Ή περπατώντας αργά στην πλατεία, όπου θα παρεβρίσκονται περίπου πέντε χιλιάδες φίλοι μας και να μην αναγνωρίσω τα μάτια κανενός. Να είναι άραγε, τόση παράξενη η ζωή μας;

Θεωρώ την παραδοχή μια απο τις μεγαλύτερες αρετές του σωστού ανθρώπου. Αν δεν ξέρεις να παραδέχεσαι την ικανότητα και την αξία των άλλων, μόνο κομπλεξικός ανθρωπάκος μπορείς να υπάρξεις. Εσείς....

Κάτι τέτοιες ώρες με πιάνει το δαιμόνιο μου: έξι ήθελα να γράψω κι έγραψα ένα ανάποδο εννιά!

Χαμένος χρόνος. Πόσες φορές έχω σκεφτεί αν πραγματικά έχω χάσει χρόνο, παλεύοντας με άσχετα πράγματα, με άσχετους ανθρώπους, σε λάθος τόπους, σε λάθος αγάπες. Έχασα το χρόνο μου μαζί σου, λέμε. Γιατί όμως λέμε πως είναι χαμένος χρόνος; και ποιος είναι αυτός; Υπάρχει πραγματικά ο χαμένος χρόνος;

Ο καθένας μας γνωρίζει πότε χάνει το χρόνο του άσχετο πάλι αν δε θέλει να το παραδεχτεί. Εγώ το έχω παραδεχτεί. Ακόμα όμως δεν μπορώ να του ξεφύγω και νευριάζω όταν αντιλαμβάνομαι πως χάλασα λίγη ώρα ανόητα. Καλησπέρα σας!

Τα λεφτά πρέπει να κυκλοφορούν.Οπως και οι ωραίες γυναίκες.

Η πιο άσχημη μέρα είναι εκείνη που σκέφτεσαι πως δεν αξίζει να ζεις.

Λοιπόν, φιλαράκια και φίλες, νομίζω, τελικά πως το facebook, μας κάνει περισσότερο εγωϊστές απ όσο είμαστε. Αποκτήσαμε προσωπική οθόνη, κάμερα κλπ. Για σκεφτείτε το;

ΡΕ παιδια μην το παραχέζουμε τώρα με τα βιογραφικά και τις πληροφορίες! γράφει ο άλλος πως τον ενδιαφέρουν [στα ενδιαφέροντα του] οι γυναίκες και ξαφνικά κάνει αίτηση φιλίας σε μένα...Μήπως μοιάζω με γυναίκα;

Όταν διαβάσεις όλα, όσα λένε για τη ζωγραφική, μάλλον θα σταματήσεις να ζωγραφίζεις!

Η θάλασσα που τόσο αγάπησα να τη βλέπω έστω κι από μακριά ήταν ήσυχη. Σα μια μπλέ προς το σκούρο-ραφ, αρκούδα της ακρογιαλιάς που κοιμόταν με απλωμένα τα πόδια στον αφρό. Το κύμα ούτε που έσκουζε. Μόνο τα αρμυρίκια θρόιζαν. Θρόϊζαν το σαν βρώμικο λευκό, αυτό το σαν υποκίτρινο άνθος που όμως όταν το λίχνισα στο χέρι μου ήταν κατακάθαρο-σαν την κατακάθαρη ζωή μου. Αυτό ήθελα να το πω στον εαυτό μου: ναι, ήξερα πως ήταν ένας αστραφτερός καθρέφτης, άσπαστος, αψεγάδιαστος. Περήφανος που είχε φτάσει μέχρι εδώ. Μέχρι εδώ ν αντικρύζει τη θάλασσα, να χαίρεται με τα αρμυρίκια.

Τι θέλω όμως να πως για τα αρμυρίκια; Γιατί αυτό το δεντρί που φυτρώνει μόνο στην άκρη της θάλασσας να με κεντρίζει τόσο; Δεν είναι και από τα πιο όμορφα δέντρα-εμένα μου αρέσουν τα όμορφα δέντρα- να πεις πως το ερωτεύτηκα;…να πεις πως μ αρέσει γιατί είναι δυνατό; Σίγουρα είναι δυνατό γιατί αλλιώς δεν εξηγιέται η αντοχή του πλάι σε τόσα κύματα. Α, να λοιπόν γιατί μου άρεσε! Επειδή είναι δυνατό, αντέχει στις κακουχίες, δε φοβάται κι αντίθετα μ εμάς τους ανθρώπους δε φαίνεται να βαρυγκομίζει για τα πάθη και τις δυστυχίες του.

Μια από τις πιο ωραίες μέρες της ζωής σου είναι κι εκείνη που συγχωρείς τον εαυτό σου.

Γαμώ την καταδίκη μου! Είμαι σήμερα καταδικασμένος να πάω για μπάνιο στη Βάρκιζα κι ύστερα για ούζα! Πάντα έχει κάτι αυτή η Βάρκιζα που μ αρέσει, μεταξύ μας μ αρέσουν όλα τα σε -ίζα. Μαρκίζα, το τραγούδι της Αλεξίου, Μαριλίζα, μια παλιά γκομενούλα, κτλ. Τα ούζα θα τα συνοδεύει χταποδοαρκίζα, αστακοκαραβιδοκίζα. Και μια σκίζα από παλιά.

Τρίχες. Δε βρήκα ποτέ έναν άνθρωπο να μιλήσω σωστά μαζί του.

Οι ωραίοι έχουν χρέη.

Ξέρω όμως και μερικούς κακάσχημους με χρέη, μου είπε μια φίλη που έχει σφιξίματα με τους Μπελμοντό.

Το θέμα είναι πως αν χρωστάς- άσχημος ξεάσχημος, τα πράγματα είναι ζόρικα.

Για μερικούς το χρέος είναι αρρώστεια αξεπέραστη, γι αυτό την κάνουν από εκεί που ήρθαν.

Υπάρχουν μερικές φορές που περιμένω κάτι

κι άλλες φορές που δεν περιμένω τίποτε

Και οι δυο είναι τόσο δυνατές

που δεν ξέρω ποια να διαλέξω.

Λοιπόν, κοιτάξτε τώρα χούμορ[καλά το γράφω, μη το διορθώνεις], στα Ελληνικά σήριαλς. Λέει μια γκόμενα στην άλλη, αφού φιλήθηκαν στα χείλη. Ένιωσες τίποτα;. Ούκου! η άλλη. Γιατί εγώ κάτι ένιωσα, μήπως έφαγες τσίχλα που μυρίζει φράουλα! Μιλάμε ότι οι άνθρωποι είναι για κλωτσιές. Και τους πληρώνουμε.

Πολλές φορές ζωγράφισα από απόγνωση και μόνο. Κι άλλες φορές από ανάγκη.

Δεν ζωγραφίζω μόνο αυτό που φαίνεται. Ζωγραφίζω το αθέατο που κρύβεται, το φιλί που δεν δίνεται.

Δε μου αρέσουν οι... φαλακροί που αφήνουν μούσι και οι λεφτάδες που είναι τσιγκούνηδες. [γενικά δε συμπαθώ τους τσιγκούνηδες.]

Ωραία. Μας κυβερνούν οι πολυεθνικές. Ας το δεχτούμε. Ήγουν, αυτός ο Ομπάμα είναι ένα ανδρείκελο- δεν μπορεί να πάρει καμιά απόφαση μόνος του, δείγμα δημοκρατίας; αλλά είναι υποχρεωμένος να υπερασπιστεί τα δικαιώματα της Κόκα κόλα που τον πριμοδότησε για να βγει πρόεδρος στις ΗΠΑ και των βιομηχανιών όπλων. Μου φαίνεται πολύ αστείο έως ψυχεδελικό το όλο ανθρώπινο οικοδόμημα αν είναι έτσι.

Μη γράφεις ποτέ οργίλος. Γράφε πάντα οργισμένος.

Όταν κοιτάζω τη θάλασσα τη νιώθω φίλη μου κι ας μην είναι

Όταν κοιτάζω τη νύχτα κι αυτή είναι φίλη μου

Το σκοτάδι με το κύμα κάνουν παρέα.