ΚΑΛΌΣ ΔΡΌΜΟΣ

 

ΚΑΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

 

Ο δρόμος έγερνε πλάι στις κυδωνιές

Κανείς δεν ήξερε τι συμβαίνει

Ο καλύτερος τρόπος ήταν να στρίψουμε στη γωνία.
Ενενήντα μοιρών.

Μη φωνάζεις.

Ο δρόμος έγερνε πλάι στες κυδωνιές

το χαλικόστρωτο κάλπαζε

στο φεγγαρόφωτο μιας εικόνας του Βανγκόγκ.

Πριν από χρόνια είχε να βρέξει

και κανένας δεν ήξερε τι συμβαίνει

Να έχετε καλό δρόμο.

ΤΟ ΜΕΓΆΛΟ ΔΆΣΟΣ

 

 

Τα Καλοκαίρια είχαν πάντα μια άλλη γοητεία μέσα του, οπωσδήποτε ερωτική, οπωσδήποτε νεανική με τα μάτια, τη σάρκα, την ηδονή να κυριαρχούν στα σημεία έναντι όλων των άλλων διεργασιών.

Εκείνο το Καλοκαίρι ο Ίων ήταν μικρός. Μικρότατος, δεκαέξι ετών. Το μυαλό του φτερούγιζε, το σώμα του κεντούσε, το πρόσωπο του ροδοκοκκίνιζε, αραιά γένια φύτρωναν ακούρευτα σε ένα σπουδαίο πρόσωπο. Περπατούσε μέσα στη ζέστη του Αυγούστου, αρχές μάλιστα που ο ουρανός ήταν καταγάλανος κι ο ήλιος ο μεγαλύτερος βασιλιάς που υπήρξε ποτέ. Περπατούσε σε έναν κόσμο χαμηλό, γεμάτο βάτα, σκόνες, παχυλές γυναίκες, πρωτόγονους άντρες, ακαλλιέργητους. Έτρωγε ότι έβρισκε μπροστά του από βατόμουρα άγριόσυκα, γκόρτσα, άγρια απίδια δηλαδή, και τραγουδούσε από Ντίλαν μέχρι Μητροπάνο δυνατά στο καταμεσήμερο. Η Ντίνα ερχόταν από απέναντι. Κατάξανθη. Στις μεγάλες γάμπες της διαγράφονταν οι φωτεινές ξανθές τρίχες επειδή ο ήλιος είχε μαυρίσει πολύ ωραία το δέρμα της και ήταν πιο όμορφη ακόμα και από το Καλοκαίρι, ακόμα και από το πιο δροσερό νερό της όποιας πηγής. Συνομήλικοι ήταν σχεδόν ή λίγους μήνες μικρότερη του κι όταν συναντήθηκαν στην ανηφόρα του κάμπου, ο Ίων έκοψε το τραγούδι, του κόπηκε η ανάσα που την είδε τόσο κοντά του σαν θεά να τον κοιτάζει- ήταν πράγματι πολύ όμορφη. Βέβαια δεν είπαν τίποτε, εντάξει εκτός από τι κάνεις; Πόσα χρόνια έχω να σε δω; Λες και ήταν ή υπήρχαν πολλά χρόνια αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι. Δίπλα στην πηγή, κοίταξαν τα φυλλώματα του πλατάνου, κοίταξαν που να κρυφτούν, χώθηκαν μέσα στο δάσος. Ξάπλωσαν καταμεσήμερο, ο ιδρώτας κυλούσε ανάμεσα στα κορμιά τους αλλά ποιος ενδιαφερόταν τότε για ζέστη; Ποιον ένοιαζε αν είχε σαράντα ή πενήντα βαθμούς; Το αίμα έκαιγε, το μουνί και ο πούτσος αγκαλιάζονταν, όλα τα άλλα είχαν ελάχιστη σημασία. Η Ντίνα ήταν παρθένα, έβγαλε λίγο αίμα, ο Ίων τα ήξερε αυτά, την καθησύχασε, μη φοβάσαι, της είπε. Η Ντίνα δε φοβόταν. Ήταν γυναίκα από τις λίγες. Τραγούδησαν μαζί πολλές φορές, ήταν φοβερή η Ντίνα, ένα μουσούδι ανθρώπινης επικοινωνίας. Η θάλασσα, ο χρόνος, έπαιρναν και έδιναν, η Ντίνα συνέχιζε να είναι όμορφη, χυμώδης. Χμ, χυμώδης! Μια λέξη που της ταίριαζε και ο Ίων δεν τις φοβόταν τις λέξεις, η Ντίνα όμως είχε άλλο δρόμο. Μόλις κατάλαβε τι της έκανε ο Ίων, πήγε την άλλη μέρα και το έκανε με τον Νίκο, με τον Τάκη, με τον Βασίλη. Απλόχερη γυναίκα, ακάβλωτη παρά την ομορφιά της. Ο Ίων τη συνάντησε μια δυο φορές ακόμα, ποτέ δεν της είπε πως την αγαπούσε και τέτοιες τρίχες, ούτε εκείνη. Απλά την τελευταία φορά, πηδήχτηκαν στην αυλή του σπιτιού της παπαδιάς που ήταν κουφή, ξερή και σχεδόν άλαλη. Ο Ίων άγγιζε το μαύρο φόρεμα της παπαδιάς ενώ τον είχε μέσα στην αδιάφορη Ντίνα που ο κόσμος της ήταν άλλος από τον δικό του, το θέμα ήταν πως η Ντίνα, η όμορφη με τις γαλαζωτές τρίχες στη μασχάλη, εκείνο το Καλοκαίρι που οι σκόνες τύλιγαν τον κόσμο, που αν έριχνες μια μπουνιά στον ουρανό θα έλεγες πως θα τον νικήσεις, ήρθε ένα ανόητο τέλος που δε θα το άντεχε κανείς. Η Ντίνα πέθανε. Ο Ίων δεν ήξερε τι να κάνει. Καρδιακή ανεπάρκεια; Είπαν οι γιατροί. Ο Ίων δεν έμαθε ποτέ τίποτα παραπέρα, συνέχισε να ζει σε ένα Καλοκαίρι γεμάτο σκόνες, νεκρές πικροδάφνες και σχίνα να σέρνονται στους χωματόδρομους. Ο Ίων δεν ήξερε τότε ότι πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν νέοι, την ίδια στιγμή που οι άλλοι γεννιούνται, προσπαθούσε όμως να καταλάβει, να δει, γιατί άνθρωποι σαν την Ντίνα πεθαίνουν δεκαέξι χρονών. Δεν έχει σημασία τι πρόλαβαν να δουν;

Τα Καλοκαίρια ήταν η ανίδεη αλλά και η όμορφη πλευρά των ανθρώπων που η ευτυχία τους ήταν κρεμασμένη σε ένα αν, σε ένα γιατί, σε ένα ότι όλα κάποτε θα είναι ωραία, σε ένα πως διάβασα και Καζαντζάκη και Νίτσε, έλεγε μερικές φορές και η Ντίνα των δεκαέξι ετών που πρόλαβε να πηδηχτεί με το Ίων και μερικούς άλλους προτού παραδώσει το εφηβαίο της στον Βούδα, ή στον θεό της, που δεν πίστευε.

Εύκολο δεν ήταν τίποτε.

Ο ΑΘΛΙΌΤΕΡΟΣ

 

 

ο ΑΘΛΙΟΤΕΡΟΣ
   

-Δε μου λες ρε;
-Ρε, είπες εμένα;
-Γιατί βλέπεις κανέναν άλλον εδώ; Ξέρεις ποια είναι η διαφορά μεταξύ τέχνης και αντιτέχνης;
-Δηλαδή αν ο Θεόφιλος έκανε τέχνη και ο Μαξ Έρνστ αντιτέχνη; με ξαφνιάζει ο άλητήριος.
-Ο Θεόφιλος δεν ήξερε να ζωγραφίζει! τον αντικρούω. Ο Μαξ ήταν ένας σκύλος του Νταντά.
-Λέγοντας τέχνη μιλάς μόνο για τη ζωγραφική;
-Όχι ρε, αλλά εδώ λέω να μιλήσουμε μόνο γι αυτή. Έχεις πιάσει ποτέ πινέλο στα χέρια σου; Ξέρεις τι είναι το κάρβουνο; το παστέλ, η σπάτουλα;
-Σπάτουλα έχει και ο ελαιοχρωματιστής, όχι δεν έχω πιάσει πινέλο αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε βλέπω. Κάτι ξέρω κι εγώ και συμφωνώ ο Θεόφιλος δεν ήξερε τη θεωρία του χρώματος και αυτός ο Γουστάβ Κλιφτ ζωγράζφιζε μόνο γυναίκες κι αυτός που δεν ξέρω τ όνομα του ...αυτόν που παραδίδει μαθήματα στην ΕΡΤ 3..Ξέρεις ποιον λέω ...
-Ναι, ρε δεν το ξέρω τ όνομα του ...σιγά που διδάσκει ζωγραφική αυτός!  μια τεχνική φυσιογραφίας κάνει. Η φίλη μου η Μάριαν Νάκου ζωγραφίζει καλύτερα απ αυτόν.
-Ποια είναι αυτή ρε νούμερο;
-Νούμερο λες εμένα; και δεν ξέρεις τη Μάριαν; και του σκάω ένα σκαμπίλι. [ Αυτός κατρακυλάει στην άβυσσο. Στην άβυσσο του Δάντη.] Κλαίει και οδύρεται.
-Έλα ρε, μην κάνεις έτσι, προσπαθώ να τον παρηγορήσω.
-Τι μην κάνω έτσι; επειδή δεν παραδέχομαι τον Φασιανό ή τον Τσόκλη για μεγάλους ζωγράφους με στέλνεις στο πυρ το εξώτερον; Ένα δέντρο ο Τσόκλης το πούλησε χίλιες φορές το ξέρεις αυτό;
- Το ξέρω μωρέ αλλά ας βγάλουν λεφτά και κάποιοι ζωγράφοι, τι λες εσύ γι αυτό;
-Σύμφωνοι, να φάνε και οι πεινασμένοι.
-Πεινασμένη είναι η τέχνη ρε νούμερο;
-Δεν πρόκειται να συνέλθεις ποτέ! μου λέει και εξαφανίζεται στο υπερπέραν. Τέτοιος ήταν, τέτοιος παρέμεινε ο άθλιος. Ο τρισάθλιος. Ο αθλιότερος των αθλίων του Βίκτωρος Ουγκό. Με ωμέγα είναι καλύτερο αλλά δεν πειράζει, ο Βίκτωρος έγραψε και για το θεό.

 

Από 56painter @ Παρασκευή, 7 Ιουνίου 2013 12:01 πμ  Permalink | Σχόλια (1) | Επεξεργασία Το θέμα είναι να μπορεί ο άνθρωπος να ζει αισιόδοξος. Ο άνθρωπος δηλαδή που ελπίζει πάντα στο καλύτερο. Πόσο όμως είναι εφικτό αυτό; Για ποιους λόγους ο διαχρονικός άνθρωπος θα μπορεί να βλέπει την καλή πλευρά των πραγμάτων όταν γύρω του συμβαίνουν τα τραγικότερα; Είναι από τη φύση του αισιόδοξο ον ο άνθρωπος; Μάλλον όχι. Η ερώτηση είναι σοβαρή. Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως μας ταιριάζει το δράμα, η απαισιοδοξία κι αυτό με κάνει δύσπιστο στην πολλή χαρά, στη μεγάλη αισιοδοξία αν και ποτέ δε θέλω να τα βλέπω μαύρα. Λέω χωρίς να το πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά.

Από 56painter στις Τετάρτη, 10 Ιουλίου 2013 @ Τετάρτη, 10 Ιουλίου 2013 10:02 πμ

4 ΣΧΌΛΙΑ marelene Όμορφη εγγραφή Φιλάκια ...Από Μαρία Έλενα | Τετάρτη, 10 Ιουλίου 2013 3:04 μμ

56painter Γεια σου Μαρία. Ωραία η σκέψη σου σαν το μωρό παιδί που μεγαλώνει. Από ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ | Τετάρτη, 10 Ιουλίου 2013 4:23 μμ

 spiritmaster Θα το λες δέκα φορές τη μέρα για να το πιστέψεις. χα χα χα. Γεια χαρά Κώστα Smile Από Nτίνα Χαϊδεμένου | Τετάρτη, 10 Ιουλίου 2013 10:24 μμ

 

ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΆΣΩ ΠΟΤΈ

 

 

Η καλή παρέα είναι δυσεύρετη. Η αναγκαστική παρέα υποκριτική και ανιαρή, ανυπόφορη. [καλύτερα να το βάζεις στα πόδια]. Η καλύτερη παρέα ποια είναι;

Είναι αλήθεια πως δεν εκτιμούμε πολλούς ανθρώπους στη ζωή μας. Εννοώ για την πραγματική εκτίμηση, όχι την ιδιοτελή, ή την πρόσκαιρη ή την φιλολογική των ηρώων και των επιστημόνων που πρόσφεραν πολλά στη ζωή. Μυστήριο πράγμα η εκτίμηση.

Πάω να φτιάξω μια ντοματοσαλάτα που την εκτιμώ πολύ.

Έχει έρθει ένα συνεργείο και καγκελώνουν τα δέντρα. Το κομπρεσέρ και η ηλεκτροκόλληση βουίζουν κι αστράφτουν από τις οκτώ.. Ένας κολλάει και άλλοι πέντε τον συμβουλεύουν. Ήθελα να ξερα γιατί τα σιδεροκλίνουν τα φτωχά τα δέντρα που είναι όλα απεριποίητα, πολλά στεγνωμένα, άλλα παραμελημένα.

Το δε θα σε ξεχάσω ποτέ! είναι πολύ εξευγενισμένη φράση. Το λέμε γιατί το πιστεύουμε ή για να αποφύγουμε περαιτέρω συνέπειες; Εμπερικλείει, βέβαια, σοβαρούς κινδύνους. Μεγαλοστομία εν ριπή στιγμών.

Η κρίση μας είναι καθαρά αστική. Μεγαλοαστική και κρυφόσκεφτη. Ας περνάω εγώ καλά κι άσε τους άλλους να πνίγονται. Φανερό απ τους μαλάκες που έχουν.

Ωραία να τα βλέπεις από ψηλά. Και περισσότερο τους ανθρώπους. Κανένας δεν υπολογίζει πως τον παρατηρείς εκ των άνω προς τα κάτω. Αυτό είναι ένα μεγάλο όνειρο των ανθρώπων: Ν ανέβουν ψηλά.

Μια από τις πιο ωραίες μέρες της ζωής σου είναι κι εκείνη που συγχωρείς τον εαυτό σου.

Είναι αλήθεια πως έχουμε χορτάσει από λάικ. Μερικοί και μερικές, βέβαια, είναι αχόρταγοι και άπληστοι Πληρώνουν για ένα λαικ λες και θα γίνουν σπουδαίοι. Η επικοινωνία του Ζούκενμπερκ μας ξέσκισε. Χάσαμε τη μπάλα. Αλήθεια, πόσο κοστίζει ένα λάικ;

Το θέμα δεν είναι να διαγράψεις ή να διαγραφείς από διάφορους που ήλθαν και ήθελαν να φύγουν. Το θέμα είναι να βρεθείς στη δυσκολία να διαλέξεις τη διαγραφή κάποιου που πίστευες, που τον είχες ψηλά, να τον έχεις γνωρίσει και προσωπικά και ξαφνικά ν ανακαλύπτεις πως έχεις πέσει έξω στις προβλέψεις σου! Αυτό κι αν είναι οδυνηρό. [Νομίζω πως η απόρριψη πονάει πιο πολύ αυτόν που την κάνει, εξ αιτίας, κυρίως του λάθους του.]

Είναι αρετή να ξέρεις πότε να φεύγεις. Όχι μόνο από τις μεγάλες συναντήσεις αλλά και από τις καθημερινές. [Να μη αναγκάσεις κανέναν να σου πει πρέπει να φύγεις!]

Γυρισμός. Δύσκολη λέξη. Δεν έχω γυρίσει ποτέ πίσω. [Μιλάμε για τους ερωτικούς χωρισμούς]. Ξαναζεσταμένο φαί.

Στο βάθος του χρόνου είμαστε όλοι απελπισμένοι, απ τη στιγμή που τεσσάρων ετών αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε σε τι κόσμο ήρθαμε.

Κόντρα στο κύμα μπορείς να πας. Κόντρα σε όλα δεν μπορείς και πιο πολύ κόντρα στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι φίλοι μας. [Έγινα πιο ευαίσθητος απ ότι έπρεπε.]

Έχασα το χρόνο μου μαζί σου. Είναι μειωτικός λόγος και γι αυτόν που το λέει και για τον άλλον στον οποίο απευθύνεται.

Όλες οι σχέσεις των ανθρώπων είναι εξαρτώμενες από το κόστος και το όφελος. Εξαρτήσεις. Το κληρονομήσαμε απ τον Πίθηκο.

Οι φτωχοί δεν μπορούν να έχουν αξιοπρεπή ζωή. Αναγκαστικά. [Το φτωχός και τίμιος είναι εφεύρεση των πλουσίων.]

Το θέμα είναι να μη σε πάρει από κάτω και να νομίζεις πως είσαι μόνος σου σ αυτό τον κόσμο.

Όσο κι έψαξα στη ζωή μου, παντού συνάντησα μέτριους ανθρώπους.

Η ζωή σου είναι αυτό που βλέπουν οι άλλοι.

Έχετε πάει φυλακή; Έστω μια μέρα; Λένε πως μόνο οι μεγάλοι άνθρωποι πηγαίνουν στη φυλακή.

γι αυτούς που φεύγουν.Είναι μερικοί που όταν φεύγουν αρχίζουν να κακολογούν. Δεν καταλαβαίνουν πως όταν φεύγεις από έναν άνθρωπο που έζησες μαζί του, οι ύβρεις επιστρέφουν στον εαυτό τους. Αυτός που πριν ήταν θεός γίνεται σκουπίδι. Άρα, ήσουν κι εσύ σκουπίδι.

η σκληρότερη λέξη στον κόσμο είναι το αντίο. Με όσα χρώματα και να το πεις.

Δογματικός, θρησκευόμενος και ανόητος. Απ τα χειιρότερα χαρακτηριστικά που μπορεί να συνυπάρχουν σε έναν άνθρωπο.

Το πιο παρεξηγημένο είδος γραφής είναι η ποίηση. Ίσως γιατί νομίζουν πως είναι εύκολο. Δεν γνωρίζουν πως για να γράψεις ποίηση πρέπει να συλλογάσαι. Όχι να βάζεις λέξεις στη σειρά και έστω μια αρνητική αίσθηση. [Αυτό δε σημαίνει πως δεν έχουμε και αρκετά-λίγα, σπουδαία δείγματα.]

Τον αχάριστο δεν πρέπει να τον συγχωρήσεις ποτέ! Είναι πιο επικίνδυνος απ τον ηλίθιο.

Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν πιάνονται ούτε φίλοι ούτε εχθροί. Αυτοί νομίζω είναι οι χειρότεροι απ όλους.

Πολλές φορές δε θέλεις να παραδεχτείς, πως τελικά κάποιοι άνθρωποι γύρω σου ήταν κακοί βλάκες. [Ίσως από ντροπή που έτυχε να κάνεις παρέα μαζί τους]. Κι όταν φεύγουν-γιατί κάποτε λακίζουν-αισθάνεσαι ευθύνη για τη βλακεία τους!]

Τίποτε πιο μελαγχολικό απ την απόφαση ενός άντρα να ζήσει για πάντα με μια γυναίκα.

"ΠΑΛΙΕς ΣΚΕΨΕΙς ΜΟΥ"

 

ΔΙΆΣΗΜΟ ΤΟΠΊΟ

 

Ωραία μέρα για ζωγραφική, ούτε κρύο, μηδέ ζέστη. Ησυχία, σιγανή κλασική μουσική, λίγοι άνθρωποι κυκλοφορούν, ένας πατέρας με το κοριτσάκι του στέκουν στη τζαμαρία και κοιτούν τους πίνακες. Λέω να συνεχίσω εκείνο το ατέλειωτο αφηρημένο έργο, έξι μήνες τώρα το ανεβοκατεβάζω στο καβαλέτο, όλο κάτι μου λείπει για να γίνει... αριστούργημα, το χρώμα παχαίνει επικίνδυνα την λογική και αυτός ο απαίσιος Κερτ Βόνεγκατ μου τριβελίζει το μυαλό, με τον Κυανοπώγωνα του, αυτό το εξαίσιο εξπρεσιονιστικό, δοκίμιο-μυθιστόρημα του, το κοριτσάκι κλαίει καθώς ο πατέρας το τραβά να φύγουν, αστραπιαία μου χαρίζει το κλαμένο χαμόγελο και σηκώνομαι αποφασισμένος να βάλω κάτι απ αυτή την εικόνα στον καμβά και σκέφτομαι πως είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσεις, αφηρημένο-εξπρεσιονιστικά, το χαμόγελο ενός παιδιού που να φαίνεται και να μην φαίνεται αλλά να σου μεταδίδει αυτή την υπέροχη αίσθηση των παιδιών, όπως όταν λάμπει το πρόσωπο τους κοιτάζοντας έργα τέχνης.

Όλοι οι άνθρωποι σκέφτονται, κάποτε να γίνουν διάσημοι.Τύχη ή ικανότητα για να γίνει κανείς διάσημος;

Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που δεν καταφέρνουν να γίνουν διάσημοι, συνήθως επικαλούνται την αδικία, την μη αναγνώριση του ταλέντου τους, το χρήμα [που αν το είχαν θα ήταν σίγουρα διάσημοι] και συνήθως όταν πια βλέπουν πως δεν τους παίρνει ο χρόνος, γίνονται εριστικοί, απέναντι στους θεσμούς.

Το δίλημμα είναι σοβαρό: τι ν αγαπάει κανείς, τους έξυπνους ή τους χαζούς ανθρώπους.

Ζωγράφος είμαι καλή μου και συγγραφεύς. Γιατρός ανιάτων.

 

συνέντευξη στον Αλέξανδρο Σταματίου

 

Αν δεν πίστευα πως μπορώ ν αλλάξω κάτι σ αυτό τον κόσμο, δε θα ζωγράφιζα και δε θα έγραφα ποτέ. Μπορεί να μην το καταφέρω αλλά είναι το συναρπαστικό..

 

 

1. Κύριε Πλιάτσικα, δώστε μου λίγο χρόνο να σκεφτώ, διότι εδώ στο Εργαστήρι- ατελιέ σας παρατηρώ πίνακες όπου αντιλαμβάνομαι ότι η κάθε περίοδος της ζωής σας είναι και μια διαφορετική τεχνοτροπία, Κάνω λάθος;

Όχι δεν κάνεις λάθος. Στο εργαστήρι υπάρχουν έργα από τότε που άρχισα να ζωγραφίζω, εξι χρονών παιδάκι. Φυσικό για μένα που δεν πίστεψα ποτέ ότι πρέπει να δημιουργήσω ένα συγκεκριμένο στυλ και άρα αναγνωρίσιμο της τέχνης μου και άρα να μπω στο ίδιο τρυπάκι της μανίας αυτής. Να φτιάχνω δηλαδή συνέχεια ανθρωπάκια του Γαίτη σαν να εργάζομαι σε εργοστάσιο κονσερβοποιίας ή να τρέχω συνέχεια με τα φουλάρια και τα ποδήλατα του Φασιανού-φαντάσου και τον Τσαρούχη να ζωγράφιζε μονάχα ναύτες!
Δεν είναι ακριβώς κάθε περίοδος της ζωής μου, απλά σε όλες τις περιόδους ζωγραφίζω ανάλογα τι έχω διαλέξει σαν θέμα και πως αισθάνομαι πως μπορώ να το αποδώσω έτσι που να ευχαριστεί πρώτα εμένα κι ύστερα τους θεατές. Αν ένα έργο δεν αρέσει σ αυτόν που το δημιουργεί πως θα αρέσει στον κόσμο;

2.Πείτε μου τι σημαίνει για σας να ζείτε και να δημιουργείτε στην Νεάπολη Εξαρχείων, εν ολίγοις πια η διαφορά με τις άλλες περιοχές της Αθήνας

Ζω στα Εξάρχεια περίπου πενήντα χρόνια αν εξαιρέσεις κάποια διαστήματα, όπως τα πέντε-έξι χρόνια που έκανα το...αγροτικό μου στην ιδιαιτέρα πατρίδα μου την Ηγουμενίτσα, στη Θεσπρωτία. Τα Εξάρχεια λοιπόν είναι το μέρος όπου ζω περισσότερο από κάθε άλλο κι έτσι όπως με ρωτάς, συλλογίζομαι πως πολλές φορές το σκέφτηκα πραγματικά, στο βάθος, αν και έχω μιλήσει πολλές φορές για την ίδια ερώτηση, πράγμα που σημαίνει πως έχω μια συγκεκριμένη ιδέα τι ακριβώς είναι τα Εξάρχεια. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο νου, είναι η πλατεία, τα πρεζόνια, δε μ αρέσει η λέξη αλλά πως αλλιώς να το πω, τα καφενεία, οι ατέλειωτες παρέες και συζητήσεις, η κουλτούρα, οι συντροφιές, εγώ κι συ, οι διάσημοι και οι ασήμαντοι, ο Πουλικάκος, ο Άσιμος, ο Σταματόπουλος και η ελευθεροτυπία, το Νταντά, όλα κοντά και όλα μακριά! οι μπάτσοι, τα κυνηγητά, τα δακρυγόνα και ο γκόμενες, οι συντρόφισσες κνίτισσες. Επί πέντε χρόνια περίπου είχα το εργαστήρι στο 55 της Καλλιδρομίου, εκεί που αυτοκτόνησε ο Άσιμος και δε θα το πιστέψεις, έρχονταν απ όλα τα μέρη της Ελλάδος να δουν το μέρος αυτό! Παρεμπιπτόντως να πω εδώ για τον Άσιμο, πως αυτοί που τον είχαν αποκαλέσει τέρας των Εξαρχείων σε μεγάλα πρωτοσέλιδα των φυλλάδων τους, αυτοί οι ίδιοι του εκδίδουν σήμερα... λευκώματα! υπάρχει μια άλογη ξεφτίλα στην παρανοικότητα των Ελλήνων.
Το εργαστήρι που νοικιάζω τα τελευταία χρόνια είναι στη Νεάπολη Εξαρχείων, υπάρχει μια διαφορά οι Νεαπολίτες ισχυρίζονται πως είναι Κολωνακιώτες! και σίγουρα διαφέρουν, εν μέρει και πραγματικά,νομίζω πως αυτό παίζει κάποιον ιδιαίτερο λόγο στη ζωή του καθενός, μέχρι να μπορέσει να γίνει παγκόσμιος πολίτης

3. Η ζωή σας, το έργο σας,

Η ζωή μου είναι θεατρικό έργο, μπορεί και Ελληνική ταινία του παλαιού κινηματογράφου. Τραγική και παράξενη. Ταυτόχρονα χαρούμενη, γεμάτη πάθη, λάθη, επιπολαιότητες και κάποιες εξάρσεις ταλέντου. Η ζωή δεν μπορεί να ξεχωρίζει από το έργο του καθενός με την έννοια πως είναι κώλος και βρακί αυτά τα δυο, κι έτσι θα μιλήσω γενικά για τα δυο.
Μεγάλωσα στην επαρχία, στη Θεσπρωτία, από φτωχούς γονείς και είμαι το έκτο παιδί μιας οικογένειας. Η μητέρα μου κι  ένας δάσκαλος ο Αλέξανδρος Τζούμας διαμόρφωσαν τα βήματα μου στο Δημοτικό, όπου ήμουν εξαίρετος μαθητής. Άρχισα να διαβάζω μετά μανίας ότι έβρισκα μπροστά μου, εγκυκλοπαίδειες, τόμους ολάκερους, λογοτεχνία, κλασική, παραλογοτεχνία, Μάσκα, Μικρό Σερίφη, σταυρόλεξα, ιστορία, Ιστορία τέχνης και ταυτόχρονα να ζωγραφίζω και να γράφω. Είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος-δεν υποτάσσω τη ζωή μου σε φτηνές δικαιολογίες για όσα απέτυχα. Οι αρνήσεις μου, είναι πιο ισχυρές από τις καταφάσεις. Ένα όχι, αντιστοιχεί με χίλια ναι.

4]Πιστεύετε ότι η τέχνη είναι πλέον μια ελιτίστικη κατάσταση για έναν άνθρωπο που θέλει να είναι δημιουργός στην ζωή του; και ποια η σχέση τέχνης με την πολιτική;

 Όχι, πως σου ήρθε! Ίσα-ίσα η τέχνη είναι αιώνια για όλους. Εκτός αν θέλεις να εννοήσεις, πως η ελίτ έχει περισσότερες ευκαιρίες ν αναδείξει και ν αναδειχτεί μέσω της τέχνης Οι μόνοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται ακόμα για την τέχνη στην Ελλάδα είναι κάτι τρελοί [εμένα μ αγαπάνε όλοι αυτοί, δεν ξέρω γιατί] και κάτι φτωχοί που λένε πως, αν είχαν λεφτά θα αγόραζαν όλα τα έργα μου.
Ένας άντρας για να είναι ευτυχισμένος, πρέπει να έχει μια γυναίκα, πέντε γκόμενες και έναν υπηρέτη.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να έγινε κάποτε το Μπινγκ μπάγκ, η μεγάλη έκρηξη. Ο κόσμος υπάρχει από μόνος του.
Μέσα σε όλο αυτό αποκτήσαμε σαν έθνος τη μικρότητα. Το κατάλαβα αυτό όχι όταν γνώρισα τον Καρούζο ή τον Ρίτσο αλλά όταν είπα πως ο Καζαντζάκης δεν ήταν ποτέ άθεος! Φεύ! επαναστατήσανε οι θρήσκοι. Ελέω μιας πραγματικότητας. Την ανάγκη πραγματικότητα δε θέλω να την κάνω. Υπάρχουν άνθρωποι που μου λένε να μην κρίνω τον Καζαντζάκη! γιατί θεωρούν πως εγώ είμαι ο μικρός να μιλάω για τα λάθη του παππού μου! 

Ξέρετε, οι άνθρωποι είναι πολύ εύκολο να σου πουν, ποιος είσαι εσύ ρε μαλάκα που το λες αυτό; Ο Ηράκλειτος είπε έτσι! Ότι τα πάντα ρει! μπορείς εσύ να πας κόντρα σ αυτό; Όταν απαντήσεις ότι μπορώ, δεν έχουν τι να σου απαντήσουν. Εγώ μπορώ να ισχυριστώ ότι τίποτε δεν ρει.

Αυτή η ευθυνοφοβία που αποκτήσαμε σαν λαός είναι η καταστροφή μας. Μας καπέλωσαν παγκοσμίως οι Σώκρατες λες και εμείς είμαστε τα σώβρακα τους, το απαύγασμα δηλαδή μιας πεπερασμένης φιλοσοφίας. Πιθανώς ο Αριστοτέλης που στήριξε όλον τον Δυτικό πολιτισμό, εγώ δε ντρέπομαι να το λέω, πίσω από την μεγαλοπρεπέστατη πολιτική των Ελλήνων στηρίχτηκε όλο το δόγμα του σύγχρονου πολιτισμού, και η χείριστη , τάχα, μονοθεϊστική ταυτότητα των πραγμάτων. Αντιτάσσομαι των πραγμάτων.

 

5] Πως ζει στις μέρες μας ένας ζωγράφος;

 Ένας ζωγράφος ζει όπως ο Απελλής, ή ο Ζεύξις. Σε σπήλαια και υπόγες των Εξαρχείων και αλλού. Σκέφτεται πολύ, διαβάζει, μελετάει τον κόσμο μας, επεκτείνει το χάος, σμικραίνει τις αποστάσεις που χωρίζουν τους ανθρώπους- συνήθως δεν έχει λεφτά, είναι κάκιστος λογιστής και πίνει φτηνό ούζο. Ενίοτε φοράει τα καλά του και τριγυρνάει και στο Κολωνάκι-ένας ζωγράφος οφείλει να είναι τα πάντα.

 Ζωγραφίζω από πέντε αιώνες, άλλοτε γράφω, σπουδάζω τέχνες και ζωή, κουράστηκα τις συμβουλές, αρνήθηκα όλες τις ενοχές, σεβάστηκα την ανθρώπινη αδυναμία, κόλλησα σε έναν κορμό δέντρου την υποψία να γίνω καλύτερος, φοβάμαι το πρόστυχο, χτυπώ μια μπουνιά στον τοίχο και το χέρι μου δε ματώνει, είναι σπουδαίοι κάτι άνθρωποι λέω, εκείνοι που δεν παίρνουν τη μπουκιά από το στήθος του τριαντάφυλλου, αυτοί που αρνούνται να δεχτούν εύκολα την τρύπια εικόνα ενός χαλασμένου κόσμου, βολεμένου στη θέα του χαρτονομίσματος, που λυπάμαι γιατί έγινε έτσι, επειδή το βλέμμα κοιτάζει το άπειρο, πέρα από τα σύννεφα, προσπαθώντας να ξακρίσω το καλό σιτάρι που όμως κι αυτό δε φτάνει να σταματήσει την ανθρώπινη δυστυχία και, ίσως τα καλύτερα όπλα που αγάπησα να είναι τα πινέλα και η γραφίδα.

Ας πούμε θα ήθελες να είσαι τυφλός και πλούσιος; κάποιοι λένε ναι! Ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να ζηλεύει τη ζωή του άλλου ή και αντίθετα να την θεωρεί μίζερη. Έχω δει ανθρώπους να ζηλεύουν ανάπηρους επειδή παίρνουν μια σύνταξη!
Είμαι ακαταλαβίστικος, είπαν οι πολλοί. Και κερδίζει πάντα η πλειοψηφία.Σε έναν κόσμο τρελό, καλά είναι και ένας μόνος του.

Λυπάμαι πραγματικά τους ανθρώπους που τους αρέσει ν ακούνε μόνο μπράβο.
Με ενοχλεί που έχουμε χάσει την αυτοπεποίθηση μας, το χαμόγελο, την προσμονή, για κάτι καλύτερο.  για το τέλος;

6] Ετοιμάζεις κάτι τώρα...

Γράφω. Σπουδαίο ρήμα, για να γράφεις σημαίνει πως έχεις κάτι να πεις. Να το διαβάζουν οι άνθρωποι και να χωράνε μες το μυαλό σου, πως έχεις κάτι να τους πεις κι αυτοί να σου απαντήσουν. Δεν είναι για μένα, τίποτα χωρίς ευθύνη. Μεγάλωσα. Τελειώνω το μυθιστόρημα ο ΘΕΌΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΏΝ και το κάπως βιογραφικό μυθιστόρημα-δοκίμιο, την ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΉΣ.
Πάντα κάτι ετοιμάζω. Ετοιμάζω μια σειρά με θέμα το πορτοκάλι που είναι ίσως το πιο αδικημένο φρούτο στη ζωγραφική σε σχέση με το μήλο, το σταφύλι, το αχλάδι. Μελετώ το εσπερίδιο. Τη σάρκα μας. Η πορτοκαλέα είναι αειθαλές, εμείς δεν είμαστε. Δεν ξέρω γιατί καταπιάστηκα με το πορτοκάλι. Το πορτοκαλάκι είναι βασικό μας φρούτο, η ομοιότητα, η παρομοίωση με την υγρή γυναίκα. Όλοι περιμένουν στη γωνία να τουφεκίσουν. Μπαμ! Κάπως παραμελημένο, μου φάνηκε σε σχέση με άλλα φρούτα. Αχλάδια, μήλα, ροδάκινα και σταφύλια που παραείναι ζωγραφισμένα από τον Σεζάν μέχρι τον Τέτση. Ζωγραφίζοντας δυο φιλάκια πορτοκαλιού-αρχή μιας καινούργιας αναζήτησης, έχω πάντα την αίσθηση πως ποτέ ένα πράγμα δεν είναι μόνο του, δε στέκει από μόνο του Ένας κόσμος μέσα στον κόσμο του, πάντα η Ιστορία είναι άλλη, η ζωγραφιά, η μούσα και ο ποιητής, τα πορτοκάλια που έφτασαν στο τέλος τους, αφού πάντα κάποιος άλλος παίρνει τη θέση μας, ένα άψογο λεμόνι στην περίπτωση, για να δούμε τη διαδοχή του ύφους, χωρίς να μελαγχολήσουμε επειδή πάντα κάτι αρχίζει έστω και ειρωνικά φτιαγμένο, το έξοχο χαμόγελο!

 7] Πως επηρεάζει η κατάσταση. η σημερινή με τις καραντίνες κτλ  και πως συνέβη αυτό στα Εξάρχεια

Η κρίση μας είναι καθαρά αστική- ν αρχίσω με μια γενικότητα Μεγαλοαστική και κρυφόσκεφτη. Ας περνάω εγώ καλά κι άσε τους άλλους να πνίγονται. Φανερό απ τους μαλάκες που έχουν.
Ο Ελληνικός λαός πιστεύει ακόμα σε αγίους, σε γιατροσόφια, σε φλιτζάνια, σε χαρτορίχτρες. Για ποιο λόγο αυτοί που δεν πιστεύουν να μην πιάνουν κορόιδα όλους τους υπόλοιπους; Τους φτωχομπινέδες, τους αγράμματους, τους βλάκες; Δεν υπάρχει ελεημοσύνη σε έναν κόσμο σκληρό και απάνθρωπο. Γιατί σου το λέω αυτά; ίσως γιατί αν σου μιλήσω για καραντίνες μάσκες και τα λοιπά να ξεφύγω. Και να βρίσω πιθανώς Κι ύστερα έχουν μιλήσει και μιλάνε όλοι για αυτό το μεγάλο κακό που μας βρήκε.
Δεν ξέρω αν θα συνέλθει ποτέ, ξανά, αυτή η κοινωνία από τον μεγαλύτερο όλεθρο που υπέστη από καταβολής και, ίσως να ανήκουμε σε ένα είδος προς εξαφάνιση αλλά, σκέφτομαι γιατί έπρεπε να τη ζήσουμε εμείς αυτήν την ιλαροτραγωδία. Γιατί να είμαστε οι τυχεροί να υποστούμε τη χειρότερη φάρσα, χειρότερη κι από αυτή του πρώτου ή του βου παγκοσμίου πολέμου, και επειδή εγώ δε μασάω καρότα ή σπανάκι για να δυναμώσω, παρ ότι έχω καταναλωθεί μέσα στη δική σας ηλιθιότητα, προσπαθώ να ξεφύγω αλλά είσαστε πολλοί και δεν μπορώ να σας σκοτώσω όλους και να φτιάξω τον καινούργιο χόμο, τον επόμενο άνθρωπο που δεν θα κυριαρχείτε από τα ίδια ή και χειρότερα φοβικά συμπλέγματα.

8] Ρώτα τον εαυτό σου...
Τώρα αν με ρωτήσετε αν είμαι ευτυχισμένος με τη ζωή που κάνω, το σκέφτομαι αυτό χιλιάδες φορές, τις ατέλειωτες ώρες που ζωγραφίζω και γράφω, πάντα με ένα μπουκάλι αλκοόλ εκεί γύρω μου, θα απαντούσα συγχισμένα κατ άλλους, ξεκάθαρα για μένα. Αν η υπερηφάνεια είναι μέρος της ευτυχίας μου, αυτό το νιώθω από παιδί, ότι δηλαδή ήμουν περήφανος για τον εαυτό μου, για το γέλιο μου, για τον τρόπο να μεταδίδω στον κόσμο μια χαρά και κατά βάθος υπεροπτικά, σέβομαι τη φύση που με γέννησε αυτόν που είμαι και όχι κάποιον άλλον. Αυτό είναι μια γενική μορφή της ευτυχίας μου που πλησιάζει επικίνδυνα στη δυστυχία, τόσες φορές που γινόμουν σκνίπα με τους φίλους, με τα αδέρφια, με τις κοπέλες, τόσες φορές που ερωτευόμουν κι άλλες τόσες που χώριζα από έναν άνθρωπο, από έναν φίλο γιατί έτσι τα έφερε η ζωή.