ΚΡΑΚ!

 

 

ΤΑ ΒΛΙΤΑ

Το μεσημέρι καθάριζα βλίτα. Ήταν ωραία, δροσερά βλίτα που
έκοψα από τον κήπο. Τα έβαλα σε μια λεκάνη, κάθισα στο
τραπέζι της αυλής και δίπλα τοποθέτησα μια άλλη λεκάνη
για να ρίχνω τα καθαρισμένα. Ωραία, σκέφτηκα και στρώθηκα
στη δουλειά. Πολλοί νομίζουν πως είναι εύκολο να καθαρίζεις
βλίτα, για μένα όμως, θέλουν μια προσοχή, όχι άιντε ότι να ναι.
Έπαιρνα ένα –ένα, το εξέταζα, έκοβα πρώτα το κοτσάνι με τα
χέρια εκεί που έκανε κράκ για να φύγει το σκληρό, κοίταζα τα
βλαστάρια που βγαίνουν κάτω από τους μίσχους, τα έκοβα, τα παρατηρούσα μήπως είχαν τρυπημένα ή ξερά φύλλα, και με τα
δυο μου χέρια αφαιρούσα τις άκρες τους και τα ριχνα στην
καθαρή λεκάνη. Όταν τέλειωνα με τα βλαστάρια, έφτανα στην
κορυφή του φυτού, το έφερνα μπροστά στην όψη μου, πέταγα
τυχόν αγριάδες που μπλέκονταν ανάμεσα στις διακλαδώσεις-
σπάνια εκεί περπατούσε κανένα μυρμήγκι ή άλλο ζωύφιο, το
οποίο δυστυχώς έπρεπε να σκοτώσω- και αφαιρούσα όλα τα
μεγάλα φύλλα. Στο τέλος αυτής της δουλειάς, αφαιρούσα κι
όλες τις μύτες από τις κορφάδες του φυτού έτσι που ν απομένει
λιγνό, σχεδόν διάφανο σαν τσάκνο, δε θα τρωγα πρασινάδα, τα
κορμάκια και λίγο πράσινο έπρεπε ν απομένει. Όπως
καταλαβαίνετε για να φτιάξω μια μικρή κατσαρόλα έπρεπε να
καθαρίσω με αυτόν τον σχολαστικό τρόπο, περίπου εκατό βλίτα,
δεν τα μέτρησα κιόλας. [Την άλλη φορά θα το κάνω!]
Έτσι μου πήρε κάμποσο χρόνο, που κι αυτόν δεν τον μέτρησα
αφού ήμουν αφοσιωμένος σ αυτό που έπρεπε να κάνω γιατί,
διαφορετικά θα μπορούσα να πάρω μια μερίδα από το διπλανό
εστιατόριο αλλά περνώντας από κει την τελευταία φορά,
παρατήρησα τη γυναίκα που τα καθάριζε και είδα με τρόμο να
τα πετάει όλα μέσα στη λεκάνη της κουζίνας, να τα πλένει μια
σβούρα, να κόβει ελάχιστα τα κοτσάνια, όπως-όπως κι ύστερα να
τα ρίχνει στο μεγάλο καζάνι κι αποφάσισα από τότε να μην
ξαναπάρω βλίτα από εκεί.
Βέβαια σε όλη τη διάρκεια αυτής της δουλειάς, είχα το χρόνο
να σκεφτώ διάφορα πράγματα, όπως τι είναι το βλίτο, δε
θυμόμουν και πολλά πράγματα από τη Φυσιολογία που κάναμε
στο Δημοτικό γιατί στο Γυμνάσιο και μετά, ούτε λόγος για βλίτα. Θυμήθηκα-θαυμάστε μυαλό!- πως  είναι ποώδες, εδώδιμο φυτό
που η επιστημονική ονομασία του είναι, Amaranhus  blitum.
Όπως, πως όσοι το τρώνε, φυραίνει το μυαλό τους. Άρα
ανοηταίνει. Γέλασα, μ αυτή την αφέλεια και με την άλλη που
όποιον αποκαλούμε βλίτο-συνήθως με νεύρα- τον θεωρούμε
ανόητο, βλάκα, εξ αιτίας της παραπάνω ιδιότητας που αποκτά
όποιος τρώει βλίτα. Φαντάσου, απολογήθηκα στον εαυτό μου,
ενώ τέλειωνα με τον καθαρισμό των βλίτων, με τι μας έχουν
θρέψει τόσα χρόνια για να μας κάνουν ακριβώς βλάκες.
Καλή όρεξη.