ΑΝΤΊΝΟΜΟ

 

Πήγα χτες το βράδυ σε μια έκθεση ζωγραφικής Ο χώρος είναι στην αίθουσα τέχνης της πρεσβείας της Βενεζουέλας στην Αθήνα και ήμουν περίεργος να δω τα έργα μιας γυναίκας, αν και δεν έχω εμπιστοσύνη στην γυναικεία ζωγραφική, όχι από λόγους ρατσισμού ή αντιφεμινισμού αλλά από βασικές αιτίες ότι οι γυναίκες υστερούσαν ή υστερούν απέναντι στα ιερά τέρατα των αντρών στην ζωγραφική και μια από τις διαπιστώσεις μου ήταν πως η σύγχρονη ζωγραφική οδηγείται σε κάτι σαν απομίμηση, κάτι σαν φωτοσοπ, μια αντιγραφή μια τέλεια τεχνική εξάρτηση, σαν από κομπιούτερ ζωγραφισμένα ή εκτυπωμένα, έτσι που να λείπει το χέρι του ζωγράφου, απλώς να επιμένει η παράσταση της αντιγραφής, έτσι συμβαίνει σε παγκόσμιο σκηνικό, δηλαδή η ζωγραφική κατακτήθηκε από αυτόν τον τρόπο, της μίμησης, χωρίς έστω ένα λάθος, αν και η φίλη μας κάνει μερικά και ίσως αυτό την καθιστά λίγο επικίνδυνη για την παγκόσμια ζωγραφική, όμως τα έργα συνεχίζουν να είναι άψυχα, δεν ξέρω αν αυτό θέλουν να κάνουν και να οδηγήσουν οι σχολές καλών τεχνών, ήτοι να παράγουν αντίγραφα ρομποτικής τέχνης, κατά συρροή δολοφόνων της χαράς να σχεδιάζω επειδή γουστάρω, επειδή έτσι μου ήρθε πως το δέντρο είναι μεγαλύτερο από το βουνό, δίχως την τελειότητα μιας προτροπής γιατί η ζωγραφική δεν είναι φωτογραφία και χρειάζεται το λάθος του ανθρώπινου χεριού και, φυσικά, πιστεύω πως η καινούρια φίλη μου θα μου κακιώσει που σημειώνω αυτά, επειδή πρώτον δεν την ήξερα, δεύτερον επειδή είναι αναγνωρισμένη τεχνίτρια και τρίτον με την άποψη του ποιος είσαι εσύ που μας τα λες αυτά, αλλά εγώ σημειώνω τις σκέψεις μου χωρίς να παίρνω το μέρος του ζωγράφου ή του συγγραφέα αποφεύγοντας τις λακκούβες της γλυκανάλατης κολακείας και του ανόητου τι μεγάλος, τι σπουδαίος, και τι υπέροχα είναι τα έργα σας κυρία, και, κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι το μέγεθος ενός καλού και ενός κακού ζωγράφου που επιζητά επιμόνως την καταξίωση μέσω της τέχνης του και αυτό δεν είναι αντίνομο.